Παρλαπιπίαση στο αεροπλάνο

Γενικά έχω να το λέω ότι τα παιδάκια μου δεν με ζορίζουν -σχεδόν!- καθόλου. Ακόμα και ο μικρός Αρχέλαος που είναι κυριολεκτικά ένα τέρας ζωηράδας είναι ένα καλόβουλο πλάσμα που έχει ήδη μάθει να ακούει στο «Όχι» και να αναγνωρίζει το λάθος από το σωστό. Έχει και την ήρεμη δύναμη Αθηνά κοντά του να τον φέρνει στα ίσια του, ε, τα περνάμε ζάχαρη.

Επιστρέφοντας από τη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα βέβαια ότι τα παιδιά μου, όπως κάθε άλλο παιδάκι πάνω στη γη, όσο ήσυχα και ήρεμα και αν είναι, υπάρχουν φορές που ενοχλούν. Και εντάξει, δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο, αλλά να, λίγο, τόσο δα λίγο, θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.

Για άλλη μια φορά η πτήση μας είχε καθυστέρηση και αφού επενδύσαμε τα λεφτά που μας έδωσε η προγιαγιά Τασούλα για το Πάσχα στο κατάστημα του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης, μπήκαμε επιτέλους στο αεροπλάνο. Τα παιδιά ήταν ήδη αρκετά κουρασμένα, αλλά χαρούμενα που μπαίναμε σε αεροπλάνο. Η δε Αθηνά ανυπομονούσε για δύο πράγματα: να φάει τα φυστίκια που μοιράζουν στις εσωτερικές πτήσεις της Aegean και να δει τον μπαμπά!

Ο Αρχέλαος ήταν παραδόξως ιδιαιτέρως ήσυχος, δεν γκρίνιαξε παρά μόνο όταν πια προσγειωθήκαμε και ήθελε να σηκωθεί.

Η Αθηνά σε όλη την πτήση δεν έβαλε γλώσσα μέσα. Μάταια της έλεγα να μιλάει λιιιιίγο πιο σιγά ή της πρότεινα να παίξουμε το παιχνίδι της σιωπής.

Όλα άρχισαν με το βίντεο επίδειξης της χρήσης ζώνης/σωσιβίου/μάσκας οξυγόνου. Η Αθηνά εντυπωσιάστηκε από τη μάσκα οξυγόνου.

– Μαμά, τι φοράει η κυρία;

– Μάσκα οξυγόνου!

– Γιατί φοράει μάσκα;

– Αυτή τη μάσκα την φοράμε όταν η πίεση στην καμπίνα μπλα μπλα μπλα…

– Θέλω και εγώ τη μάσκα μου! Πού είναι;

– Είναι εκεί ψηλά και δεν τη χρειάζεσαι. Είναι μόνο για έκτακτη ανάγκη.

– Γιατί;

…

Μετά το αεροπλάνο ανέβηκε στον ουρανό. Η Αθηνά καθόταν στη μεσαία θέση, εγώ με τον Αρχέλαο στο παράθυρο. Χαζεύοντας για λίγο, σταμάτησε η πολυλογία.

Ώσπου ήρθαν οι αεροσυνοδοί με τα αναψυκτικά και τα σνακς. Και δεν είχαν φιστίκια.

– Κυρία, θέλω φιστίκια.

– Αχ, τις αρέσουν τα φυστίκια, μπορεί να έχει ένα σακουλάκι.

– Μα φυσικά, ουπς! Δεν έχουμε! (Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΡΦΥ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ)

Η Αθηνά παίρνει ένα κρουασάν, μπροστά της ακουμπάμε και ένα ποτήρι νερό και ένα ποτήρι κόλα για εμένα. Η Αθηνά θέλει να βουτήξει μια γοργόνα-φίλη-της-Βarbie που πήραμε από το αεροδρόμιο μέσα στο νερό για να αλλάξουν χρώμα τα μαλλιά της.

– Αθηνά, θέλει κρύο νερό, θα το κάνουμε στο σπίτι.

– Θέλω τώρα.

– Δεν γίνεται τώρα.

– Να βουτήξω τη χελώνα;

– Όχι.

– Πλιζ μαμούλα, πλιιιιιιιζ!

– Όχι.

Κάπου εκεί ο Αρχέλαος θέλει να ανοίξει όλα τα κρουασανάκια και τα μαντηλάκια. Και εμφανίζεται ξανά μια άλλη αεροσυνοδός να μαζέψει αυτά που μόλις πήραμε, γιατί πλησιάζαμε ήδη (!!!) στην προσγείωση (ζήτημα να πήραν 10 άνθρωποι να πιουν)

– Ε κυρία, πού πάτε την κόκα κόλα της μαμάς μου;

(…)

– Κυρία, πού πάτε το νερό μου; ΔΕΝ Μ’ ΑΚΟΥΤΕ; ΚΥΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

– Αθηνά, πιο σιγά, σε ικετεύω.

– ΜΑΜΟΥΛΑ, ΦΤΑΝΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕ;

Την έπεισα να παίξουμε τελικά το παιχνίδι της σιωπής. Όποιος δεν μιλούσε μέχρι το αεροπλάνο να πατήσει στο έδαφος, θα κέρδιζε το έπαθλο.

Πέρασε ένα λεπτό.

Πέρασαν δύο λεπτά.

– Μαμούλα… (ψιθυριστά), τελείωσε το παιχνίδι;

– Όχι!

– Μαμούλα, θα πέσει τώρα η μάσκα;

..!!

Και μετά, αφού αναλύσαμε το αν θα πάμε να φάμε στο Ikea ή όχι, το πού περίπου είναι το αεροδρόμιο και γιατί ο μπαμπάς δεν φαίνεται από το αεροπλάνο, το πού πήγε η κόκα κόλα της μαμάς και το πότε θα βουτήξουμε τη γοργόνα στο νερό, πατάμε επιτέλους στη γη.

Ο κύριος που καθόταν δίπλα στη Αθηνά, σηκώνεται και της μουρμουράει χαριτωμένα

«Το γλυκό κοριτσάκι που γλώσσα δεν έβαλε μέσα τόση ώρα…!«

Ξέρετε, αυτό το χαμογελαστό του «Πού είσαι Ηρώδη;», ε, αυτό!

Χαμογέλασα αναψοκοκκινισμένη τύπου «Παιδιά είναι, τι να κάνουμε;», έβαλα τον Αρχέλαο στο σλινγκ, ο οποίος στο μεταξύ άρχισε να παίρνει μπρος και ξεκολλούσε το πανάκι από το κάθισμα της Αθηνάς και έκανε ματάκια στην κυρία από πίσω, πήρα από το χέρι την Αθηνά και τις 3 σακούλες και τσαντούλες και τσουπ τσουπ τσουπ πάτησα σε Αθηναϊκό έδαφος.

Ήμουν κουρασμένη, ήμουν ξεθεωμένη, αλλά ήμουν και περήφανη. Εντάξει, μπορεί η κορούλα μου να ζάλισε τον έρωτα του διπλανού κυρίου (μην σας πω και των μπροστινών, αλλά και των πισιών), αλλά για άλλη μια φορά τα πήγαμε περίφημα τα τρία μας παρά την ταλαιπωρία. Όχι τίποτα, λύσαμε και την απορία για τη μάσκα οξυγόνου! 😀

Με τα μωρά μου στο αεροδρόμιο πριν πετάξουμε για Θεσσαλονίκη. Να ΄ναι καλά το slingάκι μου, γιατί με την καθυστέρηση δεν ξέρω πως θα κυνηγούσα τον μικρό μου! 😀