Οι βόλτες με τη νονά μου

γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

Όλοι για νονούς δεν μιλούν τέτοιες μέρες; Ε, ας πω κι εγώ για τους δικούς μου!

Κοτζάμ… κοπέλα πια, έχω την τύχη να έχω ακόμα τους καλύτερους νονούς του κόσμου –αλήθεια! Ανήκω στις περιπτώσεις που λες «αυτή είναι κουμπαριά»:

Κολλητοί παιδιόθεν οι γονείς μου με τους νονούς μου, οι οποίοι τους πάντρεψαν και με βάφτισαν, την εποχή που ακόμα η μεγάλη παραλληλόγραμμη σοκολάτα ήταν ένα υπέροχο δώρο γενεθλίων.

Μιλάμε για δύσκολες εποχές να είσαι παιδί (και όχι μόνο…)!

Να σκεφτείτε πως δεν είχαμε wi-fi και το τάμπλετ μας ήταν το παράθυρο του δωματίου μας (όσοι από τους τυχερούς είχαμε δικό μας δωμάτιο), η παιδική χαρά της γειτονιάς (που αυτή μπορεί να ήταν και μια σκέτη αλάνα) και ο Βασιλικός (τότε και Εθνικός τώρα) Κήπος.

Από εφαρμογές όμως, άλλο τίποτα! Η παρατηρητικότητα και η φαντασία μας κάλπαζαν και όσα μας δυσκόλευαν, τα παλεύαμε χωρίς να έχουμε ανάγκη από κανένα σήμα. Και χωρίς delete. Το restart έπαιρνε και έδινε κι έχω σοβαρή υποψία πως εμείς το πρωτοανακαλύψαμε, πριν να εξελιχθεί σε ηλεκτρονική λειτουργία.

Ένα από αυτά που μας δυσκόλευαν, λοιπόν, ήταν πως τότε ήταν ακόμα της μόδας όταν συζητούσαν οι μεγάλοι, εμείς οι μικροί να είμαστε σε άλλο δωμάτιο, πράγμα που δημιουργούσε προβλήματα.

Για την ακρίβεια, μόνο ένα:

Έπρεπε να βρούμε τρόπο να ακούμε καθαρά τι λέγεται στο διπλανό δωμάτιο. Φυσικά όλοι είχαμε τον τρόπο μας (χεχεχε) και ήμασταν σχεδόν πάντα ενημερωμένοι για τα καθέκαστα

Τιμώντας το απόρρητο και την οικογένειά μου, δεν θα αποκαλύψω κανένα από τα απίστευτα που άκουσα στο πέρασμα των χρόνων.

Μέρες που έρχονται, όμως, δεν κρατιέμαι, θα αποκαλύψω τη συζήτηση που γίνονταν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανάμεσα στη μαμά μου και τη νονά μου, με μένα δίπλα να ακούω με αγωνία… μπας και αλλάξει κάτι φέτος, βρε αδερφέ!

– Τι χρειάζεται το παιδί; ρωτούσε η νονά μου (θαρρείς  και δεν ήξερε… κάθε τρεις και λίγο μαζί είμαστε οικογενειακώς)

– Κοίτα, τα μποτάκια ακόμα της κάνουν και τώρα που ανοίγει ο καιρός θα της πάρω κάτι πιο ανοικτό… τα καλά της έχουν στενέψει, απαντούσε η μαμά μου (να ενημερώσω τους νεότερους πως παλιά δεν νοικιάζαμε ακόμα γκαρσονιέρα για χρήση παπουτσοθήκης –είχαμε τα καθημερινά και τα καλά μας, το ίδιο και με τα ρούχα)

– Εντάξει. Και τι λες να της πάρω; (ρωτούσε η νονά μου –θαρρείς και δεν ήξερε!!!)

Εκείνη ήταν η ερώτηση που με έκανε κάθε χρόνο να κρατώ την ανάσα μου και να περιμένω την απάντηση παρακαλώντας την καλή μου νεράιδα  «κάνε την να πει κάτι άλλο και δεν θα ξανακρυφακούσω (λέμε τώρα), σεεε παρακαλώ!»

– Εεε, κάνα λουστρίνι λέω, που είναι για χειμώνα-καλοκαίρι, απαντούσε η μαμά μου.

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ, φώναζα από μέσα μου και ορκίζομαι πως ακόμα δεν είχα δει τον Κούρκουλο στο «όχι άλλο κάρβουνο»!

Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη:

Με φώναζαν, έβαζα το παλτό μου και βγαίναμε με τη νονά μου τα δυο μας, να πάρουμε λεωφορεία και τρόλλεϋ, να πάμε στου Μούγερ, να… διαλέξω λουστρίνι.

Κάθε φορά, βρε παιδιά, που κοιτάζω τις λίγες φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων, το μάτι πρώτα πέφτει στο εκάστοτε λουστρίνι –όλη τη μόδα σε μαύρο ή άσπρο λουστρίνι εκείνης της δεκαετίας βλέπω μέσα από αυτές.

Βέβαια, ο πόνος μου απάλυνε πάντα πριν να γυρίσουμε σπίτι, αφού κάναμε μια στάση σε ένα υπέροχο ζαχαροπλαστείο, πίναμε πορτοκαλάδα και μετά διάλεγα ένα τεράστιο σοκολατένιο αυγό κι ένα τσουρέκι!

Κατόπιν ανυπομονούσα πια να γυρίσουμε σπίτι, για να δω την λαμπάδα που είχε φέρει η νονά μου… κρυφά από μένα και με περίμενε στο σαλόνι, πάνω στο τραπέζι όπου την είχε βάλει η μαμά μου όσο λείπαμε.

Όλα αυτά μέχρι τη χρονιά που είχα μεγαλώσει αρκετά για να δηλώσω «Δεν φοράω πια λουστρίνια!»

Και δεν ξαναφόρεσα!

Αχ, νονά μου, σ’ αγαπώ πολύ και σ’ ευχαριστώ για όλα –ακόμα και για τα λουστρίνια!