Υπέροχα πλάσματα (Καλό deal!)

Πριν 20 χρονια στο απεναντι διαμερισμα μετακομισε ενα ζευγαρι νεοτατο, δυο πολυ ομορφα παιδια, οχι πανω απο 20 χρονων. Ενα πρωι το κουδουνι χτυπησε. Ηταν η κοπελιτσα  απο απεναντι και αφου συστηθηκε -με τη χαρακτηριστικη προφορα του χωριου της-  ρωτησε αν μπορουμε να της δανεισουμε μια σκαλα. Η σκαλα επιστραφηκε μερικες μερες αργοτερα μαζι με ενα κουτι σοκολατακια -καλο deal!

Στην πορεια της «κοινης» μας ζωης σαν γειτονισσες, πολλα πραγματα του νοικοκυριου μου -τριφτης τυριου, μπωλακια παγωτου, ο τσελεμεντες κλπ- μετακομισαν, εστω και προσωρινα απο το σπιτι μας στο δικο της και επιστρεφαν στη βαση τους συνοδευομενα παντα απο κατι: ο τριφτης τυριου απο 4 κομματια σουφλε, τα μπωλακια παγωτου απο μια συσκευασια οικογενειακο παγωτο, ο τσελεμεντες απο μια κατσαρολα ρυζογαλο!! Καλο deal!!!!!

Στην πορεια της κοινης μας ζωης σαν γειτονισσες επισης καθιερωθηκε οτι τα μεσημερια, επιστρεφοντας απο τη δουλεια της, η γειτονισσα δεν πηγαινε σπιτι της αλλα χτυπουσε πρωτα το κουδουνι μου! Μπαινοντας, το πρωτο πραγμα που εκανε  ηταν να ανοιξει την κατσαρολα μου (ή το φουρνο) να δει τι φαι εχουμε, να φαει λιγο, μετα εκανε ενα τσιγαρο και πηγαινε σπιτι της. Αργα το απογευμα εβγαινε στο μπαλκονι της, φωναζε τα παιδια μου στο σπιτι της και τους επαιρνε σουβλακια ή τους εφτιαχνε τοστακια ή τα ταιζε απο το φαγητο που ειχε μαγειρεψει εκεινη -αν βεβαια τους αρεσε… Καλο deal!!!!!

Στην πορεια της κοινης μας ζωης εμαθα ακομη οτι συμφωνα παντα με τις υπολοιπες γειτονισσες, «δεν  θα πρεπε ΠΟΤΕ να βαλω ενα τετοιο ατομο στο σπιτι μου». Τετοιο, εννοωντας τοσο εντυπωσιακα ομορφη, ψηλη, λεπτη, με μακρυ μαυρο μαλλι…..! (μεχρι σημερα παντως, ποτε δεν «πειραξε» τιποτα αλλο στο σπιτι μου εκτος απο μπωλακια παγωτου και τον τριφτη, σας διαβεβαιω!)

Διαβάστε ακόμα: Υπέροχα πλάσματα (το Μητσάκι)

Στην πορεια της κοινης μας ζωης εμαθα ακομη οτι καμια φορα επρεπε για λιγα λεπτα να την παιρνω αγκαλια και να της χαιδευω τα μαλλια…. Αν καμια φορα το ξεχνουσα μου το ζηταγε… «Χάιδεψε με λιγο, βρε μαμα..!«

Στην πορεια της κοινης μας ζωης, στην αρχη σαν γειτονισσες και πολυ αργοτερα σαν κουμπαρες, μιας και της βαφτισαμε το δευτερο παιδακι της, εμαθα οτι στα 9 της χρονια εχασε την αδελφη της -14 ετων – απο μια σπανια αθενεια και στα 11 εχασε και τη μαμα της μετα απο 3 χρονια σκληρη μαχη με τον καρκινο. Μεγαλωσε με τον μπαμπα της, ο οποιος ομως βυθιζοταν καθημερινα ολο και περισσοτερο στη θλιψη του χαμου των αγαπημενων του….

Σημερα 20 χρονια μετα δεν ζηταει βεβαια πια μπωλακια παγωτου, ουτε τριφτη τυριου ουτε τσελεμεντε, εχει δικα της! Μαλιστα εχει πολυ περισσοτερα απο  αυτα -ειναι ευτυχως σε πολυ καλη οικονομικη κατασταση- το μονο που ζηταει ακομα ειναι μια αγκαλια καπου καπου, ενα τηλεφωνημα στη δουλεια, τη σιγουρια οτι αν παθει κατι η ιδια -αυτος ο φοβος δεν την αφησε ποτε- τα παιδια της θα εχουν, εκτος φυσικα απο το μπαμπα τους, λιγη αγαπη παραπανω!

Το ιδιο που χρειαζοτανε κι εκεινη: μια ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! Προσφερει μονο  την  ΑΓΑΠΗ  και τη  ΦΙΛΙΑ της!

Τι λετε; Καλο deal;

Σας φιλω,

Χαρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com