Ένας Γολγοθάς που μεγαλώνει….

Ονομάζομαι Νανά είμαι 29 ετών .

Εδώ και ένα χρόνο θέλω να μοιραστώ και να βγάλω απο μέσα μου αυτά που βίωσα τα τελευταία 2 μαρτυρικά χρόνια. Αποφάσησα να σας γράψω γιατί νοιώθω πως η κατάσταση μου παει απ το κακό στο χειρότερο και εγώ δεν μπορώ πλέον να αντιδράσω παρά μόνο να είμαι θεατής του εαυτού μου.

Τα τελευταία χρόνια είμαι με έναν ανθρωπο που αγαπώ περισσοτερο από την ίδια μου την ζωή!!!

Σας γυρίζω 2 χρόνια πριν, και κρατάω στα χέρια μου ένα τέστ εγκυμοσύνης (που έκανα για πλάκα γιατί είχα 2 μέρες αναγούλες). ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΟ!! Επίσκεψη στον γυναικολόγο, όλα καλά και με ρωτάει πως και δεν πήγα νωρίτερα…. 17 εβδομάδων!!! Εγώ;;; Δεν είχα καταλάβει τίποτα, ο κύκλος μου κανονικότατος, τα κιλά μου κανονικότατα, ίσα ίσα που είχα χάσει και κανα δυο και δεν είχα καμία μα καμία ένδειξη ότι κάτι έχει αλλάξει πάνω μου ή μέσα μου (μιάς και απο παιδί τρώω για 2 ανθρώπους μαζί, πεινάω συνέχεια αλλα παραμένω τσιλιβίθρα 1,65 ύψος με 49- 50 κιλά)

Μας λέει ο γιατρός για τις απαιτούμενες εξετάσεις και όλα όσα ακολουθούν. Μέσα σε πελάγη ευτυχίας εγώ!!!

Ενα βράδυ μπαίνω στο μπάνιο και βλέπω ελάχιστο αίμα, λέω ok, θα κόπηκα όπως πάντα με το ξυραφάκι λίγο νωρίτερα που έκανα μπάνιο. Πριν πάμε για ύπνο και χωρίς να είχω αναφέρει κάτι στον συντροφό μου, ξαναμπαίνω στο μπάνιο (ήταν μια διαδρομή που έκανα τουλάχιστον 40 με 50 φορές την ημέρα, δεν ξέρω το γιατί τόοοοοσο πολύ) πάλι αίιιιμα σαν να αδιαθέτησα… Και τώρα; Ο γιατρός έλειπε εκτός… Σε κλάσματα δευτερολέπτων απευθείας στο νοσοκομείο και εκεί… Αναμονή μέχρι να ανεβουν λίγο οι τόνοι ώστε κάποιος να με εξετάσει, μου λένε «Όλα καλά. πάρε αυτά τα χαπάκια και ξάπλα στο κρεβάτι να ξεκουραστείς«

Μιλάω με τον γυναικολόγο (υπέροχος Ανθρωπος), μόλις επιστρέφει, παω απο το ιατρείο-κλινική του απο τις πρώτες και μέχρι να έρθει η σειρά μου με βάζει σε ένα απο τα δωμάτια ώστε να είμαι άνετα και να ξαπλώσω και κάπου εκεί αρχίζει ο εφιάλτης… Πονάκια και κάθε 3 λεπτά τουαλέτα και πάλι αίμα! Έρχεται ο γιατρός, με εξετάζει και προσπαθεί να με ηρεμήσει λέγοντάς μου πως όλα θα πάνε καλά, με λίγα λόγια η επίσκεψη έγινε εισαγωγή και πρός το απόγευμα όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά.

Ο γιατρος κάθε 10΄ δίπλα μου αλλά και η μαία για να δουν αν χρειάζομαι το οτιδήποτε. Ξανασηκώνομαι λοιπόν για να μπώ στο μπάνιο και κάπου εκεί πλημμυρίζω, κάπου εκεί ένιωσα ότι τα χάνω όλα!!! Βρίσκομαι πάλι πίσω στο κρεβάτι και όπως ημουν γονατισμένη και κλαίγοντας, μετά απο πολύ πόνο και αίμα γέννησα…

Γέννησα ένα τόσο δα πλασματάκι 5 μηνών, το κοιτούσα και ούρλιαζα, δεν ήθελα να το πάρει και να το αγγίξει κανείς, το μονο που ήθελα ήταν να του δώσω την δική μου ζωή για να ζήσει… Συνέχισα να φωνάζω κλαίγοντας και κάπου εκεί κατέρευσα. Ακολούθησε ο απαιτούμενος καθαρισμός και μετα όλα γκρέμισαν, όλα έσβησαν και κλείστηκα στον εαυτό μου.

Για μήνες τα μάτια μου βρεγμένα, δεν ήθελα να δω κανέναν και να βγώ απ το σπίτι. Και σαν να μην μου έφτανε αυτό να κατηγορώ εμένα και να μου φταινε όλοι.

Πέρασαν οι μήνες μα εγώ ακόμα στην ίδια κατάσταση, μηδαμινή έως ελάχιστη βελτίωση και έρχεται ο περασμένος Οκτώβρης και έχω καούρες και λίγες αναγούλες, πάλι τέστ και ναι ΘΕΤΙΚΟ! Πάγωσα, γυρισαν όλες οι εικόνες και οσα πέρασα μπροστά από τα μάτια μου. Πάω και πάλι στον γιατρό μου και μου λέει 10 εβδομαδων είμαστε, όλα ειναι φυσιολογικά αλλά ξεκούραση και προσοχή.

Τον επομενο μήνα είχα ένα επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό, φεύγω σχεδόν καθε 2μηνο (μέρος της δουλειάς μου και αυτό εδω και 3 χρόνια) αλλα για μένα ήταν το ωραιότερο ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα, ήμουν τόοοσο ευτυχισμένη και χαρούμενη, ένοιωθα γεμάτη αγάπη και ζεστασιά. Οι μέρες πέρασαν και γυρίσαμε πίσω με την ίδια χαρούμενη διάθεση και νομίζοντας πως ζώ ένα όνειρο.

Τέλη Νοεμβρίου το πλασματάκι μου είπε να με αφήσει και να γίνει ένα αγγελούδι και εγω βρέθηκα μέσα σε ένα παγωμένο χειρουργείο…. Απο εκείνη την ημέρα δεν έχω κοιμηθεί, δεν θέλω πλέον τίποτα στην ζωή μου, έχω πάψει να ονειρεύομαι και η κατάσταση στο σπίτι έχει αλλαξει δραματικα με εμενα να αρνούμαι να ζήσω, με την καθημερινότητά μου να έχει γίνει η τηλεόραση (που την ειχα διακοσμητική για να λέω απλα ότι έχω) και το laptop.

Δεν έχω δύναμη για το παραμικρό το μόνο που σκεφτομαι όλη μερα είναι τα 2 αγγελούδια μου, πως θα ήταν, τι θα έκαναν, πώς θα πρνούσαμε τις γιορτες, όλα αυτά που βλέπω τις φίλες και γνωστές μου να κάνουν με τα δικά τους νινάκια. Αυτά που δεν πρόλαβα να δώ εγώ, και αρνούμαι να ζήσω τιμωρώντας τον εαυτό μου, το είναι μου και το σώμα μου !!!

Μανούλες, σας θαυμάζω και σας ζηλεύω (με την καλή έννοια) ζήστε την κάθε στιγμή του μωρού – παιδιού σας και να τους λέτε το πόσο τα αγαπάτε, εγω δεν είχα αυτή την δυνατότητα και δεν ξέρω αν θα την έχω απο εδώ και πέρα λόγω υγείας…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com