Μια βραδιά στο Παίδων (Αγία Σοφία)

Μια βραδιά στο Παίδων (Αγία Σοφία)

της Κατερίνας Αραβανοπούλου

Αγαπητή Όλιβ και λοιπές επίτοκες μάνες, σας χαιρετώ από το γνώριμο στέκι μου!

Καταρχήν μια μίνι απολογία για την πολύμηνη συγγραφική απουσία μου από το Eimai Mama… ομολογώ πως πολλά αρχεία word άνοιξαν στον υπολογιστή μου και έκλεισαν πριν καν μετονομαστούν… κάποια άλλα είχαν λίγο καλύτερη τύχη… γέμισαν με 2-3 αλλοπρόσαλες αράδες που δεν είχαν καν νόημα και συνοχή και κυρίως στερούνταν χιουμορ, συνεπώς κατέληξαν, χωρίς 2η σκέψη, στον ηλεκτρονικό Καιδά (recycle bin).  Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε τόοοοοοοοοσα πολλά που να μην ξέρετε από πού να πρωτοξεκινήσετε;; Να τρέχουν οι σκέψεις σας με ταχύτητα φωτός σαν καλογυαλισμένη και κατακόκκινη Ferrari και εσεις να τις κυνηγάτε κάθιδροι πάνω σ’ ένα 50άρι σκουτέρακι;; E, κάτι τέτοιο μου κάτσε και μένα της καψερής και αποφάσισα να μασήσω παρά να μιλήσω… εξού και τα +4 κιλά του καλοκαιρίου!!!

Αφορμή για το κείμενο μου αυτό έδωσε η περιπέτεια της Αθηνούλας με την κλείδα της και η επίσκεψη της στο Παίδων Αγία Σοφία και σε ένα παράλληλο σύμπαν, η περιπέτεια υγείας του δικού μου παιδιού που εξελισσόταν στο ίδιο νοσοκομείο. Για την ιστορία, η κόρη μου πρόσφατα χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Παίδων Αγία Σοφία για να αντιμετωπίσουμε την αφυδάτωση που τις είχε προκαλέσει μια ιστορία-γλωσσοδέτης… η διάγνωση των γιατρών… «ιογενής ερπητική ουλοστοματίτιδα», στα Αγγλικά “herpetic gingivostomatitis” και στην καθομιλουμένη «χέσε θέατρο, κατούρα παράσταση». Για να γίνω πιο κατανοητή και παραστατική, ένας ρημάδης ερπητοιος κατσικώθηκε στο στόμα και το φάρυγγα του έρημου παιδιού μου και εν μία νυκτί εξαφάνισε τα δόντια της… το οίδημα των ουλών ήταν τέτοιο που έκρυβε τα δόντια και το παιδί μου στους 25 μήνες της ξαναγύρισε στο φαφούτικο(!), τα ούλα εν συνεχεία έγιναν αιμορραγικά με συνέπεια κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της να ομοιάζει του…. Χάνιμπαλ Λέκτερ μετά από λουκούλειο γεύμα! Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, επί 1 εφιαλτική εβδομάδα το μικράκι μου αδυνατούσε να βάλει οτιδήποτε σταθερό ή υγρό στο στόμα της και σε συνδυασμό με ένα πολύημερο υψηλό πυρετό που λιάνισε το λεπτεπίλεπτο κορμάκι της… καταλήξαμε στο Αγία Σοφία σαν μαραμένα μαρουλλόφυλλα…

Εκεί, αφού την εξέτασε ο παιδίατρος στα Επείγοντα Περιστατικά (ο οποίος ήταν μαναράκι τρελό και μες τον πόνο της η μάνα έκανε και το σχετικό οφθαλμόλουτρο), κρίθηκε επιβεβλημένη η εισαγωγή της για ενυδάτωση, κοινώς ορούς.  Έγιναν τα γραφειοκρατικά με συνοπτικές διαδικασίες και βρεθήκαμε να περιδιαβαίνουμε τους διαδρόμους της ΠΚ3 (Παιδιατρικής Κλινικής) στον 6ο όροφο. Κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μας στον θαυμαστό κόσμο των Δημόσιων Θεραπευτηρίων για Παιδιά, ένας κόσμος για τον οποίο δεν είχαμε μέχρι πρότινος ιδέα μιας και ειχαμε πάει μόνο ως περαστικοί και έχοντας στο παρελθόν νοσηλευτεί σε ιδιωτικό θεραπευτήριο παίδων μιας και το παιδί είχε ιδιωτική ασφάλεια (την είχα κάνει από τότε που γεννήθηκε προτιμώντας να πάω εγώ «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι» παρά να ταλαιπωρείται το παιδί μου στα γρανάζια του του Ελληνικού Δημοσίου…

Καθώς διάβαινα τον διάδρομο της πτέρυγας σφίχτηκε η καρδιά μου… το νοσοκομείο εφημέρευε και γινόταν το έλα να δεις… στα ρούθουνια  μου έσκαγε ένα συνοθυλευμα χλωρίνης, νοσοκομίλας και διπλόπιττου με γύρο και τζατζίκι μιας και στην παρευρισκόμενη κοσμοπλημμύρα έπρεπε να προσθέσεις και τους ντελιβεράδες παρακείμενων σουβλατζίδικων οί οποίοι μπαινόβγαιναν με τα ισοθερμικά τσαντάκια για να φάνε κάτι οι γονείς και να στηλωθούν… τα μάτια μου ήταν θολά, δακρυσμένα (είχα κλάσει μέντες καθώς τρέμω τα νοσοκομεία) αλλά πρόλαβαν να διακρίνουν την τραγελαφική διακόσμηση… κάποιες σκόρπιες παιδικές ζωγραφιές κολλημενες στον τοίχο και στο ταβανί;; ΠΑΡΤΥ!!! Όταν λέω πάρτυ το εννοώ μιας και από το ταβάνι κρεμονταν… χάρτινα πιατάκια… αυτά που παίρνουμε για τα πάρτυ των παιδιών μας.. τί  Ντόρες, τι νεράιδες, τι Πριγκήπισσες, τι Μπομπ Σφουγκαράκηδες είδα δε σας λέω… συνέχισα να περιεργάζομαι το ταβάνι για λίγα δευτερόλεπτα αναζητώντας σερπαντίνες και μπαλόνια από συνήθεια αλλά τίποτα… το πάρτυ τελειωνε εκεί… δεξιά και αριστερά  θάλαμοι νοσηλευόμενων, άλλοι μικρότεροι και άλλοι μεγαλύτεροι γεμάτοι από παιδάκια κάθε ηλικίας και προελέυσεως και τους συνοδούς τους… κουνάκια με λεχουδάκια ημερών και κρεβάτια με μεγαλύτερα παιδάκια…κάποια σοβαρά.. κάποια όχι…

Επόμενη στάση το εξεταστήριο… γιατρός, νοσοκόμα και εκ νέου λήψη ιστορικού του παιδιού… στο άκουσμα καισαρικής τομής και μη θηλασμού (ω ναι, φτάσαμε τόοοοοοοοσο πίσω) γκριμάτσα απέχθειας προς την μάνα (εμένα), στο άκουσμα πλύσης στομάχου από λήψη τσιγάρου, δεύτερη γκριμάτσα απεχθέστερη της πρώτης (και ναι, κοίταξαν εμένα… μα γράφει πουθενά στο κουτελό μου ότι είμαι καπνίστρια;;), και το κερασακι στην τουρτα η ατάκα του γιατρού στο άκουσμα ότι η πλύση στομάχου έγινε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο «εμ βέβαια… για όλες τις μλκς πάτε στα ιδιωτικά και αν σκάσει κάτι σοβαρό μου κουβαλιέστε όλες στο Παίδων»!!!!!! Βαθιές ανάσες και ωωωωωμμμμμμμ για να μην ξεσπάσω στον γιατρουδάκο…

Το παιδί εν τω μεταξύ ωρύεται τρομοκρατημενο… εντολή για πεταλούδα στο χέρι και ένα ξερό «περάστε έξω κυρία μου»…

«Γιατρέ μου, σας παρακαλώ να μείνω να της κρατάω το χεράκι.. έχει τρομοκρατηθεί το παιδί»

«Όχι βεβαια…ΠΕΡΑΣΤΕ ΕΞΩ!!!»

Μετά από λίγα λεπτά (που φάνηκαν αιώνες), άνοιξε η πόρτα και είδα το μικρακι μου να με αναζητά βαλαντωμένο με μια πεταλουδα στο χέρι… ένα τόσο ωραιο όνομα για ένα τόσο άσχημο πραγματάκι… μας βάλανε στο απέναντι δωμάτιο… δίκλινο (ευτυχώς) με ένα κουνάκι και ένα κρεβάτι… οι τοιχοι ξεφτισμένοι και το ξεχαρβαλωμένο παράθυρο ανοιχτό με θέα στον ακάλυπτο. Για το πάτωμα να μην σας περιγράψω καλύτερα γιατί κυκλοφορεί και γαστρεντερίτιδα και την ρουκέτα την έχουν εύκολη μερικές… Ο κόπρος του Αυγεία… Μέσα σε νοσοκομείο με παιδιά με χαμηλό ανοσοποιητικο…περιττό να σας πω ότι έσυρα την καθαρίστρια από τα μαλλιά (μου έκανε και την δύσκολη) να ρίξει τουλάχιστον ένα σφουγγάρισμα… επόμενο βήμα.. έλεγχος της «καλλιόπης»… κατέστη αδύνατο… δεν είχε φως..ή μαλλον είχε… φωτορυθμικό!!!! Μια λάμπα αλογόνου που αναβόσβηνε σε ρυθμους progressive trance και για να κάνεις την ανάγκη σου (το Νο. 1 δλδ.) έπρεπε να πάρεις το μέντιουμ Μαριάμ και συνεργάτες για να προβλέψεις τις συντεταγμένες ευθυγράμμισης με την λεκάνη… το  Νο. 2 δεν το έκανες που να πάθαινες ειλεό!!!

Έτσι, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό κι ανήλιαγο με μια υποψία καθαριότητας και ένα διπλανό κρεβάτι που σύντομα κατελήφθη από ένα 7χρονο κοριτσάκι με ένα περίεργο μικρόβιο για το οποίο έπρεπε να παιρνει κοκτέιλ αντιβιώσεων και ίσως να είναι ακόμη εκει (το απεύχομαι Θεέ μου), κύλησαν ώρες δύσκολες… βασανιστικές, γεμάτες από επιδρομές ειδικευόμενων οι οποίοι εξέταζαν το ταλαίπωρο μωρό μου και έπαιρναν ξανα μανα ιστορικό (λες και δεν μπορούσαν να κανονίσουν ένα καφεδάκι όλοι μαζί και να ανταλλάξουν σημειώσεις!!!). Και κάποια στιγμή, μετά από τυμπανοκρουσίες και κόκκινα χαλιά… μας έκανε την τιμή και η επιμελήτρια, ντυμένη στην τρίχα… μακιγιαρισμένη τουλάχιστον για γκαλά του Μετροπόλιταν (όχι του νοσοκομείου καλέεεεεεεε) και με κατάλευκη και καλοσιδερωμένη ρόμπα που είχε στο πέτο και έναν ευχούλη.. έτσι για την τσαχπινιά!!! Αυτή που δεν είχε ήταν στηθοσκόπιο και το πραματάκι που κοιτάν τα αυτιά… για ξυλάκι που κοιτούν το στόμα, ούτε λόγος… τα δανείστηκε από τους παρατρεχάμενους… Απλά επιβεβαίωσε την αρχική διάγνωση του παιδιάτρου μου και της λοιπής στρατιάς παιδιάτρων, μας έδωσε εντολή να βάζουμε το φαρμακάκι που είχαμε φέρει από το σπίτι (καταπραυντικό διάλυμα από τον φαρμακοποιό μας) και να πάρουμε στο παιδι κανα παγωτάκι γιατί είναι το μονο που θα μπορέσει να φάει… το φαγητό του νοσοκομείου ΔΕΝ τρωγότανε ούτε από αρρώστους ούτε από μη!!!

Επειδή το κλίμα στο δωμάτιο ήταν βαρύ και η βαβούρα πηγαινορχοτανε… γράψαμε τα απερίγραπτα χιλιόμετρα στους διαδρόμους… μια γραφική και ελαφρώς γελοία λιτανεία που αποτελούνταν από μένα με το Ιουλί στην αγκαλιά, τον άντρα μου που κουβαλούσε ως λάβαρο της Επαναστάσεως το σιδερένιο κρεμαστήρι του ορού (σχωρεστε με.. δεν το ξέρω επιστημονικά) καθότι από την πολυκαιρία τα ροδάκια ειχαν χαλάσει και δεν μπορούσες να το σύρεις.. και από πίσω την μάνα μου που έκανε τον καραγκιοζοπαίχτη μπας και φάει μια κουταλιά άνθος αραβοσίτου το παιδί… Κάθε φόρά που κάποιος κοψομεσιαζόταν…αλλάζαμε σειρά και βουρ για πίσω στο θάλαμο. Που και που μας μπινελικωνανε οι νοσοκομες που κυκλοφορούμε το παιδί στους διαδρόμους και κινδυνεύει να κολλήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, αλλά άντε κράτα εσύ καθηλωμένο στο κρεβάτι ένα τρομοκρατημένο 2χρονο που είναι σε κατάσταση νευρικού κλονισμού κάθε φορά που μπαίνει κάποιος με στολή στο δωμάτιο.. ειτε είναι γιατρός, είτε η τραπεζοκόμα είτε η καθαρίστρια του ορόφου… ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!

Σε κάποια φάση σήμανε συναγερμός… ένα καλωδιομένο λεχούδι ημερών «κράσαρε» και σκάσανε οι αναπνευστήρες, οι απινιδωτές και τα λοιπά τρομακτικά… οι αθίγγανοι γονείς με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια τους να μην καταλαβαίνουν και κανείς να μην τους εξηγεί… ευτυχώς η εντατική 2 ορόφους παρακάτω… Θεέ μου… ας είναι καλά…

Στο μεταξύ και  ενώ είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου, κατέβηκα να κάνω ένα τσιγάρο στον αυλόγυρο του νοσοκομείου (ναι βαράτε με.. κάπνισα εκτός νοσοκομείου και ΟΧΙ στο μπαλκόνι του θαλάμου του παιδιού μου, όπως όλοι οι υπόλοιποι) αποκαμωμένη και με ένα στόμα ξερό από καφέδες… είδα την φιγούρα της Ολιβ, της Αθηνάς και του Μάνου να ξεπροβάλλουν από μακριά… αρχικά μου κόπηκαν τα πόδια αλλά βλέποντας το Αθηνί να περπατά χαμογελαστό ψιλοησύχασα… η 2η σκέψη που έκανα ήταν για την Ολιβ… «Μα που πάει ετοιμόγεννη γυναίκα μες τον λάκκο με τα μικρόβια;;» αλλά το ερώτημα ρητορικό… η μάνα θα σε γιατροπορευει μέχρι και στο νεκροκρέβατο της!!! Πλησίασα δειλά και με απόσταση ασφαλείας ρώτησα τι συνέβη και είπα και τα δικά μου… μια μίνι μαμαδοσυνάντηση στο πιο απίθανο  μέρος… Ευτυχώς όλα έβησαν καλώς και η περιπέτεια της Αθηνούλας είχε αίσιο τέλος και σύντομη ανάρρωση… τρελάθηκα με το χαμόγελο της… αφού πονούσε δε μπορεί… ΠΩΣ;;;

Το αφηγηματικό μου έπος τελειώνει εδώ… δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο με τους καβγάδες που έκανα με το νοσηλευτικό προσωπικό γιατί είχε βουλώσει η φλέβα στο χεράκι της κόρης μου και ΚΑΜΙΑ δεν το χε πάρει χαμπάρι…  Κατηγορήθηκα εγώ για την αμέλεια μου να τις ειδοποιήσω, λες και εγώ εχω σπουδάσει νοσηλευτική (εισιτηριού ειμαι κυρία μου)!

Μετά πολλά… υπέγραψα και φύγαμε… με δική μου ευθύνη και παρά τις παραινέσεις των γιατρών  και των δικών μου για περαιτέρω παραμονή… το ένστικτο της μάνας μου έλεγε ότι το παιδί μου υποφέρει ψυχικά εκεί μέσα και για αυτό δεν τρωει και δεν πίνει γουλιά… το ένστικτο της μάνας βγηκε αλάθητο… με το που φτάσαμε σπίτι μας το παιδι σταμάτησε να ωρύεται… ήπιε νεράκι και έφαγε και 2 πηρουνιές παστίτσιο!!!!

Λίγες μέρες μετά διάβασα το ποστ της Ολίβιας για την περιπέτεια της Αθηνούλας και για το πόσο ικανοποιημένοι είχαν μείνει από την εξυπηρέτηση/αντιμετώπιση των γιατρών και αισθάνθηκα επιεικώς… ΗΛΙΘΙΑ… ή στραβός είν’ ο γυαλός… ή στραβός ειν’ ο γυαλός τελικά!!!

Νταξ, το ομολογώ ότι έχω ψώνιο με τις ιατρικές Αμερικανιές και έχω δει όλα τα τύπου ER, Grey’s Anatomy και λοιπά σήριαλ που απεικονίζουν μια ΕΝΕΤΕΛΩΣ άλλη πραγματικότητα και ειδικά σε ό,τι αφορά στα παιδιά… και ναι μεν σήριαλ και φτιασίδωμα και άκρατη Αμερικανιά… αλλά ειλικρινά αναρωτιέμαι… ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΨΕΜΑΤΑ;;; Μόνο εγώ βρίσκω τόσο φριχτό το Ελληνικό σύστημα υγείας  με τους γιατρουδάρες με την πολυετή μόρφωση και τους μηδέν τρόπους;;; Συγχωρέστε με.. ίσως είμαι υπερβολική γιατί έχω γίνει λίγο drama queen τον τελευταίο καιρό… και προς Θεού… εσείς που υπηρετείτε τα επαγγέλματα υγείας, μην πυροβολήσετε τον πιανίστα!!!

Απλά θα χαιρόμουν να έβλεπα την τοποθετησή σας… χωρίς πιστόλια και κουμπούρια παρακαλώ!!!

Σας ευχαριστώ που/αν με διαβάσατε. Δεν απολογούμαι για την πολυλογία μου.. έπρεπε να την έχετε ήδη συνηθίσει!!!

Κλείνω με μια ευχή τετριμμένη αλλά τόσο σημαντική.

ΥΓΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ.