Τελικα πρεπει να ειναι στην φυση των αγοριων αυτο απ'οτι εχω συμπερανει μεχρι στιγμης.Λοιπον επειδη το εχω ψαξει παρα πολυ αυτο το θεμα γιατι κι εγω εχω ενα αγορακι μικροτερο των 2 ετων αλλα ζωηρο-αντιδραστικο-ανυπακουο απο μηνων κιολας ειχε δειξει δειγματα θα σου πω τα εξης.Ο γιος σου πλεον στα 4 ειναι λιγο μεγαλος πραγμα που σημαινει οτι θελει πολυ προσπαθεια και υπομονη εκ μερους. 1 Τα παιδια δεν αλλαζουν συμπεριφορα αν δεν αλλαξουμε πρωτα οι γονεις(εννοω τροπο χειρισμου) 2 Ειναι φυσιολογικες εκρηξεις θυμου,το παιδι σου δεν εχει κατι παθολογικο,το προβλημα ομως ειναι οτι εχει βρει αυτον τον τροπο για να εξωτερικευει τα συναισθηματα του 3 Καθε παιδι γεννιεται με την δικη του ιδιοσυγκρασια,δλδ υπαρχουν μωρα που τα βλεπεις ηρεμα στο καροτσι τους να σε κοιτανε,δεν ειναι χαζα πιστεψε με,απλως ειναι εσωστρεφη πλασματα κι αργοτερα ως ενηλικες θα εξακολουθουν να ειναι,δλδ δεν προκειται ποτε να εξωτερικευσουν τον θυμο τους,,δεν εχεις συναντησει ανθρωπους ηρεμους?Αυτα λοιπον τα παιδια αν τους φωναξεις-αγριεψεις σιγουρα θα φοβηθουν και θα κρυφτουν στο καβουκι τους,ενω μεγαλονωντας θα ειναι οι ανθρωποι που ακριβως επειδη δεν βγαζουν απο μεσα τους την ενταση ειναι αυτοι που παθαινουν πχ ψυχοδερματικες παθησεις ή το αγχος τους χτυπα σε στομαχι-εντερο κλπ 4 Υπαρχουν ομως και παιδια σαν το δικο σου,το δικο μου και πολλα αλλα που γεννιουνται με εντονη ιδιοσυγκρασια,ειναι τα μωρα που απο ανεκαθεν ηθελαν να σκαρφαλωνουν,να εξερευνουν,τα ζωηρα που δεν εκατσαν ησυχα ποτε σε ενα σημειο και που σαν παιδια επεφταν στα πατωματα και τσιριζαν(κρισεις θυμου)Αυτα λοιπον τα παιδια σαν ενηλικες θα εξακολουθουν να εξωτερικευουν τον θυμο τους.Χρεος μας ειναι να τους δειξουμε τον τροπο να το κανουν.Δλδ αν σε ενα τετοιο παιδι βαλεις τισ φωνες ή ακομα χειροτερα το χτυπησεις θα εχεις δραματικα αποτελεσματα.Για να σε βοηθησω καλυτερα,φαντασου τον εαυτο σου πολυ θυμωμενο,αν εκεινη την ωρα ερθει καποιος να σου μιλησει,τι θα κανεις?θα τον χτυπησεις.Αν ερθει και σε χτυπησει τι θα κανεις?Θα θυμωσεις περισσοτερο.Τι ειναι αυτο που θα σε ανακουφιζε?Να μην σου μιλησει ανθρωπος που λενε..εεε..αυτο ακριβως συμβαινει και στο παιδι σου..αφησε το να ξεσπασει,μην δωσεις καμια απολυτως σημασια οτι μα οτι κι αν κανει,μην τον κοιτας,σαν να μην υπαρχει..ΑΛΛΑ αν θεωρεις οτι κινδυνευει να χτυπησει ή οτι δεν παει αλλο τον σηκωνεις τον βαζεις να κατσει σε μια καρεκλα,στεκεσαι πισω απ'την καρεκλα και του κρατας τα χερια σαν δεμενα χωρις να μιλας για 2 με 3 λεπτα.Αυτοματως το παιδι ηρεμει..ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ στεκεσαι πισω απ'την καρεκλα για να μην υπαρχει οπτικη επαφη,αλλιως ειναι σαν να τον ερεθιζεις.Σε αντιδραστικα παιδια να θυμασαι ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ και παντα με ηρεμο τροπο θετουμε ορια οσες φορες κι αν χρειαστει να το πουμε.Και το κυριοτερο ολων τα παιδια δεν θα μαθουν απο αυτο που θα τους πουμε να κανουν,αλλα απο αυτο που θα μας δουν να κανουμε..κοινως προσπαθησε για 1 εβδομαδα να μην του φωναξεις καθολου,μπορει να φτασεις στα ορια της τρελας το ξερω αλλα καντο...και τα ξαναλεμε.

Έχω έναν γιο (τώρα είναι 7 χρονών) με πολλά κοινά με τον δικό σου. Από 6 μηνών αναποδογύριζε από το ρελαξ (δεμένος) και μπουσουλούσε σαν χελώνα. Πολύ, πολύ νευρικός. Τώρα κάπως έχει στρώσει. Βοήθησε πολύ 1. να ασχολείται μαζί του ο μπαμπάς (τη συμβουλή αυτήν μου την έδωσε ένας ψυχιάτρους) . 2. η επαφή με τη φύση, το χώμα, το νερό τον ηρεμεί 3.Θεατρικά παιχνίδια. Π.Χ. Ερχόταν από το σχολείο πετούσε την τσάντα, ούρλιαζε, πετούσε ότι έβρισκε κοντά του. Εγώ σαν να έβλεπα κάποιον του έλεγα "ωχ! ο κυριος Θυμούλης! Τι θα κάνουμε; " Κοντοστεκόταν. Του έλεγα μια ιστορία για ένα κ. Θυμουλη που ακολουθεί τα παιδιά και τα κάνει να θυμώνουν και να πετάνε κάτω τα πράγματα και μπλα, μπλα... Ενώ τα παιδάκια κανονικά μπαίνουν χαρούμενα λένε "Γεία σου μαμά!" δίνουν φιλάκι, κρεμάνε την τσάντα τους, και μπλα, μπλα... Και τώρα που μπήκες είδα κατι, μαλλον ήταν ο κ. Θυμούλης γι΄αυτο άκουσα και κάτι σαν γέλιο. Να σου πω ένα μυστικό; Του έλεγα "θα βγούμε έξω ξανά, για να βγει και ο Θυμούλης και θα μπούμε ξαφνικά μέσα για να τον κλείσουμε απέξω" Το κάναμε όλο αυτό πολύ θεατρικά, κλείναμε με φόρα την πόρτα και αρχίζαμε από την αρχή. Εγώ χαμογελαστή "Καλώς το παιδί μου" Τις περισσότερες φορές άλλαζε τελείως συμπεριφορά. Τέτοια παιχνίδια παίζαμε πολλά. Ή το παιχνίδι θα σε κάνω να θυμώσεις . 4.Υπομονή , υπομονή, υπομονή.

Αυτή τη γνώμη έχω κι εγώ, οπωσδήποτε να δεις κάποιον ειδικό, όχι άλλες μανούλες και 1000 γνώμες! Η μέθοδος που θα ακολουθήσεις πρέπει να είναι επιστημονική και να ταιριάζει απόλυτα στο αγοράκι σου... και γρήγορα γιατί όσο μεγαλώνει, κάποιες συμπεριφορές παγιώνονται.... Εύχομαι να πάνε όλα καλά, γιατί πέραν το ότι η συμπεριφορά του μπορεί να δημιουργεί πρόβλημα μέσα στην οικογένεια και ο ίδιος δεν περνάει καλά...

Κοριτσάκι μου πάρε γνώμη από παιδοψυχολογο... ό,τι και να πούμε εμεις δεν ειμαστε ειδικες... εγώ πχ για πολύ μικρότερο προβλημα (δεν μοιραζεται παιχνιδια και ψιλοθυμωνει μερικες φορες χωρίς λόγο) συμβουλευτηκα ειδικό (ευτυχως εχω φιλη παιδοψυχολογο).... μαντευω οτι η λύση στο προβλημα σου θα ερθει ευκολα και γρηγορα διοτι εκεινοι γνωριζουν ολους τους τρόπους!!!! Φιλιά γλυκά!!!!