Πως αντέχεις? Πως μπορείς κ είσαι μακριά του? Ένας χρόνος? ΈΝΑΣ χρόνος? Ένας χρόνος μοναδικός που δεν θα επιστρέψει ποτέ? Μεγάλη η ανάγκη για δουλειά, τιτανοτεραστια η ανάγκη του παιδιού δίπλα στη Μαμα του σ αυτή την ηλικία. Αν κλαις εσύ τόσο, σκέψου το παιδί που δεν έχει τη λογική ότι η Μαμα πρέπει να δουλεύει, σκέψου το δικό του κλάμα.... Καλή δύναμη, ο Θεός είναι μεγάλος θα τα βολέψει να είσθε μαζί γιατί είναι πολύ κρίμα!

Φούσκωσε η καρδιά μου απ΄την αγάπη που έχεις στον Δανιήλ σου. Ένα κουκλάκι είναι, να τον χαίρεσαι με όλη σου την ψυχή! Εμένα, ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που δεν γνώρισα παρά όταν μεγάλωσα πια και αυτό λόγω δουλειάς και αυτός στο εξωτερικό. Κι όταν λέω "γνώρισα" εννοώ να μπορώ να νιώθω κοντά του. Όσο μεγάλωνα δεν ήξερα ότι μου έλειπε. Αντίθετα, κάθε φορά που ερχόταν ή που πηγαίναμε εμείς να τον δούμε ήταν μια γιορτή, ένα Γεγονός. Στα 19 μου κι ενώ είναι σπίτι, με βλέπει να κλαίω στο δωμάτιό μου. Ερωτοχτυπημένη τότε. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που τον θυμάμαι να γίνεται "ο μπαμπάς μου", με αυτά που μου είπε. Διαβάζοντας τα γράμματα που έστελνε στη μητέρα μου, "αγάπη μου, μου λείπεις πολύ και το κουκλάκι που φτιάξαμε μαζί", έκλαιγα, χωρίς όμως να καταλαβαίνω γιατί. Είναι αναντικατάστατη η παρουσία του γονιού. Όπως, πολύ σοφά, είπε και κάποιος εδώ, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς τραύματα. Τη χαρά και το "διαφορετικό" που ένιωθα κάθε φορά που τον έβλεπα δεν ξέρω αν το έχουν βιώσει παιδιά που είχαν τον πατέρα τους στο σπίτι. Μικρή, ένιωθα σαν πριγκίπισσα σε παραμύθι. Ως νεαρή κοπέλα, ένιωθα ότι δεν ξέρω τον πατέρα μου. Ως γυναίκα πλέον, τον αγαπάω τόσο πολύ, τόσο συνειδητά, τόσο βαθιά, τον εκτιμώ τόσο πολύ για όλα όσα έκανε για εμένα, που ειλικρινά σας το λέω, η αγάπη μου δεν έχει τέλος. Χαίρομαι που υπήρξαν άνθρωποι που σου έδωσαν οδηγίες, συμβουλές και πηγές. Θα τα καταφέρεις. Θα μεγαλώσεις τον μικρούλη σου με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς. Να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου. Σκέψου μόνο τί παράδειγμα του δίνεις. Να είναι μαχητής.

Καλημέρα γλυκειά μου!!!ΔΕΝ είμαι Θεός να κρίνω κανέναν αλλά σου λέω ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙΣ... ΕΣΥ μόνο ξέρεις πόσο σέρνεται η κάθε μέρα να περάσει μακρυά από τον μικρούλη σου... πιστεύω πραγματικά ότι τα δυσκολότερα πέρασαν και σε λίγο καιρό θα βρεις το σπίτι και θα πάρεις το γιόκα σου μαζί σου γνωρίζοντας ότι πάντα επέλεγες να κάνεις και θα συνεχίσεις να κάνεις το καλύτερο για εκείνον... ζοριστήκατε για ένα χρόνο αλλά του προσφέρεις μια ζωή με καλύτερες επιλογές... μην αφήνεις κανέναν να σε πληγώνει, τράβα μπρός γιατί ο καθένας γνωρίζει το καλύτερο για τον εαυτό του και την οικογένειά του...σε φιλώ και ΑΓΑΝΤΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!!!

Μαρίνα καλησπέρα....έχω εδώ και ενάμιση χρόνο που έχουμε βγεί εξωτερικό με την οικογένεια μου...μπορώ να σε καταλάβω με το θέμα της γλώσσας, με το θέμα να είσαι μακρυα απο τους δικούς σου ανθρώπους, με το να μην έχεις κανέναν...επίσης είμαι μανούλα και μπορώ να φανταστώ το τί περνάς εσύ αυτή την στιγμή...το μόνο που έχω να σου πώ είναι υπομονή και κουράγιο...γιατί πολεμάς για το αγγελουδι σου..για ένα καλύτερο δικό του μέλλον...μην το βάζεις κάτω όοοολα θα γίνουν γιατί έχεις υπομονή και επιμονή ...μετά θα έχεις τον χρόνο να καλύψεις όλα τα κενά απέναντι του....και θα δείς ότι θα έρθει ο καιρός που το παιδί σου θα καταλάβει το τί εκανες ΕΣΥ για αυτό... σου στέλνω τους χαιρετισμούς μου και συνέχισε δυναμικά....

Μαρινα, διαβάζοντας την ιστορία σου δεν μπόρεσα να συγκράτησω τα δάκρυα μου...πέρασα κι εγω κάτι αντίστοιχο, φύγαμε για Γερμανία με τον άντρα μου αφήνοντας πίσω τα δυο μας αγγελουδια. Τέσσερις μήνες μείναμε χωριά, τους δυο πρώτους μήνες δε μου ήταν αδύνατο να τους μιλήσω στο τηλ. Χωρίς να βάζω τα κλάματα, μετα κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα....η τύχη μας βοήθησε και βρήκαμε το πολυπόθητο ΣΠΙΤΙ σχετικά συντομα, ψάχναμε μόνο 2 μήνες!!!!!και τώρα είμαστε όλοι μαζι ξανά, ο Μικρος μου γιος 3,5 χρόνων την πρώτη μέρα που ξανασμιξαμε είπε : ' είμαστε μια μικρή οικογένεια!!!' και τα μάταια του γέλουσαν απο ευτυχία! Εχε πίστη και όλα θα πανε καλα, κανείς μια προσπάθεια για σένα και το παιδί σου! Ο θεός θα σε ανταμείψει! Σου εύχομαι ολόψυχα συντομα να έχεις στην αγκαλιά σου το μικρό σου αγγελουδι και να μη χωριστείτε ποτε ξανά!

Συνήθως δεν γράφω σχόλια αλλά εδώ η ιστορία σου με άγγιξε πολύ και πραγματικά μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις. Σε λίγο καιρό θα αποχωριστώ κι εγώ το παιδί μου, θα φύγει για Νορβηγία μαζί με τον άντρα μου και μετά θά πάω εγώ με τον γιο μου να τους βρούμε. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για σένα αλλά πραγματικά έχεις περάσει πολλά, έχεις κουραστεί πολύ και απ' ότι καταλαβαίνω απ' τα γραφόμενά σου η ζωή σου αρχίζει και μπαίνει σε μια κάπως καλή κατάσταση. Μην τα παρατας, μη ακους μαλακίες του τύπου "εγώ δεν θα μπορύσα να το κάνω ποτέ", γιατί όταν υπάρχει ανάγκη όλα μα όλα τα κάνεις, και πράγματα που σε θυμώνουν, που σε πληγώνουν. Συγκεντρώσου στον στόχο σου, και πάντα να σκέφτεσαι ότι τα πάντα γίνονται για το καλό του γιου σου και το δικό σου κα΄επέκταση. Καλό κουράγιο και δύναμη που σίγουρα κρύβεις πολύ και σίγουρα είσαι πολύ άξια και ικανή μάνα, μια με΄ρα ο γιος σου θα το καταλάβει και θα σε ευγνωμονεί γι΄αυτό.

Μαρινα καλησπερα. Μολις διαβασα την ιστορια σου και εχω προβληματιστει. Εγω δεν θα μπορουσα να το κανω με τιποτα και για κανεναν λογο. Οχι οτι ειμαι απο τις μαμαδες που δεν κανουν τιποτα χωρις τα παιδια τους αλλα αλλο ειναι να μην εισαι μαζι τους για λιγες ωρες και αλλο για πολλες-πολλες μερες.Μπορει οντως οπως ειπε και πιο πανω καποια μαμα οτι τα παιδια ξεχνανε ομως εγω ειμαι 38 χρονων και θυμαμαι την μαμα μου στα 4-6 μου χρονια να δουλευει ποσο μου ελειπε και ποσο ζηλευα τα αλλα παιδια που η μαμα τους ηταν σπιτι.Δεν μπορει να μην υπαρχει τιποτα στην Ελλαδα για σενα εστω και σε μια αλλη πολη εκτος Αθηνων και να μπορεις να εχεις και την μαμα σου το εχεις ψαξει αυτο; Eσυ και μονο εσυ ξερεις τη κατασταση καλυτερα απ΄ολους κι εμεις ,εγω να μιλαμε εκ του ασφαλους αλλα αυτο που κανεις τωρα ειναι η μονη λυση; Δεν θα ηταν καλυτερα να γυριζες, τουλαχιστον και 10 ωρες την ημερα να δουλευεις, ξερεις καποια στιγμη οτι το βραδυ θα αγκαλιασεις το παιδακι σου και ολα θα ξεχαστουν...

Γλυκειά Μαρίνα καταρχήν να χαίρεσαι το όμορφο αγοράκι σου. Είναι πράγματι πολύ δύσκολη η κατάσταση που ζεις, η χειρότερη για μια μάνα. Αλλά όπως διάβασα και από άλλες μάνες αξίζει τον κόπο να ζεις αυτή την κατάσταση? Ξέρω πως στην Ελβετία είναι δύσκολο να βρεις σπίτι και επίσης οι σταθμοί είναι πανάκριβοι οπότε δε μπορείς να έχεις το παιδί σου μαζί σου, αλλά μόλις γίνει 4 χρονών πηγαίνει στο σχολείο και είναι δωρεάν. Είμαι σίγουρη ότι οι γνωστοί σου θα ξέρουν αρκετά πράγματα για τη ζωή στην Ελβετία, αλλά ρίξε μια ματιά στα site που υπάρχουν για τους ξένους που πάνε στη χώρα. http://www.expatica.com/ch/main.html Ίσως βρεις πληροφορίες για σχολεία και σταθμούς και πως μπορείς να έχεις βοήθεια. Αν είσαι ανύπαντρη μητέρα ίσως έχεις βοήθεια και στους σταθμούς (αυτό τουλάχιστον ισχύει στην Αγγλία και στην Ολλανδία όπου ζούμε τώρα). Μέχρι πότε έχεις σκοπό να μείνεις εκεί. Και όπως είπε μια άλλη κοπέλα πρόσεχε μη γίνει ο ένας χρόνος, δυο κοκ. Εμείς ζούμε στο εξωτερικό και ενώ δουλεύουμε και οι δυο σε δουλείες με σχετικά καλούς μισθούς , ο δικός μου μισθός πήγαινε σχεδόν όλος στο σταθμό. Οι δικοί μας πρότειναν να κρατήσουν τη μικρή στην Ελλάδα αλλά δε μπορούσα να σκεφτώ πως θα γυρνούσα σπίτι και δε θα έβλεπα το προσωπάκι της ή δε θα άκουγα τη φωνή της. Και όσο και αν κάποιοι πιστεύουν ότι η ζωή στο εξωτερικό είναι καλύτερη από την Ελλάδα, όντας 7 χρόνια μακρυά από την Ελλάδα δε μπορώ να πω το ίδιο. Μας λείπουν πολλοί άνθρωποι, όμως τα τελευταία δυο χρόνια που έχουμε την μικρή μας η ζωή είναι πολύ πιο όμορφη γιατί έχουμε τη δική μας οικογένεια εδώ. Κάνε υπομονή αλλά μην αφήσεις τα χρόνια να περάσουν. Δε θα σου πω εγώ ούτε κανείς άλλος τι θα κάνεις, απλά προσπάθησε να έχεις στο νου σου τι αξίζει πραγματικά στη ζωή. Και όπως είπε μια μανούλα πιο πάνω μπορείς να γράφεις στο γιο σου τα συναισθήματα σου όλο αυτό το διάστημα που είστε χώρια. Μπορείς να το κάνεις σε blog ή και σε ένα απλό τετράδιο. Σου εύχομαι καλό κουράγιο και καλή δύναμη και σύντομα να μπορέσετε να είστε μαζί με το παιδάκι σου.

Κουράγιο κοπέλα μου, θέλει πολύ δύναμη για να κάνει κάποιος αυτό που κάνεις εσύ. Ένα χρόνο μακριά του??? Είμαι στη δουλειά και δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω και να τον πάρω αγκαλιά. Κλαίω μόνο που το σκέφτομαι. Μακάρι να σου πάνε όλα όπως τα θέλεις και γρήγορα να έρθει το παιδάκι σου κοντά σου.

η καρδια μου εχει σφιχτει καθως διαβαζω την ιστορια σου και ολα τα σχολια που ακολουθουν..εμεις ειμαστε ολοι εξω απο την κατασταση και δεν μπορουμε να ξερουμε..ομως συμφωνω 100% οτι τα παιδια χρειαζονται τη μαμα τους καθε στιγμη ποσο μαλλον οταν ειναι μικρα. κι εμεις που ειμαστε στην Ελλαδα, αναγκαζομαστε να δουευουμμε πολυ για να βγαλουμε τα προς το ζην (οχι πολυτελειες) και τα βλεπουμε 2-3 ωρες τη μερα. αλλα ειμαστε "γεματοι" κι εμεις κι αυτα. τα παιδια δεν τα νοιαζει αν εχουν μεγαλο δωματιο, ωραιο σχολειο, πολλα παιχνιδια..αν δεν εχουν τη μαμα τους τιπιοτα απο αυτα δεν εχει αξια..γυρνα πισω ή φερε και το παιδακι σου κοντα σου..ρωτα ενα παιδακι που μενει σε μια τρωγλη με μονα παιχνιδια 3 ταπερ και 5 κουταλες αλλα με τη μαμα του κι ενα που μενει σε παλατι με παιχνιδια ακριβα και ρουχα αλλα χωρις αυτην..η απαντηση ειναι στην καρδουλα σου..και γνωμη μου επειδη μεγαλωνουν γρηγορα ο καιρος περναει και δεν ξαναγυρναει. η ζωη ειναι πολυ μικρη..ζησε την κοντα στο παιδακι σου οσο πιο πολυ μπορεις!

Εξω από το χορό πολλά λέγονται..!!! Μην ακους κανένα πέρα από τον εαυτό σου. Κ εγώ έμεινα μόνη με ένα παιδί πριν από 11 χρόνια. Ήμουν νέα, είχα προοπτικές, είχα δυνατότητες, όμως δείλιασα, δεν κυνήγησα το καλύτερο για να μην αφήσω το γιο μου έστω κ λίγο μόνο του έμεινα εδώ, σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της που λέγοντας "φιλότιμο" εννοούν να δουλεύεις με τις ώρες χωρίς κανένα αντάλαγμα κ χωρίς καμμιά κοινωνική πρόνοια κ κανένα κράτος να σε προστατεύει. Κ τι πρόσφερα στο γιό μου? Νομίζεις ότι όταν γυρίσεις πίσω και δουλεύεις από το πρωι ως το βράδυ για να βγάλεις τα μισά από αυτά που βγάζεις τώρα θα τον βλέπεις? Μείνε εκεί που είσαι, φτιάξε ένα μέλλον καλύτερο για τους δυό σας κ μη μασάς καθόλου.Έδω η μισή Ελλάδα προσπαθεί να μεταναστεύσει... Κ έλεος πια με αυτό το "Έχει ο Θεός!" !!!! Το ακούω κ μου σηκώνεται η τρίχα! Αν γυρίσεις πίσω κ δεν σου κάτσει η σούπερ δουλειά, το σουπερ τζοκερ ή ο σουπερ παμπλουτος γαμπρός θα βαράς το κεφάλι σου στο τοίχο. Σε λίγο καιρό που θα μπορέσεις να φέρεις το παιδάκι σου εκεί, θα δεις ότι όλα θα ξεχαστούν, τα παιδιά συμβιβάζονται γρήγορα με τις καταστάσεις κ κυρίως ξεχνούν. Ναι, πίστεψέ με ξεχνούν, ενδέχεται όταν θα έρθει Ελβετία μετά από κανένα χρόνο να μην θυμάται ότι τον είχες αφήσει καν, γι'αυτο μην αναλώνεσαι στις τύψεις. Τα πράγματα στην Ελλάδα για μια γυναίκα μόνη με παιδί είναι δύσκολα, έκανες το καλύτερο που έφυγες, και βασικά με τη σημερινή οικονομική κατάσταση είναι πολύ δύσκολα για όλους μας....

Μαρίνα σε καταλαβαινω γιατί τόλμησα και εγώ ακριβώς το ίδιο όταν ο γιος μου ήταν δυο χρόνων.και δεν αντεξαμε μακρυά του πάνω από τρεις μήνες και έτσι τα παρατησαμε και γυρίσαμε κοντά του. Μετα ομωσ απο μια δυσκολη πολυ δυσκολη περιοδο που περασαμε στην Ελλαδα ειπαμε οτι δεν παει αλλο και οτι πρεπει κατι να κανουμε Γιατι στην οικογενεια μασ προστεθηκε ενα νεο μελοσ και αν μεναμε και αλλο στην Ελλάδα τα παιδιά μας δεν θα είχαν να φάνε ειδικα το νεογέννητο που το γάλα του κόστιζε 30 ευρώ. Ο σύζυγος μου είχε μεγαλώσει στην Γερμανία και ήξερε πόσο καλύτερη είναι η ζωή εκεί και έτσι όταν γέννησα έφυγε ο άντρας μου για τη Γερμανία το τι και πως είναι μεγάλη ιστορία. Κατάφερε και βρήκε ένα σπίτι το ενοικιάσε και ο σπίτονοικοκύρης του έδωσε κάποια παλιά έπιπλα για να βουλευτούμε.η αλήθεια είναι ότι ήμασταν πολύ τυχεροί. Και έτσι μετά από τρεις μήνες ήρθαμε εγώ και τα παιδιά κοντά του. Τώρα είμαστε σχεδόν ένα χρόνο στην Γερμανία αλλά τα πράγματα στην αρχή ήταν πολυ δύσκολα. Τώρα είναι πολυ καλύτερα το κράτος μας βοηθάει γιατί λόγο του μωρού εγω δεν δουλεύω. Θα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί δεν μπορείς να βρεις σπίτι. Αυτοί οι φίλοι σου που σε φιλοξενούν δεν μπορούν να σε βοηθήσουν; Δυστυχώς είσαι στην Ελβετία και δεν ξέρω τι νόμοι ισχύουν εκεί αλλιώς θΑ μπορούσα να σου δώσω λίγη βοήθεια. Ειλικρινά καταλαβαινω τι παρνας και κατα την δικιά μου ταπεινή γνώμη μεινε

Milodas sa to paidi pou i mama tou to afise gia na paei na doulepsei k me apoluto sevasmo stis epiloges sou k sto kouragio sou. Gurna pisw pron na einai arga. Ta paidia simadeuode apo tin apwleia. Eimai pa8ousa.

Είχα πάντα την ίδια γνώμη, ότι η ζωη μας είναι δίπλα σε αυτούς που αγαπάμε, μιλώντας πάντα εκ του ασφαλούς και υπό συνθήκες που κάτι τέτοιο είναι εφικτό! Επίσης, λέω ότι ποτέ δεν θα αφήσω το παιδι μου ούτε για μια ημέρα. Πριν κανά χρόνο και με πολλά που ακούγονταν για την κατάσταση με την χρεοκοπία στην Ελλάδα, είπα ότι εάν χρειαστεί για να είναι καλά το παιδι μου, να το στείλω στον αδερφο μου στην Γερμανία! Έτρεμα στην ιδέα ότι θα αποχωριστώ το παιδι μου, αλλά απο την άλλη ανακουφιζόμουν που είχα μια εναλλακτική, για να είναι το παιδι μου καλά. Λοιπόν, μην κρινουμε, η καρδιά της μάνας ξεριζώνεται μακριά απο το παιδι της. Εγώ νομίζω ότι όταν ο Ντάνιελ μεγαλώσει θα είναι πολύ περήφανος για τη μανούλα του. Μην νιώθεις τύψεις! Κανε το καλυτερο για το παιδάκι σου και για σένα! Με το καλό να σμιξετε μια για πάντα!

Αχ ποσο σε νιωθω,ποσο σε καταλαβαινω,εχω τρεις μηνες που λειπω σε αλλη πολη,πολλα χιλιομετρα μακρια απο το παιδακι μου και ολο αυτο το διαστημα το βλεπω καθε 2 βδομαδες για ενα σαββατοκυριακο και στη συνεχεια ξαναγυριζω στη μοναξια μου και κλαιω ασταματητα,μου λειπει αφανταστα και ειναι ενος ετους περιπου.Η οικονομικη κριση με εφερε να δουλευω σε μια ακριτικη πολη,με το τιμημα να μην μπορω να εχω το παιδι μου καθε μερα...και αυτο θα συνεχιστει για ενα χρονο ακομα περιπου.Την πρωτη φορα που την αφησα,φοβομουν οτι μολις με εβλεπε ,μετα απο 2 εβδομαδες δε θα με αναγνωριζε,ειχε αυτα τα γουρλωμενα ματια,αλλα καθε μα καθε φορα μετα απο λιγα μολις λεπτα ειναι σαν να μην περασε ουτε ενα λεπτο....μεχρι να ερθει η ωρα να ξαναφυγω παλι....Τις επομενες φορες ξερω..το παιδι μου δε με ξεχναει...Πολυ δυσκολη κατασταση,ιδιως αν οι μερες ειναι πολυ περισσοτερες απο 15,οπως ειναι για μενα οι μερες που δε βλεπω το παιδι μου...παντα θα υπαρχουν οι σκεψεις για το τραυμα που μπορει να προκληθει στην ψυχουλα της,αλλα ξερεις κατι,δε χανω την αισιοδοξια μου,καποια μερα θα την εχω κοντα μου και το πιστευω οτι ολα τα κενα μπορουν να αναπληρωθουν,ποτε δε θα ειναι αργα,πιστεψε το κι εσυ!καποια στιγμη θα ειστε κοντα και θα αναπληρωσετε το χαμενο χρονο.

Έχω δακρύσει διαβάζοντας την ιστορία σου, αν και ότι και να γράψει κανείς, όσο είναι απ'έξω δεν μπορεί να το καταλάβει ακριβώς! Η αλήθεια είναι ότι τύψεις αισθάνθηκα κι εγώ πολλές για το μωράκι μου. Το γέννησα κι εγώ και το μεγάλωσα μέχρι τα τρία του, έξω από την πατρίδα μας, μόνο που εγώ είχα και τον μπαμπά του μαζί. Πέρα από εμάς όμως το χάος!! Μόνοι από τη μέρα που άνοιξε τα μάτια του, να μην έχουμε κανέναν απολύτως! Θυμάμαι όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί για μερικές μέρες στο νοσοκομείο, πήρα κακήν κακώς άδεια από τη δουλειά μου και ήμουν 24 ώρες το 24ωρο, μόνη στο νοσοκομείο, άυπνη, αν δεν έβρισκα νοσοκόμα να μείνει με το παιδί στο κρεβάτι, δεν πήγαινα ούτε τουαλέτα! Δουλεύαμε και οι δύο 7.00 πμ -7.00 μμ, 6 μέρες την εβδομάδα και από δύο μηνών τον άφησα σε γυναίκα στο σπίτι ανανγκαστικά. Με έβλεπε 4 ώρες την ημέρα το βράδυ πριν κοιμηθεί! Ακόμα και στις σχολικές γιορτές η νταντά του πήγαινε. Της είχα μάθει να χειρίζεται την κάμερα και την φωτογραφική και τα έβλεπα το βράδυ με τον μπαμπά του. Ήμουν στη δουλειά όταν περπάτησε και όταν είπε μαμά! Τύψεις, τύψεις, τύψεις... Λοιπόν, ξέρεις τι με ανακούφισε κάπως;; Άρχισα να γράφω ένα μπλογκ γι'αυτόν! Το έχω κλειδωμένο και κρυφό από όλους. Του γράφω τις σκέψεις μου, τι κάνω γι'αυτόν, τι του στερώ και πως αισθάνομαι, του γράφω τι έχασα και τι κέρδισα , ότι , ότι, ότι θέλω να βγάλω από μέσα μου! Και απευθύνεται σε εκείνον! Γράφω σαν να τον έχω μπροστά μου και του μιλώ. Σε έναν ενήλικα! Σκοπεύω να του δώσω τους κωδικούς όταν ενηλικιωθεί και γίνει μπαμπάς ο ίδιος ή αν υπάρξει λόγος να τους πάρει νωρίτερα. Τα έβγαζα κάπως από μέσα μου και μια μέρα που θα έρθει η ώρα να αντιληφθεί τι συμβαίνει, θα τα διαβάζει όπως έγιναν, θα διαβάσει γιατί έγιναν και δεν θα έχει καμιά αμφιβολία για το ποιός πραγματικά τον αγάπησε! Το μόνο που προσέχω πολύ, είναι να μη δημιουργήσω τύψεις σε εκείνον για οτιδήποτε.... Χρησιμοπιώ χιούμορ, του μιλώ και για τις δικές του αναμνήσεις που δεν θα θυμάται αφού είναι πολύ μικρός, του γράφω για όσα συμβαίνουν όταν εκείνος δεν θυμάται, αλλά έχει αυτή την αίσθηση, την κάπως στο μυαλό του, την απροσδιόριστη! Και μια μέρα θα είναι πολύ περήφανος (θέλω να πιστεύω) για τους γονείς του! Δοκίμασε αν θέλεις... Με πολλή πολλή αγάπη!

Μόνο τον τίτλο που διάβασα και μπήκα για δευτερόλεπτα στην θέση σου ένιωσα σαν να μου έχουν βάλει ένα μαχαίρι στην καρδιά... Διαβάζοντας στην συνέχεια και το υπόλοιπο κείμενό σου ήθελα να τρέξω στο παιδάκι μου και να του κάνω μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά και να του δώσω ένα ρουφηχτό φιλί. Ένα μόνο θέλω να σου πω, να μην το βάλεις κάτω και να κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου ότι είναι καλύτερο για το παιδάκι σου!!! Και αν αυτό είναι να μείνεις εκεί, μακριά από το αγοράκι σου για λίγο ακόμα, κάθε φορά που θα αισθάνεσαι τύψεις να σκέφτεσαι ότι τα κάνεις όλα για αυτόν... Καλό κουράγιο...

δεν θα σου χαιδεψω τα αυτια αλλα ουτε και θα σε κρινω αλλα το ιδιο εκανε και η πεθερα μου στον ενα της το γιο και το παιδι μεχρι τα 7 δεν την ελεγε μαμα ελεγε την γιαγια μαμα και 37 χρονων τωρα το κουβαλαει ακομα μεσα του η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να εισαι διπλα στο παιδι σου το παιδι ενα πιατο φαι θελει και εσενα ολο και κατι θα βρεις αν το θες πραγματικα αλλα το παιδι σε εχει αναγκη και στιγμες που περνανε μακρια δεν ερχονται οποτε ζυγισε τα και διαλεξε