Δεν πίστευα ότι την είχα επιτέλους στην αγκαλιά μου!
Η ιστορία της Τζένης
(Η Τζένη γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Ολιβάκι μου καλησπέρα, Αποφάσισα να σου στείλω και εγώ την εμπειρία από τη γέννα μου. Γέννησα φυσιολογικά με επισκληρίδιο.
Η ΠΗΤ μου ήταν 23 Σεπτεμβρίου 2008, όλο το διάστημα της εγκυμοσύνης μου ήμουν πολύ χαλαρή χωρίς προβλήματα. Φρόντιζα τη διατροφή μου όσο μπορούσα και γι’ αυτό δεν πήρα πολλά κιλά (11 στο σύνολό), διάβασα ένα σωρό βιβλία γύρω από την εγκυμοσύνη και τη διαδικασία του τοκετού και αυτό με κρατούσε σε καταστολή χωρίς κρίσεις πανικού και άγχους για τη μεγάλη μέρα. (αν και τις τελευταίες μέρες αναρωτιόμουν αν θα τα θυμόμουν όλα όσα έπρεπε να κάνω).
Από τον 5ο μήνα περίπου γνώριζα ότι θα μετακομίζαμε λίγες μέρες πριν την ΠΗΤ μου, οπότε σιγά σιγά ετοίμαζα τα πράγματα μου για αυτή τη διαδικασία. Πήγα κανονικά τον Αύγουστο διακοπές μαζί με τον σύζυγό μου (Κώστα) και όταν γυρίσαμε πακετάρισα και τα τελευταία μου πράγματα και ξεκινήσαμε το πέρα δώθε με το αυτοκίνητο. Οδηγούσα μέχρι τελευταία στιγμή με το αυτοκίνητο φορτωμένο κούτες και κατα βάθος σκεφτόμουν ότι αν με έπιαναν οι πόνοι στο δρόμο και ήμουν μόνη πως θα αντιδρούσα.
Στις 7 Σεπτεμβρίου επιτέλους μπήκαμε σπίτι μας. Η επόμενη εβδομάδα κύλισε ξεπακετάροντας και τακτοποιωντας, στις 12 Σεπτεμβρίου απόγευμα ένιωσα ένα πονάκι, ενημέρωσα αμέσως όσους ήταν σπίτι μας και περίμενα αντιδράσεις. Θέλω να σου ομολογήσω ότι όλοι ήταν αλλού ντ’ αλλού, έτρεχαν από εδώ και από εκεί χωρίς να μου κάνουν κάτι ουσιαστικό. Αμέσως σκέφτηκα ότι μάλλον μόνη μου θα πάω στο μαιευτήριο γιατί αν στηριχτώ σε αυτούς καήκαμε (χαχαχα!). Τελικά ήταν ψεύτικος συναγερμός.
Την Κυριακή το βράδυ (14/9) είχε έρθει ένας φίλος και συνάδελφος (πλέον και νονός της μικρής μας) του Κώστα σπίτι μας και χαχανίζαμε μέχρι δακρύων έως τις 12:30, όπου και έφυγαν για να πάνε για δουλειά. Εγώ μαζί με τους γονείς μου μαζέψαμε τα πράγματα για να πάμε για ύπνο. Ανεβαίνοντας τη σκάλα ένιωσα ένα πόνο πιο δυνατό από της Παρασκευής, το είπα αμέσως στη μητέρα μου η οποία με συμβούλεψε να το παρακολουθήσω. Από εκείνη τη στιγμή πήρα χαρτί και στυλό και σημείωνα τη διάρκεια και την τακτικότητα των πόνων (οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που είχα διαβάσει γιατί ήταν ανά 3 λεπτά, ανά 7, ανά 5 ανά 15 κλπ) . Πήρα και το γιατρό μου και τη μαία μου και τους ενημέρωσα και αυτοί με συμβούλεψαν να περπατάω, να κάνω ένα μπάνιο, να φάω κάτι ή να πιώ ένα χυμό.
Κατά τις 3:00π.μ. παίρνω τον Κωστή τηλέφωνο, οποίος μόνταρε την εκπομπή μιας και την επόμενη μέρα έκαναν πρεμιέρα, μόλις σήκωσε το τηλέφωνο του λέω «Αγάπη μου μην αγχωθείς, αλλά να ξέρεις με έχουν πιάσει κάτι πονάκια», δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή, πως είναι δυνατόν μια ετοιμόγεννη να παίρνει τηλέφωνο το σύζυγο στις 3:00 και να του ζητάει να μην αγχωθεί (τώρα που το σκέφτομαι γελάω γιατί ήταν τελείως χαζομάρα). Είκοσι λεπτά αργότερα ήρθε σπίτι λαχανιασμένος, κουρασμένος και αγχωμένος, ξάπλωσε δίπλα μου και ο Μορφέας ήρθε και τον πήρε, εγώ πάλι έκανα μπάνιο, ξυρίστηκα, ήπια χυμό, περπατούσα κλπ.
Κατά τις 7:00π.μ. μίλησα πάλι με τη μαία μου και μου είπε να αρχίσω να πηγαίνω προς το μαιευτήριο. Όταν έφτασα ήρθε και η μαία, μου έκαναν εισαγωγή, έβαλαν και τον ορό και περιμέναμε να ξεκίνησουν οι πιο έντονοι πόνοι. Ξεκίνησαν και αυτοί να βαράνε τα νταούλια τους και κατά τις 9:15 και αφού ένιωθα πολύ κουρασμένη σε βαθμό που δεν μπορούσα να κάνω καθόλου αναπνοές, μου χορήγησαν επισκληρίδιο. Όλα πήγαιναν καλά δεν πονούσα ιδιαίτερα, ήρθε και ο Κώστας μέσα να με δει και να μου δώσει κουράγιο.
Η μαία μου είχε κάνει κάποια μεταπτυχιακά στην Αγγλία. Εκεί λοιπόν γεννούν με διάφορους τρόπους, όρθια, σε βαθύ κάθισμα κλπ. Επειδή εδώ στην Ελλάδα δεν υποστηρίζουν τίποτα από όλα αυτά, με έβαλε να ξαπλώσω ελαφρώς στο πλάι με την κοιλιά να πιέζεται στο κρεββάτι. Ξαφνικά ένιωσα ΠΟΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!, άρχισα να λέω στον Κώστα πως νιώθω και ότι πεθαίνω στον πόνο.
Γύρισα να τον δω για να πάρω κουράγιο και τον βλέπω να κλαίει, «ωχ Θεέ μου, όχι τώρα» επιτόπου του ζήτησα να βγει έξω γιατί αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα εκείνη τη στιγμή. Έφυγε, με γύρισαν πάλι ανάσκελα, μου ζήτησε η μαία να σπρώξω με δύναμη. Άρχισα λοιπόν να σπρώχνω (θυμήθηκα μέσα στους πόνους μου, ότι πολλές κοπέλες σπάνε αγγεία στο πρόσωπό τους από το σφίξημο, εννοείτε πως έσπρωξα με όλο το υπόλοιπο σώμα χωρίς να ζορίζω το πρόσωπο, για να γεννήσω πήγα όχι να βγω και σημαδεμένη χαχαχα!). Αμέσως με πήραν στο χειρουργείο, μπήκε και ο γιατρός μου μέσα και ένα λεπτό μετά (10:55) άκουσα το πρώτο κλάμα της κόρης μας. Ξέχασα πόνους, τα ξέχασα όλα μόλις την αντίκρυσα. Δεν πίστευα ότι την είχα επιτέλους στην αγκαλιά μου.
Η κόρη μας γεννήθηκε 3.000γρ και 51 πόντους.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον γιατρό μου κ. Πάρη Παπαδόπουλο και την μαία μου Μαρία Γρυπαίου, η οποία έκανε τα πάντα για να με κάνει να νιώσω άνετα και τέλος τον σύζυγό μου Κώστα για το ωραιότερο δώρο της ζωής μου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>xaxaxa μπράβο Τζένη! μια πραγματικά ωραία διήγηση τοκετού! εύχομαι η κόρη σου να κληρονομήσει και το χιούμορ σου! Να σου ζήσει!
>να σου ζησει κοριτσακι μου!!!!!!!ευχομαι παντα να εισαστε ευτυχισμενοι και αγαπημενοι οπως εκεινη την ημερα!!!!!!!
>Να σου ζήσει Τζένη,εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο για την οικογένεια σας.(Γέλασα πολύ με το πώς ανέφερες στον σύζυγο ότι γεννάς,πάντα έτσι να είσαι,χαλαρή).