Ένας χρόνος μακριά από το παιδί μου
Ένας χρόνος μακριά από το παιδί μου
μαμά Μαρίνα
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κενό από αυτό που μένει στην ψυχή μιας μάνας, όταν αφήνει πίσω το παιδί της… Κάτι που ποτέ δεν πίστεψα ότι θα κάνω…
Από τη μέρα που γενήθηκε δεν τον άφησα ποτέ. Όταν έκλεισε τον πρώτο χρόνο ξεκίνησα να δουλεύω και τον κοιτούσε η μαμα μου, αλλά τα πράγματα στην Ελλάδα δυσκόλεψαν πολύ… Και έτσι είπαμε να κοιτάξουμε για έξω… Είχαμε κάποιους γνωστούς στην Ελβετία και έτσι ήρθα εγώ πρώτη να δω πως είναι τα πράγματα. Πριν να φύγω έβαλα όριο τρεις μήνες το περισσότερο που θα καθόμουν μακριά απ το παιδί μου. Και μετά, αν δεν ερχόταν αυτός, θα γυρνούσα εγώ (πάντα στην ζωή μου πίστευα και έλεγα ότι πιο σημαντικό πράγμα σε αυτήν την την ζωή από το να περνάς χρόνο με αυτούς που αγαπάς, δεν υπάρχει… Στιγμές..!)
Προς μεγάλη μου έκπληξη, με 0 γερμανικά μετά από δύο βδομάδες βρήκα δουλειά σε ένα φούρνο. Και πέρασε ένας, δύο, τρεις μήνες. Βρήκα σπίτι, μια γκαρσονιέρα.
Με τον μπαμπά του παιδιού μου δεν ήμασταν πια μαζί.
Ηρθε η μαμά μου Ελβετία με το μωρό μετά από τέσσερις ολόκληρους μήνες που είχα να τον δω… Δεν έκλεισα μάτι την προηγούμενη βραδιά… Ούτε ένα λεπτό δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Και ήρθε η στιγμή να αγκαλιάσω το παιδάκι μου μετά από τέσσερις μήνες… Βγήκανε η μαμά μου και ο Daniel στο καρότσι του, άνοιξα τα χέρια μου περιμένοντας να τρέξει μέσα στην αγκαλιά μου… Κάτι που δεν έγινε. Δύσπιστος και θυμωμένος μαζί μου (σκέφτηκα ), μάλλον μπερδεμένος…
Πήραμε το τραίνο και φτάσαμε σπίτι… Και εκεί έγιναν όλα όπως πάντα, φιλιά, αγκαλιές, παιχνίδια… Η χαρά μου απέραντη!
Περάσανε δύο μήνες. Χριστουγγενα, Πρωτοχρονιά.. Σε μια χώρα ξένη, κρύα που ναι μεν μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί μου και για μένα, αλλά είναι μια χώρα που τίποτα δεν είνα εύκολο όπως πολλοι φαντάζονται, που δεν καταλαβαινεις τη γλώσσα, που οι μόνοι άνθρωποι που γνωρίζεις είναι αυτοί που σε φιλοξένησαν και δύο τρεις ακόμα… Κανένας δικός μου κοντά…
Πέρασαν οι γιορτές, ήρθε και η αδερφή μου για να κάνει Πρωτοχρονιά μαζί μας, με τους μπαμπάδες μας μακριά και ο Daniel και εγώ… Πέρασαν οι δύο μήνες και έπρεπε να γυρίσουν στην Ελλάδα… Τον άφησα στο αεροδρόμιο να φύγει και η καρδιά μου έγινε μαύρη, τα γόνατα μου λύγισαν.. και έμεινα εκεί, έξω από το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, μεσα στο κρύο, πιο μόνη από ποτέ… Με πιο πολλές τύψεις από ποτέ…
Γύρισα σπίτι και έκλαψα και έκλαψα… και πήγα στην δουλειά την αλλη μέρα, όπως κάθε μέρα, στις έξι παρά το πρωί, με τα μάτια πρησμένα και με έναν κόμπο στο στήθος.
Μετά από λίγο, το Φεβρουάριο πήγα εγώ Ελλάδα για δέκα μέρες… Με τον Δανιήλ κολλημενο πάνω μου, να μη με αφήνει ούτε τουαλέτα να πάω… Και όσο πλησίαζαν οι μέρες να φύγω, όλο και εσφιγγε αυτός ο κόμπος…
Και πάλι εδώ μόνη… Να δουλεύω πολύ, να ψάχνω για καλύτερα, να παιδεύομαι να μάθω μια καινούργια γλώσσα… Και η μόνη σκέψη…
Πόσο κακό του κάνω;;; Είναι αυτό το σωστό;
Ας μου πει κάποιος, είναι αυτό που πρέπει να κάνω για το παιδί μου;
Και πέρασε πάλι ο καιρός, τέλος Απριλίου δύο ρούχα σε μια τσάντα και πάλι Ελλάδα… Φτάνω σπίτι, μπαίνω και ακούω τη μαμά μου να λέει «Daniel, η μαμάκα είναι!«
Ανεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας και ήταν εκεί, δίπλα από την ορθανοιχτη πόρτα να κοιτάει με τα ματάκια του γουρλωμένα. Μόλις τον βλέπω, τα μάτια θόλωσαν από τα δάκρυα και αυτός έβαλε το χεράκι του στο στόμα σαν να έλεγε «Η μαμά μου είναι;»
Έδειχνε τόσο σοκαρισμένος… Τον πήρα αγκαλιά και κούρνιασε… Και έκατσε μες στην αγκαλιά μου για πολλή ώρα…
Και πέρασαν πάλι οι μέρες και πάλι πίσω. Και ο κόμπος και το κενό αυτό όλο να μεγαλών και ο Daniel να έχει σταματήσει να λέει «Μαμά» και να βλεπόμαστε κάθε μέρα μόνο από την κάμερα Και αυτά τα βραδια τα ατελείωτα που τα δάκρυα δεν έχουν τελειωμό και τα ερωτηματικά που κανένας δεν μπορεί να μου απαντήσει -μάλλον γιατί πρέπει να το κάνω μόνη- να μένουμε εκεί και ο πόνος αβάσταχτος όταν βλέπω μαμάδες με τα μωρά τους και οι τύψεις…
Τόσες τύψεις που όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα φύγουν ποτέ από μέσα μου…
Είχα προβλήματα στη δουλειά μου, έμεινα χωρίς δουλειά και πείσμωσα… Και είπα «Όχι, δεν είμαι εδώ τόσο καιρό χωρίς το παιδί μου για να παρατήσω έτσι!» και βγήκα στους δρόμους της Ζυρίχης και πήγα παντού και βρήκα μια δουλειά πολύ καλύτερη από την άλλη και τώρα μπορώ να ψάξω για ένα σπίτι κανονικό… Και πέρασε το καλοκαίρι και το σπίτι ακόμα να έρθει. Ούτε εγώ δεν ξέρω ποσα έχω δει και πόσες αιτήσεις έχω στειλει… και έχω να δω το μωράκι μου τέσσερις μήνες πάλι… Γιατί δεν έχω άδεια από την καινούργια δουλειά τους πρώτους τρεις μήνες και ούτε αυτός μπορεί να έρθει γιατί έπρεπε να αφήσω το σπίτι που είχα και μενω πάλι σε κάτι φίλους, μέχρι να βρω αυτό το πολυπόθητο σπίτι που θα ανοίξει το δρόμο για να έρθει το παιδάκι μου…
Και οι τύψεις κάθε μέρα μεγαλώνουν και μεγαλώνουν… Και τα ερωτηματικά γίνονται όλο και περισσότερα… Πόσο κακο του κάνω;;; Αξίζει τον πόνο αυτό για ένα καλύτερο μέλλο; Δεν υπάρχει βράδυ που δεν θα τον δω στον ύπνο μου… Και δεν μιλάω… Γιατί είμαι έτσι… Πάντα έτσι ήμουν…
Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ όλα αυτά με εσάς τις μαμάδες… Εδώ που είμαι δεν έχω κανέναν να τα πω. 10 Σεπτεμβρίου σήμερα σε πέντε μέρες κλείνω ένα χρόνο… Ένα χρόνο μακριά από το παιδί μου. Μέσα στο χρόνο αυτό ζήσαμε μαζί πάνω κάτω τρεις μήνες. Τίποτα δεν θα καλύψει ποτέ τον χρόνο που έχασα με το παιδί μου. Είναι στιγμές που θέλω να πάρω τα πράγματα μου και να γυρίσω πίσω και να τελειώσουν όλα. Και είναι στιγμές που πραγματικά νιώθω οτι δεν ξέρω τι κάνω…
Daniel, σ’ αγαπαω όσο τίποτα… Συγγνώμη, ψυχή μου! Συγγνώμη αν προσπαθώντας να κάνω κάτι καλό για σένα, έχω κάνει ότι χειρότερο…
Μια φωτογραφία μας από όταν ήρθε στη Ζυρίχη
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Να γυρίσεις στον γιό σου! Θα μπορούσα να σου γράψω ολόκληρο κατεβατό αλλά έτσι και αλλιώς αυτή είναι η γνώμη μου και τελικά θα κατέληγα στο... να γυρίσεις!
Πως αντέχεις? Πως μπορείς κ είσαι μακριά του? Ένας χρόνος? ΈΝΑΣ χρόνος? Ένας χρόνος μοναδικός που δεν θα επιστρέψει ποτέ? Μεγάλη η ανάγκη για δουλειά, τιτανοτεραστια η ανάγκη του παιδιού δίπλα στη Μαμα του σ αυτή την ηλικία. Αν κλαις εσύ τόσο, σκέψου το παιδί που δεν έχει τη λογική ότι η Μαμα πρέπει να δουλεύει, σκέψου το δικό του κλάμα.... Καλή δύναμη, ο Θεός είναι μεγάλος θα τα βολέψει να είσθε μαζί γιατί είναι πολύ κρίμα!
Μαρινα, σε αντιστοιχη κατασταση βρισκομαστε τωρα με τον άντρα μου. Βεβαια ερχεται μια φορα καθε ενα-εναμιση μηνα αλλα η απώλεια για το παιδι ηταν τεράστια περνούσαν άπειρο ποιοτικό χρόνο μαζί. Αντιπαρέρχομαι ολές αυτές τις μαλακέιές που διαβάζω καθε φορα που μπαινω σ αυτο το site λεώ να μην ξαναμπώ γιατι δεν αντέχω το μαστιγωμα απο τις τέλειες μάνες. Αλήθεια πιστεύουν καλυτερά να ζείς σε τρώγλη και να σαι με τα παιδία σουνηστικά? Απο που τα γράφουν αυτα εκ του ασφάλους? εζησαν σε τρώγλη ή να μην έχεις να ψωνίσεις φαγήτο ως το τελός του μήνα? Δεν ξέρω κατα πόσο έχω δικαιώμα να σε συμβουλευσω. Θα πω μόνο την δική μου πλεύρα. Ναι προσπαθήσαμε να θυσιασούμε στιγμές οικογείακης "ευτυχίας" για να εχουμε μετα καλύτερες μέρες. Συντομα θα προσπαθήσουμε να τον ακολουθήσουμε. Ναι δεν θεωρω οτι να φυτοζωώ στον τόπο μου αξίζει αυτη τη στιγμη, γιατι η γενία μου στην Κυπρο εζήσε προσφύγια και αντίσκηνα και ξέρει τι σημανει τρώγλη.... θα κάνω οτι χρείαστει για το καλυτερό μέλλον των παιδίων μου και ευχόμαι πως θα το αναγνωρίσουν και οι δύο στο μέλλον. Αν δεν το αναγνωρίσουν δεν με πειράζει γιατι θα ξέρω οτι θα μιλούν εκ του ασφαλόυς μεσα απο την καλύτερη ζωή που θα έχουν και δεν θα εχεί χρειαστεί να καταλάβουν τις συνθήκες της αποφάσεως μας.... ΚΟΥΡΑΓΙΟ
Φούσκωσε η καρδιά μου απ΄την αγάπη που έχεις στον Δανιήλ σου. Ένα κουκλάκι είναι, να τον χαίρεσαι με όλη σου την ψυχή! Εμένα, ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που δεν γνώρισα παρά όταν μεγάλωσα πια και αυτό λόγω δουλειάς και αυτός στο εξωτερικό. Κι όταν λέω "γνώρισα" εννοώ να μπορώ να νιώθω κοντά του. Όσο μεγάλωνα δεν ήξερα ότι μου έλειπε. Αντίθετα, κάθε φορά που ερχόταν ή που πηγαίναμε εμείς να τον δούμε ήταν μια γιορτή, ένα Γεγονός. Στα 19 μου κι ενώ είναι σπίτι, με βλέπει να κλαίω στο δωμάτιό μου. Ερωτοχτυπημένη τότε. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που τον θυμάμαι να γίνεται "ο μπαμπάς μου", με αυτά που μου είπε. Διαβάζοντας τα γράμματα που έστελνε στη μητέρα μου, "αγάπη μου, μου λείπεις πολύ και το κουκλάκι που φτιάξαμε μαζί", έκλαιγα, χωρίς όμως να καταλαβαίνω γιατί. Είναι αναντικατάστατη η παρουσία του γονιού. Όπως, πολύ σοφά, είπε και κάποιος εδώ, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς τραύματα. Τη χαρά και το "διαφορετικό" που ένιωθα κάθε φορά που τον έβλεπα δεν ξέρω αν το έχουν βιώσει παιδιά που είχαν τον πατέρα τους στο σπίτι. Μικρή, ένιωθα σαν πριγκίπισσα σε παραμύθι. Ως νεαρή κοπέλα, ένιωθα ότι δεν ξέρω τον πατέρα μου. Ως γυναίκα πλέον, τον αγαπάω τόσο πολύ, τόσο συνειδητά, τόσο βαθιά, τον εκτιμώ τόσο πολύ για όλα όσα έκανε για εμένα, που ειλικρινά σας το λέω, η αγάπη μου δεν έχει τέλος. Χαίρομαι που υπήρξαν άνθρωποι που σου έδωσαν οδηγίες, συμβουλές και πηγές. Θα τα καταφέρεις. Θα μεγαλώσεις τον μικρούλη σου με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς. Να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου. Σκέψου μόνο τί παράδειγμα του δίνεις. Να είναι μαχητής.