Μου λείπει η μαμά μου

Από παιδί ήμουν κολλημένη στη γιαγιά μου. Τις πιο πολλές ώρες της ημέρας ήμουν μαζί της, γιατί η μητέρα μου δούλευε μαζί με τον πατέρα μου για να είμαστε καλά εμείς. Και είμαστε. Πολύ καλά θα έλεγα και ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ολα χάρη στον αγώνα των δικών μου.

Έτσι λοιπόν τη μητέρα μου τη γνώρισα σχετικά αργά. Και τώρα διαπιστώνω πόσα έχασα από αυτην. Και όμως, την ίδια στιγμή που λέω κάτι τέτοιο, αμέσως το μυαλό μου κάνει ένα κλικ και μου λέει πως όχι… την ήξερα πολύ πολύ καλά. Ήταν πολύ γεμάτος άνθρωπος, μοναδικός. Ήταν η μαμά μου την οποία δυστυχώς έχασα από αυτή την άτιμη αρρώστια, ξέρετε… Τον καρκίνο.

Μου λείπει! Πολύ πολύ. Το κενό που αφήνει κάθε μητέρα δεν αναπληρώνεται με τίποτα, μα με τιποτα όμως. Είμαι και εγώ μανούλα δύο αγοριών, 2 και 5.5 ετών και όμως μου λείπει η μαμά μου. Μου λείπει την ώρα που αρρωσταίνουν τα παιδάκια μου και δεν έχω ποιον να συμβουλευτώ. Μου λείπει να πάμε μια βόλτα και να έχω τα παιδάκια μου και τη μαμά μου. Μου λείπει όταν τσακώνομαι με τον άντρα μου. Μου λείπει όταν κάτι πάει στραβά στη δουλειά, όταν αρρωσταίνω, όταν πάω για ψώνια. Μου λείπει όταν ακούω κάποια συγκεκριμένα τραγούδια, όταν βλέπω μια αγαπημένη ταινία.

Μου λείπει παντού και πάντα.

Δυστυχώς δεν αλλάζει αυτό με τίποτα. Μια ζωή θα το κουβαλάω. Και όμως, πρέπει να συνεχίσω για εμένα, τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τον πατέρα μου, τα αδέλφια μου.

Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Ξεγελώ λοιπόν τον καθένα πως καημό δεν έχω κανέναν. Κλεμμένο, αλλά αυτή τη στιγμή με αντιπροσωπεύει και νομίζω πως θα το κάνει για πάντα…

μαμά Ε.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com