Μαμά, υπάρχει περίπτωση να με ακούς;

γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

Εκείνο που θυμάμαι περισσότερο από τη μανούλα μου είναι η μυρωδιά της.

Η μυρωδιά της και η αγκαλιά της. Το μυρωδάτο μου καταφύγιο!

Θυμάμαι πως όσο πλησίαζε ο καιρός να τη χάσω, έψαχνα ευκαιρίες κι αφορμές για να ξαπλώσω δίπλα της, να κουρνιάσω στην αγκαλιά της, να κλείσω τα μάτια και να ρουφήξω κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου εκείνων των στιγμών.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε -πάρα πολλά-, μα πολύ συχνά η μυρωδιά αυτή εμφανίζεται στο μυαλό μου και το δέρμα μου δεν έπαψε ποτέ να αισθάνεται το γλυκό της χάδι.

Η μαμά μου, λοιπόν, έλεγε:

Μάνα δεν είναι αυτή που γεννά, είναι αυτή που μεγαλώνει με αγάπη ένα παιδί. Μάθε να κοιτάς γύρω σου.

Σαν παράδειγμα, μου μίλησε για μια πολύ σπουδαία, άτεκνη και πολύ φτωχή γυναίκα, που μάζεψε με τον άντρα της δυο νεογέννητα «μπάρσταρδα» της γειτονιάς, σε πολύ δύσκολα χρόνια, τα μεγάλωσε με απέραντη αγάπη, τα προφύλαξε λυσσαλέα από τις κακές γλώσσες, τους έδωσε πρόσβαση στη μόρφωση κι έφυγε καμαρώνοντάς τα «τακτοποιημένα»…

Μου είπε επίσης πως βλέποντας κάποτε μια χρωματιστή μουτζουρίτσα σ’ ένα λευκό χαρτί, ίσως και να κλάψω, αν εκείνη η μουτζουρίτσα είναι «η μαμά μου» φτιαγμένη από το δικό μου παιδί.

Ποιος ακούει τη μάνα του, μέχρι να έρθει η στιγμή να θυμηθεί τα λόγια της…

Ευτυχώς έφτασε και για μένα αυτή η στιγμή. Προσπαθώντας για ό,τι καλύτερο, παλεύοντας με τις αδυναμίες μου, την εποχή μου και το αντικειμενικό χάσμα των γενεών, δεν παύω ούτε στιγμή να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και τόσο πολύ τυχερή για το δώρο της μητρότητας που μου δόθηκε.

Το οποίο δεν ντράπηκα ούτε δίστασα ποτέ να το θεωρώ ως τη σπουδαιότερη ιδιότητά μου.

Ως τώρα, γνώρισα κάθε καρυδιάς μητέρα… η ιδιότητα, το επάγγελμα και η πείρα της ζωής, ένεκα.

Πόσο θα ‘θελα για μια στιγμή, για μια μικρή στιγμούλα, να μπορούσα να αγκαλιάσω ξανά για λίγο τη μανούλα μου, να την ευχαριστήσω -ως μάνα μεγάλων παιδιών κι εγώ, πλέον- και να ξαποστάσω για λίγο στην αγκαλιά της!

Πόσο θα ‘θελα, επίσης, να μπορούσα να χαστουκίσω ή να φτύσω τις «μητέρες» που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως τρόπαια, ως μέσο εκβιασμού, ως άλλοθι, ως κοινωνική βιτρίνα ή/και ως εφάπαξ πηγή εσόδων. «Ανώνυμες κι επώνυμες και γενικώς»…

Και του χρόνου, μαμά (και αύριο και μεθαύριο και πάντα)!

[divider]

(περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Ξεφ(τ)υλλίζοντας μέρες Κρίσης«)