Γράμμα στο δεύτερο παιδάκι μου

Μικρούλη μου,

Σε λίγες μέρες θα είσαι έξω από την κοιλιά μου, αλλά μέσα στην αγκαλιά μου… Κακά τα ψέματα, δεν ξέρεις τίποτα για μένα και εγώ τίποτα για σένα. Μπορεί να σε κουβαλάω μέσα μου εννιά μήνες αλλά δεν ξέρω ποιος είσαι… Αυτό δεν είναι και το νόημα και του ταξιδιού μας; Να σε γνωρίσω και να με γνωρίσεις; Να σε εκπλήσσω και να με εκπλήσσεις; Μάλλον… ξέρω κάτι για σένα… μόνο κάτι μικρό: είσαι το γούρι μου. Ναι, αυτό το ξέρω. Ότι ήρθες σε μια περίοδο που τα περισσότερα στη ζωή μου έμοιαζαν αδιέξοδο, ότι ουσιαστικά σε «προσκάλεσα» να έρθεις την ατελείωτη εκείνη ώρα που ήμουν μέσα σε ένα μαγνητικό τομογράφο, φοβισμένη και κουρασμένη, λέγοντας «αν βγω από δω μέσα σώα, θέλω να κάνω ένα μωράκι». Και βγήκα και εσύ ήρθες δέκα τρεις μέρες μετά. Μόνο τόσο σου πήρε… Και πόσο με ξάφνιασες! Και μετά χίλιες δυο περιπέτειες έλεγαν πως δεν θα έμενες, αλλά εσύ εκεί, όλα τα ξεπέρασες και έφτασες τώρα να περιμένεις να μας συναντήσεις.

Να κάποια πράγματα που πρέπει ίσως να ξέρεις για τη μανούλα σου προτού τη δεις: πάντα θαύμαζα τους ηθοποιούς. Ξέρεις γιατί; Έπαιζαν το ρόλο τους και στο τέλος της παράστασης άφηναν το κοστουμάκι τους στα καμαρίνια. Κι εγώ καμιά φορά εύχομαι να αφήσω το «κουστουμάκι» της μαμάς στα καμαρίνια. Γιατί είμαι κουρασμένη, λυπημένη ή απλά θέλω να μείνω μόνη. Αλλά αγαπώ τον αδερφό σου όσο δεν πάει και στο τέλος της μέρας, όταν τον βλέπω να κοιμάται, ξέρω πως αυτό είναι το μόνο ταξίδι που διάλεξα εγώ τη διαδρομή, το μόνο ταξίδι που πραγματικά έμαθε κάτι αληθινό σε εμένα και το μπαμπά σας… Κι έτσι θα σε αγαπώ και σένα. Και σου υπόσχομαι πως θα είμαι απόλυτα δίπλα σου, πως θα περνάω ώρες κοιτώντας το κενό προκειμένου να σε καταλάβω, να μάθω ποιος είσαι, ενώ εσύ θα παίρνεις ανίδεος τον υπνάκο σου… Θα διαβάζω βιβλία γενικότητας, θα τα απορρίπτω και θα τα ξαναδιαβάζω ,θα εκνευρίζομαι όταν έχω καιρό να βγω με τον πατέρα σου μόνοι μας και όταν θα είστε και οι δυο ταυτόχρονα άρρωστοι ή όταν θα μαλώνετε μεταξύ σας. Αλλά για κάθε κακή στιγμή θα υπάρχουν άλλες δέκα καλύτερες, γιατί μόνο μόλις γνώρισα τον αδερφό σου και ελπίζω σύντομα και σένα, γνώρισα στ’ αλήθεια και το παιδί που έκρυβα μέσα μου, μπόρεσα να το κανακέψω και τελικά να το αγαπήσω.

Το πρώτο τρίμηνο μου «χάρισες» απίστευτες ζαλάδες! Ατελείωτες και ανελέητες! Έμπαινα κάθε μέρα στο μετρό για να γυρίσω σπίτι από τη δουλειά και δεν ήμουν σίγουρη ότι θα κατέβαινα στο σωστό σταθμό… θυμάμαι συγκεκριμένα μια τέτοια μέρα… Καθόμουν κάτασπρη από εξάντληση σε μια καρέκλα και περίμενα τον επόμενο συρμό. Οι ορμόνες χόρευαν salsa,mambo και χίλιους δυο άλλους χορούς και μένα με έπιασαν τα κλάματα. Απελπίστηκα και το είπα: «Θεέ μου γιατί να κάνω δεύτερο παιδί; Τι το’ θελα; Λίγο δύσκολα είναι μόνο με το ένα; Λίγο δύσκολη είναι πια η ζωή μας;» Και τότε έστρεψα το βλέμμα μου παραδίπλα και είδα μόνο ομορφιά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είδα μόνο ομορφιά. Ένα ζευγάρι που φιλιόταν, δυο φίλες που γελούσαν ,μια μαμά με την κόρη της που συζητούσαν για μια θεατρική παράσταση που θα πήγαιναν το βράδυ. Και τότε είπα γι’ αυτό αξίζει, για τις στιγμές που θα ζήσουμε μετά μαζί, γι’ αυτές που θα ζήσεις χωρίς εμάς αλλά με αυτούς που θα διαλέξεις να είναι δίπλα σου, για όλα αυτά που θα κάνουν τη ζωή σου ξεχωριστή ακόμα και γι’ αυτά που θα κερδίσεις όταν πονέσεις κάποιες φορές.

Αυτές λοιπόν είναι οι σκέψεις της μαμάς λίγο πριν έρθεις κοντά μας… μιας μαμάς που δεν γνωρίζεις ακόμη. Αλλά τι λέω; Αφού εσύ δεν με διάλεξες;

Καληνύχτα. Τα λέμε σύντομα…

Μαμά Β.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com