Πώς θα μπορούσα να ηρεμήσω την κατάσταση;
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Έχω ένα παιδάκι,αγοράκι,σχεδόν τρεισήμισι ετών.Χαρισματικός,έξυπνος,γλυκός μεν,ατίθασος,ανυπάκουος,νευρικός δε.Είδε τα σκούρα στον παιδικό φέτος που αναγκαστικά πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα να μοιράζεται,να ακούει,να έχει υπομονή,και να μη σηκώνει χέρι.Γυρίζει στο σπίτι και βγάζει ακόμη παραπάνω νεύρα και απαιτητικό τητα.Όλες τις μεθόδους τις έχω εφαρμόσει σε συνεργασία πάντα με το σύζυγο.Τίποτα δε βγήκε,και αν υπήρξε ή παραμικρή υποχώρηση από την πλευρά του,ήταν της στιγμής και ξανά μετά τα ίδια.Α πλά προσεύχομαι στο Θεό καθημερινά να τον έχει καλά γιατί απ την τρέλα του έχει χτυπήσει και αρκετές φορές και περιμένω αλλά με το πέρασμα του καιρού να στρώσει ....πρώτα ο Θεός στο δεύτερο θα είμαι από την αρχή πιο σταθερή,γιατί απ'την αρχή αν το χειριστείς σωστά έχεις και το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Φιλη συμπασχουσα μη νιωθεις τυψεις. Αν νυσταζεις θα κοιμασαι. Αν δεν εχεις υπομονη μπορει να ειναι επειδη το παιδακι σου στην εξαντλει. Εγω τους τελευταιους μηνες ειμαι σε φαση να παρω τα βουνα γιατι ειναι η πρωτη φορα στη ζωη της που δεν εχει αλλη επιλογη απο το να με ακουσει. Ουαου, γιατι εμεις δεν ειχαμε μαθει στο μιλαει η μαμα και ακουμε. Επειδη τωρα ηταν επιτακτικη αναγκη να κανει οτι της λεω γιατι αν δεν ακουσει θα ταλαιπωρηθει στο μελλον και η ιδια και εμεις χωρις λογο, αλλα μαντεψε....και παλι δε συνεργαζοταν. Εξαιτιας ολου αυτου ημουν πολυ αγχωμενη, πολυ απογοητευμενη, εκανα ολα τα “δεν πρεπει“ και σκεφτηκα και ειπα πραγματα στο παιδι που δεν επρεπε. Και τελικα κατεληξα στο οτι πρωτα θα ειμαι εντελως καλα εγω και μετα τα παιδια. Αυτο σημαινει πως αν το παιδι εχει μια αναγκη που με κουραζει να την ικανοποιησω απλα δεν την ικανοποιω, χωρις να εχω πια τυψεις η να αισθανομαι οτι θα στενοχωρηθει. Ταυτοχρονα ξεδινω πολυ. Ασκησεις στι σπιτι, περπατημα πολυ και ερχεται καπως και ηρεμει το νευρικο μου συστημα. Το αστειο ειναι οτι δουλευει αυτο που σου λεω. Μη φανταστεις οτι πετυχαμε το 100%, αλλα ενα 60% απο αυτα που μας εχουν πει να ακολουθουμε (για ιατρικους λογους) τα κανουμε και αν σκεφτεις πως τον πρωτο μηνα ακολουθουσαμε μονο το 10% των οσων επρεπε, ναι ειμαστε πολυ καλα. Νιωθω λιγο χαζη γιατι εχω παει πολλες φορες σε ψυχολογο να με βοηθησει για το συγκεκριμενο θεμα και παντα ολοι τους επικεντρωνονταν στο τι να κανω εγω για να ειναι καλα το παιδι (να κανω πολυ υπομονη, να ειμαι πολυ σταθερη και αλλα τετοια γνωστα σε ολους μας). Ενας δε μου ειπε κοιτα τον εαυτο σου και ασε το παιδι. Λοιπον απο τη στιγμη που κοθταξα τον εαυτο μου πρωτα και μετα το παιδι βελτιωθηκε καπως η ανυπακοη που ειχαμε. Δεν μπορω να σου πω οτι με λατρευει γιατι με εχει συνδυασει με τον κακο της υποθεσης και μεσα στη μερα ακουω τουλαχιστον 3 φορες οτι δε με αγαπαει. Αλλα θελει δε θελει πρεπει να κανει αυτο που λεω κι εγω πρεπει να το καταφερνω αυτο χωρις να ουρλιαζω και να βγαινω απο τα ρουχα μου και ναι ολα αυτα τα εχουμε καταφερει αρκετα καλα και δε σου κρυβω οτι ειμαι πολυ περηφανη για αυτο. Αν το παιδι σου λοιπον ειναι πολυ απαιτητικο και κακομαθημενο και χειριστικο, μηπως θα ητα και λιγο καλο να το αγνοησεις λιγο και να κοιταξεις πρωτα τη δικη σου ηρεμια; Ελπιζω να μην παρερμηνευτω, δε λεω να σταματησεις να του καλυοτεις βασικες αναγκες, αλλα στις δευτερευουσες (ελα να παιξουμε, ελα να κανουμε το ενα και το αλλο) μηπως καποιες φορες που νιωθεις οτι δεν αντεχεις να πεις οχι. Παιζω μαζι της, αλλα αν με ζητησει σε στιγμη που κανω κατι αλλο πια δε διακοπτω και λεω θα ερθω οταν τελειωσω. Και τωρα τελευταια ακουω ενα ηρεμο “ενταξει μαμα θα περιμενω“. Αυτα ειναι πρωτογνωρα για εμας. Μια ιδεα λεω, δεν ειναι αυτα που ακους συνηθως απο τους ειδικους που επικεντρωνονται κυριως στο γιατι νιωθει ετσι το παιδι, ποια ανικανοπιητη αναγκη εχει, αλλα μηπως τελικα και το λιγο γραψιμματακι κανει τη δουλεια του;
Νομίζω πως έχεις απόλυτο δίκιο, το παρατήρησα κι εγω! Δεν ήμουν στο σημείο που είσαι εσύ αλλά πολλές φορές έβγαινα από τα ρούχα μου και μόλις "τα παράτησα" και άρχισα να φροντίζω πρώτα τον εαυτό μου, άλλαξε και το παιδί! Είναι πολύ σημαντική η ψυχολογία της μαμάς τελικά! Δε λένε αν δεν είναι καλά η μαμά δεν είναι κανείς καλά;
Νομίζω έχεις (για άλλη μια φορά δίκιο)...Η μικρή μου είναι 19 μηνών και έχει έναν μήνα περίπου που απλά γκρινιάζει ανά τέταρτο χωρίς λόγο, ώρες ώρες ουρλιάζει και χτυπιέται. Μια δυο φορές που δοκίμασα να την αγνοήσω, δεν είναι ότι σταμάτησε εντελώς, αλλα αντί να ουρλιάζει ή να κλαίει ασταμάτητα, άρχισε αυτό του γκρινιαρομουρμουρητό (σε φάση θέλω να γκρινιάξω αλλά δεν ξέρω γιατί) και τουλάχιστον ήρθε σε μια κατάσταση που να μπορώ να της μιλήσω και να ακούει την φωνή μου και να την πάρω αγκαλιά...
Εγω παλι τα χω παιξει--3 παιδια!!!με ξετιναζουν ολη μερα -δε δουλευω αλλα πολυ ζορικα τα πραγματα!!προσπαθω με υπομονη και κατανοηση--μαλωνουμε -και τιμωριες βαζω--γενικα δεν με ακουνε--ενας καθημερινος παιδοτοπος στο σπιτι μου!!!τωρα κλεινει και ο μικρος τα 2 και ζωηρευει οσο μεγαλωνει!!!δυναμη μανουλες!!
Δεν θα μπορούσα να σου πω πως θα αντιμετωπίσεις τις "κρίσεις" ζωηράδας του μικρού σας , γιατι το καθε παιδι ειναι διαφορετικό κ μόνο η Μαμα του ξέρει πως να το κανει καλά,! Μπορω όμως να σου πω τι κανω εγω στη δικιά μου οταν τη πιάνει τρελλΑ, γενικά αποφεύγω τις φωνές , ειμαι αρκετά αυστηρή οταν χρειάζεται με σταθερό τόνο φωνής κ προσπΑθω να μην εκνευριζομαι-ειναι μικρουτσικα πως. Να νευριασεις με το μωρο σου-!!!ωστοσο χρησιμοποιώ μέθοδο ελεγχόμενης τιμωρίας πχ: 10 λεπτά αποχή απο τα παιχνίδια , με σκοπό να διορθώσω την κακή συμπεριφορά της! Απλά πρεπει να διαχωρισεις κάτι, αν το παιδάκι σας ειναι απλά ζωηρό κ κανει μουρλες στο σπίτι δεν σημαινει οτι εχει κακή συμπεριφορά κ πρεπει να τιμωρηθεί, γιατι ενδεχομένως να το παίρνεις στραβά καθώς εσυ έρχεσαι εξουθενωμένη απο τη δουλειά , ενω αυτός ειναι γεμάτος ενέργεια!! Σχετικά όμως με την προσωπικότητα που πΑει να διαμορφώσει χρησιμοποίησε λίγο αυστηρότητα οταν πρεπει , για το δικό του καλό!!! Μην ξεχνάς περνάνε κ κρίσεις τα μικρά απο ηλικια σε ηλικια! Ίσως σε 5 μήνες να ειναι αλλιώς τα πράγματα!!! Τέλος, η ξυλια δε. Βγάζει πουθενά!!! Εξάλλου δεν έχουμε το δικαίωμα να το κανουμε σε κανέναν, ποσο μαλλον στο μικρό μας ανθρωπακι!!!!! Υπομονή ...
Τι να σου πω κι εγω! Σε νιώθω. Τον δικό μου (21 μηνων) τον πιάνει ώρες-ώρες ένα πράμα σχιζοφρενικό, μια διαολιά ασυγκράτητη που μου ρχεται να τον πάω σε παπά για εξορκισμό. Εκεί που είναι το πιο καλό παιδάκι, την επόμενη στιγμή αρχίζει να εκσφενδονίζει πράματα, να τραβάει μαλλιά και να κάνει όλα αυτά που ξέρει οτι μας πειράζουν. Η τιμωρία εκείνες τις στιγμές δεν πιάνει γιατί δεν τον νοιάζει καθόλου, βρίσκει τρόπο να κάνει την τιμωρία ευχάριστη και να γελάει. Κι όταν γελάει και με κοροϊδεύει, ειλικρινά κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην τον βαρέσω! Η μόνη γιατρεια είναι να τον βγάλω νοκ-άουτ με πολύ παιχνίδι, αλλά συνήθως βγαίνω εγώ νοκ-άουτ. Προφανώς λοιπόν αυτό που καταλαβαίνω από το δικό μου ειναι πως οταν τα αγοράκια θέλουν να βγάλουν την ενεργητικότητά τους και δεν ξέρουν πως ή όταν βαριούνται, αρχίζουν τις διαολιές. Κουράγιο και υπομονή, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.
οσο εχεις τους παππουδες και τις γιαγιαδες μεσα στα ποδια σου μην περιμενεις και πολλα... οσα εσυ θα χτιζεις τη μια μερα αυτοι θα τα γκρεμιζουν.... και μονο στην ιδεα οτι το παιδι κλαιει ή οτι εσυ θελεις να το τιμωρησεις αυτοι θα βγαζουν σπυρια!!!
Το είπες μονη σου, δεν έχεις υπομονή σαν μαμά. Γιατί όμως; Μήπως είναι μεγάλο το φορτίο για σένα να είσαι εργαζόμενη, που πιθανόν να ζορίζεσαι και στη δουλειά, να έχεις το νοικοκυριό, που πριν μπορεί να τα αφηνες και όλα όπως ήταν, αλλά λόγω παιδιού πρέπει να διατηρείς μία καθαριότητα και ταξη στο σπίτι; γυρνάς από τη δουλειά και θες να κάτσεις λίγο να χαλαρωσεις αλλά δεν μπορείς γιατί ο μικρός θέλει αγκαλιά, παιχνίδια; Κατσε και γραψε σ'ενα χαρτί τι κάνεις, τι πρέπει να κάνεις, τι θες να κάνεις και ποση ώρα αναλώνεις για το καθένα, γραψε τα για να τα θυμάμαι και να συμπληρώσεις αργότερα κάτι που σου διέφυγε. Μετά σκέψου σαν να είσαι ο μικρός. Τι θέλει να κάνει. Γραψε τα. Και μετά βαλε τα κατω και φτιάξε ένα ημερήσιο πρόγραμμα. Με 1-2 ώρες ποιοτικού χρόνου με το παιδί, πχ παιχνίδια, βόλτα στο παρκο, θα δεις φοβερή διαφορά στην συμπεριφορά του αλλά και τη δική σου. Τα παιδιά όταν θέλουν να έχουν την προσοχή μας θα κάνουν τα πάντα για να την έχουν και συνήθως όταν είναι άτακτα μας κινουν την προσοχή, ενώ όταν είναι ησυχα δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Όταν είναι πιο ήσυχος δινε του περισσότερη ανταπόκριση να συνηδιτοποιήσρι ότι έτσι σου κινεί το ενδιαφέρον. Η υπομονή είναι κάτι σχετικό, όπως κάνεις υπομονή στη δουλειά με κάτι που δεν σου αρέσει, έτσι να θυμάσαι να κάνεις στα ξεσπάσματα του. Φαντασου ότι είναι ο εργοδότης σου που δεν μπορείς να του την πεις Αντιμετωπιεε διαφορετικά τα πράγματα, θα σε ενοχλούν λιγότερο και θα σνταπεξέρχεσε καλύτερα Γράφω από tablet γι'αυτό τοσα λάθη. Αυτά τα πολλά είχα να σου πω, τα έχω περάσει, επαθα κι εμαθα, αλλοι άνθρωποι το εχουν από φυσικού τους κι άλλοι όπως εγώ τα μαθανε και τα προσαρμοσσνε στην πορεία
M' άρεσε πολύ αυτό που είπες για το να τους δείχνουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν είναι ήσυχα. Πολύ καλό κολπάκι και δεν το είχα ξανακούσει. Mε το παράδειγμα του εργοδότη γέλασα πολύ γιατί εγώ αν είχα εργοδότη τη δικιά μου θα είχα σίγουρα παραιτηθεί. Αν και για να μην την αδικώ, δύο μέρες τώρα έχει υποδειγματική συμπεριφορά. Κάνε ένα θαύμα να κρατήσει!
Αχ κοπελα μου μια απ'τα ιδια κι εμεις,μονο που ειμαστε κατι μηνες πιο μικροι..πολυ ζωηρος,ανυπακουος και νευρικος..σημερα μιλησα με παιδοψυχολογο και ξεκιναμε συνεδριες γιατι ειλικρινα δεν ξερω πια πως να το διαχειριστω ολο αυτο.Θα σου πω μονο τι μου ειπε στο τηλ. μας η γιατρος "καθε παιδι γεννιεται με την ιδιοσυγκρασια του,πχ εντονη προσωπικοτητα ή ηρεμη,κι αναλογως συμπεριφερομαστε.Δλδ σε ενα παιδι με εντονες συμπεριφορες αν του φωναξεις ή το χτυπησεις θα εχεις τα αντιθετα αποτελεσματα..ηρεμια πανω απ'ολα και θεσε ορια,χωρις φωνες..και φυσικα επεβαλε προειδοποιηση-συνεπεια."Τα παιδια χρειαζονται ορια για να νιωθουν ασφαλεια.Σε καταλαβαινω απολυτα να ξερεις..δεν εισαι η μονη...