Μια βραδιά στο Παίδων (Αγία Σοφία)
Μια βραδιά στο Παίδων (Αγία Σοφία)
της Κατερίνας Αραβανοπούλου
Αγαπητή Όλιβ και λοιπές επίτοκες μάνες, σας χαιρετώ από το γνώριμο στέκι μου!
Καταρχήν μια μίνι απολογία για την πολύμηνη συγγραφική απουσία μου από το Eimai Mama… ομολογώ πως πολλά αρχεία word άνοιξαν στον υπολογιστή μου και έκλεισαν πριν καν μετονομαστούν… κάποια άλλα είχαν λίγο καλύτερη τύχη… γέμισαν με 2-3 αλλοπρόσαλες αράδες που δεν είχαν καν νόημα και συνοχή και κυρίως στερούνταν χιουμορ, συνεπώς κατέληξαν, χωρίς 2η σκέψη, στον ηλεκτρονικό Καιδά (recycle bin). Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε τόοοοοοοοοσα πολλά που να μην ξέρετε από πού να πρωτοξεκινήσετε;; Να τρέχουν οι σκέψεις σας με ταχύτητα φωτός σαν καλογυαλισμένη και κατακόκκινη Ferrari και εσεις να τις κυνηγάτε κάθιδροι πάνω σ’ ένα 50άρι σκουτέρακι;; E, κάτι τέτοιο μου κάτσε και μένα της καψερής και αποφάσισα να μασήσω παρά να μιλήσω… εξού και τα +4 κιλά του καλοκαιρίου!!!
Αφορμή για το κείμενο μου αυτό έδωσε η περιπέτεια της Αθηνούλας με την κλείδα της και η επίσκεψη της στο Παίδων Αγία Σοφία και σε ένα παράλληλο σύμπαν, η περιπέτεια υγείας του δικού μου παιδιού που εξελισσόταν στο ίδιο νοσοκομείο. Για την ιστορία, η κόρη μου πρόσφατα χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Παίδων Αγία Σοφία για να αντιμετωπίσουμε την αφυδάτωση που τις είχε προκαλέσει μια ιστορία-γλωσσοδέτης… η διάγνωση των γιατρών… «ιογενής ερπητική ουλοστοματίτιδα», στα Αγγλικά “herpetic gingivostomatitis” και στην καθομιλουμένη «χέσε θέατρο, κατούρα παράσταση». Για να γίνω πιο κατανοητή και παραστατική, ένας ρημάδης ερπητοιος κατσικώθηκε στο στόμα και το φάρυγγα του έρημου παιδιού μου και εν μία νυκτί εξαφάνισε τα δόντια της… το οίδημα των ουλών ήταν τέτοιο που έκρυβε τα δόντια και το παιδί μου στους 25 μήνες της ξαναγύρισε στο φαφούτικο(!), τα ούλα εν συνεχεία έγιναν αιμορραγικά με συνέπεια κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της να ομοιάζει του…. Χάνιμπαλ Λέκτερ μετά από λουκούλειο γεύμα! Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, επί 1 εφιαλτική εβδομάδα το μικράκι μου αδυνατούσε να βάλει οτιδήποτε σταθερό ή υγρό στο στόμα της και σε συνδυασμό με ένα πολύημερο υψηλό πυρετό που λιάνισε το λεπτεπίλεπτο κορμάκι της… καταλήξαμε στο Αγία Σοφία σαν μαραμένα μαρουλλόφυλλα…
Εκεί, αφού την εξέτασε ο παιδίατρος στα Επείγοντα Περιστατικά (ο οποίος ήταν μαναράκι τρελό και μες τον πόνο της η μάνα έκανε και το σχετικό οφθαλμόλουτρο), κρίθηκε επιβεβλημένη η εισαγωγή της για ενυδάτωση, κοινώς ορούς. Έγιναν τα γραφειοκρατικά με συνοπτικές διαδικασίες και βρεθήκαμε να περιδιαβαίνουμε τους διαδρόμους της ΠΚ3 (Παιδιατρικής Κλινικής) στον 6ο όροφο. Κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μας στον θαυμαστό κόσμο των Δημόσιων Θεραπευτηρίων για Παιδιά, ένας κόσμος για τον οποίο δεν είχαμε μέχρι πρότινος ιδέα μιας και ειχαμε πάει μόνο ως περαστικοί και έχοντας στο παρελθόν νοσηλευτεί σε ιδιωτικό θεραπευτήριο παίδων μιας και το παιδί είχε ιδιωτική ασφάλεια (την είχα κάνει από τότε που γεννήθηκε προτιμώντας να πάω εγώ «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι» παρά να ταλαιπωρείται το παιδί μου στα γρανάζια του του Ελληνικού Δημοσίου…
Καθώς διάβαινα τον διάδρομο της πτέρυγας σφίχτηκε η καρδιά μου… το νοσοκομείο εφημέρευε και γινόταν το έλα να δεις… στα ρούθουνια μου έσκαγε ένα συνοθυλευμα χλωρίνης, νοσοκομίλας και διπλόπιττου με γύρο και τζατζίκι μιας και στην παρευρισκόμενη κοσμοπλημμύρα έπρεπε να προσθέσεις και τους ντελιβεράδες παρακείμενων σουβλατζίδικων οί οποίοι μπαινόβγαιναν με τα ισοθερμικά τσαντάκια για να φάνε κάτι οι γονείς και να στηλωθούν… τα μάτια μου ήταν θολά, δακρυσμένα (είχα κλάσει μέντες καθώς τρέμω τα νοσοκομεία) αλλά πρόλαβαν να διακρίνουν την τραγελαφική διακόσμηση… κάποιες σκόρπιες παιδικές ζωγραφιές κολλημενες στον τοίχο και στο ταβανί;; ΠΑΡΤΥ!!! Όταν λέω πάρτυ το εννοώ μιας και από το ταβάνι κρεμονταν… χάρτινα πιατάκια… αυτά που παίρνουμε για τα πάρτυ των παιδιών μας.. τί Ντόρες, τι νεράιδες, τι Πριγκήπισσες, τι Μπομπ Σφουγκαράκηδες είδα δε σας λέω… συνέχισα να περιεργάζομαι το ταβάνι για λίγα δευτερόλεπτα αναζητώντας σερπαντίνες και μπαλόνια από συνήθεια αλλά τίποτα… το πάρτυ τελειωνε εκεί… δεξιά και αριστερά θάλαμοι νοσηλευόμενων, άλλοι μικρότεροι και άλλοι μεγαλύτεροι γεμάτοι από παιδάκια κάθε ηλικίας και προελέυσεως και τους συνοδούς τους… κουνάκια με λεχουδάκια ημερών και κρεβάτια με μεγαλύτερα παιδάκια…κάποια σοβαρά.. κάποια όχι…
Επόμενη στάση το εξεταστήριο… γιατρός, νοσοκόμα και εκ νέου λήψη ιστορικού του παιδιού… στο άκουσμα καισαρικής τομής και μη θηλασμού (ω ναι, φτάσαμε τόοοοοοοοσο πίσω) γκριμάτσα απέχθειας προς την μάνα (εμένα), στο άκουσμα πλύσης στομάχου από λήψη τσιγάρου, δεύτερη γκριμάτσα απεχθέστερη της πρώτης (και ναι, κοίταξαν εμένα… μα γράφει πουθενά στο κουτελό μου ότι είμαι καπνίστρια;;), και το κερασακι στην τουρτα η ατάκα του γιατρού στο άκουσμα ότι η πλύση στομάχου έγινε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο «εμ βέβαια… για όλες τις μλκς πάτε στα ιδιωτικά και αν σκάσει κάτι σοβαρό μου κουβαλιέστε όλες στο Παίδων»!!!!!! Βαθιές ανάσες και ωωωωωμμμμμμμ για να μην ξεσπάσω στον γιατρουδάκο…
Το παιδί εν τω μεταξύ ωρύεται τρομοκρατημενο… εντολή για πεταλούδα στο χέρι και ένα ξερό «περάστε έξω κυρία μου»…
«Γιατρέ μου, σας παρακαλώ να μείνω να της κρατάω το χεράκι.. έχει τρομοκρατηθεί το παιδί»
«Όχι βεβαια…ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΞΩ!!!»
Μετά από λίγα λεπτά (που φάνηκαν αιώνες), άνοιξε η πόρτα και είδα το μικρακι μου να με αναζητά βαλαντωμένο με μια πεταλουδα στο χέρι… ένα τόσο ωραιο όνομα για ένα τόσο άσχημο πραγματάκι… μας βάλανε στο απέναντι δωμάτιο… δίκλινο (ευτυχώς) με ένα κουνάκι και ένα κρεβάτι… οι τοιχοι ξεφτισμένοι και το ξεχαρβαλωμένο παράθυρο ανοιχτό με θέα στον ακάλυπτο. Για το πάτωμα να μην σας περιγράψω καλύτερα γιατί κυκλοφορεί και γαστρεντερίτιδα και την ρουκέτα την έχουν εύκολη μερικές… Ο κόπρος του Αυγεία… Μέσα σε νοσοκομείο με παιδιά με χαμηλό ανοσοποιητικο…περιττό να σας πω ότι έσυρα την καθαρίστρια από τα μαλλιά (μου έκανε και την δύσκολη) να ρίξει τουλάχιστον ένα σφουγγάρισμα… επόμενο βήμα.. έλεγχος της «καλλιόπης»… κατέστη αδύνατο… δεν είχε φως..ή μαλλον είχε… φωτορυθμικό!!!! Μια λάμπα αλογόνου που αναβόσβηνε σε ρυθμους progressive trance και για να κάνεις την ανάγκη σου (το Νο. 1 δλδ.) έπρεπε να πάρεις το μέντιουμ Μαριάμ και συνεργάτες για να προβλέψεις τις συντεταγμένες ευθυγράμμισης με την λεκάνη… το Νο. 2 δεν το έκανες που να πάθαινες ειλεό!!!
Έτσι, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό κι ανήλιαγο με μια υποψία καθαριότητας και ένα διπλανό κρεβάτι που σύντομα κατελήφθη από ένα 7χρονο κοριτσάκι με ένα περίεργο μικρόβιο για το οποίο έπρεπε να παιρνει κοκτέιλ αντιβιώσεων και ίσως να είναι ακόμη εκει (το απεύχομαι Θεέ μου), κύλησαν ώρες δύσκολες… βασανιστικές, γεμάτες από επιδρομές ειδικευόμενων οι οποίοι εξέταζαν το ταλαίπωρο μωρό μου και έπαιρναν ξανα μανα ιστορικό (λες και δεν μπορούσαν να κανονίσουν ένα καφεδάκι όλοι μαζί και να ανταλλάξουν σημειώσεις!!!). Και κάποια στιγμή, μετά από τυμπανοκρουσίες και κόκκινα χαλιά… μας έκανε την τιμή και η επιμελήτρια, ντυμένη στην τρίχα… μακιγιαρισμένη τουλάχιστον για γκαλά του Μετροπόλιταν (όχι του νοσοκομείου καλέεεεεεεε) και με κατάλευκη και καλοσιδερωμένη ρόμπα που είχε στο πέτο και έναν ευχούλη.. έτσι για την τσαχπινιά!!! Αυτή που δεν είχε ήταν στηθοσκόπιο και το πραματάκι που κοιτάν τα αυτιά… για ξυλάκι που κοιτούν το στόμα, ούτε λόγος… τα δανείστηκε από τους παρατρεχάμενους… Απλά επιβεβαίωσε την αρχική διάγνωση του παιδιάτρου μου και της λοιπής στρατιάς παιδιάτρων, μας έδωσε εντολή να βάζουμε το φαρμακάκι που είχαμε φέρει από το σπίτι (καταπραυντικό διάλυμα από τον φαρμακοποιό μας) και να πάρουμε στο παιδι κανα παγωτάκι γιατί είναι το μονο που θα μπορέσει να φάει… το φαγητό του νοσοκομείου ΔΕΝ τρωγότανε ούτε από αρρώστους ούτε από μη!!!
Επειδή το κλίμα στο δωμάτιο ήταν βαρύ και η βαβούρα πηγαινορχοτανε… γράψαμε τα απερίγραπτα χιλιόμετρα στους διαδρόμους… μια γραφική και ελαφρώς γελοία λιτανεία που αποτελούνταν από μένα με το Ιουλί στην αγκαλιά, τον άντρα μου που κουβαλούσε ως λάβαρο της Επαναστάσεως το σιδερένιο κρεμαστήρι του ορού (σχωρεστε με.. δεν το ξέρω επιστημονικά) καθότι από την πολυκαιρία τα ροδάκια ειχαν χαλάσει και δεν μπορούσες να το σύρεις.. και από πίσω την μάνα μου που έκανε τον καραγκιοζοπαίχτη μπας και φάει μια κουταλιά άνθος αραβοσίτου το παιδί… Κάθε φόρά που κάποιος κοψομεσιαζόταν…αλλάζαμε σειρά και βουρ για πίσω στο θάλαμο. Που και που μας μπινελικωνανε οι νοσοκομες που κυκλοφορούμε το παιδί στους διαδρόμους και κινδυνεύει να κολλήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, αλλά άντε κράτα εσύ καθηλωμένο στο κρεβάτι ένα τρομοκρατημένο 2χρονο που είναι σε κατάσταση νευρικού κλονισμού κάθε φορά που μπαίνει κάποιος με στολή στο δωμάτιο.. ειτε είναι γιατρός, είτε η τραπεζοκόμα είτε η καθαρίστρια του ορόφου… ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!
Σε κάποια φάση σήμανε συναγερμός… ένα καλωδιομένο λεχούδι ημερών «κράσαρε» και σκάσανε οι αναπνευστήρες, οι απινιδωτές και τα λοιπά τρομακτικά… οι αθίγγανοι γονείς με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια τους να μην καταλαβαίνουν και κανείς να μην τους εξηγεί… ευτυχώς η εντατική 2 ορόφους παρακάτω… Θεέ μου… ας είναι καλά…
Στο μεταξύ και ενώ είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου, κατέβηκα να κάνω ένα τσιγάρο στον αυλόγυρο του νοσοκομείου (ναι βαράτε με.. κάπνισα εκτός νοσοκομείου και ΟΧΙ στο μπαλκόνι του θαλάμου του παιδιού μου, όπως όλοι οι υπόλοιποι) αποκαμωμένη και με ένα στόμα ξερό από καφέδες… είδα την φιγούρα της Ολιβ, της Αθηνάς και του Μάνου να ξεπροβάλλουν από μακριά… αρχικά μου κόπηκαν τα πόδια αλλά βλέποντας το Αθηνί να περπατά χαμογελαστό ψιλοησύχασα… η 2η σκέψη που έκανα ήταν για την Ολιβ… «Μα που πάει ετοιμόγεννη γυναίκα μες τον λάκκο με τα μικρόβια;;» αλλά το ερώτημα ρητορικό… η μάνα θα σε γιατροπορευει μέχρι και στο νεκροκρέβατο της!!! Πλησίασα δειλά και με απόσταση ασφαλείας ρώτησα τι συνέβη και είπα και τα δικά μου… μια μίνι μαμαδοσυνάντηση στο πιο απίθανο μέρος… Ευτυχώς όλα έβησαν καλώς και η περιπέτεια της Αθηνούλας είχε αίσιο τέλος και σύντομη ανάρρωση… τρελάθηκα με το χαμόγελο της… αφού πονούσε δε μπορεί… ΠΩΣ;;;
Το αφηγηματικό μου έπος τελειώνει εδώ… δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο με τους καβγάδες που έκανα με το νοσηλευτικό προσωπικό γιατί είχε βουλώσει η φλέβα στο χεράκι της κόρης μου και ΚΑΜΙΑ δεν το χε πάρει χαμπάρι… Κατηγορήθηκα εγώ για την αμέλεια μου να τις ειδοποιήσω, λες και εγώ εχω σπουδάσει νοσηλευτική (εισιτηριού ειμαι κυρία μου)!
Μετά πολλά… υπέγραψα και φύγαμε… με δική μου ευθύνη και παρά τις παραινέσεις των γιατρών και των δικών μου για περαιτέρω παραμονή… το ένστικτο της μάνας μου έλεγε ότι το παιδί μου υποφέρει ψυχικά εκεί μέσα και για αυτό δεν τρωει και δεν πίνει γουλιά… το ένστικτο της μάνας βγηκε αλάθητο… με το που φτάσαμε σπίτι μας το παιδι σταμάτησε να ωρύεται… ήπιε νεράκι και έφαγε και 2 πηρουνιές παστίτσιο!!!!
Λίγες μέρες μετά διάβασα το ποστ της Ολίβιας για την περιπέτεια της Αθηνούλας και για το πόσο ικανοποιημένοι είχαν μείνει από την εξυπηρέτηση/αντιμετώπιση των γιατρών και αισθάνθηκα επιεικώς… ΗΛΙΘΙΑ… ή στραβός είν’ ο γυαλός… ή στραβός ειν’ ο γυαλός τελικά!!!
Νταξ, το ομολογώ ότι έχω ψώνιο με τις ιατρικές Αμερικανιές και έχω δει όλα τα τύπου ER, Grey’s Anatomy και λοιπά σήριαλ που απεικονίζουν μια ΕΝΕΤΕΛΩΣ άλλη πραγματικότητα και ειδικά σε ό,τι αφορά στα παιδιά… και ναι μεν σήριαλ και φτιασίδωμα και άκρατη Αμερικανιά… αλλά ειλικρινά αναρωτιέμαι… ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ;;; Μόνο εγώ βρίσκω τόσο φριχτό το Ελληνικό σύστημα υγείας με τους γιατρουδάρες με την πολυετή μόρφωση και τους μηδέν τρόπους;;; Συγχωρέστε με.. ίσως είμαι υπερβολική γιατί έχω γίνει λίγο drama queen τον τελευταίο καιρό… και προς Θεού… εσείς που υπηρετείτε τα επαγγέλματα υγείας, μην πυροβολήσετε τον πιανίστα!!!
Απλά θα χαιρόμουν να έβλεπα την τοποθετησή σας… χωρίς πιστόλια και κουμπούρια παρακαλώ!!!
Σας ευχαριστώ που/αν με διαβάσατε. Δεν απολογούμαι για την πολυλογία μου.. έπρεπε να την έχετε ήδη συνηθίσει!!!
Κλείνω με μια ευχή τετριμμένη αλλά τόσο σημαντική.
ΥΓΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ.
Αχ τώρα εγώ θα διαφωνήσω με τους πάντες. Έχουμε χάσει τόσο τον προσανατολισμό μας που βλέπουμε τα πάντα απο λανθασμένη βάση. Ζητάμε απο τη μητέρα "να κάνει την αυτοκριτική της";;; Μια μητέρα με ένα παιδί στο νοσοκομείο δεν είναι πάντα σε θέση ούτε να μην συμπεριφέρεται υπερβολικά, ούτε και κρίνεται για τη συμπεριφορά της. Αυτοί που κρίνονται, είναι μόνο οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό. Το προσωπικό το οποίο θα έπρεπε να είναι α. εκπαιδευμένο και β.συνειδητοποιημένο πως αυτή είναι η δουλειά που επέλεξε, και αυτά είναι τα παρελκόμενά της. Και να έχει αστείρευτη υπομονή και ευγένεια, ακόμα και με τους υπερβολικούς, ακόμα και με τους αγενείς...Αλλιώς, να επιλέξει άλλη δουλειά. Η δουλειά τους είναι δύσκολη, είναι πάρα πολυ απαιτητική, αλλά αυτό δεν έιναι ούτε ευθύνη ούτε δουλειά του γονιού που αγωνιά ούτε να το γνωρίζει, ούτε απαραίτητα να το αναγνωρίζει. Εάν το αναγνωρίζει είναι και καλός άνθρωπος και μπράβο του, αλλά αν δεν έχει τη διάυγεια, ή την κρίση, ή ακόμα και τη θέληση να το αναγνωρίσει εκείνη τη στιγμή, δεν είναι και υποχρεωμένος. Βρίσκεται εκεί για να λάβει τη φροντίδα για την οποία πληρώνει εισφορές, είναι λοιπόν "πελάτης" (και μόνο τότε οι δημόσιες υπηρεσίες παντός είδους θα γίνουν της προκοπής, όταν καταλάβουν ότι πελάτες εξυπηρετούν). Και αν η φροντίδα καταρρέει απο πλευράς υποδομών, οι συμπεριφορές του προσωπικού οφείλουν να έιναι άψογες παρά τις αντιξοότητες. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα...
Ξέρετε, τα σχόλιά σας είναι πολύ εύκολα για κάποιον που δεν έχει εργαστεί σε εφημερία νοσοκομείου. Αν δεν υπαλρψουν οι υποδομές, η καλύτερη συμπεριφορά δεν αρκεί για να καλύψει το κενό. Νοσηλευτέσδεν υπάρχουν και οι γιατροί αναγκάζονται να αναλαμβάνουν ένα σωρό καθήκοντα που δεν είναι δικά τους. Γνωρίζετε ότι στο εξωτερικό όλα τα κάνουν οι νοσοκόμες και ο γιατρός εμφανίζεται μόνο σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις; Άλλο να βλέπεις 3 ασθενείς και άλλο 100. Και όσον αφορά" τους πελάτες", σε μέρα εφημερίας τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία εξετάζουν και τους ανασφάλιστους, δλδ όσους ΔΕΝ καταβάλουν εισφορές, για αυτό και γίνεται χαμός. Στο εξωτερικό χωρίς ασφάλεια απλά δεσε δέχονται. Είναι λογικό ότι με μειωμένο προσωπικό, υποδομέστου 19ου αιώνακ άπειρους ασθενείς, η κατάσταση είναι αυτή που είναι.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΡΑΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΩΣ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΚΕ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ 2016 ΟΤΑΝ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΗΓΑΜΕ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΑΣ ΓΙΟ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΠΟΝΟΥΣ, ΕΜΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΥΡΕΤΟ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΗΧΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ , ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ, ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. ΠΑΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΣΥΝΗΘΩΣ Η ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΑΡΚΕΙ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΥΩΔΗ ΣΚΩΛΗΚΟΕΙΔΗ ΑΠΟΦΥΣΗ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΟΥΜΕ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΟΚΤΩ ΗΜΕΡΕΣ ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ. ΕΤΣΙ ΓΕΥΤΗΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΝΑ ΝΟΣΗΛΕΥΕΣΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ. ΚΑΤ' ΑΡΧΑΣ ΟΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΗΤΑΝ ΤΡΙΣΑΘΛΙΕΣ. Η ΚΛΙΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΟ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΤΟΥ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΥΓΓΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΗ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ. ΟΙ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΟΧΙ ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΝ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. ΕΜΠΑΙΝΕΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΑΤΟΥΣΕΣ ΣΕ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΛΕΡΩΜΕΝΕΣ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΜΕ ΑΚΑΘΑΡΣΙΕΣ, ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΣΤΙΣ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΚΟΙΝΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΘΑΛΑΜΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΣΟΥΣ. ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΜΙΚΡΟΒΙΑ. ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΜΙΚΡΟΒΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ ΜΕΤΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ. ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕΣ ΠΟΤΕ ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ. ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΝΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ. ΑΦΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΜΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΧΛΩΡΙΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΩΡΟ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΝΑΜΕ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΝ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΟΥ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΥΓΓΟΛΟΓΙΚΟΥ Η ΔΕ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗ ΤΟΥ ΩΡΛ ΑΠΛΑ ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ.
ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΦΟΡΑ, ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΑΒ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΡΙΜΜΕΝΑ ΠΟΥ ΣΚΙΖΟΝΤΑΝ ΟΙ ΜΑΞΙΛΑΡΟΘΗΚΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΝΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΞΕΙ!!! ΜΕ ΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΕΝΑ ΑΛΑΛΟΥΜ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ. ΑΛΛΑ ΕΛΕΓΕ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ Ο ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ. Π.Χ. ΕΡΧΟΤΑΝ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΕ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΞΙΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΑΚΟΥΓΕ Ο ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΧΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΓΝΩΜΗ ΟΡΓΙΖΟΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΚΤΡΕΠΟΤΑΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ. ΣΕ ΜΗΤΕΡΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑΛΑΜΟ ΜΕ ΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ "ΟΥΣΤ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΞΑΝΑΔΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ". ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΤΟΥ!!!. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ "ΠΛΗΡΩΝΑΝ" ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ. ΚΙ ΕΝΩ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ (ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΚΑΜΕ ΕΠΙ ΟΚΤΑΗΜΕΡΟΥ), Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΕΙΚΟΝΑ. ΒΕΒΑΙΑ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΙΡΝΑΜΕ ΕΞΙΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΠΡΟΧΤΕΣ ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΕΙΧΑ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΩ ΣΤΟΝ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΝΕΥΡΙΣΩ. ΔΥΟ ΟΜΩΣ Ή ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΤΟΛΜΗΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΩ ΑΝ ΗΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΞΙΤΗΡΙΟ. ΤΟΤΕ ΜΕ ΑΠΟΤΟΜΟ ΥΦΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ" ΕΚΟΨΕ" ΤΑ ΗΠΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΔΙΑΦΥΓΕΙ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΚΙΝΔΥΝΟ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΔΕΧΤΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ. ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΕΙΠΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ "ΠΟΥ ΠΗΓΕΣ ΚΑΙ ΒΡΗΚΕΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΝΑ;" ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΕ, ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ (!!!) ΕΙΠΕ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ. ΠΡΟΦΑΝΩΣ, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ, ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο, ΤΙ ΘΕΛΕΙ. ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ, ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΘΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΛΠΙΖΩ ΜΕ ΤΙΣ ΔΩΡΕΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΟΠΑΠ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ (ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ) ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΟΥΝ ΠΟΛΛΑΠΛΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΚΙΛΛΟΤΡΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ.............
Κατερίνα μου, η αντίδρασή σου είναι απολύτως δικαιολογημένη για κάποιον άνθρωπο που δεν έχει, πιθανώς, εξοικείωση, με τα δημόσια νοσοκομεία (κι εύχομαι να μην έχεις άλλη τέτοια εμπειρία). Φυσικά η κριτική σου, σαν "φρέσκια" ματιά, φέρνει στο προσκήνιο όλα αυτά που πρέπει να διορθωθούν, τα οποία στο Ελλαδιστάν είναι φοβερά δύσκολο. Στο Αγία Σοφία, όπου νοσηλεύτηκε ο γιος μου, δεν μύριζε ο θάλαμος από ακαθαρσίες, αλλά από τις σωληνώσεις του παμπάλαιου κτηρίου. Για το προσωπικό έχω να πω ότι ήταν ευγενέστατοι, δικαιολογημένα αγχωμένοι και ο διάκοσμος με τα χάρτινα δεν ήταν φαιδρός, αλλά συγκινητικά γλυκός κι αναποτελεσματικός στο να κάνει πιο υποφερτό εκείνο το κολαστήριο....αλλά πραγματικά όλοι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, από τους γιατρούς έως το υπόλοιπο προσωπικό, καθαρίστριες και τραπεζοκόμους (η νοσηλεύτρια της "υποδοχής" του έκτου φορούσε γαλάζια χορευτική τουτού, για να αλαφρύνει το κλίμα...). Ο γιος μου νοσηλεύτηκε ξανά στο Αγλαια Κυριακού, στον δεύτερο όροφο, σε ανακαινισμένη πτέρυγα, όπου πλέον ήταν το δωμάτιο πολύ πιο καθαρό και απλόχωρο. Σε περίπτωση ανάγκης οπωσδήποτε θα ξαναπροτιμήσω τη νοσηλεία στο εφημερεύον δημόσιο νοσοκομείο...και να σκεφτείς ότι η ασφάλειά μου καλύπτει μεγάλο μέρος νοσηλείας σε ιδιωτικό. Αλλά αν έχεις λίγη πείρα, αποφεύγεις τα ιδιωτικά όσο μπορείς...για πολλούς λόγους.
Αξιότιμη κυρία, Θα σας απαντήσω όσο πιο ευγενικά και αντικειμενικά μου επιτρέπει η ψυχολογική δυσφορία που μου δημούργησε η περιγραφή της "τραγωδίας" σας σε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιατρικά νοσοκομεία της Ευρώπης, και με την προαίρεση ότι δεν είμαι εργαζόμενος στο "Η Αγία Σοφία" αλλά είμαι ειδικευόμενος Παιδιατρικής. Καταρχάς, έπρεπε να αναμένετε το παιδί σας να γίνει "μαρούλι" όπως είπατε, για να κρίνετε ότι χρειάζεται η μεταφορά του σε δημόσιο Νοσοκομείο; 'Η θεωρείτε ότι σας έθιξε η, άκομψη για εκείνη τη στιγμή ομολογουμένως, εκφραση του συναδέλφου "ότι στα δύσκολα προτιμάτε τα δημόσια ιδρύματα"; Προφανώς, ο ιδιώτης Παιδίατρος που τόσες μέρες σας καθησύχαζε φαντάζει ήρωας στα μάτια σας. Δε θέλω να σταθώ επίσης στο μικρό διάλλειμμα από την "τραγωδία" σας που είναι το οφθαλμόλουτρο του γιατρού στο ΤΕΠ... Αφήνω να το κρίνουν οι αναγνώστες σας. Όσο για την έκφραση "γιατρουδάκο"... Αυτός ο γιατρουδάκος, κυρία μου, είναι ειδικευόμενος Ιατρός. Ιατρός και τίποτα λιγότερο. Μόχθησε απεριόριστες ώρες για να είναι εκεί, να εργάζεται αξιοπρεπώς για να κουράρει τα παιδιά σας και τα παιδιά μας. Ιατρός υπό εκπαίδευση για λήψη ειδικότητας, την οποία εκτελεί πλημμελώς για να εργάζεται ως ήδη ειδικευμένος συνάδελφος. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, με εξαντλητικά ωράρια, απαιτητικούς προϊσταμένους, χωρίς τις συνθήκες πολυτελούς εργασίας των συναδέλφων ιδιωτών που προφανώς θεωρείτε "γιατράρες". Είναι αυτοί οι άνθρωποι που στις 4 τα χαράματα θα τρέξουν να σας συνδράμουν, ενώ οι Καθηγητές Πανεπιστημίου που προφανώς είχατε την απαίτηση να σας εξετάσουν για μια ουλοστοματίτιδα, θα κοιμούνται γαλήνια. Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες, θα τους ευχαριστούσατε στα γόνατα και θα "καταριόσασταν" τους ανεύθυνους επιμελητές. Θα σας προέτρεπα να μην εξάγετε αποσπασματικά συμπεράσματα και θα σας συμβούλευα να κάνετε αυτοκριτική, πριν την κριτική σε άλλους. Δε θα υπερασπιστώ καθόλα το σύστημα υγείας στη χώρα μας, όπως και το σύνολο του ιατρικού κόσμου και συναδέλφων μου. Ωστόσο, με λίγη καλή θέληση από όλους, καλή πίστη και κατανόηση, όλα μπορούν να φαντάζουν καλύτερα. Δυστυχώς, η εμπειρία μου έχει δείξει ότι αυτήν τη στάση υιοθετούν, παραδόξως, οι γονείς με παιδιά με εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα υγείας, ενώ σε εκείνους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί το έντονο και υπερβολικό θυμικό. Εγώ από μεριάς μου, θα σας ευχηθώ ολόψυχα να χαίρεστε το/ τα παιδί/ παιδιά σας και να μη χρειαστεί ποτέ να επισκεφθείτε ξανά ένα δημόσιο νοσηλευτικό ίδρυμα. Με την ίδια καλοπροαίρετη διάθεση, επίσης, θα σας ευχόμουν να εγκαταλείψετε τη συγγραφική διάθεση. Ευχαριστώ για το βήμα.
Τα κουμπούρια απ'όσο βλέπεις είναι πάντα έτοιμα και χρησιμοποιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη... Δεν έχω περάσει ποτέ με το παιδάκι μου καμία βραδιά σε νοσοκομείο και εύχομαι να μην γίνει ποτέ....ή αν γίνει να έχω την ψυχραιμία να το διαχειριστώ πρωτίστως για μένα και μετά για το παιδί μου. Σε κάποια σημεία μου φαίνεται πως ίσως υπερβάλλεις και γενικά ακόμα και ο τρόπος σου να πεις όσα έγιναν με χιούμορ, εμένα μου δείχνει ότι είσαι ακόμα μαγγωμένη με όσα έγιναν. Οπότε πρώτα απ'όλα, καλό θα ήταν να μάθεις μέσα από αυτό, να δεχτείς τα όσα αισθάνθηκες και να κρίνεις που ήσουν υπερβολική και που όχι. Γι'αυτό επίσης θα πρέπει τις κουμποροκριτικές, από όσες πολύ πρόθυμα τις εξέφρασαν, απλά να τις γράψεις εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Μεγάλη γυναίκα είσαι, είσαι σε θέση να κρίνεις μόνη σου που υπερέβαλες και που όχι. Τώρα, όσο για το σύστημα υγείας, δεν μπορώ αν πω ότι συμφωνώ. Κι αυτό αφορά υποδεμές και υλικά...Πριν πολλά χρόνια η αδερφή μου πέρασε πνευμονία. Φτάσαμε στο νοσοκομείο με την αδερφή μου να έχει 41 πυρετό και σπασμούς. Το Παιδων σε εφημερία, όπως στην περίπτωσή σου. Θα θυμάμαι ακόμα το όνομα της γιατρού που έσωσε την αδερφή μου, απλά λέγοντάς μας "Πείτε απλά ότι είναι ανιψιά μου...γίνεται χαμός σήμερα και πρέπει να κάνουμε γρήγορα"...Ο Θεός να την έχει καλά, γλιτώσαμε την μιννιγίτιδα...Δεν θα πω για τους τοίχους γεμάτους κατσατίδες, ούτε για την τουαλέτα ή το πάτωμα...αυτά είναι γνωστά. Απλά ίσως θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι αυτοί εκεί μέσα παλεύουν να κάνουν την δουλειά τους ενάντια σε όλα αυτά, με βάρδιες επί βαρδιών, χωρίς βοηθήματα πολλές φορές και ταυτόχρονα έχοντας να αντιμετωπίσουν παιδιά που σε πολλές φορές δεν επικοινωνούν όπως οι ενήλικες και ενήλικες που κάνουν σαν παιδιά...Μακάρι αν υπήρχε ψυχολόγος στην είσοδο και να τους λέει "Αυτό το παιδάκι πρέπει να είναι με τους γονείς του ενώ εκείνο ίσως αναστατωθεί περισσότερο αν τους έχει μαζί"....Αλλά απ'όσο βλέπεις, εδώ δεν υπάρχουν γάζες...Η συμπεριφορά των γιατρών πολλές φορές ξεπερνά το ανθρώπινο, όταν βρίσκονται υπό πίεση...δυστυχώς...Πάλι με "θύμα" την αδερφή μου, ενήλικη αυτή την φορά, βρεθήκαμε στο Αλεξάνδρας, με πόνους στην μήτρα και τις σάλπιγγες γιατί δεν είχε σπάσει το ωοθηλάκιο. Δεν θα πω ότι πέρασε εκει 12ωρο μέχρι να εξεταστεί και ότι πέρασαν από πάνω της 5-6 γιατροί μέχρι να βεβαιωθεί τι έχει και να φύγουμε...αλλά θυμάμαι το πως έτρεχαν (εφημερία πάλι) και ότι κάποια στιγμή γιατρός απηύδισε λέγοντας :"Δεν πάει άλλο έτσι...δεν έχουμε προσωπικό και μας κόβουν κι άλλο...πως θα τα βγάλουμε πέρα;" Εύχομαι να ήταν η πρώτη και τη τελευταία σας φορά σε νοσοκομείο. Για κανέναν δεν ειναι ευχάριστη εμπειρία, πόσο μάλλον για γονείς με παιδάκια που κλαίνε...
*"να πω ότι διαφωνώ" ήθελα να γράψω...
Προτιμώ την πολύμηνη απουσία σου απο το eimai mama και εύχομαι να μην σου τύχει ποτέ κατι χειρότερο.....
Έχω επισκεφθεί το Αγία Σοφία σε εφημερία και όλοι με αντιμετώπισαν με απόλυτη ευγένεια και επαγγελματισμό και φρόντισαν τέλεια το μικρό. Γιατί φυσικά όπως φερθείς θα σου φερθούν. Λυπάμαι που η κόρη της γράφουσας μεγαλώνει με αυτήν την εριστική μάνα γιατί πάντα προβλήματα θα βρίσκει από αυτό. Ενοχλητικό και πλήρως άστοχο άρθρο. Χαίρομαι που είναι από το 2012 και τώρα που έμαθα την κα Αραβανοπούλου θα φροντίσω να αποφύγω ότι άλλο έχει γράψει.
Συμφωνω με την Αγαπη και γενικα με τις κοπελες που σε βρηκαν υπερβολικη .Δεν θα σχολιασω την γνωμη σου για το συστημα υγειας .Δεν εχεις και σε ολα αδικο.Στεκομαι ομως στην φραση''κρασαρε το λεχουδι ''.Φραση που την ειπε μια μανα. Αν ''κρασαρε '' το δικο σου νεογεννητο δεν θα τολμουσες να χρησιμοποιησεις τετοια εκφραση. Και μας λες οτι λειπεις συγγραφικα???Τι λες?Μη μας το κανεις αυτο.Γυρνα πισω που τα λες τοσο καλα.
Το κείμενό σας είναι αντιαισθητικό ("χέσε θέατρο, κατούρα παράσταση"... μιλάμε για επίπεδο -και όχι, δεν είμαι Αρσακειάδα, αλλά αυτή την "καθομιλουμένη" που λέτε πρώτη φορά την ακούω. Καλά, με το δε "κράσαρε το λεχούδι" ανατρίχιασα και δεν το λέω ειρωνικά). Θα συμφωνήσω με την Ορεινή Τρικαλιώτισσα, την alex και την αγάπη και θα σας ευχηθώ να μη σας τύχει ποτέ τίποτα πιο σοβαρό.
Αγαπητη Κατερινα ειμαι απο αυτες που δε βρηκα χιουμοριστικο το αρθρο, το βρηκα υπερβολικο, γραμμενο απο εναν ανθρωπο που δεν εχει ενσυναισθηση και κατανοηση. Σιγουρα υπρχουν 'ξινο' επαγγελματιες υγειας οπως και υπαρχουν ξινοι ανθρωποι γενικοτερα...ομως...οι περισσοτεροι δεν ειναι ετσι...εχουν δει τοσα πολλα που συγνωμη που θα σου το πω δε θεωρησαν οτι βρισκεσαι ουτε εσυ ουτε το παιδακι σου στη χειροτερη θεση του κοσμου...κατι απλο και 'ευκολο' ηταν που με λιγη συνεργασια απο την πλευρα σου σε λιγες μερουλες θα περνουσε και θα φευγατε. Δυστυχως μπορει ο δικος μας κοσμος να περιστρεφεται γυρω απο το παιδι μας αλλα απο την αλλη αν ηξερες τι βλεπουν τα ματια του προσωπικου εκει μεσα ουτε εσυ η ιδια δε θα εδινες τοση πολλη σημασια στο προβλημα που ειχε η κορουλα σου. Οποτε εχω περασει απο εκει και απο αλλου, ειμαι υπερ του δεοντος ευγενικη, ποτε δεν κανω τετοιου ειδους παραπονα και γκρινιες...Τελος, θα αισθανομουν πολυ ευγνωμων προς το ΘΕΟ φευγοντας απο εκει και εχοντας δει τι συμβαινει γυρω μου
Εάν για την όλη ταλαιπωρία, σου φταίει ο άνισος αγώνας και υπερβολικός κόπος των γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού κάτω απο άσχημες συνθήκες, τότε μάλλον είσαι αγνώμων ,μάλλον αντιμετώπισες κάτι απλό και είχες όλο το χρόνο να ''ψειρίσεις τη μαιμού'' και μάλλον δεν ξέρεις τι φταίει σε αυτό το σύστημα. Επειδή έχω δει και ζήσει απο πάααρα πολύ κοντά τον ανθρώπινο παιδικό πόνο ,σε παρακάλω να ξαναεξετάσεις τα όσα είπες. Δε λεω... δεν είναι όλοι επαγγελματίες στο είδος τους...αλλά δεν είναι κ όλοι οι άνθρωποι συνεργάσιμοι! υγ: ναι οτι βούλωσε η φλέβα ήταν και δική σου ευθύνη..απλά κοιτάς αν στάζει ο ορός κάθε τόσο...αλλά όπως είπα είναι θέμα συνεργασίας.
Μηπως δεν της ειχαν πει να κοιταζει αν σταζει ο ορος; Μπορει για σενα να ειναι αυτονοητο, αλλα η μανουλα μες την αγωνια της δεν σκεφτηκε να το κανει.
1) κ. Αραβανοπουλου, τι θελατε, να μην παρουν ιστορικο της κορης σας για να μην σας ταλαιπωρησουν; 2) Σας ενοχλησε η "επιδρομη των ειδικευομενων;" ( τι κομψη εκφραση!). Δηλαδη οι ειδικευομενοι πώς θα μαθουν, αν δεν βλεπουν τους ασθενεις και δεν παιρνουν ιστορικο; 3) Η παρατηρηση ´οτι "κανενας δεν μπορει να σας παρει απο το παιδι σας" ηταν ο,τι πιο ασχετο Και ατοπο εχω διαβασει! σιγα να μην παιρνουμε και αδεια Απο τον εισαγγελεα για να εξετασουμε ενα παιδακι οπως πρεπει! 4) Τελλος, εννοειται οτι το κορυφαιο σημειο του αρθρου σας, ευαιςθητη μανουλα, ηταν εκει που συρατε την καθαριστρια απο τα μαλλια!
καλό μήνα!! μόλις τώρα διάβασα το κείμενο και ναι ντράπηκα για το όλο στυλ του κειμένου το γνωρίζω το Παίδων και το Αγ.Σοφία και το Κυριακού δεν έχουμε μείνει μέσα, αλλά έχουμε πάει αρκετές φορές γίνεται χαμός οκ Όμως εγώ ένιωθα πάντα τη σιγουριά όταν έρχονταν οι γιατροί και κοίταζαν το παιδί μου και μου έδιναν συμβουλές σε κάποια πράγματα Τι να τα κάνω τα ντουβάρια αν δεν υπάρχει ΟΥΣΙΑ!! δεν λέω να είναι καλύβι έτοιμο να πέσει ή να κυκλοφορούν κότες και κοκόρια!!! είπαμε... Αυτή είναι η κατάσταση/σήμερα στην Ελλάδα/, δεν έχουν υλικά και άλλα ακόμα νοσοκομεία...αλλά οι περισσότεροι γιατροί ξέρουν τι κάνουν διότι εκεί πάνε διάφορα επείγοντα περιστατικά και γνωρίζουν σε καθημερνή βάση, τι πρέπει να κάνουν!!! Όταν λοιπόν θέλω να είμαι 100% σίγουρη για το παιδί μου, εκεί πηγαίνω.
"Τι να τα κάνω τα ντουβάρια αν δεν υπάρχει ΟΥΣΙΑ!!" Σωστα γιατι να υπαρχουν φωτα που να δουλευουν καθαρες τουαλετες και γενικα μια εικονα που να παραπεμπει σε νοσοκομειο και οχι σε εμπολεμη ζωνη....δεν εχει ουσια :-((((
Αγαπητή κα Αραβανοπούλου Προσβάλλετε με τον χειρότερο τρόπο όλο το προσωπικό του νοσοκομείου, ιατρικό και μη, που σας εξυπηρέτησε, αλλά ζητάτε από τους επαγγελματίες υγείας να μην «πυροβολήσουν τον πιανίστα»???? Συμφωνούμε ότι οι συνθήκες διαμονής – και εργασίας- στα δημόσια νοσοκομεία είναι άθλιες. Και ναι, οι εργαζόμενοι εκεί δουλεύουν στα κάτεργα! Χωρίς ωράριο, 36 ώρες συνεχούς εργασίας, το «μαναράκι» πληρώνεται 2,5 ευρώ την ώρα, την ίδια στιγμή που νεότεροί του στην Ευρώπη παίρνουν πολλά περισσότερα με σαφώς μειωμένο φόρτο εργασίας. Με δυο νοσηλευτές στη βάρδια για 30 παιδιά, γιατί το νοσοκομείο κάνει περικοπές. Λυπούμαστε ειλικρινά που οι ξενοδοχειακές μας υποδομές δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις σας. Το μαναράκι θα περάσει κι ένα σφουγγάρισμα την «καλλιοπη» την επόμενη φορά. Λυπούμαστε ειλικρινά που η διακόσμηση ήταν υποδεέστερη της φαντασίωσής σας. Πάρτε ένα τηλεφωνάκι στη διοίκηση , να κανονίσει μονόκλινο με γκρενά βελούδα και το μαναράκι με νεγκλιζέ, και σε πρώτο πλάνο αφίσα με τον McSteamy απέναντι. Λυπούμαστε που δεν προλάβαμε πάνω στην ίωση της κόρης σας να σας αποδείξουμε όλη μας την επιστημοσύνη. Συγχωρήστε μας. Σας ευχόμαστε να μας θεωρείτε ΠΑΝΤΑ ανάξιους και ηλίθιους και να μην ξαναπατήσει ποτέ η κόρη σας στα άθλια χώματά μας. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και άρρωστα παιδιά. Και αυτά ξέρουν ότι δίνουμε το αίμα της ψυχής μας για να τα βοηθήσουμε. Τα παιδιά αυτά και οι γονείς τους καταλαβαίνουν τον αγώνα γιατρών και νοσηλευτών να προσφέρουν ιατρική φροντίδα πολυτελείας μέσα στα κτίρια της κρίσης. Είναι ήρωες οι ασθενείς μας, και ως ήρωες αναγνωρίζουν και σέβονται αυτούς που παλεύουν στο πλευρό τους. Βέβαια, ομολογώ πως κανείς δεν μας ζήτησε ως τώρα να του ανεβάσουμε τη libido…. Όταν διάβασα το υβριστικό «χιουμοριστικό» σας άρθρο, θύμωσα. Σε δεύτερη ανάγνωση, βάλαμε όλοι οι «παρατρεχάμενοι» ρεφενέ να το τυπώσουμε να το μοιράζουμε στα επείγοντα. Ώστε όλες οι κύριες που έρχονται να ζήσουν τις φαντασιώσεις τους στο Παίδων, να φύγουν νωρίς. Να μείνει εκείνο το 10% των παιδιών που στ’ αλήθεια θέλουν βοήθεια από ένα τεταρτοβάθμιο νοσοκομείο.
Γεια στο στομα σας 'παρατρεχαμενοι' Δε θα μπορουσα να εκφραςσω καλλιτερα την αηδια μου για το χιουμορ της συγγραφεως
Το προσωπικό στο Αγία Σοφία, στη μονάδα με.τα νεογνά, είναι απαράδεκτο! Το έζησα και για 10 μέρες άκουγα όλες τις ανακρίβειες γύρω από την πορεία της υγείας της μικρής μου χωρίς κάνεις να υπολογίζει πως νιώθει Μια λεχώνα που βλέπει το παιδί της μόνο 4 μισαωρα τη μέρα. Και πάλι καλά που γράφει με χιούμορ την περιπέτεια της!
Πάντως το ήθος, η παιδεία και η ευγένειά σας φαίνονται στο γεγονός ότι - ενώ απευθύνεστε επώνυμα στην κυρία Αραβανοπούλου, η οποία και επώνυμα κατέγραψε την περιπέτειά της - εσείς οι ίδιοι αποκρύπτετε τα ονόματά σας. Και αναμασάτε δικαιολογίες ... των οπισθίων, για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα !!! Επίσης φαίνεται το πόσο σέβεστε και τους ασθενείς σας, αλλά και τους εαυτούς σας από το γεγονός ότι - σύμφωνα με τα δικά σας λεγόμενα - η κόρη της κας. Αραβανοπούλου με την ίωσή της δεν ήταν "πραγματικά άρρωστη", αλλά δεν την αφήνατε να φύγει. Ζητήθηκε από την μητέρα της ν' αναλάβει την ευθύνη για να δοθεί εξιτήριο και μάλιστα οι επιστήμονες συμβούλευαν αντίθετα. Εύγε !!! Οπότε, κες/κοι παρατρεχάμενοι, κοιτάξτε τις εσωτερικές σας διαδικασίες και βάλτε εαυτούς σε τάξη έτσι ώστε ούτε ασθενείς να ταλαιπωρούνται, αλλά ούτε κι εσείς και μην το παίζετε "θύματα/ανθρακωρύχοι στο Βέλγιο" και παραπλανείτε με εξυπνακίστικες φράσεις.
Να αγιάσει το στόμα σου, Αγγελική!
Επιτελους πες τα γιατι δεν μπορω τοση ωρα να διαβαζω μακακιες! Δηλαδη η γυναικα μες το αγχος της που πηγε εκει το παιδι της θα βρεθει χρεωμενη για την απαραδεκτη συμπεριφορα του καθε γιατρουδακου ή της καθαριστριας.Τις συνθηκες εργασιας σας κυριοι και κυριες τις ξερατε ολοι πριν διοριστητε. Προβληματα εχουμε ολοι στις δουλειες μας, αν δεν αρεσει σε σας η δικη σας παραιτηθητε. Αλλα που....αφηνουμε τη θεσουλα στο δημοσιο;
H κόρη μου,η αδερφή μου και ο ανηψιός μου έχουν νοσηλευτεί στο Αγιά Σοφιά και εμείς είχαμε μείνει ευχαριστημένοι σε γενικές γραμμές.τα δωμάτια ήταν καθαρά όπως επίσης και οι τουαλέτες κ το προσωπικό άψογο να μας βοηθήσει και να φροντίσει τα παιδιά.θεωρώ πως μπορεί να ήταν τυχαίο γεγονός.πάντως σε θέμα γιατρών το Παίδων σκίζει και το θεωρώ πολύ ανώτερο των ιδιωτικών.έχω πετύχει γιατρούς κ πρόσφατα όταν έμεινα μέσα με την αδερφή μου που νοσηλεύοταν που ήταν αστέρια και σχολαστικοί κ έδειχναν πραγματικό ενδιαφέρον!επίσης όσον αφοράα τη διακόσμηση είναι παιδικό νοσοκομείο και από οτι ξέρω οι ζωγραφιές και όσα κρέμονται από τα ταβάνια είναι από τα παιδάκια που περνούν μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί μέσα και έχουν συναισθηματική αξία.εμένα προσωπικά μου αρέσει να τα βλέπω γιατί μου βγάζουν κάτι ελπιδοφόρο.σημασία έχει να είναι γερά τα παιδάκια όλων και μακριά από νοσοκομεία δημόσια ή ιδιωτικά.
Έχω και συγγενή και φίλη που δουλεύουν στο Αγία Σοφία αλλά και γνωστή η οποία είχε για μήνες εγκατασταθεί στο νοσοκομείο με το παιδί της με πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα κι απ' ό,τι έχω καταλάβει (γιατί η ίδια ακόμα πάλι καλά δεν έχω βρεθεί εκεί) η κατάσταση είναι όντως τραγική λόγω ελλείψεων σε υλικά και προσωπικό (48 ώρες συνεχόμενη δουλειά σε χειρουργικό δεν είναι ποτέ καλό σημάδι...) αλλά το προσωπικό κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ανταπεξέλθει κάτω από τις χειρότερες συνθήκες που μπορούν να υπάρξουν. Ίσως κι η δική σου φοβία προς τα νοσοκομεία να επηρρέασε την ψυχολογία του παιδιού σου αλλά και το πως είδες όλη την εμπειρία κι έκρινες κάποια πράγματα ακόμα περισσότερο..;
Όπως κ η ίδια είπες ε ναι σε βρίσκω υπερβολική.. έως πολύ υπερβολική! οι πολλές σειρές στην τηλεόραση βλάπτουν!
Καλησπέρα!!!!!!!!! Γράφω το post αυτό βρισκόμενη σε ένα νοσοκομείο. Όχι γιατί νοσηλεύεται κάποιο από τα παιδιά μου εδώ, αλλά γιατί εδώ δουλεύω. Έχω πολλά να πω σε όλες τις μανούλες, όμως θα αρκεστώ στα βασικότερα, γιατί αλλιώς θα έγραφα για μέρες (και το διάλλειμμά μου είναι μόλις 15 λεπτά). Όλοι έχουμε βρεθεί ή θα βρεθούμε στη θέση να χρειαστεί να πάμε κάποιο παιδί στο εφημερεύον νοσοκομείο, ειδικά τώρα που το να πληρώσεις σε ένα ιδιωτικό φαντάζει άπιαστο όνειρο. Τα παιδιά μπαίνοντας σε ένα νοσοκομείο τρομάζουν και προσπαθούν να φύγουν χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε τρόπο - στον πρωταρχικό τους τρόμο συμβάλλει και το γεγονός ότι πολλοί γονείς χρησιμοποιούν τους γιατρούς και τα νοσοκομεία σα μέτρο εκφόβισης για τα παιδιά- Οπότε το παιδί ή αποφασίζει να πει ότι δεν πονάει πια "μαμά μου πέρασε πάμε να φύγουμε" ή αρχίζει και σε κοιτάει με οίκτο για να το πάρεις μακριά... Τα παιδιά συνεργάζονται καλύτερα με τους γιατρούς και όλο το προσωπικό όταν οι γονείς δεν είναι παρόντες. Αν οι γονείς είναι μπροστά συνεχίζουν να δείχνουν ότι ταλαιπωρούνται απίστευτα και σε κοιτάνε μες τα μάτια παρακαλώντας να τους πάρεις από εκεί. Κάποια πράγματα όμως πρέπει να γίνουν, όπως το να γίνει μία αιμοληψία, ή να μπει ορός στο χεράκι τους. Μην ανησυχείτε... δεν πονάει τίποτα τόσο πολύ όσο μας δείχνουν. Και κάποια πράγματα πρέπει απλά να γίνουν για το καλό του παιδιού. Να είστε σίγουροι ότι όλοι όσοι δουλεύουν στα νοσοκομεία και ειδικά σε μονάδες με παιδιά είναι πολύ πιο ευαισθητοποιημένοι από ό,τι δείχνουν. Να είστε σίγουροι επίσης ότι αυτή τη στιγμή τα περισσότερα τμήματα λειτουργούν χάρη στο φιλότιμο όσων δουλεύουν εκεί... και δουλεύουν συνεχόμενα ωράρια -και ας είναι παράνομο- και δε φεύγουν μέχρι να επέλθει ηρεμία -και ας μην πληρώνονται γι' αυτό- και τελικά εγώ περνάω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά του νοσοκομείου απ' ότι με τα δικά μου. Όμως δεν με πειράζει γιατί ξέρω -και τα παιδιά μου το ξέρουν- ότι μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να καταφέρουμε κάτι καλό, και σαν άνθρωποι και σα νοσοκομείο. Και να θυμάστε ότι σε μια εφημερεία ποτέ δεν είναι άρρωστο μόνο το δικό μας παιδί και δυστυχώς υπάρχει πάντα κάποιο παιδί που είναι πολύ πολύ πιο άρρωστο από το δικό μας και ίσως μας "πάρει" τη σειρά και ίσως μονοπωλήσει λίγο παραπάνω το χρόνο των γιατρών. Να ευχόμαστε πάντα όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι γερά και τα μικροπροβλήματα έρχονται και φεύγουν... με υπομονή και αγάπη..
Νοσηλεύτηκε η κόρη μου στο Αγία Σοφία, 22 ημερών, και οι κοπέλες εκεί ήταν απαράδεκτες γιατί φώναζαν στα νεογνά που έκλαιγαν. Μετά από αυτό Δεν θεωρώ ότι είναι και πολύ ευαισθητοποιημενες....
Την ίδια άποψη για τα δημόσια νοσοκομεία έχω και εγώ μιας και χρειάστηκε να νοσηλευτεί η μικρή κόρη μου για 2 βραδιές και έφυγα με δική μου ευθύνη από εκεί μέσα.Στο τμήμα της παιδιατρικής την νύχτα δεν υπήρχε νοσοκόμα και αν το παιδί ανέβαζε πυρετό έπρεπε εγώ η ίδια να πάω στο τμήμα της καρδιολογικής κλινικής,διασχίζοντας έναν αρκετά μεγάλο διάδρομο,με το μωρό στην αγκαλιά και σέρνοντας τον ορό μαζί μας για να ζητήσω λίγο σιροπάκι.Και όταν μια βραδιά δεν πήγα εγώ η ίδια και χτύπησα το κουδουνάκι για να έρθει η νοσοκόμα όσο την είδατε εσείς άλλο τόσο την είδα και εγώ.Το παιδί ψηνόταν στον πυρετό και αυτή δεν ήρθε ποτέ.Αναγκάστηκα να πάω εγώ και όταν την ρώτησα γιατί δεν ήρθε μου είπε πως δεν είναι δουλειά της η παιδιατρική κλινική απλά εξυπηρετεί όταν υπάρχει ανάγκη....Ελλάς το μεγαλείο σου.
Πραγματικα βουρκωσα γιατι θυμηθηκα αυτα που περασα με την 13μηνων κορη μου στο Λοιμωδων Θεσσαλονίκης .Νοσηλευτηκαμε για ουρολοιμωξη,5 ημερες.Φυσικα και αντιμετωπιζουν ελλειψεις,δουλευουν ατελειωτες ωρες κατω απο δυσκολες συνθηκες,αλλα για μενα το γεγονος οτι δουλευουν με μωρακια και παιδια,παιζει μεγαλο ρολο.Δεν μπορεις νασυμπεριφερεσαι σαν να δουλευεις στα κατεεργα και να μιλας και να φερεσαι ασχημα οχι μο στο ν συνοδο(χεστηκα για μενα.ας μου καναν κ χειροτερα,το παιδι μου με ενοιαζε)αλλα και στο μωρο λες και τους ειχε κανει κατι.μονο δυο γιατροι ηταν Ανθρωποι πρωτα και πανω απ'ολα και μετα γιατροι.Νοσοκομες και η επιμελητρια για κλωτσιες.Οταν θες να λες οτι ασκεις λειτουργημα πρεπει να σε νοιαζει πρωτα ο ασθενης και να μη βγαζεις τα κομπλεξ σου και τα νευρα σου ειδικα πανω σε παιδακια.Ευτυχως που δεν ειχε κατι τοσο σοβαρο το παιδι μου.Μακαρι ολα τα παιδακια του κοσμου να ειναι γερα και να μην χρειαζεται να πανε ποτε στα νοσοκομεια.Ναι φταει το κρατος που δεν ειχαν καθετηρα για την κορη μου και τον αγορασαμε εμεις,1,5ευρω κοστιζε,αλλα για την μ........νη την επιμελητρια που ηρθε την τελευταια μερα να την εξετασει και εκανε το μωρο να ουρλιαζει,δεν εφταιγε κανενα κρατος και κανενα υπουργειο για τον απαραδεκτο τροπο της.Αν δεν εισαι ανθρωπος με συναισθηματα,ου του κοσμου τα πτυχια δεν προκειται να σε κανουν.συγνωμη για το σεντονι,αλλα ακομα οταν τα θυμαμαι με πιανει το παραπονο και φουντωνω.
Koιτα τωρα να δεις συμπτωση! Πρωτα ακουω για την ιστορια σου Κατερινα απο τη μαμα Νατασα και την μικρη Αρετη (το 7χρονο κοριτσακι!) και μετα την διαβαζω και απο εδω! Ετυχε βλεπετε να νοσηλευτουμε κι μεις στο Αγ. Σοφια, στο ιδιο δωματιο, στο ιδιο κουνακι, ακριβως μετα που εφυγε η Κατερινα..Μια εβδομαδα περασαμε εκει μεσα, ο μικρος μου με λοιμωδη μονοπυρηνωση...Αξεχαστη εμπειρια! Ευτυχως τωρα ειμαστε καλα!
Παρόλο που το κείμενο σου είχε (όσο) χιουμοριστική διάθεση (γίνεται να έχεις considering...) εμένα μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια... Είμαστε εντελώς χαμένοι... Οποιος δεν έχει χρήμα, κάηκε! Δεν υπάρχει άλλη αλήθεια μεγαλύτερη από αυτή! Περαστικά σας κι αγύριστα εύχομαι!
θα συμφωνησω με τον περισσοτερο κοσμο εδω ....Υγεια σε ολα τα παιδακια ...
Εμεις πηγαμε για υμενιτιδα ισχιου τον Αυγουστο (δεν ειναι κατι σοβαρο το παθαινουν συνηθως αγορακια απο την πολυ δραστηριοτητα-κουραση και απλα θελει ακινησια 1 εβδομαδα), μαλωσα ,υπεγραψα ,φυγαμε!Τον κρατουσαν για παρακολουθηση και σε συνδιασμο με ενα πυρετο που εκανε για 1 ημερα,αφου του πηραν αιμα,ουρα,κακακια,και σαλιο θελανε να του κανουνε μια εξεταση ουρων που υστερα εψαξα στο ιντερνετ να δω τι εξεταση ειναι αυτη και διαβασα οτι ειναι για κακοηθεια στα επινεφριδια, ΣΟΚ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.... και πως μας το διατυπωσαν???Η γιατρος με τον ευχουλη στο πετο...(μαλλον ειναι must ο ευχουλης γιατι ειμεισ πηγαμε στο Αγλαια Κυριακου,μας λεει¨"Σας κλεισαμε ραντεβου στην ΒΙΟΙΑΤΡΙΚΗ για να κανετε μια εξεταση ουρων και μας δινει ενα χαρτακι με το τι πρεπει να τρωει και τι οχι για 3 ημερες. (ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΙΟΛΑΣ ολοκληρο Παιδων γιατι με στελνει στην Βιοιατρικη χωρισ καν να με ρωτησει???? Εγω μπορει να εχω μπαρμπα μικροβιολογο με το ζορι να παω Βιοιατρικη???)Αρχιζω και νευριαζω και τους λεω οτι ισως ειναι λιγο υπερβολικο ολο αυτο... και η απαντηση της ηταν οτι αν δεν σας αρεσει μπορειτε να υπογραψετε και να φυγετε!!! Επισης μου λεει οτι εμεις εδω εξεταζουμε απο το τιποτα μεχρι τα παντα!!!Την ρωταω βλεπετε κατι στο παιδι που δεν ειστε σιγουροι να μου πειτε και για αυτο ολες αυτες οι εξετασεις???Η απαντηση της???Δεν βλεπουμε κατι αλλα δεν βρισκουμε και τιποτα... αντε βγαλε ακρη τωρα...Μιλαω με τον παιδιατρο μου και μου λεει υπογραψτε και φυγετε και βλεπουμε, αφου ειχαμε ηδη 3 ημερες εκει χωρις τιποτα μονο την ημερα που πηγαμε εκανε πυρετο ,γυρισαμε στην πολη μας (ειμαστε και απο επαρχια απο μια μικρη κομωπολη )τα λεω απο κοντα με τον παιδιατρο μου ,τον παρακολουθησαμε και 1 εβδομαδα τον ειχα σε ακινησια οσο γινετε 2 χρονων παιδακι ,μονο στο καροτσι τον αφηνα και στο παρκο, μιλαω και με τον μικροβιολογο μας που μπαρμπασ μου δεν ειναι αλλα τον γνωριζω καλα... και ο ανθρωπος τραβαγε τα μαλλια του οταν του ειπα για την εξεταση που ηθελαν να με στειλουν στην βιοιατρικη...(την οποια εξεταση απορησε κοτζαμ Παιδων γιατι δεν την κανουν και επρεπε να παω στην Βιοιατρικη) Μην σας κουραζω αλλο το παιδακι μου ειναι μια χαρα ηθελε ξεκουραση και τιποτα αλλο καναμε και μια γενικη αιματος οταν επιστρεψουμε και ολα οκ! Δεν θελω να ξαναπαω στο Παιδων και δυστηχως δεν μπορω να μιλησω με καλα λογια μετα απο αυτο...Ελπιζω να μην χρειαστει ποτε ξανα να περασω ουτε απο εξω...
Δεν χαιρεσαι που ηθελαν, εστω και προληπτικα, να εξετασουν καθε ενδεχομενο;;; Εγω θα χαιρομαουν για την προσοχη που του εδειχναν!!! Αν δεν το εξεταζαν παλι δυσαρεστημενη θα ησουν πιστευω!!! Οσο για την "μασημενες" απαντησεις, φανταζομαι οτι θα ηθελαν πρωτα να εχουν ξεκαθαρα αποτελεσματα και μετα να βγαλουν συμπερασμα!!! Μη σας λενε ανακριβιες!!! Λιγη υπομονη και οχι επιθεση χρειαζεται!!! Ναι, τα παιδια μας ταλαιπωριουνται εκεινη τη στιγμη, ναι, κι εμεις σκαμε απο στεναχωρια, αλλα αυτοι οι ανθρωποι παλευουν για τα παιδακια μας!!! Οσον αφορα στο λογο που σας εστειλαν εξω για μια εξεταση (γιατι στο συγκεκριμενο; ισως γιατι δε θα πληρωνατε αν πηγαινατε εκ μερους τους, δεν ξερω, υποθετω...)πιθανοτατα να μην ειχαν τα μεσα να την κανουν γιατι, βλεπεις, το κρατος αδιαφορει για την υγεια μας!!!
Σας ευχαριστώ όλες για το κόπο που κάνατε να μοιραστείτε μαζί μου/μας ανάλογες εμπειρίες σας είτε αυτές ήταν παρόμοιες με την δική μου ..είτε εντελώς διαφορετικές...το κεφάλαιο ΥΓΕΙΑ στην χώρα μας είναι πολύ μεγάλο και σίγουρα δεν εξαντλείται στα σχόλια ενός κειμένου...εγώ απλά εξέφρασα τις σκέψεις και τις εμπειρίες μου, ΕΠΩΝΥΜΑ, όπως το κάνω πάντα άλλωστε και ζήτησα και την δική σας οπτική καθότι ενδεχομένως να έχετε πολλή μεγαλύτερη εμπειρία από την δική μου...γνωρίζω καλά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό σε ιδρύματα όλης της χώρας και πραγματικά θεωρώ κάποιους ήρωες...αλλά και πάλι..ίσως επειδή είμαι λίγο πιο ρομαντική...ίσως επειδή τα παιδιά και ο ευαίσθητος ψυχισμός τους χρήζουν μιας πιο "ειδικής" συμπεριφοράς...οι παδίατροι ιδιαίτερα...θα πρέπει να ψάχνουν λίγο περισσότερο μέσα τους για να βρουν την λεπτή διαχωρίστική γραμμή που χωρίζει το επάγγελμα από το λειτούργημα...ευχαριστω ιδιαιτερα την Chrissa X για την ενημέρωση της σε ό,τι αφορά στα θεματα των δικαιωμάτων μου ως μητέρας...και τελειώνοντας θα ηθελα να ζητήσω συγγνώμη για το αν κάποιες μητέρες ενοχλήθηκαν από το κείμενο αυτό είτε γιατι έχουν εντελώς διαφορετική άποψη για δικούς τους λόγους είτε γιατί έχουν παιδάκια που νοσηλεύονται αντιμετωπίζοντας πολύ σοβαρότερα θέματα υγείας και η περιπέτεια μας τους φάνηκε πταίσμα. @ Alexia...ναι το χιούμορ μου είναι καυστικό και περιέχει γενναίες δόσεις ειρωνίας αλλά , ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί "τσατίστηκες"...λυπάμαι αν το παιδι σου αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και σου έυχομαι τα καλλίτερα αλλά η συγκαλλυμένη "ευχη" σου να αντιμετωπίσω τα χειρότερα για να συνετιστώ ως προς τις απαράδεκτες απόψεις μου είναι λίγο άστοχη και πικρόχολη, δε νομίζεις????Τεσπά..καλό σας απόγευμα και πάντα υγεία.
Και εμείς νοσηλευτήκαμε αρκετές φορές πέρσι στην ΠΚ1 στον 5ο όροφο Δεν είχα παράπονο, ήταν όλες οι νοσηλέυτριες εξυπηρετικές και τόσο γλυκές Αλλά αν και το φαγητό δεν ήταν το καλύτερο, θεωρώ ότι έπρεπε να δικαιούνται και μια μερίδα οι συνοδοί τουλάχιστον όσοι δεν μπορούν να αφήσουν μόνο το παιδί που νοσυλεύεται λόγω μικρής ηλικίας.
δυστυχως δεν εχεις καθολου αδικο...μια φορα πηγα με το μικρακι μου και απο τοτε ουτε απ εξω δεν θελω να περναω... δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες γιατι δεν θελω να τα θυμαμαι... μετα απο καποιες ωρες υπεγραψα,μου το παρεδωσαν με σπασμενη φλεβα (που του εκανε και μια μικρη μολυνση) και καταταλαιπωρημενο και εφυγα τρεχοντας...
Κατερίνα, βρέθηκα στο παίδων πολλές φορές φέτος και για πολύ σοβαρότερο λόγο απ' το δικό σου. Τις εικόνες που περιγράφεις δεν της συνάντησα πουθενά, είναι ένα καλά οργανωμένο νοσοκομείο και με αρκετή ευγένια και υπομονή. Διακρίνω μια ειρωνεία στα γραφόμενα σου και ειλικρινά με τσάτισες γιατί βρίσκεστε στο παίδων για ένα βράδυ και όλα σε ενοχλούν. Άντε να δεις πως είναι όταν έχεις σοβαρό πρόβλημα, θα νιώσεις τυχερή που βρίσκεσαι στο παίδων.
Απαγορεύεται ο αποχωρισμός του παιδιού από τους γονείς του, εκτός αν το αποφασίσουν οι αρμόδιες αρχές, κατ’ εφαρμογή νόμου, που προστάζει τον χωρισμό του παιδιού από το γονέα για το συμφέρον του παιδιού (ιδίως περιπτώσεις κακομεταχείρισης του παιδιού, παραμέλησης κλπ) και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις που προβλέπονται από νόμο (άρθρο 9 Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού ν.2101.1992). Μην τους αφήνετε να παίρνουν τα παιδιά σας κ να περνούν όλο το μαρτύριο των εξετάσεων μόνα τους κ απαρηγόρητα! Δεν εχουν κανένα δικαίωμα να στερήσουν το παιδί από τη μάνα του! Τέλος καλό όλα καλά Κατερίνα! Μακάρι όλα τα παιδάκια να είναι γερά! http://ibfan.gr/%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B1-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B9%CE%B1/%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82/
Ενταξει, μην τρελαθουμε, κανεις δεν της πηρε το παιδι!!! Τη δουλεια τους ηθελαν να κανουν οι ανθρωποι με τον καλυτερο δυνατο τροπο!!! Εκει προεχει ο ασθενης!!! Αν η μανα ηταν μεσα το παιδι ισως επηρεαζοταν χειροτερα, παρα να εβρισκε παρηγορια, κι ετσι δε θα ηταν συνεργασιμο και θα δυσχεραινε το εργο τωνγιατρων!!! Απο την αλλη μπορει και η μανα να επηρεαζοταν και να υπηρχε δυσαρεστη ατμοσφαιρα!!! Να προλαβουν καθε πιθανο "κακο" ηθελαν και να ειναι η θεραπεια αποτελεσματικη!!! Οπως αλλωστε εγραψα παραπανω το εχω περασει κι εγω αυτο αλλα το δεχτηκα ως απολυτα κατανοητο και σεβαστο!!! Ουτε μια στιγμη δεν ενιωσα οτι "απομακρυναν το παιδι απο μενα"!!! Ελεος!!! Μην ειμαστε υπερβολικοι γιατι καπως ετσι δημιουργουνται τα προβληματα!!! Συνεργαστειτε με τους γιατρους!!! Δινουν και την ψυχη τους και κανουν μονο καλο (δε νιλαω για καποιες εξαιρεσεις σαφως)!!! Τα προσεχουν και τα αγαπανε τα παιδακια μας!!! Δινουν πολλη στοργη!!! Ας μην ειμαστε αρνητικοι!!!
kalimera. den ise i moni me asximi ebiria me to PEDWN. ton iounio to 4xrono agoraki mou ekane to la8os na arrwstisi me gastrederika k ponokiloakia. se 2 vdomades xriastike na to pame to amiro 4 fores sto pedwn giati pada i etimigoria itan "kiklofori gastrederitida" mono diatrofi. matea epimename egw k o adras mou oti den ine dinaton na ine afto dioti den piani i datrofi. ksexasa na pw oti tou ixan epitrepsi na trwi mono kotopoulo vrasto, lapa k mallia aggelou (1 pedaki pou trwi 800 fores tin mera k ta pada!!!) to kaimenouli mou ixe ftasi sto simio na ka8ete brosta sto psigio k na fwnazi klegodas "manoula PINAW!!!!" se parakalw dwse mou kati na faw...PINAW!!!!. poso kotopoulo k lapa na fai to dismiro to pedaki???? k giatria den vlepame. pali diataraxes, pali nosokomia me ateliotes anamones gia na mas poun ta idia peri gastrederitidas k matea emis zitagame na tou kanoun tou pediou eksetasis. estw 1. kati !!!!!! arniodousan. KATIGORIMATIKA!!!! to pedaki mou mesa se 2 vdomades exase 2 kila (an k trwi poli perni diskola varos k ine idi poli adinatos. monaderos metavolismos, panw benoun katw vgenoun :)). olo to ximona gia na pari 1.5 kilo). skeletos egine to kaimeno mou, to vlepame k mas erxotan na valoume ta klamata.... Epipleon to pedi epa8e k megali fovia me to fagito. fovotan na fai otidipote, akoma k an tou to diname emis giati 8a to epiane i kilitsa tou. telow 3hs vdomadas me perni i dief8idria apo ton pediko "elate na parete ton dimitraki, den ine ka8olou kala". otan bika sto sxoliio k ton ida sto patoma na ourliazi apo tous ponous evala ta klamata, kodepse na me piasi isteria. paratai o adras mou tin doulia tou pali, k apofasizoume na to pame se idiwtiko, kai as imaste arketa strimogmeno. to piran to pedaki amesos, isagwgi epigodos. apo tin proti kliniki eksetasi itan KA8ETA KATIGORIMATIKOI oti den itan gastrederitida (kai malista eksefrasan ekpliksi k anisixia gia to oti sto pedwn ekanan diagnwsi k 8erapia xwris kamia apolitos eksetasi). telika miname mesa 3 meres. kai ti ixe???? apo mia iosi pou ton ixa kolisi ton aprilio ixe xalasi i xlorida tou ederou k den borousan na litourgisoun ta ederokiliaka tou swsta. oi giatroi ipan oti ine kati siniuismeno. Kai i 8erapia? gia 10 meres kapies stagones k meta perdiki to moro mou. kai diatrofi fisiologiki giati den ixe na kani. Vevea to mikro mou tora ksanarxise na perni varos giati bori i kilitsa tou na egine kala, ixame omos na adimetopisoume tin psixologiki f8ora pou ipesti, tin fovia k tin dispistia tou me to fagito. eliwna na vlepw ka8e fora to mikro mou na koitai me trei laxtara ena fagosimo alla taftoxrona na fovate. k ka8e fora na me rwtai an kani na to fai, k na oi sizitisis k oidiapragmatefsis gia na to pisoume oti bori na fai. allla epitelous ola kala. Xaris to idiwtiko nosokomio. K I PLAKA TIS IPO8ESIS? PIGENAME STO PEDWN GIATI MAS IXAN PI OTI OI GIATROI EKI INE KATAPLIKTIKOI ME TERASTIA PRAKTIKI EBIRIA!!!! :)))) K na min ksexasw, ola afta ta perasame odas egw egios, opou meta apo oli aftin psixologiki k somatiki taleporia (ixa idi kapies diskolies) kateliksa sto krevati me prwwres sispasis, k to mwro mou sto nisi me tin mitera moufagame 2 mines k exoume alon 1.5!!!!! ELLINIKI DIMOSIA IGIA EN ETI 2012 :))) Signomi gia to poli megalo kimeno.
kalimera. den ine i idea sou. k egw ixa frixti ebiria po to PEDWN ton iounio. O giokas mou 4 etwn ipefere apo gastrederika k kiliakous ponous. xriastike 4 fores na ton pame se 2 vdomades!!!!! to mwro mou nixta mera na klei k na ponai k sinexia emetoi k efkilia. to mono pou mas elegan, kiklofori gastrederitida, mono diatrofi. etrwge mono kotopoulo vrasto, lapa k malllia aggelou (1 pedaki pou trwi 800 fores/ imera kai ta pada!!!!). ka8otan brosta sto prigio h ta doulapia k elege klegodas PINAW.
Κατερίνα, χαρά στο κουράγιο και το χιούμορ σου!!! Παλληκαρίσια τα βγάλατε πέρα. Τώρα, η κατάσταση στο Παίδων είναι και λίγο θέμα τύχης και λίγο θέμα οπτικής. Η τύχη να πέσεις σε λίγο πιο ευχάριστο άνθρωπο και η οπτική να μην επιτρέψεις στην κατάρρευση του ΕΣΥ να σε καταβάλει. Τη μία φορά που νοσηλευτήκαμε και μεις (πάνε βέβαια 5 χρόνια) μείναμε ευχαριστημένοι. Αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με τη σημερινή συνθήκη. Πήγαμε στην παιδίατρό μας πριν δυο μέρες, για τα χαρτιά του σχολείου. Εκείνη είναι επιμελήτρια σε μία από τις Παιδιατρικές στο ένα από τα δύο Παίδων (όχι αυτή που σας εξέτασε, χαχα!) Σχεδόν έκλαιγε με αυτά που ζούνε στα δημόσια νοσοκομεία. Οι μισθοί τους έχουν τσεκουρωθεί αλλά η δουλειά έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Οι εφημερίες, που πάντα ήταν δύσκολες, είναι μια κόλαση. Νοσηλευτές δεν υπάρχουν. Το κράτος δεν πληρώνει ούτε για υλικά ούτε για προσωπικό. Και μέσα σ'αυτό το χάος πρέπει οι γιατροί να δίνουν το 100% κι ακόμα παραπάνω. Μ'αυτό που λέω δεν τους δικαιολογώ ούτε για τις αγένειες, ούτε για τα λάθη και τις αμέλειες. Εγώ φαντάζομαι ένα Παίδων σε εφημερία σαν πεδίο πολέμου. Γιατί επιπλέον των ασθενών οι γιατροί πολλές φορές υφίστανται και το υστερικό σόι που ακολουθεί το άρρωστο παιδάκι. Και επειδή αυτό δεν παλεύεται με άλλο τρόπο, έχουν μάθει να είναι απότομοι και σκαιοί για να τελειώνει η ιστορία εκεί. Και μένα με είχαν πετάξει έξω στην πλύση στομάχου του μικρού μου και τσατίστηκα. Μετά όμως σκέφτηκα ότι μια μαμά σε υστερία που κλαίει και φωνάζει πάνω από το μωρό (δεν ήμουν έτσι, παράδειγμα φέρνω) και είναι στα πόδια των γιατρών, ειδικά όταν εκείνοι πρέπει να ενεργήσουν γρήγορα, πολλαπλασιάζει το πρόβλημα. Ο μικρός μου είχε (πιθανόν) γλύψει ισχυρό κατσαριδοκτόνο. Έπρεπε να πάει για πλύση αμέσως. Δεν υπήρχε χρόνος να κάτσουν να "ψυχολογήσουν" τη μαμά αν θα είναι ψύχραιμη ή να διαπραγματευτούν "ναι, θα μπείτε, αλλά θα κάτσετε στην άκρη και δε θα μιλάτε κλπ κλπ". Έξω όλοι και τελειώσαμε. Είναι πολύ σκληρό αλλά δεν είναι λάθος. Δε βρίσκεις μόνο εσύ φριχτό το ΕΣΥ. Είναι φριχτό. Αλλά ειλικρινά (θέλω να) πιστεύω -και πείτε με ρομαντική- ότι τουλάχιστον οι παιδίατροι του Παίδων(εντάξει, πλην εξαιρέσεων φυσικά, παντού υπάρχουν), είναι πολύ καλοί γιατροί. Και την παλεύουν πολύ εκεί μέσα. Και την παλεύουν με μια Λερναία Ύδρα, έτσι; Ένα πρόβλημα λύνουν και δύο προκύπτουν. Και πολλές φορές είναι δύσκολο να κρατάς και την ευγένειά σου μέσα σε όλη αυτή την κατάρρευση. Και οι δύο πλευρές...
Υπομονή και κουράγιο θέλει όταν βρίσκεσε σε τέτοιες καταστάσεις,αλλοιώς δεν την παλεύεις και δεν πρόκειτε να βγάλεις ούτε μία μέρα.Ευτυχώς οι δικές μας εμπειρίες-ναι είναι αρκετές-ήταν ελαφρώς πιο "ευχάριστες" να τις πώ μιας και έχουμε νοσηλευτεί 3 φορές-πρίν ακόμα κλείσουμε τα 3-σε Αθήνα και επαρχία (εκεί να σε έχω ο ένας θάλαμος παιδιατρική και ο απέναντι καρδιολογική γεμάτη γέρους-όχι δεν μου φταίνε κάτι οι άνθρωποι αλλά βάλτους λίγο παραπέρα,όχι απέναντι απο τα παιδάκια.)Και έχουμε επισκευθεί τα εξωτερικά ιατρεία ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες φορές. Μακάρι να άδειαζαν με μιάς όλα το νοσοκομεία και κανένα παιδάκι να μην χρειαζόταν να ξαναπάει.
Δηλαδη τι θα παθουν τα παιδακια απο τους καρδιοπαθεις; Θα κολλησουν καρδιοπαθεια; Μαλλον οι καυμενοι οι ηλικιωμενοι θα ταλαιπωρουνταν απο τα παραπονα των αρρωστων μικρων , αλλα κυριως απο τις φωνες των απαιτητικων μαναδων τους. ( οπως η παραλογη κυρια του σχολιου).
Προτεινω να βγαλουν τους καρδιοπαθεις ηλικιωμενους οχι απλως πιο κει, αλλα στην αυλη, ή και πιο εξω, να ησυχασουν κι αυτοι οι καυμενοι οριςικα απο τα βασανα τους, και να μην τους βλεπει και η κυρια και συγχιζεται, που ειναι κοντα στο παιδι της, οι αχρηστοι , λιγοζωοι γεροι.
Ο γιός μου έχει νοσηλευθεί δύο φορές στο Αγλαία Κυριακού και μπορώ να πω ότι δεν είχαμε προβλήματα. Οι γιατροί ήταν λίγο απόμακροι, αλλά δεν αντιμετώπισα αγένεια. Το μόνο κουλό είναι ότι το τελευταίο βράδυ πριν φύγουμε φέρανε στο δωμάτιο μας στις 3 τα ξημερώματα ένα γυφτάκι που ξέρναγε και είμασταν στην χειρουργική!!! Στο δωμάτιο είμασταν ένα μωρό 30 ημερών, ένα χειρουργημένο κοριτσάκι και ο δικός μου με μολυσμένη βουβωνοκήλη (είχαμε μείνει 4 μέρες για ενδοφλέβια αντιβίωση).Πάλι καλά που φύγαμε την επόμενη μέρα και δεν τσιμπήσαμε κανένα μικρόβιο ακόμα!
«εμ βέβαια… για όλες τις μλκς πάτε στα ιδιωτικά και αν σκάσει κάτι σοβαρό μου κουβαλιέστε όλες στο Παίδων»!!!!!! …. Συγνώμη που σας ενοχλήσαμε, δεν θα το ξανακάνουμε !!!!!!! Κατερίνα, πες μου οτι μου κάνεις πλάκα. Δεν είναι δυνατό να το ξεστόμισε αυτό. Είναι απαράδεκτο!!!! Όταν η μικρή μας ήπιε μια μεγάλη ποσότητα αντιπυρετικού, πήγαμε αστραπή στο Παίδων. Μας άφησαν να περάσουμε πρώτοι στο ιατρείο και είχαμε προτεραιότητα στις εξετάσεις αίματος, γιατί η δόση ήταν μεγάλη και μπορεί να ήταν τοξική και να χρειαζόταν αντίδοτο! Τελικά αποφασίστηκε πλύση στομάχου και λήψη άνθρακα με ρινοσωλήνα. Θεώρησα λογικό να με βγάλουν έξω, γιατί αν ήμουν μέσα το παιδί δεν θα συνεργαζόταν, θα κρεμόταν πάνω μου και εγώ θα μπλεκόμουν στα πόδια τους προσπαθώντας να την ησυχάσω. Μου κακοφάνηκε όμως όταν γύρισαν και μας είπαν: «Καλά, πόση ώρα ήταν το παιδί χωρίς επίβλεψη και ήπιε το depon;;;;;;». Λες και ένα παιδί 5 χρονών, το παρακολουθείς 24 ώρες το 24ωρο μέσα στο σπίτι. Ή θέλει πολύ ώρα ένα 5χρονο για να κάνει το θαύμα του. Κατά τα άλλα, φρόντισαν να μας βάλουν σε δωμάτιο στην ορθοπεδική για να μην κολλήσουμε τίποτα, οι τουαλέτες ήταν εκτός δωματίου αλλά καθαρές. Το δωμάτιο ήταν σε ανεκτή κατάσταση. Γιατρός την είδε την επόμενη μέρα το πρωί. Μπορώ να πω πως σε γενικές γραμμές, νιώσαμε ανθρώπινα…. Αλλά είναι πολύ βασικό όταν το παιδί σου αντιμετωπίζει κάτι, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό – εκείνη τη στιγμή δεν έχει σημασία- να νιώθεις τον γιατρό δίπλα σου, μαζί σου και όχι ότι σε βάζει τιμωρία, ή ότι τον ενοχλείς !!!!! Ο γιατρός είναι για να βοηθήσει το παιδί και να στηρίξει την μαμά !
Καλημέρα κι από εμένα και περαστικά στα μικρούλια σας. Διαβάζοντας τα κείμενα για τα νοσοκομεία πρέπει να πω ότι και τα δύο μου θύμησαν την εμπειρία μας στο Παίδων (3 ετών η μεγάλη μου πέρασε πνευμονία) Δηλαδή και τα θετικά και τα αρνητικά τα είδα. Πράγματι είχε κόσμο ακόμα και στους διαδρόμους και γινόταν της τρελλής. Περάσαμε τις 2 πρώτες νύχτες σε ράντζο, αλλά το προτιμούσα από το ψηλό νοσοκομειακό κρεββάτι χωρίς πλαϊνό κάγκελο... Από την άλλη δεν φρίκαρα και δεν το θυμάμαι ως τραγική εμπειρία. Οι γιατροί πνίγονταν στην δουλειά, αλλά ήταν ευγενικοί. Η καθαριότητα δεν ήταν παροιμιώδης, αλλά ούτε και χάλια. Το φαγητό ψιλοτρωγότανε κτλ. Νομίζω οτι έχει κυρίως σχέση με τον τρόπο που επιλέγει κανείς να βιώσει μία κατάσταση και φυσικά τι εμπειρίες ήδη έχει. Προσωπικά είχα δύο ζόρικες εγκυμοσύνες, έχω περάσει από τα επείγοντα του Έλενας έξι φορές, έχω νοσηλευθεί σε διάφορες πτέρυγες του Έλενας συνολικά 3 μήνες, χρωστώ την ζωή και των δύο κοριτσιών μου στους γιατρούς και τους ειδικευόμενους εκεί και έχω περάσει συγκλονιστικές ώρες στο Λαϊκό όπου οι χειρουργοίέσωσαν τη ζωή του άντρα μου. Πουθενά δεν ήταν σαν ξενοδοχείο και πιθανώς το καλύτερο περιβάλλον να βοηθάει στην ανετότερη ανάρρωση αλλά παρόλαυτά συνεχίζω να έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην εμπειρία των γιατρών του δημοσίου και να είμαι θετική απέναντι στα δημόσια νοσοκομεία.
Περαστικά στην κορούλα σου! Διαβάζοντας ήμουν έτοιμη να σου πω: "Μα τόσο πολύ έχει χαλάσει το Παίδων Αγία Σοφία;" Όταν είχε νοσηλευτεί η Νεφέλη μου με λαρυγγίτιδα ήταν όλοι τόσο εξυπηρετικοί που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση! Τώρα τι να σου πω. Μάλλον έπεσες σε στριμμένη βάρδια του νοσοκομείου!!!!
Εγώ θαύμασα νοσοκόμες και γιατρούς στο Παίδων όταν είδα με πόση στοργή και αφοσίωση συμπεριφέρονται στα εγκατελελειμένα νεογνα. Ας μη τους πετροβολούμε όλους..Υπάρχουν οι καραγκιόζηδες γιατροί αλλά και αυτοί που ενδιαφέρονται.Δεν είναι εύκολο να είσαι γιατρός στα σημερινά νοσοκομεία. Οι ελλείψεις σε υλικά είναι τεράστιες και τα άρρωστα παιδάκια είναι πάρα πολλά. Όταν εφημερεύει γίνεται ο κακός χαμός...
καλημερα ...εγω τον αυγουστο πγαγ με 2 αρρωστα κοριτσακια,,η μικρη 20 μηνων και η μεγαλη εκλεισε τα 3 ...η αληθεια ειναι οτι παλευουν με αντιξοες συνθηκες....αλλα ας πουμε ο ωρυλα που μας ειδε πανω στον οροφο , σχεδον μας εβρισε .γαιτι ειχε δει πολλα παιδια......, γιατι τον ξυπνησαμε και γιατι τον κοψαμε απο το τσιγαρο και τον καφε ...να σημειωσω οτι ειμασταν νομιζω στον 5ο οροφο σε ενα σκοτεινο διαδρομο νυχτα ...και η μεγαλη ουρλιαζε γιατι ηθελε κακα ..οταν τον ρωτησα ,,,μου ειπε να παω κατω στο ισογειο στην εφημερια ....εννοειται οτι βρηκαμε τουλαετα στα 10 μετρα ,,βρηκα μια νοσοκομα τυχαια στο διαδρομο ....και ημουν ετοιμη να παω να βρισω τον ωρυλα...αλλα βιαζομουν να φυγουμε επιτελους .. ειναι δυσκολα, βρωμικα ....τσιγγανακα γυμνα μεσα στο νοσοκομειο...και καποιες στιγμες ειναι για γερα νευρα
Κατερινα, να χαιρεσαι το παιδακι σου και ευχομαι να μην ξαναπαθει ποτε τιποτα κακο. εμενα η περιπετεια μου σε δημοσιο νοσοκομειο ειναι τελειως διαφορετικη και θα θελα να την μοιραστω μαζι σου και με τους υπολοιπους. Η δικη μου κορουλα, 18 μηνων, επαθε μικροβιαιμια, σοβαρη λοιμωξη του αιματος που αν δεν προληφθει τοτε εχουμε σηψαιμια και άλλα χειροτερα.... Ζουσαμε τοτε στην Ηλεια,λογω δουλειας, ξενοι στην περιοχη, και πηγαμε στο νοσοκομειο του Πυργου, που για να πω την μαυρη μου αληθεια δεν ειχα ακουσει τα καλυτερα και φοβομουν. καταρχην, δεν ξεραμε τι ειχε το παιδι ακριβως. Ειχε ξαφνικο πυρετο που δεν επεφτε και καθολου συμπτωματα ιωσης και γκρινιαζε συνεχεια(λογικο). Στο νοσοκομειο του Πυργου μας τρελαναν στις εξετασεις, ως οφειλαν,και πολυ γρηγορα ειδαν την λοιμωξη και καναμε εισαγωγη. Κι εκει ειδα πως ειναι να εισαι με σωστους γιατρους. Ολοι ηταν ευγενεστατοι, το μωρο το ειχαν στο οπα οπα (ουτε εγω μπηκα μαζι της για την πεταλουδα, καθετηρα, κλπ) και ειχαμε και δικο μας δωματιο! Το βασικο ομως ηταν οτι οι γιατροι και ολο το προσωπικο ηταν ετσι με ολους! ακομα και με τους τσιγγανους, που ηταν παρα πολλοι και που δεν αντιμετωπιζονται δυστυχως καλα απ ολους. Τα δε φτωχα παιδακια (τσιγγανακια, κλπ) ειχαν μπανιερα και τα επλεναν, ειχαν ρουχα καθαρα απο δωρεες και τα εντυναν και αιθουσα με παιχνιδια! Η πτερυγα καθαριζοταν 2 φορες την ημερα! Οι ανθρωποι μου εσωσαν το παιδι κυριολεκτικα και θα τους ευχαριστω για παντα και θα το λεω παντου. οταν ηρθε η ωρα να φυγουμε, τα γλυκα που τους φεραμε τα εδωσαν στα τσιγγανακια :) Δεν δεχτηκαν κανενα ''φακελακι'', ουτε γι αστειο, και οταν ρωτησαμε τη μια γιατρο αν μπορουσαμε να την δουμε κι στο σπιτι ως παιδιατρο, ειπε κατηγορηματικα οχι. ''οταν θελετε θα ερχεστε εδω'', οπως δηλαδη επρεπε να απαντησει.περιττο να πω οτι οι γιατροι αγοραζαν με δικα τους χρηματα πεταλουδες για τα μικρα και αλλα ιατρικα υλικα γιατι δεν τους τα εστελναν απο το Υπουργειο. Μακαρι ολα τα δημοσια νοσοκομεια να ηταν ετσι. Και στο Παιδων Πεντελης παντως καλα μας αντιμετωπισαν στα εξωτερικα ιατρεια, οταν πηγαμε με την μεγαλη μου κορη που ειχε εντονο κοιλοπονο. Να πω την αληθεια, οταν το ανιψακι μου καταπιε την παραμανα του, μηνων ητανε, το τρεξανε στο Ιασω Παιδων. Ο γιατρος εκανε καμια ωρα να εμφανιστει και το μωρο με την παραμανα σκαλωμενη στο λαιμο! Δεν εχω τιποτα με τα ιδιωτικα νοσοκομεια αλλά εχω την εντυπωση οτι το Παιδων ειναι το καλυτερο. Σε καμια περιπτωση δεν αμφισβητω τα λεγομενα σου απλα μαλλον επεσες σε κακους ανθρωπους. Ευτυχως δεν ειναι ολοι ιδιοι! :) Το μονο που ευχομαι ειναι τα παιδακια μας να ναι παντα καλα και να μην χρειαζεται να ερχομαστε σ επαφη με τα νοσοκομεια, ιδιωτικα ή δημόσια! Τι αλλο να ευχηθει μια μαμα? Καλη μερα σε ολους
Αχ, πως σε νιώθω, Κατερίνα μου... Εμείς νοσηλευτήκαμε στο Αγλαΐα Κυριακού πριν από 2 μήνες, ευτυχώς μονο για ένα βράδυ. Συνθήκες τριτοκοσμικές, αυτά που περιγράφεις και χειρότερα. Καυγάδισα με όλο τον κόσμο, μέχρι και με τον υπεύθυνο του λογιστηρίου.
Καλησπερα, Μιας και μολις γυρισαμε απο Παιδων Αγια Σοφια, εχω φρεσκια τη δικη μου εμπειρια. Δεν ειναι πρωτη φορα βεβαια!!! Η μικρη μου, ζωη να εχει το καρδουλι μου, ειναι πολυ υπερκινητικο παιδι και εχει παντελη αγνοια του φοβου κι ετσι μας τρομαζει συχνα!!! Να'ναι καλα, μας εχει παντα σε εγρηγορση, ετσι για να κρατιομαστε σε φορμα οι γονεις!!! Σημερα λοιπον, 17 μηνων, αποφασισε να κανει ακροβατικα στο κρεβατι της μολις ξυπνησε, με αποτελεσμα καποια στιγμη να ακουσω δυο γδουπους και μια τσιριδα-σειρηνα να οριεται!!! Τρεχω πανικοβλητη η μανα για να δω το παιδι ανασκελομενο διπλα στην κουνια με μπλαβιασμενο μαγουλο και μετωπο!!! Κλασσικα εικονογραφημενα δηλαδη, το ειχαμε ξαναδει το εργακι οταν ειχε αποφασισει να κανει την τσιτα στο παρκακι της!!! Μια και δυο στο νοσοκομειο λοιπον!!! Η εξυπηρετηση αψογη, η μικρη να εχει γκανιαξει, τρεις και μια της παει με τους γιατρους, και οι γιατροι ( καναμε διαφορες εξετασεις) να προσπαθουν να τν ηρεμησουν με τον καλυτερο και γλυκυτερο τροπο και να κανουν υπομονη μαζι της!!! Ευγενικοτατοι και Ανθρωποι να μας εξηγουν το καθετι και να μας συμβουλευουν για καθε επομενο βημα!!! Μα, οπως εβλεπα, και για τα υπολοιπα παιδακια τα ιδια και περισσοτερα εκαναν αναλογα με την περιπτωση!!! Και παντα με χαμογελο και υπομονη!!! Και κανεις μα κανεις δεν εριξε εστω και ενα υπονοουμενο οτι εφταιγε η δικη μας "απροσεξια-αμελεια" για το συμβαν!!! Τελικα, ευτυχως, για αλλη μια φορα την γλυτωσαμε την κεφαλα μας και τωρα απλα εχουμε ρητες εντολες για 48ωρη παρακολουθηση απο εμας για τυχον σημαδια διασεισης!!! Αλλα αυτη, οπως προειπα δεν ειναι η μοναδικη εμπειρια μας και, κατι μου λεει, οχι η τελευταια δυστυχως γιατι αυτο το παιδι δεν το προλαβαινεις με τιποτα!!! Την πλατη να γυρισεις, σου την εχει κανει κι εσυ ψαχνεσαι!!! Κατι μηνες πριν λοιπον, βρηκε τα τσιγαρα μου (η μοναδικη φορα που δεν τα ειχα κρυψει, αλλα αμα θελει ο βελζεβουλης την εχεις πατησει) και αρχισε να τα μασουλαει!!! Τι ευχαριστηση βρηκε ουτε που θα μαθω ποτε!!! Τρεχατε ποδαρακια μου λοιπον για το Αγια Σοφια παλι!! Τα κλασσικα, πλυση στομαχου και εισαγωγη για 24ωρη παρακολουθηση!!! Με τη διαφορα οτι ετρεχα μονη μου γιατι ο μπαμπας μας ηταν εγχειρισμενος μετα απο ατυχημα!!! Κοιτα καιρο που διαλεξε... Για να μην τα πολυλογω, η αντιμετωπιση αψογη (13 μηνων τοτε η επαναστατρια) και, αν και οριοταν παλι το δυσμοιρο που ταλαιπωριοταν απο την απροσεξια της μανας της, δε με αφησαν να παω μεσα την ωρα της πλυσης!!! Απο τη μια μου στοιχησε που δεν μπορουσα να της κρατω το χερι, απο την αλλη καταλαβα οτι ισως θα εμποδιζα και θα δυσχεραινα το εργο των γιατρων που ειχαν πεσει απανω της, γιατι αυτη θα με εβλεπε και θα αντιδρουσε χειροτερα ισως!!! Σιγουρα θα επηρεαζοταν!!! Στη συνεχεια μπηκαμε σε εναν θαλαμο με τρια κρεβατακια, αλλα ημασταν μονες μας και μας εβαλαν στο παραθυρο να λιαζομαστε και να εχουμε θεα!!! Το δωματιο πεντακαθαρο και οι γιατροι και νοσοκομες περνουσαν συχνα να την ελεγχουν!!! Μαλιστα σε μια ζητησα να καθησει λιγο μαζι της (δεν ειχε ερθει ακομα η μαμα μου) να παω λιγο τουαλετα η μανα που κοντευα να σκασω και εκατσε πολυ ευχαριστως και ευτυχως η μικρη μου ηταν αψογη ενω φοβομουν οτι θα αρχισει παλι την τσιριδα!!! Και παλι τυχαμε αψογης εξυπηρετησης και ευγενικων-γλυκων γιατρων που κοιταζαν καθε παιδακι σαν μοναδικο!!! Και βεβαια παλι ουτε ενα υπονοουμενο (που δικιο θα ειχαν) για την απροσεξια μου, ουτε καν μια στραβη ματια!!! Με τοσα που εχουν δει και τοσο συχνο φαινομενο που ειναι ελεγαν "Αυτα συμβαινουν και οχι μονο με τσιγαρα, αλλα και ενα σωρο αλλα απορρυπαντικα, χαπια κλπ". Οχι πως αυτο με δικαιολογουσε στα ματια μου γιατην χαζομαρα μου, αλλα μου γλυκανε λιγο το χαπι και παρηγορηθηκα οτι δεν ειμαι αχρηστη μανα!!! Επιπλεον, οταν ηταν 3-4 μηνων επρεπε να την παμε μια-δυο φορες για κατι εξετασεις ρουτινας (ολες ξερουμε βεβαια οτι ακομα κι αν ξερουμε οτι ολα ειναι καλα, μας κοβονται τα ποδια αν πρεπει να παμε ενα τοσο δα λιγο μεγαλυτερο απο λεχουδι μωρακι στο νοσοκομειο) μου εκανε απο τοτε εντυπωση η επαγγελματικοτητα και η ευαισθησια αυτων των γιατρων και ενιωθα οτι λατρευουν αυτο που κανουν μονο απο τον τροπο που αγκαλιασαν και προσεξαν το αγγελουδι μου!!! Τοτε βεβαια τους εκανε και εντυπωση που δεν εβγαλε μιλια το λουλουδι μου!!! Αργοτερα αποφασισε να γινει τσαουσω!!! Σε ποιον εμοιασε αραγε... Θελω να πω λοιπον, καταρχην, ευχαριστω ολους αυτους τους Ανθρωπους που με μισθο πεινας και ωραρια τρελα ανταποκρινονται στα παιδακια μας με αγαπη και φροντιδα και σε εμας εξηγουσαν καθε κατασταση, παντα με το χαμογελο και με αξιεπαινη υπομονη, αν σκεφτει κανεις ποσα αντιμετωπιζουν και τι αντιξοοτητες (και μη μου πειτε ειναι η δουλεια τους γιατι πολλες απο εμας με λιγοτερες δυσκολιες στη δουλεια τους παραιτουνται). Επιπλεον να πω οτι εγω εμπιστευομαι τα δημοσια νοσοκομεια Παιδων και τους γιατρους τους γιατι εχουν τεραστια εμπειρια με τοσα που αντιμετωπιζουν και γιατι ακομα και τα ιδιωτικα τις δυσκολες περιπτωσεις τις στελνουν στα δημοσια (πραγμα που συμβαινει και στα Μαιευτηρια). Και τελος, να συστησω σε ολες σας να μην ειστε προκατειλημμενες με τους δημοσιους γιατρους και νοσοκομεια γιατι αυτοι πασχιζουν πραγματικα για εμας, το εχω διαπιστωσει αλλωστε τοσες φορες, κι αν η μαμα Κατερινα ειχε την ατυχια να πεσει σε καποιον οχι και τοσο καλο ή σε μια πιο δυσκολη ημερα, αυτο ειναι η εξαιρεση στον κανονα!!! Κι αλλωστε ολα τα δαχτυλα δεν ειναι ιδια!!! Σε καθε επαγγελα υπαρχουν και στραβα!!! Οποτε μην τους βαζουμε ολους σε ενα καλουπι!!! Αποδειξη τρανταχτη αλλωστε το οτι την ιδια ημερα η Ολιβια εμεινε πολυ ευχαριστημενη μεσα στην περιπετεια της!!! Αυτα ειχα να πω!!! Συγνωμη για το κατεβατο-σεντονι, αλλα ηθελα τοσο πολυ να "υπερασπιστω" αυτους τους ανθρωπους και να τους ευχαριστησω για την αυταπαρνηση τους!!! Παω τωρα να ελεγξω τη μικρη μου μαϊμουδιτσα!!! Καληνυχτα και υγεια σε ολους μας ευχομαι!!!
Κατερινα δεν μπορεσα να γελασω με το κειμενο σου,τις στιγμες που εκανες χιουμορ εννοω ενω συνηθως γελαω με το χιουμορ σου. Σε ενιωσα λιγο οποτε....που να χαμογελασεις? Η δικια μας εμπειρια, της Τριτης που μας περασε, απο το Παιδων Πεντελης ειναι θετικη. Τους βρηκα,οσους εξετασαν το παιδι μου,πολυ "ενταξει" και ιδιως την αναισθησιολογο που εκανε την ολικη στο πουλακι μου για να μπει στο χειρουργειο την βρηκα εξαιρετικη. Μιλουσε σαν παιδαγωγος,της επαιζε κουκλοθεατρο οσο την εξεταζε και μετα στην ανανηψη -αυτο ηταν σοκ για το 2,5 χρονων παιδι μου αλλα κ για εμενα- την πετυχα που χαιδευε στο προσωπο την κορη μου που ουρλιαζε πανικοβλητη κ της ελεγε "ερχεται η μανουλα μωρο μου". Ευχομαι σε ολες να μην περασουμε ξανα ουτε απ εξω...και περαστικα στα μικρακια μας. Κουραγιο μανα .
Έχω την ίδια ακριβώς άποψη για το Παίδων Πεντέλης . Σχεδόν όλοι ήταν πολύ καλοί , δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα . Ο δε χώρος του Νοσοκομείου ( επείδή είμαστε από επαρχία έχω επισκεφθεί και το τοπικό νοσοκομείο που είναι απαράδεκτο) ικανοποιητικά καθαρός για τα ελληνικά δεδομένα . Θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα . Σημειωτέον οτι ταξιδέψαμε από νησί για να βρεθούμε εκεί με τον 1 έτους γιό μας για κάποια επέμβαση με ολική νάρκωση και παρόλο που ήμασταν εγω και ο άντρας μου μόνοι στο νοσοκομείο( ο άντρας μου το βράδυ έφευγε , δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα . Το μόνο που ίσως θα ήθελα να ήταν αλλιώς ήταν να υπάρχουν περισσότερα κρεβατάκια με κάγκελα για τα πολύ μικρά παιδιά . Μας έβαλα να κοιμηθούμε σε γωνιακό κρεβάτι με τον γιό μου και με εμένα να κοιμάμαι από την έξω πλευρά για να μην πέσει το παιδί στον ύπνο του
Κι εγώ τρέμω τα νοσοκομεία και δυστυχώς έχω την ίδια γνώμη με την Κατερίνα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι κάνουν όλοι οι γιατροί τη δουλειά τους σωστά και όπως ορίζει ο όρκος τους. Σίγουρα μερικές φορές λείπει εξοπλισμός, προσωπικό και αυτό δυσκολεύει την κατάσταση αλλά νομίζω γενικά ότι και αυτούς δεν τους κουνάει κανείς από τη θέση τους και είναι πολλές φορές αδιάφοροι.. Εύχομαι να μην χρειαστεί να ξαναπάει κανείς ποτέ!
euxomai na mhn tyxainei se kanena mas problhma ygeias alla ti na kanoume ola sth zwh einai toulaxiston as exoumes wsto systhma ygeias gia ta paidia gia mas den yparxeo to exoume apofasisei ygeia k mono!
Καλησπέρα, παρόμοια και τρομακτική εμπειρία περάσαμε κι εμείς στο Παίδων Αγλαϊα Κυριακού όταν μείναμε 12 μέρες με τη μπεμπουλα μας λόγω βρογχιολίτιδας. Καταρχήν είχαμε να ξεπεράσουμε το πρώτο σοκ του περιβάλλοντος (μιας και είχαμε ξανανοσηλευτεί σε ιδιωτικό και απήχε έτη φωτός η "διαμονή"), τους ROMA εντός και εκτός του δωματίου, τη βρωμιά και τη μη χρήση χλωρίνης (απαγορευόταν λόγω παιδιών μας είπαν), το γεγονός ότι δεν είχαν δωμάτιο να βάλουν το ημερών μωρό μου σε μονόκλινο ή δικλινο, αλλά μείναμε σε 4κλινο κλπ... Λόγω της κατάστασης της μπέμπας (προωρότις, καρδιοπάθεια, βρογχιολίτις) θεωρήθηκε περιστατικό "αυξημένης φροντίδας" καιέτσι οι επισκέψεις από τους γιατρούς ήταν συχνές, δεν έχω παράπονο. Αυτό που με εξόργισε ήταν ο τρόπος τους προς εμάς και άλλους γονείς που μας αντιμετώπιζαν με ειρωνία και υποτίμηση -τις περισσότερες φορές. Ειδικά η διευθύντρια, τι να πω, bitch με τα όλα της, ήθελε να μας "πασάρει" στο Ωνάσειο για μια εξέταση που χρειαζόταν παρ΄όλο που της είχαμε ξεκαθαρίσει ότι η μικρή παρακολουθείται από καρδιολόγο ιδιωτικού κέντρου. Πώς θα εξασφάλιζε πελατεία και για τους ομοίους της???? Και το απαράδεκτο ήταν ότι μας εκφόβιζε -μέσω του παιδιού- για να το πετύχει! Αξιόλογη και άνθρωπος πραγματικά, ήταν μια άλλη γιατρός με την οποία μπορούσαμε να επικοινωνούμε πραγματικά. Δεν θα την ξεχάσω.... Το μωρό μου ταλαιπωρήθηκε πολύ, καθώς πέρα από τη δύσπνοιά της, το βήχα της, την πείνα της (δεν έπρεπε να τρώει πολύ γιατί επιβάρυνε το αναπνευστικό), έβγαινε συνέχεια η πεταλούδα και την τρυπούσαν για να ξαναβρούνε και φλέβες δεν είχε και ξανατρυπούσαν... μέχρι και στο λαιμό της την έβαλαν, αλλά βγήκε, μέχρι και στο κεφάλι, αλλά βγήκε και από εκεί... γ@μ@ τα... δεν θέλω να τα σκέφτομαι... και άλλα τραγικά! Πολύ ευχαριστημένη έμεινα, όμως, από τις νοσηλεύτριες που έδειχναν ενδιαφέρον και ήταν ευχαριστες και προσιτές... ένα άλλο καλό ήταν οι γνωριμίες με γονείς που κάναμε, οι σκέψεις και οι εμπειρίες που μπορούσαμε να μοιραστούμε μαζί τους, καθώς και οι εμπειρίες που μαζέψαμε από όλα όσα είδαμε εκείνες τις ημέρες... Τελικά το Παίδων ήταν ένα καλό σχολείο ΖΩΗΣ...
Η μικρή μου είναι 3 1/2 ετών σήμερα και μέχρι στιγμής έχουμε κάνει τρία χειρουργεία λόγω εξαδακτυλίας σε όλα τα άκρα στο Παίδων Πεντέλης. Οι γιατροί και οι περισσότερες νοσοκόμες κάτι παραπάνω από τέλειοι. Η χειρούργος δε ΑΝΘΡΩΠΟΣ,όταν την ρώτησα για χρήματα φαντάσου μόνο που δεν με έβρισε. Στο Παίδων Αγ. Σοφία έχουμε πάει μία φορά και συγκεκριμένα στο οφθαλμολογικό δεν έχω κάποιο παράπονο αν και στην Πεντέλη έμεινα πολύ περισσότερο ευχαριστημένη από όλο το προσωπικό.
Επισκεφθηκαμε το παιδων αγια σοφια το προηγουμενο σαββατο πρωι πρωι για ενα χτυπηματακι στο δαχτυλακι της ιωαννας μου που τελικα κατεληξε σε μολυνση...πηγαμε στα εξωτερικα στο ορθοπαιδικο...μια χαρα ηταν...το περιμενα πολυ χειροτερο....ο γιατρος καλος μου φανηκε αν κ πιτσιρικας...πιπινι...αλλα φανταζομαι οτι για νοσηλεια θα φρικαρα...αντιθετα το χειμωνα η μικρη που ειχε πνευμονια κ νοσηλευτηκαμε στο ιατρικο....αν κ μικρο το δωματιο ηταν πεντακαθαρο κ εξυπηρετηση απιστευτη...οι γιατροι απικο....
Τον ίδιο γιατρό θα πετύχαμε! Πολύ ευγενικός με τη μικρή μας! Κεφάτος!
Για το Παίδων δεν ξέρω γρι, αλλά αν άλλαζες το όνομα του νοσοκομείου και το έκανες ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ Θεσσαλονίκης δεν τα έγραφες καλύτερα απο μένα αυτα που πέρασα με την 2 μηνών τότε κορή μου για 6 μέρες στο Παιδιατρικό τμήμα και 3 μήνες αργότερα όταν ήταν 5 στο Παιδοχειρουργικό για 4 μέρες και ένα μήνα αργότερα στο ίδιο τμήμα με το δίδυμο αδερφό της για 3 μέρες. Αυτό που με συφίλιαζε κάθε μέρα ήταν οι καθαρίστριες με ύφος 100 Καρδηναλίων , με τα χέρια γεμάτα χρυσά δακτυλιδιά , στο λαιμό 2-3 αλυσίδες , φορούσαν πανβρώμικα γάντια και αφου δεν έπαιρναν τίποτα με την σκούπα , έριχναν κεζαπ παρακαλώ στην επίσης σύχρηστη και συχαμερή τουαλέτα και αυτό το πράγμα το ανέπνεαν παιδιά. Και κάτι ακόμα αν τύχει και το διαβάσει γιατρος , μπροστά στην μάνα του όποιου παιδιού- μωρού η συζύτηση για το αν η ιατρική έχει γενικά χαρακτηριστικά ή προσωποποιείται ανάλογα την περίπτωση είναι τελείως ηλίθια και περιττή, αν δεν μπορείται να είστε άνθρωποι κρεμάστε τις ιατρικές μπλούζες σε καμιά ντουλαπα. Περαστικά στο παιδάκι σου και σε όλα τα παιδάκια του κόσμου και ποτέ να μην ξαναμπουν σε νοσοκομείο.
και εμείς έχουμε πάει 2 φορές στα εξωτερικά ,και την τρίτη φορά είχαμε μια διανυκτέρευση!!!τις 2 πρώτες ήταν ωτίτιδα και γαστρεντερίτιδα,αν εξαιρέσεις τις απίστευτες ώρες αναμονής,δεν μπορώ να πω οτι έχω παράπονο.. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την περίπτωση της διανυκτέρευσης..πήγαμε κατ ευθείαν για εισαγωγή,δεν περιμέναμε στις ουρές.η μικρή μας,2,5 χρονών τότε,είχε βάλει καπνό στο στόμα της..της έκαναν πλύση στομάχου(όπου είμουν απέξω και ακουγα το πουλάκι μου που ουρλιαζε,βγήκε έξω με μια μελανιά πάνω απο τη μύτη,ανάμεσα στα ματάκια της)και μας έβαλαν σε δωμάτιο..υποτίθεται οτι φοβόντουσαν μήπως κάνει ταχυπαλμίες ή ανεβάσει πίεση..όλη νύχτα δεν ήρθε ΚΑΝΕΝΑΣ να της μετρήσει ούτε παλμούς,ούτε πίεση..το πρωί έρχεται το τσούρμο απο ειδικευόμενους και επιμελητές να μας πουν οτι πρέπει να κάτσουμε μέχρι το βράδυ..μας λένε επίσης ουι απο την πλύση στομάχου το μόνο που βγάλανε ήταν ένας τόνος κρέμας,καπνός καθόλου..(την πήραμε χαμπάρι στα πρώτα δευτερόλεπτα και της τον βγάλαμε απο το στόμα,αλλά δεν βάζαμε και το χέρι μας στη φωτιά οτι δεν είχε καταπιεί καθόλου..).οπότε υπογράψαμε και φύγαμε..αλλωστε δεν μας προσέφεραν καμιά βοήθεια..΄ να σημειώσω οτι είχαμε ιδιωτική ασφάλεια,αλλά τελευταία στιγμή μας έπιασε η τρέλλα μας,οτι στο παίδων θα κάνανε 100 πλύσεις την ημέρα και θα είχαν περισσότερη εμπειρία..
Ολοι οι γονεις εχουν να πουν μια ασχημη ιστορια για το Παιδων...γιατι βεβαια οταν υποφερει το παιδι σου τιποτα δεν ειναι αρκετο. Κανεις μα κανεις ομως δεν σκεφτεται οτι τα πραγματικα σοβαρα περιστατικα μονο στο Παιδων μπορουν να αντιμετωπιστουν, οτι οι γιατροι κανουν πολλες φορες 36 ωρες βαρδια αντιμετωπιζοντας καθε καρυδιας καρυδι και ειναι ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ, χωρις υλικα, βοηθητικο προσωπικο και παρ'ολα αυτα κανουν την δουλεια τους. Δυστυχως οι γονεις-συνοδοι εκτελουν χρεη νοσοκομας γιατι το προσωπικο ειναι λιγο...Το θεμα ειναι οτι αντι να πηγαινουμε στο Δημσιο με την λογικη "εσυ και ο γρυλος σου" να διατηρουμε ηρεμια και να τους καλομιλαμε...θα δειτε οτι ολοι αποδεικνυονται ως εκ θαυματος πιο συνεργασιμοι! Και μην μου λετε για ιδιωτικα γιατι μονο η διαμονη αξιζει, εφημεριες γινονται απο φοιτητες ή ανεργους γιατρους διαφορων ειδικοτητων που πληρωνονται με την ωρα! Και οσο για τον ορο γιατρουδακος ειναι απαξιωτικος απο μονος του!Δεν πρεπει να τα βαζουμε ολα στο ιδιο καλαθι. Οταν δειχνουμε εμπιστοσυνη στους ανθρωπους συνηθως μας το ανταποδιδουν!
Στο Παίδων χρειάστηκε να πάει ο άντρας μου το γιο μου, μία μέρα μετά από τη γέννηση της κόρης μου (εγώ μαιευτήριο και κλάμα η κυρία... οι ορμόνες χάλια και δεν μπορούσα να σταματήσω). Είχε βγάλει τον αγκώνα του (2 χρονών τότε) και ευτυχώς που ο άντρας μου παρατήρησε ότι δε χρησιμοποιούσε το συγκεκριμένο χέρι. Τον τέσταρε κιόλας, του έλεγε να το σηκώσει ψηλά, του έδινε παιχνίδια, κλπ. Η παιδίατρος μας, την οποία και πήρε τηλέφωνο μας πρότεινε η ίδια να τον πάμε στο Παίδων και όλα μια χαρά. Στο ορθοπεδικό δεν επικρατεί ο πανικός που υπάρχει σε άλλα τμήματα και όλοι ήταν ευγενικότατοι. Μάλιστα μετά την επανατοποθέτηση του αγκώνα του είπαν να μη φύγει, αλλά να πάει τον μικρό μια βόλτα να δει κάποια ψαράκια σε ένα ενυδρείο, να δει πως πάει το χέρι του και μετά να το ξαναδούν. Επιπλέον, ο άντρας μου είχε ξεχάσει το βιβλιάριο υγείας του παιδιού, αλλά δεν είπαν τίποτα, πλήρωσε 5€ και όλα εντάξει. Ξέρω ότι οι γιατροί εκεί είναι λίγοι, το ίδιο και τα κονδύλια, μπορεί κάποια φορά τα πνεύματα να είναι τεταμένα και με το παραμικρό να γίνει το μπαμ, αλλά και η ανιψιά μου που ήρθε επειγόντως Αθήνα και νοσηλεύτηκε 1 μήνα μέσα, όλα καλά (εκτός τους αθίγγανους που έκαναν το δωμάτιο χάλια). Τέλος για να μη σας κουράζω, σε αυτό το δωμάτιο έμενε μόνιμα ένα αγόρι γύρω στα 12 που το είχαν παρατήσει οι γονείς του και το πρόσεχε το προσωπικό!!!
Από νοσηλεία σε Αγία Σοφία και Αγλαία και Πεντέλης δεν ξερω... μεχρι εξωτερικα εφτασα. Συγκρινοντας το με το ιδιωτικο που κι εκει μεχρι εξωτερικα εφτασα παλι, έχω μεγαλυτερη εμπιστοσυνη στους δημοσιους γιατρους και στην εμπειρια τους και θεωρω τα ιδιωτικα ξενοδοχεια πολυτελειας... (κλασσικό στερεοτυπο θα μου πει καποιος, αυτό πιστευω παντως) Στο Αττικο Χάιδαριου που εχουμε νοσηλευτει εχω να πω τα καλυτερα... για αυτοθυσια γιατρων και νοσηλευτων, για καθαριοτητα, για ευγενεια... Αν ποτε ξανατυχει κατι (χτυπα ξυλο) εκει θα παω κι ας ειναι στου διαολου την μανα απο κει που μενω... Βεβαια, το μονο νοσοκομειο που προσεγγιζει τις διαφορες Αμερικανιες που κι εγω παρακολουθω ανελλιπώς (ξέχασες τον Dr House :) ήταν το Ωνάσειο πριν καμια δεκαριά χρόνια που χειρουργηθηκε ο πατερας μου, αλλα αυτό αποτελει μια κατηγορια απο μονο του....