Θηλασμός και επιλόχειος κατάθλιψη: η δική μου ιστορία!

Με λένε Μαίρη κι έχω μια γλυκύτατη μπέμπα 9 μηνών.

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη που κράτησε 8 μήνες. Κυριολεκτικά ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου, σκέτη μαγεία, με λίγο -έως πολύ- τρομακτική κατάληξη. Το κοριτσάκι μου γεννήθηκε με καισαρική τομή , επισκληρίδιο και μέθη, πρόωρο 35 εβδομάδων 2.100 γρ. Ήταν τόσο επείγουσα η γέννα μου που δεν ήμουν καθόλου μα καθόλου προετοιμασμένη. Μετά από έναν απλό υπέρηχο κατέληξα ζούμπητη στο μαιευτήριο να με ετοιμάζουν για να γεννήσω. Ανεπάρκεια πλακούντα, υψηλοί εμβρυϊκοί καρδιακοί παλμοί (άγγιζαν τους 200 ανά διαστήματα), ελάχιστα αμνιακά υγρά και μικρό έμβρυο εκτός κατωτάτων ορίων. Τρόμος, τρόμος, τρόμος…

Τέλος πάντων, η ιστορία της γέννας είναι ένα άλλο κεφάλαιο που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου τόσο δυνατά που νιώθω να το ζω κάθε στιγμή.

Σαν γεννήθηκε η μπέμπα λοιπόν την πήγαν απευθείας στην θερμοκοιτίδα λόγω ταχύπνοιας. Δεν μπόρεσα να την αγκαλιάσω και να της δώσω το στήθος μου που ήδη είχε αρχίσει να παράγει πρωτόγαλα, προτού ακόμη καν γεννήσω.

Να σημειώσω πως πριν μείνω έγκυος δεν ήμουν και τρελά υπέρμαχος του θηλασμού. «Εντάξει κι αν δεν θηλάσω, τι έγινε; Σιγά! Θα το προσπαθήσω κι αν δεν μου κάτσει πάει να πει πως δεν ήταν για μένα. Θα δώσω ξένο«, έλεγα. Δεν είχα ενημερωθεί, δεν ήξερα, παρόλο που είχα διαβάσει επιφανειακά τα οφέλη του θηλασμού και είχα πάει και σε ένα σεμινάριο. Με τρόμαζαν οι δυσκολίες του. Δεν ήμουν αρνητική, αλλά κάπου στη μέση, ουδέτερη.

Παρόλα αυτά σαν έμεινα έγκυος ένα βαθύ ένστικτο γεννούσε πιο θετικές σκέψεις για την θρέψη του μωρού μου από το ίδιο μου το σώμα. Γι αυτό κι άρχισα να προετοιμάζω το στήθος μου με λανολίνη, όπως μου πρότεινε η γυναικολόγος μου. «Κρίμα, να προετοιμάζονται οι μαστοί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, να μεγαλώνουν, να αλλάζουν χρώμα, κι εγώ όταν έρθει η ώρα να μην το παλέψω«

Φυσικά όλα κορυφώθηκαν στην γέννα, η οποία εκτός από μια εφιαλτική επιλόχειο κατάθλιψη μου άφησε και ένα κενό. Δεν ήμουν έτοιμη να γεννήσω, δεν ήθελα να αποχωριστώ το μικρούλι που κλοτσούσε μέσα στην κοιλιά μου. Γι’ αυτό και ο θηλασμός ήταν η συνέχεια της εγκυμοσύνης μου και κυρίως ό,τι καλύτερο για το μωρό μου.

Μην έχοντας την πολυτέλεια να θηλάσω αμέσως για να κατέβει το γάλα, άρχισα να αντλώ και να κατεβάζω μπουκαλάκια στην ΜΕΝ. Στην πρώτη φορά έβγαλα 10 ml και κάθε επιπλέον φορά όλο και περισσότερο. Στα γύρω δωμάτια οι λεχώνες δέχονταν τα μικράκια τους στα πυρεξάκια κι εγώ ένα άψυχο θήλαστρο. Σκληρό πολύ, όταν αλλιώς έχεις ονειρευτεί τη γέννα σου και τις ημέρες στο μαιευτήριο παρέα με το νεογνό σου. Αλλά πόσο σκληρό και αιματηρό θα ήταν αν δεν είχα ούτε καν θήλαστρο, γιατί πολύ απλά ίσως και να μην… είχαμε προλάβει. Ούτε να το σκέφτομαι δεν τολμώ.

Στο μαιευτήριο όλοι ήταν υπέρ του θηλασμού και με βοήθησαν αρκετά και πραγματικά μπράβο τους. Αλλά μια σκέψη με άγχωνε. Κι όσο με άγχωνε ένα άλλο αντικρουόμενο συναίσθημα με ηρεμούσε. Το χαμηλό βάρος του μωρού θα του επέτρεπε να βρει την δύναμη να ρουφήξει; Μετά σκεφτόμουν ότι σιγά, θα το βάλω στο στήθος κι αν θέλει να φάει θα φάει. Πόσο δύσκολο πια!; Κι αν οι μέρες στην θερμοκοιτίδα και το μη έγκαιρο ξεκίνημα του θηλασμού κάνει το μωρό να αρνηθεί το στήθος και πάθει σύγχυση θηλών; Και πάλι η προηγούμενη απάντηση που έδινα στον εαυτό μου με κρατούσε ψυχραιμη.

Για 10 μέρες ήμουν μία μανούλα με πράσινη ρόμπα, που επισκεπτόταν το παιδάκι της στη ζεστή του θερμοκοιτίδα και του πήγαινε γάλα. Το χάιδευα, του γελούσα, του τραγουδούσα και αφηνόμουν να παρασύρομαι από τα πιο δυνατά, πρωτόγνωρα συναισθήματα που είχα και έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου. Εκείνα τα συγκλονιστικά συναισθήματα που πηγάζουν ορμητικά από την λέξη: «Μητρότητα !»

Κι ήρθε η μέρα που βγήκε η καρδούλα μου από την θερμοκοιτίδα και την πήγαν στην αίθουσα ελέγχου, μέσα σε ένα πυρεξάκι. Και ετοιμάστηκα να την θηλάσω για πρώτη φορά. Θεέ μου πόσο μικρουλάκι ήταν στην αγκαλιά μου. Τόσο εύθραυστο, τόσο αθώο! Άκουγα την γλυκιά της ανάσα κι έλιωνα. Δεν το πίστευα ότι ήταν δικιά μου.

Η πρώτη προσπάθεια ταΐσματος αποτυχημένη. Η μπέμπα όντας ταϊσμένη από τις μαίες ήθελε απλά να κοιμηθεί. Πιπίλιζε μια δυο τρεις και την έπαιρνε ο ύπνος. Στεναχωρήθηκα, αλλά δεν απογοητεύτηκα.

Την 2η μέρα κάαααπως καλύτερα. Έφαγε λίγο από το στήθος, αλλά της δώσαμε και μπουκαλάκι. Την 3η μέρα σαν άνοιξαν οι πόρτες της μονάδας και ξεκίνησε το επισκεπτήριο, είδα από μακριά το μωράκι μου να κλαίει στο κουνάκι του. «Πεινάει«, σκέφτηκα αμέσως και το πήρα αγκαλίτσα. Μια σταλίτσα ανθρωπάκι αμέσως ηρέμησε στα χέρια μου. Της τραγούδησα κι ετοιμάστηκα να την ταϊσω. Και ναι, ήπιε γαλατάκι από το στήθος μου. Πεινούσε και έφαγε. Τόσο απλά. Και τσουπ, μετά το γάλα ηρεμία και νάνι.

Την επόμενη μέρα την πήραμε επιτέλους σπίτι 2.300 γραμμάρια μωρό! Συνεχίσαμε τον θηλασμό χωρίς κανένα πρόβλημα, ανά δύο ώρες μέχρι να φτάσει τα 2,5 κιλά. Έπαιρνε βάρος κάθε μέρα και δεν την εμπόδισε ούτε το μέγεθός της, ούτε οι δυο βδομάδες στην μονάδα μακριά μου, ούτε το μη άμεσο ξεκίνημα του θηλασμού. Σαν να της είχαν λείψει οι χτύποι της καρδιάς μου, σαν να προσπαθούσε να αναπληρώσει το κενό των τόσων ημερών μοναξιάς. Κι εγώ γαντζώθηκα πάνω της προσπαθώντας να βιώσω στο έπακρο το θαύμα του θηλασμού. Κάτι άλλο όμως πιο δυνατό δεν μου το επέτρεψε.

Κάπου εκεί άρχισε η κατρακύλα μου. Πες ίσως έφταιξε η τραυματική εμπειρία της γέννας και οι ορμόνες που τρελάθηκαν από μια τόσο απότομη λήξη της εγκυμοσύνης. Δεν ήθελα να το ζήσω αυτό, δεν το επέλεξα να βαδίσω το μονοπάτι της επιλόχειου κατάθλιψης. Τα άκουγα κάποτε και τα κορόιδευα. Δε θα μακρηγορήσω, δεν θέλω να τα θυμάμαι και πολύ. Βασικά, όντως δεν τα θυμάμαι. Πολλές φορές αμφιβάλω αν το έζησα αυτό εγώ. Κρίσεις πανικού, φοβίες, κακές σκέψεις, άγχος, άγχος, άγχος… Στρες μέχρι αηδίας και χωρίς λόγο.

Κατανόησα αμέσως την κατάστασή μου και ζήτησα βοήθεια από ψυχίατρο. Δεν είχε κλείσει ούτε ένα μήνα το μικράκι μου και η ψυχίατρος μου είπε πως θα μου έδινε φάρμακα αντικαταθλιπτικά, αλλά έπρεπε να κόψω τον θηλασμό.

«Άλλωστε το μωρό ότι είναι να πάρει από το μητρικό γάλα, το παίρνει τις πρώτες 25 μέρες«, μου είπε.

Πόσο λάθος! Αρνήθηκα, είπα θα το παλέψω μόνη. Είχα χάσει την πολύτιμη στιγμή της γέννας (λόγω μέθης), δεν θα έχανα το μαγικό ταξίδι του θηλασμού. Η απλή ψυχοθεραπεία δεν με βοήθησε. Το στρες συνεχιζόταν ακάθεκτο. Είχα ξεκινήσει φάρμακα ομοιοπαθητικής για την καταπολέμηση των βασανιστικών συμπτωμάτων, αλλά γινόμουν χειρότερα μέρα με τη μέρα. Εν τω μεταξύ ψάχνοντας στο e-lactancia είδα πως τα αντικαταθλιπτικά που μου πρότεινε η ψυχίατρος είχαν risk μηδέν! Θύμωσα. Απόρησα. Είπα γιατί. Αν τα είχα ξεκινήσει εδώ και καιρό και τον θηλασμό θα συνέχιζα και θα είχα ήδη συνέλθει.

2 μήνες μετά την γέννα -και ούτε- ξαναπήγα στην ψυχίατρο. Της είπα πως ήθελα να ξεκινήσω την αγωγή, εφόσον τα συγκεκριμένα φάρμακα δεν επηρεάζουν το μητρικό γάλα.

«Το ξέρω«, μου είπε. «Αλλά εγώ δεν θα σου τα δώσω αν δεν κόψεις τον θηλασμό. Δεν το ρισκάρω«. Και μπλα μπλα μπλα είπε κι άλλα που ούτε τα κατάλαβα.

Με γείωσε για άλλη μια φορά. Και για άλλη μια φορά έμεινα να θηλάζω, να επιμένω και να παλεύω με τον ίδιο τον δαίμονα της κατάθλιψης, ο οποίος με ρουφούσε σε μια δίνη που άρχισα να αμφιβάλω αν θα έβγαινα ποτέ.

Τώρα το πως το γάλα μου δεν κόπηκε από όλο αυτό το μαρτύριο που περνούσα, ειλικρινά ένας Θεός ξέρει! Κι εγώ απορώ, μιας και η κακή ψυχολογία επηρεάζει πολύ την παραγωγή και υπάρχουν κοπέλες που από την επιλόχειο κατάθλιψη τους κόβεται.

Ήρθαν στιγμές που νόμιζα ότι θα γίνει ένα «κλικ» στο μυαλό μου, θα χάσω τα λογικά μου και θα τρελαθώ κάνοντας αποτρόπαια πράγματα. Και κάπου εκεί η μητέρα μου (ο άνθρωπος που στάθηκε βράχος δίπλα μου σε αυτή την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου) μου είπε να σταματήσω τον θηλασμό, να πάψω να ρισκάρω την ίδια μου την υγεία και να προχωρήσω στην φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν άξιζε να είμαι έτσι χάλια και να μην χαίρομαι το μωρό μου, το οποίο νιώθει την ταραχή και την κακή μου διάθεση. Κι εγώ συμφώνησα, αλλά μέσα μου είχα κολλήσει σε εκείνο το «risk μηδέν». Και το κόλλημα αυτό ενισχύθηκε και με την βοήθεια της παιδιάτρου μας, που το έψαξε πολύ και με συμβούλεψε πως τα αντικαταθλιπτικά αυτά μπορούσα να τα πάρω και να θηλάζω το μωρό μου. Όμως είχα φτάσει σε αδιέξοδο και θα χρειαζόμουν και αγχολυτικά για άμεσο αποτέλεσμα, οπότε άρχισα να ετοιμάζομαι να πω αντίο στον θηλασμό.

Ο νέος ψυχίατρος μου έδωσε όντως και αγχολυτικά για τον πρώτο καιρό, μιας και τα αντικαταθλιπτικά ήθελαν κάποιες εβδομάδες για να δράσουν. Μόνο που τα συγκεκριμένα αγχολυτικά στο e-lactancia είχαν Risk = 1 και δεν θα ρίσκαρα με τίποτα την υγεία της κόρης μου. Ξεκινώντας την αγωγή αισθάνθηκα αμέσως καλύτερα. Όχι καλά, απλά ελάχιστα καλύτερα. Δυσκολεύτηκα με το μπουκάλι, εφόσον η μικρή είχε συνηθίσει στο στήθος και στη νοοτροπία του θηλασμού. Κάθε τρεις και λίγο έφτιαχνα γάλα, έβραζα νερό, αποστείρωνα, έπλενα, τάιζα. Δεν υπήρχε ένα σωστό πρόγραμμα γευμάτων. Πολύ κουραστική κατάσταση.

Ξεκίνησα το ξένο γάλα με σκοπό να αποθηλάσω, αλλά αρνήθηκα το χάπι. Η πρώτη ψυχίατρος μου είχε πει πως το χάπι επιδεινώνει την κατάθλιψη. Αποφάσισα να κόψω το γάλα μόνη μου. Θα το αντλούσα και θα το πετούσα και λίγο λίγο θα μείωνα τις καθημερινές αντλήσεις μέχρι να κοβόταν. Δεν είχα την δύναμη να σταματήσω την παραγωγή μια κι έξω. Δεν μου έκανε η καρδιά, μου κακοφαινόταν, ενώ μέσα μου σιγόκαιε μια μικρούλα φλόγα ότι ο θηλασμός δεν είχε τελειώσει έτσι. Δεν μπορεί να είχε τελειώσει.

Έφτασα σε δυο βδομάδες να αντλώ δυο φορές τη μέρα, σύνολο 200 ml γάλα. Ένιωθα μέρα με τη μέρα καλύτερα, ελάττωσα τα αγχολυτικά και την 3η εβδομάδα τα έκοψα με την σύμφωνη γνώμη του γιατρού μου. Έμεινα μόνο να παίρνω αντικαταθλιπτικά και ψάχνοντάς το σε έρευνες και ξένα φόρουμ πείσθηκα πως τα φάρμακα αυτής της μάρκας ήταν όντως συμβατά με τον θηλασμό, μίλησα ξανά με την παιδίατρο και πήρα πίσω το αντίο που είχα πει και ξεκίνησα τον επαναγαλακτισμό. Υποσυνείδητα αυτό στόχευα εξ αρχής, αυτό μου έδινε δύναμη κάθε φορά που γέμιζα το μπιμπερό.

Η στιγμή που ξαναέβαλα την μπέμπα στο στήθος ήταν ίσως πιο δυνατή από την πρώτη μας επαφή στη ΜΕΝΝ. Δεν είχε ξεχάσει να θηλάζει. Δεν δυσκολεύτηκε καθόλου. Άλλωστε στις τρεις βδομάδες με το μπουκάλι, υπήρξαν πολλές στιγμές που τριβόταν πάνω μου ανήσυχη κι ήξερα πως ήθελε εμένα κι όχι την θηλή του μπιμπερό. Κι έτσι άρχισε σιγά σιγά ο επαναγαλακτισμός. Με λίγο συμπλήρωμα τις πρώτες μέρες, μέχρι που φτάσαμε ξανά στον αποκλειστικό θηλασμό. Μέχρι που φτάσαμε 9 μηνών και συνεχίζουμε να πίνουμε γαλατάκι από την μαμά, τρώγοντας παράλληλα και κρεμούλες. Πόσο θα φτάσουμε ακόμη δεν το γνωρίζω. Όσο πάει κι όπου μας βγάλει.

Είναι σπουδαίο πράγμα το μητρικό γάλα. Δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Για μένα ευτυχώς ήταν και είναι εύκολο, όπως ακριβώς πίστευα τόσο καιρό προτού ξεκινήσω να ζω την εμπειρία. Χωρίς πόνο, χωρίς πληγωμένες θηλές και χωρίς να δυσκολευτεί το μωρό, άσχετα από τα άλλα απρόοπτα που μας έφραξαν παροδικά τον δρόμο. Τα νικήσαμε όμως, αντλώντας δύναμη από τα έγκατα της ψυχής.

Δεν είμαι φανατική υποστηρίκτρια του θηλασμού και δεν τίθεμαι με τίποτα ενάντια στις μανούλες που δεν κατάφεραν να θηλάσουν για τον άλφα ή βήτα λόγο. Δεν θεωρώ το γάλα φόρμουλα βλαβερό ή δηλητήριο. Έχει σώσει κι έχει θρέψει πολλά μωράκια που ήταν αδύνατο να θηλάσουν. Άλλωστε κι εγώ με ξένο μεγάλωσα, όντας παράξενο πλάσμα από τα γεννοφάσκια μου. Ελάχιστα θήλασα.

Αλλά αν μπορεί κάποια μαμά να θηλάσει, να θηλάσει. Αν έχει γάλα και μπορεί να το παλέψει, να το προσπαθήσει. Είναι κρίμα κι αμαρτία να μπει στη διαδικασία να αρνηθεί τον θηλασμό από την αρχή γιατί απλά έτσι θέλει, χωρίς κάποιον σοβαρό λόγο. Είναι μοναδική εμπειρία ο θηλασμός και το καλύτερο για το μωρό. Αν πάλι δεν αντέξει, πονέσει, δυσκολευτεί με την εργασία της ή γενικά δεν μπορέσει, δεν πειράζει, σημασία έχει μωρό και μανούλα να είναι καλά, ευτυχισμένοι και ήρεμοι.

Τώρα, άλλη κοπέλα στη θέση μου μπορεί να μην ήθελε να ρισκάρει. Να φοβόταν τα φάρμακα. Σεβαστό. Η κάθε μία ακούει το ένστικτό της και πράττει αναλόγως.

Κι όσον αφορά τις κοπέλες που περνάνε την φάση της λοχείας τόσο δύσκολα, να ξέρετε πως θα περάσει. Ναι, μπορεί τώρα να φαίνεται βουνό, ότι δεν θα υπάρξετε ποτέ ξανά όπως ήσασταν πριν τη γέννα, αλλά θα περάσει η άτιμη η επιλόχειος κατάθλιψη. Θέλει τον χρόνο της και όλα θα γίνουν όπως παλιά μέσα στην ψυχή σας και δεν θα μείνει ούτε σαν ανάμνηση.

Και τέλος ένα έχω να πω: Είμαι η Μαίρη, θηλάζω και είμαι καλά!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com