Οι 14 μέρες που κόστισαν στη σχέση μου με το παιδί μου
Γέννησα το πρώτο μου παιδί πρόωρα με καισαρική τομή πριν 4 χρόνια. Λόγω λοιπόν της προωρότητας του και καθότι αγόρι (παρά το αρκετά καλό βάρος του), ανέπτυξε σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας και νοσηλεύτηκε στη ΜΕΝΝ για 17 ημέρες. Δεν θέλω να σας κουράσω με λεπτομέρειες για το αν το θεωρώ ιατρικό λάθος ή για το τι μου κόστισε προσωπικά αυτή η καισαρική. Αυτό που με απασχολεί είναι το πόσο έχει κοστίσει στην σχέση μου με το παιδί μου.
Οφείλω σε αυτό το σημείο να σας πω ότι 2 χρόνια αργότερα γέννησα με φυσιολογικό τοκετό (VBAC) ένα τελειόμηνο αγοράκι.
Το γεγονός ότι τον πρώτο μου γιο δεν τον είδα, παρά μόνο όταν τον έβγαζαν από την κοιλιά μου και με άφησαν να τον φιλήσω στο μέτωπο όταν αμέσως μετά τον έπαιρναν για την ΜΕΝΝ. Τον ξαναείδα την επόμενη μέρα διασωληνωμένο πια και για 14 ημέρες δεν μου επέτρεπαν να τον ακουμπήσω. Κατηγορήθηκα από την προϊσταμένη της ΜΕΝΝ ότι λόγω δικής μου λοίμωξης έσπασαν πρώωρα τα νερά και το μωρό μου δεν μπορούσε να αναπνεύσει μόνο του… το ότι οι επανειλημμένες σχετικές εξετάσεις – και κατόπιν δικής της απαίτησης- ήταν όλες αρνητικές δεν είχε καμία σημασία ούτε φυσικά λόγος για συγνώμη…
Ήμουν μια επισκέπτρια για 14 ημέρες και προσπαθούσα να καταλάβω τι έκανα λάθος…. Μου έλειπε το παιδί μου…. δεν μου επέτρεψαν εκτός επισκεπτηρίου να τον δω ενώ ήμουν ακόμη νοσηλευόμενη…. Κατηγορήθηκα και από δικούς μου ανθρώπους για την καισαρική και την πρόωρη ρήξη υμένων… Προσπαθούσα με όση ψυχραιμία μου απέμεινε να διατηρήσω το μητρικό μου γάλα γιατί μόνο αυτό μπορούσα να κάνω για το παιδί μου -και ευτυχώς το κατάφερα και τον θήλασα για 10 μήνες μετά… Κι όμως αυτό το κενό των 14 ημερών μέχρι να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου είναι ακόμη εκεί…. υπάρχει μια ακαθόριστη απόσταση με το παιδί μου που δεν έχω καταφέρει ακόμη να την διανύσω…
Πολλές φορές ξεκίνησα να γράψω, αλλά δεν ήξερα τι να πω…. δεν είναι πως δεν αγαπώ το παιδί μου, τα παιδιά μου και τα δύο, αλλά θέλω να σβήσω αυτή την απόσταση. Φοβάμαι όμως πως όπως η μητρότητα άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου έτσι και η εμπειρία της καισαρικής-ΜΕΝΝ άλλαξε το τρόπο που είμαι μαμά…. νομίζω ότι είμαι πιο σκληρή και πιο «προσγειωμένη» από ότι ίσως θα ήμουν αν δεν είχαν συμβεί αυτά….
Δεν περιμένω να με καταλάβουν όλες οι μανούλες που διαβάζουν το κείμενο, όμως οφείλω να πω σε εκείνες που μπορεί να μην το έχουν σκεφτεί ότι ο γιατρός μας είναι μια επιλογή που πρέπει να κάνουμε πολύ προσεκτικά και πριν «αφεθούμε» στα «έμπειρα χέρια» του οφείλουμε στο παιδί μας πρώτα από όλα αλλά και στον εαυτό μας τον ίδιο να ενημερωθούμε για τον τοκετό και τις δυνατότητες που έχουμε ως επίτοκες.
μαμά Χ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
πώς μιλάτε έτσι; "ανεγκέφαλη", "έχεις πρόβλημα" ναι έχει πρόβλημα, το λένε ΤΡΑΥΜΑ ψυχικό τραύμα!!!!!! έχει η γυναίκα πληγωθεί από το ΣΟΚ κι αυτό το έχει εσωτερικεύσει! χρειάζεται βοήθεια από καλό θεραπευτή κι όχι τις φοβερές μαμάδες με τα γαλόνια να την βρίζουν ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ
Θέλεις γιατρό κοπέλα μου και κυρίως ψυχίατρο δεν στέκουν αυτά που γράφεις εκτός αν τα γράφεις μόνο και μόνο για να πάρεις κάποια κλικ παραπάνω
Σε καταλαβαίνω γιατί κάπως έτσι έγινε κ στον τοκετό του γιου μου!!! Τον είχα κοντά μου μονο τέσσερις ωρες, τον πήραν προληπτικά στην παιδιατρική του νοσοκομείου και το ίδιο βράδυ τον μετέφεραν σύνοδεια του μπαμπά του στην μενν του Παπαγεωργίου. Και επειδή ζουμε σε επαρχίακη πόλη τον ειδα ξανά 6 ημερες μετα αφού δεν μου επέτρεπαν να ταξιδεψω λογω καισαρικής τομής! Τον επισκεπτόταν ο μπαμπάς του και του εστελνα τα γάλα που αντλούσαν...δύσκολο πολυ ...ειδικά όταν ήρθε στο θάλαμο μια νέα μανουλα με το μωρακι της... Επίσης όταν βγήκα απο το νοσοκομειο ένιωθα μισή.... Δύσκολες μέρες αλλά να σου πω κατι...δεν άφησα να μας πάρει απο κάτω...υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις...αφου τα παιδάκια μας έχουν την υγεία τους να νιώθεις ευλογημένη....μην χανεις τις στιγμές τους....είναι όλα στο μυαλό μας!!! Κ όπως ειπαν πολλές κοπέλες αγκαλιες,φιλιαααααα και γέλιο!!! Το καλύτερο φάρμακο για όλα!!!!!!?
Συγνώμη αλλά θα τρελαθώ διάβασα καλά ;; γέννησα πρόωρα και ενλω είχαν πει καισαρικλη τελικά μου είπαν δεν προλαβαίνουμε και γέννησα φυσιολογικά.Και εμένα μου την έδωσαν να την φιλησω και μετά την πήραν για να την πάνε στην ΜΕΝΝ και εγώ και όλοι οι γονείς βλέπαν τα μικρά τους στο επισκεπτήριο (εννοείται ότι θέλαμε περισσότερο αλλά δεν γίνεται να κάνουμε ότι μας καπνίσει ) εγώ την γάλα μόνο τις 60 μέρες ό της έδωσα όσες ήμασταν και στο νοσοκομείο και αυτό με το στανιό να το βγάζω ίσα που έφτανε αλλά μου λέγανε ότι είναι θησαυρός και πάλευα στο σπίτι για τρεις μέρες κάτι λίγο μετά τίποτα και δοκλιμασα τα πάντα..... το δέσιμοπου έχψ δεν λέγεται .... δεν την ακουμπούσα στην αρχή άλλα δύο φορές την μέρα σε ώρα επισκεπτηρίου βεβαίως όταν πήγαινα της μιλούσα συνέχεια και το ένιωθα ότι με ακούει... δεν φταίει η καισαρική ούτε τίποτα όλα στο μυαλό σου είναι βοήθησε τον εαυτό σου για να μην σε απομακρίνουν μετά τα παιδιά σου και τότε να δεις απόσταση. Όλες αυτές τις μέρες που ήμουν εκεί είδαν πολλά τα μάτια μου και σας λέω ειλικρινά (το έλεγα και σε όλους τους γονείς μέσα στην ΜΕΝΝ) μόνο μια φορά επιτρέπετε να κλάψουμε δεν είναι σωστό αυτά ταλαιπωρούνται και παίρνουν δύναμη από εμάς και από την φωνή μας και το χάδι μας οπότε μόνο ηρεμία.. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Β ΜΕΝΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ είναι όλοι υπέροχοι από της νοσοκόμες μέχρι της γαλακτοκόμους και την γραμματέα περίοδο 2014
Μαλιστα..... Μολις διαβασαμε οτι μια μανα νιωθει αποσταση απο το παιδι της ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΤΗΣεπειδη λεει 14 μερες ηταν στη ΜΕΝΝ και η κυρια δεν δεθηκε μαζι του. Αντι ως μανα να το εχει στην αγκαλια της και να ευχαριστει το Θεο που ολα πηγαν καλα νιωθει αποσταση λεει.... Το πως νιωθει αυτο το παιδακι σου περασε απο το μυαλο? Η ιδια του η μανα να το ξεχωριζει απο το αλλο επειδη ειχε την ατυχια το μωρακι να πρεπει να μπει στη ΜΕΝΝ. Είσαι απαραδεκτη και ντροπη σου. Πηγαινε εξω απο μια ΜΕΝΝ και πες στις μανουλες που αγωνιουν για τα μωρακια τους πως εσυ για το δικο σου νιωθεις αποσταση.....και αν δεσε λιντζαρουν θα εισαι τυχερη. ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ....( πηγαινε σε ψυχιατρο γρηγορα το παιδι δε σου φταιει σε κατι ). Και επιτελους σταματηστε να ''χαιδευεται'' την καθε ανισσοροπη εδω μεσα..... Αλλες παρακαλανε για ενα μωρο και εσεις ειστε ΑΧΑΡΙΣΤΕΣ
Πες τα κοπέλα μου θα μας τρελάνουν όλες αυτές οι ανεγκέφαλες ...
Βρε κορίτσι μου και 'γω με καισαρική γέννησα λόγω προεκλαμψίας (ανέβασα 21 πίεση), το κοριτσάκι μου ήταν 1.450 γρ., ο πλακούντας μου γερασμένος. Το μωρό μου κάθησε στη ΜΕΝΝ 30 ημέρες, δεν το φίλησα καν όπως εσύ και μπόρεσα να το αγγίξω μετά τις 15-17 ημέρες (δεν θυμαμαι ακριβώς) και τέτοιο κενό δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή. Οι ώρες του επισκεκτηρίου στη ΜΕΝΝ είναι συγκεκριμένες δεν μπορείς να πας ότι ώρα σου καπνίσει. Δεν μπόρεσα να βγάζω το γάλα μου για να τους το δίνω να την ταίζουν γιατί έπρεπε να παίρνω χάπια (δεν επιτρέπεται θηλασμός) για την πίεση για 2 μήνες (υπό παρακολούθηση) και αναγκάστηκα να πάρω χάπια για να μου κοπεί. Αυτά τα συναισθήματα δεν τα ένιωσα ποτέ. Μόνο λαχτάρα ένιωθα για το πότε θα την πάρω σπίτι είχα, τίποτα άλλο. Κάτι κάνεις λάθος πρέπει να το πάρεις αλλιώς για να χαρείς το παιδάκι σου και εκείνο να χαρεί εσένα.
Δεν σου φταινε οι 14 μερες... Το κολλημενο σου μυαλο φταιει... Εισαι μανα και δε θα επρεπε να βρισκεις προφασεις για να ξεχωριζεις τα παιδια σου... Πηγαινε σε εναν ειδικο γιατι θα κανεις κακο στο ιδιο σου το παιδι... Ε ντροπη πια...
η αληθεια ειναι οτι δεν πολυστεκει το θεμα...δλδ σε λιγο θα χρειαστει να αφησω το μωρο για 2 βδομαδες στους γονεις μου..θα ειναι το τελος της σχεσης με το παιδι μου? θα δημιουργηθει ανεκπληρωτο κενο? θα μειωθει η αγαπη ?? ελα να σοβαρευομαστε
ψυχιατρο γρηγορα πριν να ειναι αργα για το παιδακι και αν το συνεχισσει και αρχισει να καταλαβαινει το παιδι τοτε να δει αποσταση που θα την κερασει
Δηλαδή τωρα η συντακτρια του άρθρου θέλει να μας πει ότι για 14 μερες που ηταν το παιδάκι στην ΜΕΝΝ δεν μπορει να εχει μια σωστή σχέση με το παιδι της τοοοοσα χρόνια και ότι η ΚΤ έπαιξε σημαντικό ρόλο γιατι το μωρό δεν βγήκε φυσιολογικά ενώ με το δεύτερο που γεννήθηκε με ΦΤ ειναι οκ; Ενα θα πω ψυχίατρος μας χρειάζεται μερικές φορές για να ξεπεράσουμε τα ανούσια κόλληματα μας...
Μία αγαπημένη μου φίλη πρόσφατα (γύρω στα 38 της) ανακάλυψε ότι είναι υιοθετημένη. Η ανακάλυψη αυτή δεν άλλαξε σε τίποτε τα συναισθήματά της απέναντι στους θετούς γονείς της, οι οποίοι τη μεγάλωσαν με αγάπη και στοργή. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν να έχουν σημασία όλα αυτά που κατά καιρούς διαβάζω σχετικά με τη μητρική αγάπη και πόσο αυτή επηρεάζεται από πχ τη μέθοδο τοκετού (καισαρική ή φυσιολογικό), από την δυνατότητα ή όχι θηλασμού, από το κενό των Χ? ημερών που κάθε μητέρα μπορεί να νιώσει λόγω επιλόχειας κατάθλιψης ή κάποιας άλλης αιτίας μετά τον τοκετό. Τα παιδιά εισπράττουν μόνο αγάπη.
Δεν το πιστεύω.... Νιώθω απίστευτα αυτή την απόσταση....Αισθανομαι το ίδιο για την κόρη μου που γέννησα με ολικη+δεν την ειδα όταν γεννήθηκε.... Το οτι το κουβεντιασες είναι το καλυτερο φάρμακο... Να το συζητας να το πει;+στο μωρο σου...όταν μπορεί να καταλάβει...να τους περιγράψει οτι νιώθεις...+με πολλές αγκαλιες θα καταφέρεις να καλύψεις αυτό το κενό.... Ζησε τις στιγμες... Η κάθε μια είναι μοναδική.... Τα μικρά μας μεγαλώνουν τόσο γρήγορα.... Όσο για την προϊσταμένη που σε "κατηγόρησε".. Ηλίθια ηταν...ακόμα+έτσι να ηταν δεν το ήθελες.... Οποτε δεν παιζει θέμα κατηγοριας....μη σου μένουν πικρές γεύσεις... Προσπέρασε τους ολους+όλα...σημάδια έχει να είστε υγειης+να χαιρεστε τις στιγμές...
Δηλαδή εγώ που την είδα μισή μέρα μετά, λόγω επίσης μέθης στην καισαρική και κοιμόμουν, και νοσηλεύτηκε για 2 βδομάδες στη ΜΕΝΝ, να πάω να φουντάρω. Τον πρώτο καιρό σκεφτόμουν όντως να φουνταρω. Δεν με πείραξε καθόλου η καισαρική. Είμαι αρκετά υπέρ. Με πείραξε ότι έχασα την στιγμή της γέννησής της. Κι αυτό δεν το συγχωρώ στον εαυτό μου και στην %**^%$$@# την αναισθησιολόγο. Αλλά όχι και να νιώθω απόσταση από το μωρό μου. Είπαμε! !!!!!! Το παιδί δεν φταίει σε κάτι. Με τον εαυτό σου τα έχεις βάλει μάλλον και νομίζεις ότι νιώθεις απόσταση από το παιδί σου. Κάτι άλλο αισθάνεσαι και το εξηγείς με αυτό το τρόπο.
Και κάτι ακόμα: κάποιοι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένοι στα λόγια και στις συμπεριφορές τους ειδικά αυτοί που έχουν να κάνουν με λεχώνες ειδικά τις πρωτοτόκους.
Μανούλα κουράγιο!Κάνε υπομονή! Θα περάσει η στεναχώρια σου, έχω να σου προτείνω κάθε φορά που θα νιώθεις έτσι να κάνεις στο γιο σου μια επίθεση αγάπης, ξέρεις: φιλιά, γαργαλήματα, ζουλήγματα! Θα δεις βελτίωση σου το εγγυώμαι.
χωρις να εχω διαβασει τις απαντησεις των μαμαδων,οποτε ισως να με εχει καλυψει καποια, νομιζω οτι το κενο που νιωθεις σου το δημιουργησαν οι τριτοι,αυτοι που για καποιο ανεξηγητο λογο σου προσαπτουν ως δικο σου λαθος το χρονο και τον τροπο γεννησης του αγοριου σου.. γνωριζω πολλες μαμαδες που το παιδακι τους νοσηλευτηκε αμεσως μετα τη γεννα και για πολυ περισσοτερο χρονο απο το δικο σου αλλα το αφησαν πισω τους χωρις πολλα ..δραματα!βεβαιες αυτες δεν τις κατηγορησε καποιος για κατι (αν ειναι δυνατον,να χεις τον καημο σου να σου τη λενε κιολας..bad bad people) μην το κανεις αυτο στον εαυτο σου,στο παιδι σου και στη σχεση σας και ουτε και σε ψυχολογο να πας.μη του δινεις εκταση.κλεισε το κεφαλαιο και τελος
Σας ευχαριστώ όλες μία - μία για τα σχόλιά σας, τις σκέψεις και τις συμβουλές σας. Αυτά που έγραψα είναι δικές μου σκέψεις και αυτό που νιώθω -ελπίζω πως- δεν τα εισπράττουν τα παιδιά μου. Δεν έχω λόγια για τις μανούλες που γέννησαν σε πολύ "μικρό μήνα" τα τοσοδούλικα μωράκια τους -και όχι στην 36η εβδομάδα όπως στην δική μου περίπτωση- ή φυσικά για τις μανούλες που έχασαν τα αγγελουδάκια τους, μόνο σεβασμό μπορώ να σας εκφράσω. Η καισαρική δεν με κάνει να νιώθω λιγότερο μαμά από όταν γέννησα φυσιολογικά, αλλά όπως γράφω και στο τέλος θεωρώ ότι οι κακοί χειρισμοί - αποφάσεις του γιατρού οδήγησαν στην καισαρική και κατά συνέπεια στην νοσηλεία του βρέφους. Ότι η απόφαση για τον γιατρό αν είχε γίνει πιο συνετά, ενημερωμένα και με διαφορετικά κριτήρια και όχι απλά επειδή μου τον συνέστησε κάποιος ή κάτι παρόμοιο θα είχε αν μη τι άλλο αποτραπεί αυτή η δύσκολη αρχή για τον μικρούλη και το δικό μου "κλείσιμο". Αυτό ξαναλέω δεν σημαίνει πως δεν λατρεύω τα παιδιά μου, απλά με έχει κάνει διαφορετική μαμά από ότι πιθανόν θα ήμουν με μία "ρόδινη" αρχή, Κατανοώ ότι δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι πια -και φυσικά το πιο ουσιαστικό είναι πως και τα 2 τους είναι καλά-, αλλά αν μέσω αυτής της αναφοράς έστω και μία κοπέλα που είναι έγκυος στο πρώτο της παιδάκι σκεφτεί να ενημερωθεί περισσότερο και ψάξει αρκετά το θέμα γιατρού/τοκετού τότε για μένα είναι πολύ σημαντικό το ότι ενημέρωσα/προβλημάτισα μια μανούλα για κάτι που δεν είχα καν εγώ σκεφτεί πριν από αυτό.... Είμαι ευγνώμων σε κάθε μία από εσάς για τον τρόπο που αντιμετωπίσατε τις σκέψεις μου και με κάνατε να ξανασκεφτώ, να αναθεωρήσω, να χαμογελάσω, να κλάψω, να θυμώσω και φυσικά να συμφωνήσω και να διαφωνήσω με κάποια σχόλια. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μοιράζεσαι κάτι που δεν θα τόλμαγες αλλιώς να πεις σε κανέναν ακριβώς επειδή "ακούγεται παράλογο"......
Έπαθα το ίδιο με σένα στην ιδια βδομαδα και με λάθος γιατρού και ίσως δικό μου το παιδακι το αγγελουδακι μου εχει εγκεφαλική παράλυση σπαστική τετραπληγία, εσυ το έζησες σε πόνεσε και τελείωσες εχεις το παιδάκι σου καλα με την υγεία του , εμένα τρέχει όλη την ημέρα κάθε μα κάθε μέρα σε θεραπείες και 2 ετών. Κάθε μέρα νιώθω τις τύψεις που νιώθεις. Ενα εχω να σου πω δεν ξερω αν θα σταματήσεις να νιώθεις αυτά που νιώθεις αλλα κάθε μέρα να ευχαριστείς τον θεό που το παιδάκι σου ειναι καλα να το βλέπεις να τρέχει να φωνάζει να κάνει ζαβολιές και όσο και αν εκνευρίζεσαι να ευχαριστείς τον θεό που μπορεί να τα κάνει, γιατί αυτο σημαίνει παιδάκι αυτο πρέπει να κάνει. Δεν νομιζω οτι σε βοήθησα σε κάτι πραγματικά απλα ήθελα να τα γράψω να τα δουν οι μανούλες που αγανακτούν με τα ζωηρά παιδάκια καθημερινά και να χαίρονται που ειναι ζωηρά. Και κάτι αλλο που το είπαν και οι υπόλοιπες ψάξτε για το κάθε τι, για την κάθε λεπτομέρεια δεν θα χάσετε μπορεί να ειναι ανώφελο αλλα μπορεί και σημαντικό.
Μαμά Χ. νομίζω ότι τα περισσότερα απο τα προηγούμενα σχόλια με κάλυψαν πλήρως. το μόνο που "χρωστάς" στον εαυτό σου και στο παιδί είναι αμέτρητα φιλιά και αγκαλιές και όχι να σκέφτεσαι ακόμη το κενό(?) που σου άφησε η στιγμή. αν συνεχίσεισ να το σκέφτεσαι πραγματικά να δείς ένα ειδικό.
Νομίζω πως οποια μανούλα που γεννησε δυσκολα και να ρωτήσεις ολες θα βρούμε να θυμηθούμε κατι που θα θέλαμε να αλλάξει. Καποιο αγκάθι εχει μεσα της η καθεμιά να την τυρραναει. Νομίζω πως το βασικό ειναι να συγχωρεσουμε. Πρωτα εμάς τις ίδιες και μετα τους άλλους. Εγω δεν πήρα το μωρο μου αγκαλια, ειχα πανικοβληθει γιατι απο το αγχοσ του εκανα κακο. Την πρωτη αγκαλια την πηρε απο ξένους. Οσο περνάει ο καιρος πονάει περισσοτερο και μετανιωνω οικτρά. Τον βλέπω να μεγαλώνει και θέλω να μπηξω τα Νυχια μου στη σάρκα μου απο τις τύψεις. Ομως η λογική λεει πως οτι κι αν συνέβη ειμαι η μαμα του και το μονο που με νοιάζει ειναι να ειναι γερό και χαρούμενο. Η καθε μανούλα αυτο θελει το ιδιο κι εσυ. Μην πληρώνεις για τ λάθη άλλων και μην χάνεις στιγμές που δεν θα ξαναγυρίζουν. Παει πέρασε και όσο κι αν πονάει εγινε. Κάπου μεσα μας ειναι αυτη η απόσταση και ειναι κρίμα να την διαιωνιζουμε γιατι τα βλαστάρια μας τα αντιλαμβάνονται ολα. Τα φιλια μου. Εύχομαι σύντομα να ξεπέρασεις οτι σε στεναχωρεί.
Δυστυχώς πολλές φορές,αυτές οι όμορφες στιγμές από την εγκυμοσύνη μας,την γέννηση του παιδιού μας,των πρώτων του ημερών και μετά,δεν είναι πάντα τόσο όμορφες όσο θα έπρεπε!Το ξέρω πως η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική,αλλά ακόμα θυμάμαι πως ένοιωθα όταν γύρισα σπίτι μετά την εγκυμοσύνη χωρίς το μωρό μου(έμεινε στο νοσοκομείο συνολικά 7 επιπλέον ημέρες,λόγω ίκτερου και μετά ξανά θερμοκοιτίδα λόγω κάποιας λοίμωξης) ή όταν ήταν 7 1/2 μηνών παρολίγο να τον χάσουμε,ξανά εντατική λόγω διαβήτη τύπου Ι και άλλα προβλήματα πριν και μετά και συνέχεια...κατάθλιψη,τύψεις,τσακωμοί, στεναχώριες! Επισκέφτηκα και τον ψυχολόγο 2 φορές,προσωπικά δε με βοήθησε. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προσπαθήσεις εσύ να ξεπεράσεις αυτή την κατάσταση,να βρείς τη δύναμη μέσα σου και να προχωρήσεις...ότι "λάθος" σου έχουν φορτώσει οι άλλοι πως έχεις κάνει,ξεπέρασε το,ήταν να γίνει!Καμιά μαμά (εκτός από ακραίες περιπτώσεις) δεν θέλει το κακό του παιδιού της και εσύ έκανες ότι καλύτερο για αυτό,δεν έχει σημασία που δεν το γέννησες φυσιολογικά(και εγώ με καισαρική γέννησα), η αγάπη σου μόνο έχει σημασία!!!Πέρασα πολλά ψυχολογικά,αλλά τώρα που ο μικρούλης μου είναι λίγο πάνω από τα 3,5 και ζούμε ήδη σχεδόν 3 χρόνια με το διαβήτη,το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το χαμόγελο του!!! (Όσο το θέμα για τον γιατρό,έχεις απόλυτο δίκιο!!!)
υπαρχουν στιγμες που πρεπει να πεις ε , και τι πειραζει και να προχωρησεις. δες εναν ψυχολογο γιατι μου μοιαζει λιγο καταθλιψη, μην το αφησεις.
Καταρχην θα συμφωνησω με τις μαμαδες παραπανω οτι το εχεις μεγαλοποιησει και εχεις χασει καπου την ουσια.καταλαβαινω το συναισθημα σου...αλλα το τοτε συναισθημα σου!οχι τωρα.δεν θα επρεπε να το εχεις ξεπερασει??,κανεις κακο στο παιδι σου πρωτα απ'ολα,με αυτη την αισθηση.θα συμφωνησω οτι χρειαζεται να δεις εναν ειδικο να σε βοηθησει. Και ποιος ειπε οτι αυτες που γεννανε με καισαρικη ειναι λιγοτερο μανες????ειναι προσβλητικο να σκεφτομαστε ετσι,και πολυ περισσοτερο οταν κατι τετοιο στο εχει "περασει" η οικογενεια σου.sorry κιολας με ολο το σεβασμο αλλα ντροπη τους. Και για να σε ξυπνησω λιγο αν μπορεσω.....σκεψου τις γυναικες που υιοθετουν παιδακια.....τα παιρνουν σιγουρα στην αγκαλια τους μερες και ισως και μηνες μετα τη γεννηση τους.....δεν ειναι μαμαδες αυτες?ειναι και με το παραπανω!μπορει απλα να σου λειπουν οι ωραιες στιγμες και οι αναμνησεις-που εζησες με το 2ο παιδακι σου-αλλα αυτο δεν σημαινει οτι υπαρχει κενο αναμεσα σας. Και σκεψου επισης το κενο που νιωθουμε εμεις που χασαμε ενα μωρακι,εγω προσωπικα στις 36 εβδομαδες....γεννησα με καισαρικη,αδειασε η κοιλια μου αλλα δεν γεμισαν ποτε τα χερια μου....θα προτιμουσα να ειχα περιμενει 14μερες οπως εσυ ομως τελικα να κρατησω αγκαλια το μωρο μου.απορω που αυτη η ταλαιπωρια δεν σας ενωσε περισσοτερο.γιατι ξερεις καμια φορα πρεπει να περασουμε απο δυσκολες καταστασεις για να εκτιμησουμε την αξια τους.ειδες λες και φιλησες το μωρο σου μονο οταν βγηκε απο τη κοιλια σου και μετα τον ειδες την επομενη μερα....ε και???εγω δεν φιλησα κανενα μετωπο και την επομενη μερα ημουν μονη...ησουν επισκεπτρια λες,και σου ελειπε το παιδι σου....δεκτο!εγω δεν ημουν επισκεπτρια κανενος και μου λειπει φυσικα ακομα το παιδι μου.δεν στα λεω αυτα για να με λυπηθεις,στα λεω για να ξυπνησεις και δεις το θαυμα που εχεις σπιτι σου!2 τελεια υγιεστατα παιδακια.δεν υπαρχει καμια αποσταση παραμονο αν εσυ η ιδια τη δημιουργεις!!! Μηπως ηρθε ο καιρος να σφιξεις στην αγκαλια σου αυτο το παιδακι και να σβησεις αυτο που νομιζεις οτι υπαρχει αναμεσα σας????14 μερες ,στα τοοοσα χρονια που εχετε μπροστα σας δεν ειναι τιποτα.φτιαξε ομορφες και πολλες αναμνησεις με τα παιδια σου.ολες μου οι ευχες για να αισθανθεις γρηγορα καλυτερα.
Μήπως είσαι λιγο υπερβολική....?? Προσπαθησε να τα αφήσεις πίσω σου είτε μονη είτε με τη βοήθεια καποιου ειδικού και απολαυσε το παιδακι σου γιατι η μερα που περνα δεν ξαναγινεται ιδια..!! Αν συνεχίσεις να αναλωνεσαι στις 14 μερες που εμεινες μακρια απο το μωρακι σου, θα χασεις ολη την επαφη με το παιδακι σου που μεγαλωνει και μετα θα σκεφτεσαι τα χρονια που περασαν....
προσπαθησε να το αντιμετωπισεις κ να το διωξεις αυτο τι συναισθημα, δεν ειναι δικαιο ουτε για εσενα ουτε για το παιδακι σου.... το παιδι πιο πολυ θα αισθανεται αυτο που μιωθεις τωρα παρα τις 17 μερες που περασε μακρια σου.... προσπαθησε να εισαι κοντα του οσο πιο πολυ μπορεις ............. η πρωτη μου κορη γεννηθηκε στην 28η εβδομαδα κ εμεινε 4 μηνες θερμοκοιτιδα, την πηραμε αγκαλια μετα απο 1μιση μηνα....... μην εχεις τυψεις κ ενοχες γιατι τοτε δεν εκανες καποιο λαθος μην αφησεις ομως εκεινα τα γεγονοτα να σε κανουν να κανεις τωρα
se katalavainw kata kapoio tropo,,oles sas katalavainw,,auta pou perasa omws egw,nomizw pws h skepsh k monon 8a sas tromaze,,gennhsa me kaisarkh,,thn filhsa,,thn ksanada otan sarantisa,,mou thn eferan sto nosokomeio pou noshleuomoun,pali thn evlepa araia k pou,,vghka meta apo 14 mhnes,,pou shmainei den 8hlasa,,pou ennoeite h8ela para polu,,den ekane giati eperna kortizonh,,ta xeirotera den 8a sas ta pw,,to tropo pou dialu8hke h oikogeneia mou,,einai k alla polla,,sta 2 xronia thn phra sta xeria mou,,apo tote den xwrisame pali,,twra einai dipla mou k koimate,,to vradu ksupnaei k aplwnei to xeraki ths na me akoumpisei,,fovate mhpws tis fugw,,egw eimai xupnia olh nuxta,,den koimame apo tote,,
πιατεψε με το παιδι δεν θυμαται τιποτα για την ελλειψη των 14 ημερων . ειναι ολα στο μυαλο σου, και αν δεν το ξεπερασεις γρηγορα τοτε ειναι που το χαος θα μεγαλωσει . οι αγκαλιες και η αγαπη ειναι ιδιες ακομη και αν γινουν με καθυστερηση. σκεψου οτι υπαρχουν και χειροτερα και επισης δεν ξερεις τι αλλα κενα μας επιφυλασει η ζωη, χαλαρωσε και απολαυσε τα παιδακια σου και ασε τα χαζα ψυχολογικα. τα παιδια χρειαζονται ισσοροπημενες και δυνατες μανες για να γινουν και να μεγαλωσουν και οχι σκιες αποθημενες του παρελθοντος
Συμφωνώ απόλυτα σε ό,τι γράφει η μάρω. Πιστεύω οτι εσύ τα μεγαλοποιείς όλα και δυστυχώς έχεις μπει σε φαύλο κύκλο επειδή μάλλον φέρεσαι ανάλογα με αυτό που νιώθεις. Όπως λέει και η μάρω, βρες τρόπο να το ξεπερασεις, (με ειδικό ή χωρίς) και μη χάνεις άλλο χρόνο από το παιδί σου. Εγώ φαντάσου τις πρώτες 15-20 μέρες είχα τρομοκρατηθεί γιατί η εγκυμοσύνη και το παιδί μου είχε έρθει λίγο ξαφνικά (ή είχα επιλόχειο, δεν ξερω) και Η ΙΔΙΑ, δεν έπαιρνα πολλή αγκαλιά το γιο μου. Πιο πολύ τον έπαιρναν οι άλλοι. Ε, μετά ξυπνησα κι αυτομαστιγωνόμουν λίγο, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα που είναι σχεδόν 2 χρονών, ούτε που με νοιάζει η μλκία που είχα στο κεφάλι μου τότε, και μια χαρά σχέση έχω μαζί του. Κι αυτός το ίδιο.
νομιζω οτι εχει περασει αρκετος καιρος που το σκεφτεσαι ακομα και για συτο το λογο χρειαζεται να επισκεφθεις καποιον ειδικο για να σε βοηθησει να το ξεπεράσεις. πρεπει να πας παρακατω και να μην εχουν οι σκεψεις αυτες αλλο επιπτωσεις στο παιδί σου.
ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ ΜΟΥ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΝΑ. ΟΛΕΣ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑΙΖΑΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΒΟΛΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΜΙΑ, ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΔΑ ΕΙΔΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΑΛΛΗ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΤΑ ΠΗΡΑ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΑΓΑΝ ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΕΒΛΕΠΑ ΟΤΙ ΕΧΤΙΖΑ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΟΥ, ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΑΖΙ....!!!!!!!!!!!!!
Καλή μου μαμά Χ . Γέννησα πρόωρα τα διδυμάκια μου , για να πάρω στην αγκαλιά το 1 πέρασαν 10 μέρες και το 2ο 17 . Έμειναν στην ΜΕΝΝ 43 και 47 μέρες αντίστοιχα. Δεν ήταν ό,τι καλύτερο που γέννησα και στην ουσία δεν είχα αγγίξει τα μωρά μου , που ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με μανούλες που κάθε τρεις ώρες τους έφερναν τα μωράκια τους . Αλλά τι μπορούσα να κάνω ; Και τι θέλω να σου πω με αυτό . Δεν έρχονται όλα όπως τα ονειρευόμαστε ή τα φανταζόμαστε όποια και αν είναι η αιτία που συμβαίνει αυτό. Φυσικά και δεν ξέχασα την αίσθηση να γυρνάς στο σπίτι χωρίς κανένα μωρό από την μαιευτική κλινική ενώ πριν είχα 2 μέσα μου , αλλά οκ . Ναι οκ . Η μέρα που τα πήρα σπίτι ήταν η πρώτη σαν να μην μεσολαβησε τίποτα. Ευχομαι σύντομα να βρεις την δύναμη να το ξεπεράσεις , δεν αξίζει να το σκέφτεσαι .
Θεωρώ οτι το πρόβλημα είναι άλλο. Κάποιοι απο το οικείο περιβάλλον σε έχουν γεμίσει τύψεις οτι με κάποιον τρόπο ευθύνεσαι για όλη την εξέλιξη του τοκετού. Απαράδεκτο! Εκεί που έπρεπε να σε στηρίξουν, βρήκαν έδαφος να δράσουν εναντίον σου. Δυστυχώς λόγω της ευάλωτης κατάστασης σου τα αποδέχθηκες. Καιρός να τα αφήσεις πίσω έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια και όσο συνεχίζεις το κενό θα μεγαλώνει. Προσπάθησε, για το καλό όλης της οικογένειας και για σένα προσωπικά. Η μητρότητα είναι ένα μεγάλο θαύμα απο μόνη της, μην αφήνεις κανέναν να σου κλέψει ούτε μια στιγμή απο εδώ και στο εξής. Έκανες δυο θαυματακια, αυτό και μόνο αρκεί. Κοιτά μπροστά και οι χαρές είναι τόσο μεγάλες, που αυτές οι 14 μέρες θα είναι πολύ μικρές για να σας στεναχωρούν. Αν σκέφτεσαι θετικά θα δεις οτι στο τέλος όλα θα είναι όπως τα επιθυμείς.
Είναι απίστευτο το πόσο πολύ σε καταλαβαίνω.... Σαν να διαβάζω τη δική μου ιστορία μόνο που εγώ γέννησα φυσιολογικά. Κ εγώ έπαθα λοίμωξη στη μήτρα και ξανανοσηλευτηκα 4 μέρες μετά το εξιτίριό μου, και εμένα νοσηλέυτηκε 14 μέρες στην ΜΕΝΝ με ταχύπνοια, και μένα έιναι αγοράκι και το πρώτο μου. Κ εγώ έκανα αγώνα να θηλάσω αλλα τελικά δεν τα κατάφερα, και εγώ πέρασα μόνη μου μια επιλόχια κατάθλιψη χωρίς καμία ιατρική βοήθεια και άκομη προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου, ο μικρούλης μου είχε ΓΟΠ σε μεγάλη μορφή και ταλαιπωρήθηκε όσο τίποτα η ψυχούλα μου. Τώρα όμως το μωράκι μου είναι 8 μηνών τρώμε φαγάκι και πάμε καλά. Κ εγω πολλές φορές αισθάνομαι οτι οι πρώτες ημέρες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο δέσιμό μου με το παιδι. Το γεγονός οτι μου το πήραν οτι δεν το έβαλα αμέσως στο στήθος, η λοίμωξή μου και η αδυναμία μου να αντεπεξέλθω συναισθηματικά στις τόσο δύσκολες για μένα στιγμές που πέρασα Ένιωσα πολλές φορές χαμένη και ανασφαλής. Άλλα σιγά σιγά όλα ξεπερνιώνται οταν καλείσαι κάθε μέρα να δίνεσαι ολοκληρωτικά σε ένα μικρό πλασματάκι που σε έχει τόσο μεγάλη ανάγκη σιγά σιγά διαγράφεται το κενό που μας άφησαν αυτές οι δύσκολες 14 πρώτες ημέρες. Έγω προσωπικά μέρα με τη μέρα δένομαι όλο και περισσότερο αλλά δε στο κρύβω πως σκέφτομαι πολύ σοβαρά τώρα που τελείωνει η 6μηνη άδειά μου και θα επιστρέψω στη δουλειά και θα το επιτρέψουν τα οικονομικά μου να επισκεφθώ και ενα ψυχολόγο για να με βοηθήσει να ξεπεράσω αυτό το τραυμα ακόμη πιο γρήγορα. Έυχομαι να κάνεις και συ το ίδιο για να το ξεπεράσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Σε φιλώ γλυκά!
Μπιτσουλα δεν ειναι χολη να λες οτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ πως μια μαμα νιωθει αποσταση απο το παιδι της ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ!!!! Εμενα μου βγαινει τεραστια λυπηση με ολο αυτο...Εεπισης λτπαμαι πολυ για τους ανθρωπους που μενουν κολλημενοι σε καταστασεις και ριχνουν το φταιξιμο συνεχως στους γυρω τους...οπως λεει εδω η μαμα Χ οτι της εφταιξαν ολοι οι αλλοι που δε νιωθει καλα...δεν τις εφταιξαν οι αλλοι αλλα μονο ο εαυτος της που ειναι εξαιρετικα αδυναμος και αντι να προσπαθει να γινει δυνατοτερη κλαιει τη μοιρα της...
Αυτο που μερικες σταζετε χολή , να το κοιταξετε!
όταν γέννησα το 2ο γιο μου, φυσιολογικά και τελειομηνο , χρειάστηκε να μπει στη ΦΡΟΝΤΙΔΑ γιατί έκανε ταχύπνοια, έμεινε εκεί τέσσερις μέρες , όσο και η παραμονή μας στην κλινική, το μόνο που νιώθω 3 χρόνια μετά είναι ότι του χρωστάω αγκαλιές ,πολλές αγκαλιές τίποτα άλλο!!!
Σισορευμενο θυμό καταλαβενω εγω και θα σου πρότεινα μια κουβέντα με κάποιον ειδικό ή δικο σου άνθρωπο που εμπιστεύεσαι για να βρεις απο που προκύπτει τόσος θυμός για τον εαυτό σου, όπου τον μεταφραζεις σε "14 μέρες που κόστισαν την σχέση σου με το παιδι σου"!!!! Εύχομαι να χαιρεσαι τα παιδακια σου και την οικογενεια σου με υγεια.... και να κοιτάς μπροστα κι οχι πίσω!!!! Το παρελθόν δεν αλλάζει... Αλλα το σήμερα και το μέλλον το φτιάχνεις εσυ!!!!!
Αγαπητή μαμά, νομίζω ότι πρέπει να συζητήσεις με έναν ψυχολόγο για αυτά που νιώθεις. Όπως το αντιλαμβάνομαι, έχεις κάποιου είδους μετατραυματικού στρες. Όλο αυτό που πέρασες είναι πολύ βαρύ και θεωρώ ότι δεν πρέπει να σηκώνεις μόνη σου αυτό το βάρος άλλο. Ξεκίνα από εδώ http://www.fainareti.gr/?pid=20 - δωρεάν γραμμή ψυχολογικής στήριξης για εγκύους, λεχώνες, μαμάδες κλπ. Σε αυτό το κέντρο έκανα μαθήματα ανώδυνου και όλο το προσωπικό είναι εξαιρετικό.
Βρε κορίτσια (μαμα Χ. και Μαρίνα7) τι είναι αυτά που λέτε; Γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας; Συμφωνώ ότι μαζί με την μητρότητα έρχονται και πολλές αλλαγές (ορμονικές, σωματικές, ψυχικής κατάστασης, οικογενειακές...) Ίσως την εκείνη την στιγμή όλη αυτή η κατάσταση σας επιρρέασε μ'αυτό τον τρόπο, να έχετε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό, όχι όμως μετά από τόσο καιρό. Ξεπεράστε επιτέλους τις καισαρικές σας, τα ψυχολογικά σας, τον αποτυχημένο θηλασμό σας! Χαρείτε τα παιδάκια και μην αφήνετε τους καλοθελητές πάσης φύσεως να καταστρέφουν την ψυχολογία σας. Απλώς δεν αξίζει! Φιλάκια! ♥♥♥
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως νιώθεις...ή γιατί νιώθεις έτσι, γιατί δεν έχω βρεθεί ποτέ στην θέση σου...Μπορώ μόνο να καταλάβω ότι νιώθεις έτσι, γιατί πολύ απλά...εμείς οι μαμάδες ασιθανόμαστε πράγματα που μας ξεπερνούν... Ίσως, λέω ίσως απλά νιώθεις ενοχές (άδικα όμως) για το ότι δεν τον κράτησες και προσπαθείς να τιμωρείς τον εαυτό σου;
νομιζω πως σε καταλαβαινω απολυτα..... αν κ εγω γεννησα με καισαρικη κ ειχα το παιδι διπλα μου "δεν μου επιτρεποταν" απο οικογενοιακο μου ατομο να το παρω μια αγκαλια μην τυχον κ του κανω "κακο" αυτη ηταν η δικαιολογια διοτι ημουν καινουρια σε ολο αυτο.... φυσικα κ δεν τα ανεχομουν ολα αυτα κ ουρλιαζα να μαφησουν κ να φυγουν αλλα δεν με ακουγε κανεις ..... μου κοπηκε το γαλα απο τη συγχυση μεσα σε 20 μερες κ πολυ κρατησε αφου ουτε να το θηλασω δεν μπορουσα με την δικαιολογια να μην το πνιξω .... περασα πολλα ..... περασα την επιλοχειο χωρις καμια ιατρικη βοηθεια η υποστηριξη... κ αυτο το κενο των σαρραντα ημερων μεχρι να μπορεσω να τον παρω επιτελους αγκαλια κ να τον χαρω να τον χορτασω ακομα δεν εχει φυγει απο πανω μου κ δεν νομιζω ποτε να φυγει .... ασχετα με ολα αυτα τον αγαπαω τον λατρευω ειναι η ζωη μου αλλα νιωθω οτι αν δεν ηταν αυτα τα ατομα εκει σαυτη την πιο ιδιαιτερη στιγμη της ζωης μου η σχεση μας θα ηταν πιο δυνατη κ πιο δεμενη ..... γιαυτο το μονο που μπορω να σου πω ειναι οτι σε καταλαβαινω τι εννοεις οταν λες οτι ....<> ετσι νιωθω κ γω.....
Για μενα εισαι 1000% λαθος και αυτα που μας γραφεις μου φαινονται εντελως παραταιρα και αλλοπροσαλα...δυστυχως ομως δε φταις εσυ που αισθανεσαι ετσι γιατι απλουστατα δυστυχως δεν οριζουμε τα συναισθηματα μας
Είναι λίγο ασαφές όλο αυτό όπως το περιγράφεις, δεν έχω καταλάβει τι είδους απόσταση εννοείς. Ωστόσο, νομίζω πως το γεγονός ότι 4 χρόνια μετά δεν έχεις ξεπεράσει την καισαρική δείχνει ότι έχεις πάθει κάποια εμμονή. Άφησέ το πίσω σου και κοίτα μπροστά, ψάξε να βρεις τι ευθύνεται πραγματικά για την απόσταση που έχεις από το παιδί σου. Μήπως εσύ με την "σκληρότητα" που η ίδια λες ότι έχεις, τοποθετείς άθελά σου εμπόδια στη σχέση σου με το παιδί;
Συμφωνώ.