Έχασα το μονάκριβο μωρό μου…
Με τον άντρα μου αποφασίσαμε να κάνουμε το δικό μας μωράκι και πράγματι με την πρώτη φορά που προσπαθήσαμε, τα σημάδια ότι ήμουνα έγκυος εμφανίστηκαν πολύ γρήγορα… Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη στην αρχή, αλλά η περίοδος της εγκυμοσύνης καθόλου καλή. Ήμουνα τρομερά αγχωμένη, στεναχωρεμένη, κουρασμένη. Το μόνο που με καθησύχαζε ήτανε το ζεστό νερό στο ντούς και να βρίσκομαι στο κρεβάτι συνέχεια. Προσθέτω ακόμα ότι οι αναγούλες και εμετοί ήτανε επί 24ώρου βάσεως στο πρόγραμμα μου….
Και έτσι φθάσαμε στους 3 μήνες και πήγαμε να κάνουμε τον πρώτο μεγάλο υπέρηχο. Μας είπαν ότι κάτι έβλεπαν στο μωρό… Κλάματα και πολλή στεναχώρια… Και πήγαμε σε δεύτερο γιατρό και μας επιβεβαίωσε ότι το μωρό ήτανε μια χαρά. Πάει η ψυχή μας πίσω στη θέση της.
Από τους 3-5 μήνες η κατάσταση μου χειροτέρεψε.. Ότι έτρωγα το έκανα εμετό και η καθημερινότητα μου μες την μιζέρια λόγω αυτής της κατάστασης. Ήμουνα χάλια πραγματικά.
Έτσι φτάνω στον 5ο μήνα και πάμε για το δεύτερο μεγάλο υπέρηχο. Σε αυτόν φαίνεται ότι το μωρό έχει διάταση πλάγιας κοιλίας εγκεφάλου. Δεν κατάλαβα τί εννοούσε η γιατρός αλλά μας είπε πως έπρεπε να υποβληθώ σε αμνιοπαρακέντηση για να μας πει αυτή η εξέταση αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο μωρό. Το κάναμε επι τόπου και με πολλή ψυχική κούραση πήγαμε στο σπίτι μας…. Η καθημερινότητα μας συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς. Η αμνιοπαρακέντηση έγινε Τετάρτη και αμέσως την επομένη μέρα ένιωθα έντονους πόνους. Νομίζαμε ήταν το μωρό και κουνιόταν…
Την Κυριακή το βράδυ είχα πολλούς πόνους και αποφασίσαμε να πάμε νοσοκομείο. Είχα συσπάσεις και δεν το ήξερα και δεν ενημέρωσα το γιατρό. Πού να το γνωρίζω; Πρώτη φορά θα γινόμουνα μανούλα και συσπάσεις δεν έχεις στον 5ο μήνα. Με κάνουν εισαγωγή με αντιβιώσεις. Την επόμενη μέρα όλα έδειχναν πως ήτανε όλα μια χαρά…. Το βράδυ όταν ήρθαν να μου βάλουν τις επόμενες αντιβιώσεις, έκανα αμέσως εμετό και ένιωσα πολλά υγρά… Είχαν σπάσει τα νερά μου και από εκεί ξεκίνησε το μεγάλο μαρτύριο….
Με μετέφεραν σε άλλο νοσοκομείο και η γιατρός εκεί μου ανακοίνωσε ότι το μωρό που θα γεννούσα θα είχε μεγάλο πρόβλημα στη μετέπειτα ζωή του και πως δεν υπήρχε περίπτωση ανάνηψης του.
Με έβαλαν και υπόγραψα την καταδίκη του μωρού μου…
Κοιμήθηκα εκεί ένα βράδυ (δεν κοιμήθηκα καθόλου, είχα τρομερούς πόνους και αίμα, το μωρό στέγνωσε, δεν είχα άλλα υγρά) και το επόμενο πρωί με πήραν στην αίθουσα τοκετού και γέννησα φυσιολογικά. Μόλις γέννησα, έφυγαν όλοι πονοί, αλλά ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο γέμισε τη ψυχή μου, ήμουνα ζωντανή νεκρή… παρακαλούσα το Θεό να με πάρει και εμένα μαζί του. Ο πόνος δεν περιγράφεται… Ο άντρας μου δεν μπόρεσε καν να είναι στην αίθουσα τοκετού μαζί μου… Δεν είχα τη δύναμη να δω το μωρό μου που μόλις βγήκε μου το πήραν… Νιώθω τόσο ένοχη και τόσες τύψεις γιαυτό.
Πέρασαν 5 μήνες από το συμβάν και δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω. Είναι όλα μέσα στις σκέψεις μου συνέχεια αυτό που έγινε. Δεν το δείχνω σε κανένα βέβαια, γιατί οι συνθήκες της ζωής σε αναγκάζουν να προχωρήσεις…
Το αποτέλεσμα της αμνιοπαρακέντησης μετέπειτα έδειξε πως έχω κάποιο πρόβλημα στο DNA μου και πρέπει να πάμε σε ειδικό γενετιστή. Άλλο και αυτό….
Το πόσο φοβάμαι και το πόσο πόνο νιώθω σίγουρα κάποια μανούλα από εσάς που το βίωσε θα το γνωρίζει.
Περιμένω να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα αυτό και να με αξιώσει και εμένα ο Θεός να γίνω μανούλα. Το να είσαι μάνα και να έχεις τα δικά σου παιδιά είναι το ομορφότερο πράγμα που μπορεί άνθρωπος να έχει… Το εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να το ζήσουν αυτό…. Επίσης εύχομαι να μην συμβεί σε καμιά σας αυτό που έπαθα εγώ…
Ίσως κάποια πράγματα γίνονται για κάποιο λόγο… αυτό είπαν οι γιατροί… το λέω στον εαυτό μου μπας και τον πείσω….
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
καλησπέρα κορίτσι μου...αχ να ξερες πόσο σε νιώθω....13 μέρες σήμερα που γέννησα με καισαρική το αγγελάκι μου στις 31 εβδομάδες +1 ημέρα. Ο πόνος αβάσταχτος...ξύπνησα και δεν τον άκουσα...πήγα στο γιατρό και με ενημέρωσαν πως το μωρό δεν έχει παλμό και πρέπει να μου το πάρουν. Μαζί του μου πήραν και ένα κομμάτι της ψυχής μου. Ο μπέμπης μου έκανε διπλή περιτύλιξη με τον ομφάλιο λώρο και δυστυχώς έφυγε πριν καν προλάβω να το καταλάβω. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την φρίκη που ζεις εκείνες τις στιγμές...Μετανιώνω και εγώ κάθε μέρα που δεν βρήκα την δύναμη εκείνη την στιγμή να τον αντικρίσω και να τον χαιρετίσω όπως του έπρεπε......
Οι ίδιες τύψεις με τρώνε και εμένα εδώ και 12 μέρες που γέννησα το μονάκριβο αγοράκι μου και δεν βρήκα την δύναμη να το αντικρίσω που κοιμόταν αγγελικά. Τον έχασα στις 31 εβδομάδες+ 1 ημέρα. Τον περίμενα με τέτοια λαχτάρα και ανυπομονησία και τώρα δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης. 17 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που γιορτάζει η σοφία, η πίστη και η ελπίδα, εμείς θαβαμε το μονάκριβο αγοράκι μας. Μακάρι να με συγχωρέσει που δεν βρήκα την δύναμη ούτε καν να τον αντικρίσω.
Να πας στο γενετιστη κοριτσι μου παγκαλος στην αθηνα ενας ειναι....εγω εχασα το μωρο μου ηταν 3 μηνων , ενα εχω να σου πω καλυτερα που εγινε ετσι κοριτσι μου εγω το γεννησα το εφερα σπιτι ,μου γελασε κοιμηθηκα μαζι του το θηλασα ....ζησαμε το γολγοθα της αρρωστιας και τον ενα μηνα στο νοσοκομειο την εχασα τωρα ζω με τον πονο και ενα μεγαλο γιατι .. να πας κοριτσι μου θα σε καθησυχασει και θα σου δειξει το δρομο...να ξερεις ομως ποτε δεν θα ξεχασεις....
koritsia kalispera kai ego exasa to moraki moy ston 7o mina ...den eixe kardiaki leitourgia kai moy to piran me kaisariki ... prin ena mina peripoy ....exasa to agoraki moy ... kai tora eimai ena rakos ...den mporo na to dexto ...
τι ειχε το μωρακι σασ αν επιτρεπεται; εχασα κι εγω το μωρο μου 50 μερες αφου το εφερα στο σπιτι
Συμφωνω με τη Συλβια....σου εχω γραψει και παραπανω....αυτο ειναι το δκο μου αρθρο...http://www.eimaimama.gr/2015/02/duo-euxaristo-duo-sagapo-kai-mia-siggnomi.html
Ποσο σε καταλαβαίνω καλή μου λυπαμε παρα παρα πολυ έχω κ εγω πρόβλημα με δικερη μήτρα με αποτέλεσμα να έχω χάσει στα 27 μου ιδι 4 μωράκια αλλά να εισαι αισιόδοξη ο θεός μου έχει χαρίσει κ δυο αντρακλες οποτε......
Σε νιωθω και με το παραπανω,εχασα το μπεμπη μου στις 36 εβδομαδες κυησης.....σε 10 μερες θα τον ειχα αγκαλια.εκανε κομπο ο λωρος και του εκοψε το οξυγονο.κανε πολλες εξετασεις και κανε γρηγορα αλλο παιδακι,ετσι νομιζω οτι θα γιατρευτει αρκετα η ψυχη σου,εγω μαλλον δεν μπορω να κανω αλλο....κουραγιο.
ποσο σε νιωθω... εχασα και εγω πριν 6 μηνες το αγγελουδι μου. ημουν 25 εβδομαδων και επαθα προεκλαμψια. σου ευχομαι συντομα να γινεις μανουλα!!!! για ολους εχει ο Θεος!!
Αχ καλες μου μανουλες πραγματικα σε ολες σας κουραγιο κ να σας δινει ο θεος δυναμη
κουράγιο και δύναμη, να πάρεις όσο χρόνο σου χρειάζεται για να πενθήσεις το μωρό σου. Μη διστάσεις να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό για να το συζητήσεις. όλα τα αισθήματα που νιώθεις είναι φυσιολογικά και αυτό μην το ξεχνάς. Και είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον θα πάνε όλα καλά και θα κρατήσεις ένα μικρούλι στην αγκαλιά σου.
Ειναι πολυ νωρίς κ ο πόνος μεγάλος..λένε ο χρόνος ειναι ο καλύτερος γιατρός,το πιστεύω γιατι κ εμένα με βοήθησε οταν έχασα το μωρακι μου..ήταν βέβαια πολυ νωρίς αλλα ένιωσα να μου παίρνουν ολο μου το ειναι.....ήθελα να μείνω για παντα ξαπλωμενη στο κρεβάτι,όμως οταν σηκώθηκα,γύρισα στην δουλεια,βρέθηκα με φίλους,μόνο τότε άρχισα να είμαι ξανά εγω.Ειναι πολυ δύσκολο αλλα προσπάθησε..κανε οτι θεραπεία χρειαστεί κ ευχομαι από την καρδια μου σύντομα να κρατάς το μωρακι σου αγκαλια!!!!Φιλια κ δύναμη....
Το βιωσα κ εγω...εχασα τον γιο μου οταν ημουν 5 μηνων κ 4 ημερων.Ειχα προβληματα απο την αρχη αλλα πηρα ειδηση την εγκυμοσυνη μου οταν ημουν ηδη 3 μηνων.Στον 5 μηνα ανοιξε ο τραχηλος.Εκανα περιδεση κ εμεινα στο νοσοκομειο 21 μερες.Μεχρι που ενα βραδυ τον γεννησα φυσιολογικα.Μου εσπασε τα ραμματα διοτι ηταν πολυ χαμηλα κ πολυ ζωηρος.Ειδα να μου τον παιρνουν μακρια.Δυο τοσο δα μικρα ποδαρακια.....πρωτη κ τελευταια φορα.Αυτη η εικονα δε θα φυγει ποτε απο το μυαλο μου..Ο τροπος που με βοηθησε να προχωρησω παρακατω, ηταν να το συζηταω συνεχεια.Αν και ο γιατρος μου μου ειχε πει να βαλω μπρος για το επομενο μετα το καλοκαιρι (τον γιο μου τον εχασα Δεκεμβρη 2011), του ειπα πως δεν υπαρχει περιπτωση και πως θελω γρηγορα να μεινω εγκυος ξανα.Ηταν το μονο που θα με εβγαζε απο τον γολγοθα που βιωνα καθημερινα.Ιουνιο του 2012 εμεινα εγκυος στην κορη μου.Γεννησα Φλεβαρη του 2013.Με περιδεση, φαρμακα και κρεβατι.8μηνιτικη.Εχω προωρο τοκετο, μικροβια σπανια που δημιουργει ο οργανισμος μου στην εγκυμοσυνη, και ανοιγμα τραχηλου.Τα καταφερα ομως.Η μικρη μου ειναι 18 μηνων.Σιγουρα ολα γινονται για καποιο λογο.Μου το ελεγε η αδελφη μου συνεχεια οταν εχασα τον γιο μου.Θα τα καταφερεις.Το πιστευω.Το θεμα ειναι να το πιστεψεις εσυ και ολα θα γινουν.Σηκωσε το κεφαλι σου και γρηγορα θα ερθει ενα μωρακι στην αγκαλια σου που θα σε φωναξει μανουλα.Ευχομαι τα καλυτερα!
Καλέ μου Θεέ, τι τράβηξες. Τι σοκ. Εχεις άμεση ανάγκη από ειδικό καλή μου γιατί ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ το μετστραυματικό σοκ που θα έχεις υποστεί. Χρειάζεσαι πολλή συμπαράσταση, αγάπη, τρυφερότητα. Λυπάμαι αφάνταστα για την απώλειά σου, κι εύχομαι να αποκατασταθείς ψυχικά και σωματικά πριν αγκαλιάσεις ένα υγιέστατο μωράκι!
Διεκοψα και εγω τη δευτερη μου εγκυμοσυνη πριν 2 εβδομαδες για σοβαρο προβλημα υγειας του εμβρυου...ξερω τον πονο σου.. σκεψου οτι σταθηκες "τυχερη"? Μεσα στην ατυχια σου. Το πηρε ο Θεος το μωρακι σου και δεν μπηκες στη δυσκολοτερη θεση να διακοψεις το νημα της ζωης του. Ειναι τρομερα επιπονο αυτο που σου συνεβη. Προσπαθησε να μιλας για αυτο να σε ανακουφιζει. Επισης ο πνευματικος μου οταν του μιλησα για το συμβαν μου ειπε να φυτεψω καπου ενα δεντρακι και να το φροντιζω μεχρι να μεγαλωσει στη μνημη του μωρου μας που χασαμε. Μικρες λεπτομερειες που βαζουν βαλσαμο στην πονεμενη μας ψυχη. Σου ευχομαι πολυ συντομα με τη βοηθεια του Θεου να αποκτησεις ενα υγιεστατο μωρο που θα γιατρεψει τις πληγες σου.
Ayto koukla mou dn tha to xeperaseis sintoma giati einai polu noris akoma...sou eyxomai mesa apo tin kardia mou na gineis sintoma manoula..kane oti exetaseis prepei na kaneis k an xriastei oti farmaka prepei na pareis k ola tha ginoun...o theos einai megalos..min anxonesai k na deis pou tha erthei to moraki pou toso laxtaras!!
Κοριτσάκι μου όμορφο..... πόσο σε καταλαβαίνω.... Κατ' αρχάς λυπάμαι μέσα από τη καρδιά μου για την απώλεια σου. Το έχω ζήσει και γνωρίζω... (αυτή είναι η δική μου ιστορία- http://www.eimaimama.gr/2014/02/tria-paidia-se-tessera-xroniaa.html) Να ξέρεις η πληγή θα είναι πάντα ανοιχτή- ακόμα και όταν κάνεις άλλο παιδάκι- γιατί θα κάνεις, κάτω μην το βάλεις- και θα κάνεις. Όμως με το καιρό θα γλυκάνει λίγο. Σκέψου πως έχεις άγγελο πρεσβευτή στον ουρανό, αυτό λέω σε όλες τις μανούλες αγγέλων και θα το λέω για πάντα γιατί το πιστεύω. Τα μονοπάτια σας θα ξανασυναντηθούν. Όπως λέω και σε αυτό το κείμενο μου για τις μανούλες αγγέλων, ( http://to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr/2014/07/blog-post_2.html?view=magazine), μην φοβηθείς να πενθήσεις και να εκφραστείς-ιδίως εσύ που δεν είδες ή δεν κράτησες το μωράκι σου, το έχει ανάγκη ο ψυχισμός σου και είναι απόλυτα υγιές. Μην τα κρατάς μέσα σου και μίλα για το μωράκι σου όσο περισσότερο μπορείς. Όσο για τις εξετάσεις να τις κάνεις, να το ψάξεις, πάρε το χρόνο σου για να είσαι σίγουρη. Πάρε και δεύτερη και τρίτη γνώμη. Μην το βάζεις κάτω και μην χάνεις τη πίστη σου. Το όνειρο σου για οικογένεια θα έρθει αρκεί να πιστέψεις με δύναμη σε αυτό και να προσπαθείς με όλη σου τη ψυχή. Σε φιλώ γλυκά- τα αγγελούδια μου θα προσέχουν και το δικό σου εκεί ψηλά, αν και μην ανησηχείς μετά τη δική μας αγκαλιά είναι στην καλύτερη δυνατή αγκαλιά- αυτή της Παναγίας μας. <3
egina mama prin 3 mines. ola mou itan poli kala apo thn prwti stigmi kai kanena provlima. pisteme se katalavenw omws! kathe mera parakalaw ton agio giani ton roso na exei kala ola ta paidakia tou kosmou kai kathe tetoia istoria na einai kai i teleytea. na eisai panta dinati kai to ageloudisou tha einai panta mazi sou.