Μαμά σε απόγνωση!!
Δεν ξερω ακριβως γιατι σας γραφω, μαλλον θελω να τα βγαλω απο μεσα μου η καλυτερα να παρω κουραγιο απο αλλες μανουλες που περνανε ισως τα ιδια…
Πριν δυο μηνες γεννησα το δευτερο παιδακι μου, μπεμπουλα αυτη τη φορα και πετουσα στα συννεφα!! Και να τωρα δυο μηνες μετα που το ροζ συννεφακι εξαφανιστηκε και εγω περναω τα μεγαλυτερα ζορια της ζωης μου!
Ας σας εξηγησω λοιπον…
Η μικρη μου μπεμπουλα τις πρωτες μερες της γεννησης της κοιμοοοοοταν συνεχως!! Οσο ομως περνουσαν οι μερες αρχισε οχι να ξυπναει απλως, αλλα να σηκωνει τη γειτονια στο ποδι!! Κοριτσια, κλαιει συνεχεια!!! Χωρις υπερβολη, την κραταω συνεχεια στα χερια μου, και το χειροτερο; Οταν αποκοιμηθει και την αφησω στο κρεβατι της ξυπναει αμεσως!!!!
Θα μου πειτε «Καλα τι περιμενες; Μωρο ειναι, τα μωρα κλαινε» Ναι αλλα ελα που εχω κι αλλο ενα διχρονο, πολυυυ ζωηρο αγορακι που ειχε τη μαμα του δυο χρονια τωρα αυτοκολλητακι, και τωρα τη βλεπει συνεχεια να περιφερεται με ενα μωρο στην αγκαλια…
Ειμαι ενα ρακος!! Ο υπνος μου ελαχιστος οπως και η βοηθεια που εχω.. Ο αντρας μου δουλευει σχεδον ολη μερα, η μονη μου βοηθεια ειναι η μαμα μου καποιες ωρες και οχι καθημερινα… Ας μην αναφερθω στις ορμονες που χορευουν σαν τρελες, αυτο ειναι αυτονοητο ετσι; Νιωθω τοοοοσο κουρασμενη…
Αχ γκρινιαξα πολυ, το ξερω αλλα για πειτε καμια καλη κουβεντα μηπως συνελθω και δω παλι το ποτηρι μισογεματο!!!
Σας φιλω και σας ευχαριστω για το χρονο που μου αφιερωσατε!!!
μαμά Ε.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Για να νιωσεις καλυτερα σου λεω οτι ειμαι στην ιδια κατασταση με εσενα μονο που εμενα η δευτερη γεννα ειναι διδυμα και ο μπεμπης μας κλαιει συνεχεια..κολικοι..υπομονη θα περασει..!!!δεν εισαι μονη!!
Καλημέρα σας. Εχω και γώ μια κορη δύο μηνών η οποία είναι πολύ ήσυχη,σπανίως κλαίει.Το παιδί της αδερφής μου είναι 5 μηνών και κλαίει σταμάτητα,να σημειωσω επίσης ότι οι ώρες που κοιμάται είναι ελάχιστες. Το πρόβλημα της μικρής είναι ότι δεν κάνει κακάκια της και έχει πονάκια . Τα παιδιά κυριώς κλαίνε όταν θέλουν φαι ,όταν θέλουν να ενεργηθούν και δεν μπορούν,όταν έχουν κολικούς ,όταν πονάει το αυτάκι ,όταν χρειάζεται αλλαγή πάνας,όταν θέλουν την πιππίλα τους. Κάτι άλλο που θα σου έλεγα να εφαρμόσεις είναι η απαλή μουσική,τα παιδιά ηρεμούν . Αν τώρα το παιδί δεν έχει κάτι απο αυτά να επικοινωνήσεις με την παιδίατρο, Επίσης σε αυτή την ηλικία καλό είναι να κάνεις και ένα μασαζάκι γιατι ίσως να πονάνε τα κοκκαλάκια της
Έχω δυο κόρες 4,5 ετών και 3 μηνών. Η μικρή κάθε βράδυ κλαίει μέχρι τις 2 τουλάχιστον οπότε και εξαντλείται και ως τότε θέλει να την περπατάς όρθια στην αγκαλιά. Η μεγάλη που ζηλεύει, απαιτεί να την κοιμίζω αγκαλιά στο κρεβάτι της με παραμύθια και νανουρίσματα. Και κάθε φορά που θα με δει με τη μπέμπα πάλι από την αρχη. Κουράγιο θα ξεπεταχτούν.
Όταν γέννησα το 3ο μου αγοράκι τα διδυμάκια μου ήταν 2 χρονών.... Το νεογέννητο έκλαιγε συνέχεια και εγώ το είχα όλη μέρα μέσα στο μάρσιπο αγκαλιά για να ηρεμεί.... και για να κάνω και καμιά δουλειά.... Τα δίδυμα όλη μέρα τσίριζαν και ήταν πολύ θλιμμένα από τη ζήλια τους και έκαναν ότι μπορούσαν για να ξυπνάνε το μωρό.... Αυτό είχε κατατρομάξει το καημένο και μόνο που τους έβλεπε έκλαιγε. Πέρασα νομίζω τους χειρότερους ΄6 μήνες της ζωής μου προσπαθώντας να κάνω τα δίδυμα τουλάχιστον να μην είναι θλιμμένα και προσπαθώντας να τους ευχαριστώ σε όλα. Κατάφερα και θήλασα το μωρό μου 16 μήνες.Τώρα τα αγοράκια μου είναι 4,5 και ο μικρός μου 2,5 και τα πράγματα είναι σαφώς πολύ καλύτερα.... Ο ύπνος μου είναι γύρω στις 5 ώρες την ημέρα, αφού και οι 3 ακόμα ξυπνάνε το βράδυ και θέλουν τη μαμά τους, όμως είναι κάτι που το έχω συνηθίσει πια..... Σίγουρα νιώθω πολύ κουρασμένη ακόμα όμως αντέχω..... Και προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε τους στιγμή πάντα..... Με αυτόν τον τρόπο μου φεύγει και όλη η κούραση.... Βλέποντάς τους ευτυχισμένους και χαρούμενους.... Κάνε υπομονή όλα θα γίνουν καλύτερα. αυτό είναι το μόνο σίγουρο..... Να σου ζήσουν και να είναι πάντα ευτυχισμένα.
Τωρα που σου γραφω με το αλλο χερι κουναω το καροτσι!ο μικρος ειναι 50ημερων και ο μεγαλος 3,5!εχω πλανταξει στο κλαμα απο την κουραση που προκαλει η αυπνια αλλα κυριως η ζηλια του μεγαλου!οι κρισεις θυμου,τα συνεχομενα "οχι!" κλπ!!και εχω χαθει καπου,λεω "εγω δεν ηθελα δευτερο παιδι;" ειναι πολυ δυσκολα αλλα σιγουρα δεν εισαι η μονη κ σκεψου οτι τα καλυτερα ερχονται!οσο μεγαλωνει τοσο καλυτερα.κι εκει σκεφτομαι πως καθε μερα που περναει ειναι μοναδικη γιατι αλλο μωρο δεν θα κανω!επομενως δωσε χωρο κ χρονο στον εαυτο σου.
Κοριτσια το σταθερο προγραμμα στη καθημερινοτητα τους ειναι το παν! Μαθαινουν σε αυτο και μετα απο προσπαθεια τουλαχιστον 2 μηνων αρχιζουν και το ζητανε τα ιδια απο μονα τους! Το ζω τους τελευταιους μηνες που κραταω 2, 2χρονα αγορακια και σε συνεργασια με τη μαμα τους τα εχουμε βαλει σε πολυ σταθερο προγραμμα με πολυ υπομονη,επιμονη και αυτοσυγκρατηση φυσικα να μην ενδωσουμε στα θελω τους οσο κι αν φωναξουν! Το καλυτερο επιτευμα μας παντως ειναι ο υπνος τους, εχουμε καταφερει να κοιμονται το μεσημερι χωρις κιχ για τουλαχιστον 1,5 ωρα και το βραδυ σχεδον σερι επισης χωρις φωνες. Το κολπο? Ηρεμα λογια.. Τυπου τωρα ειναι ωρα που ολα τα παιδακια κλεινουν τα ματακια και κοιμουνται να ξεκουραστουν (λιγα χαδακια στη πλατη) και καληνυχτα :-) Ολα αυτα βεβαια μετα απο πολυυυ προσπαθεια και επιμονη!!
Ακουσε τη Nina φίλη μου.Και αγόρασε ένα σλιγκ! Και στο τέλος της ημερας σκέψου για λίγο τα όμορφα, που πάντα υπάρχουν. Και έρχονται καλύτερες μέρες και νύχτες, αλλά και αυτές ακόμα, οι πιο δυσκολες φεύγουν και το μωρό δεν είναι πια μωρό και δεν μυρίζει σαν μωρό...Αγκαλιές,μυρωδιές και υπομονή. (Το σλιγκ θα σου λύσει τα χέρια, ειδικά όταν χρειάζεται να τρέχεις και με το μεγαλύτερο παιδάκι σου.Το δικό μου το αγόρασα απο το ιντερνερ, αστεράκι μάρσιποι αγκαλιάς, όπου η κοπέλα που τους φτιάχνει, η Στέλλα, είναι παντα πρόθυμη να σε βοηθήσει να βρεις τρόπο να το χρησιμοποιήσεις σε κάθε θέση και φάση του μωρού σου). Σου ευχομαι τα καλύτερα
Νίνα σε ευχαριστώ ποτ αφιέρωσες λίγο απο τον χρόνο σου και απάντησες. πραγματικά μέσα στην κούραση - γιατί η κούραση απο το παιδί/μωρό δεν συγκρίνεται με καμία άλλη - κάνεις και λές πράγματα που το μετανοιώνεις μεν, συνεχίζεις να τα κάνεις δε. πολλές φορές έχω φωνάξει στο μωρό ή έχω χτυπήσει την πόρτα ακόμα και πιάτο έχω σπάσει απο την εξάντληση. γιατί δεν κοιμάται μετά απο ατελείωτες ώρες κουνήματος, γιατί γκρινιάζει συνεχώς, γιατί το μωρό της φίλης μας είναι διαφορετικό και συνεργάσιμο, γιατί ναι ενδόμυχα κάνεις συγκρίσεις και λές γιατί το δικό μου ξυπνά κάθε 1 ώρα και τα άλλα όχι. εννοειται πως δεν το αλλάζεις με τίποτα και το αγαπάς όσο τίποτα αυτά είναι αυτονόητα έτσι. απλά κάποια μωρά/παιδιά είναι πιο συνεργάσιμα πώς να το κάνουμε. όσο για την μαμά Έρη το μόνο που έχω να πώ είναι αυτή η τόσο εκνευριστική λέξη "υπομονή" που όποιος μου την έλεγε μου ερχόταν να του αντιμιλήσω. πραγματικά όταν μου έλεγαν στην ηλικία των 2 μηνών ότι στον χρόνο θα στρώσει μου φαινόταν ότι δεν θα έφτανε ποτέ αυτή η ωρα. ήμουν απελπισμένη, ίσως και ακόμα απλά έχω αποδεχθεί κάποια πράγματα. έχω και τις στιγμές έξαρσης αλλά ευτυχώς είναι λιγότερες με τον καιρό.
Αυτό το έχω αποδεχτεί μερικά πράγματα το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ το είχα αυτό και πίστευα ότι ήταν θέμα ιδιοσυγκρασίας του παιδιού που έπρεπε να το αποδεχτώ. Περισσότερο ήταν θέμα αποφασιστικότητας και δέσμευσης δικής μου στο να αλλάξουν μερικά πράγματα. Μην ανησυχείτε κορίτσια, κάντε τα όπως μπορείτε απλώς να σκέφτεστε λίγο και τον εαυτό σας. Γιατί το παιδί όσο χώρο του δίνεις τόσο απλώνεται. Μετά η πλάκα είναι ότι ξεχνάς τι δυσκολίες είχε και εκεί κάπου εκεί στα 3 αρχίζει ο παράδεισος, γιατί αλλιώς επικοινωνείς, το παιδί δεν είναι τόσο εξαρτημένο από εσένα πια κι εσύ αρχίζεις και έχεις προσωπικό χρόνο και χώρο.
Νίνα.... πραγματικά δεν θα μπορούσες να με εκφραζεις περισσότερο! μπορείς να μου δώσεις παραπάνω λεπτομέρειες πως κατάφερες να βάλεις την μικρή σου σε πρόγραμμα όσον αφορά τον ύπνο της. εγώ έχω μια κόρη 13 μηνών και πραγματικά μας έχεις όπως λές και εσύ καβαλίσει κανονικά!! είμαστε 2 γονείς και 4 παππούδες και δεν μπορούμε να την βάλουμε σε σειρά ούτε το βράδυ αλλα κυρίως την ημέρα.
Μη με αντιγράψεις γιατί έκανα όλα τα δεν πρέπει....φωνή, απειλές (αν δεν κοιμηθείς τώρα αύριο δε θα κάνεις αυτό....αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να το αποφεύγεις και η τιμωρία που βάζεις να έχει σχέση με αυτό που ζητάς σαν να είναι φυσικό επακόλουθό του, χωρίς να μην είναι καθαρή απειλή και ούτε να το λες θυμωμένη), διαταγές (θα κοιμηθείς τώρα γιατί το λέω εγώ), και άλλα τέτοια όμορφα που θεωρούνται εντελώς αντιπαιδαγωγικά. Μην τα κάνεις αν μπορείς να τα αποφύγεις, δεν τα προτείνω καθόλου. Αλλά το πρόγραμμα όπως μπορείς και για όσο μπορείς προσπάθησε να το εφαρμόσεις. Εσένα θα σου λύσει τα χέρια, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που είναι τόσο χρήσιμο. Είναι γιατί τα γεμίζει αυτοπεποίθηση και σιγά-σιγά μαθαίνουν να περιμένουν και να είναι πιο ήρεμα. Γιατί το πρόγραμμα θα έχει και τις στιγμές χαράς και αν τα πείσεις ότι είσαι κι εσύ σωστή στις υποχρεώσεις σου (τα πας κουνιες την ώρα που είπατε ή κάνεις κάτι άλλο για το οποίο μαζί δεσμευτήκατε) υποτίθεται ότι είναι πρόθυμα να το ακολουθήσουν. Υποτίθεται λέω γιατί ένα παιδί που όλο ρωτάει γιατί του λες να κάνει κάτι και όλο δοκιμάζει τις δυνάμεις του θα σου ξαναντιδράσει κάποια στιγμή. Αλλά το βασικό στο να είσαι εσύ αμετακίνητη στο πρόγραμμα είναι ότι σταδιακά καταλαβαίνει ότι δεν αστειεύεσαι και ότι το σπίτι δουλεύει με κάποια σειρά. Το ίδιο και με την τάξη. Αν μαζεύεις κάθε τι με το που το σκορπάνε και πάνε στο επόμενο παιχνίδι, σταδιακά αρχίζουν να μαζεύουν μόνα τους. Αυτό σε εμάς έγινε. Το δύσκολο του προγραμματος είναι ότι πρώτα από όλους εσύ πρέπει να είσαι πειθαρχημένη, γιατί το φαγητό πρέπει να είναι έτοιμο την ώρα που πρέπει, πρέπει να έχεις το σπίτι πάντα καθαρό και περιποιημένο, πρέπει γενικά να τα πείθεις ότι είσαι τυπική για να ακολουθούν και αυτά όσα έχετε πει και επίσης να τα πείσεις ότι μπορείς να τα έχεις όλα υπό έλεγχο για να σε ακούνε πιο εύκολα και να σε λογαριάζουν. Ότι αυτά ισχύουν, ισχύουν γιατί τα δοκιμάσαμε, αλλά μη φανταστείς ότι δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα (εκεί ορμάς και την ξαναμαζεύεις την κατάσταση). Εγώ το φοβόμουν το τόσο πρόγραμμα, γιατί νόμιζα ότι καταπιέζονται τα παιδιά,αλλά τελικά τους αρέσει. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι για το γονιό. Δεν ξέρω πως να τα κάνεις όλα αυτά σε ένα τόσο μικρό παιδί σαν το δικό σου και ούτε μου φαίνεται εύκολο στη φάση που είσαι να τρέχεις πισω απο το μωρό και να έχεις και το απολύτως τακτικό σπίτι, αλλά αν είναι ζόρικο το μωράκι κάντο νωρίτερα από εμένα για να μην ταλαιπωρηθείτε. Δεν πειράζει κι αν ο τρόπος σου δεν είναι πάντα καλός, δεν πειράζει αν δεν τα κάνεις όλα τέλεια, αρκεί να κινείσαι προς αυτή την κατεύθυνση και κάθε μέρα να βελτιώνεται λιγάκι η κατάσταση. Εγώ φώναξα και έκανα όλα τα άλλα γιατί ήμουν πια μπουχτισμένη. Δε χρειάζεται να το αφήσεις να φτάσει σε αυτό το σημείο πιάστο πιο νωρίς για να έχεις το παιδί σύμμαχο. Και κάτι τελευταίο...το πρόγραμμα δεν μπορείς να το δεις ανεξάρτητα ανά κομμάτι. Δηλαδή, όχι βάζω πρόγραμμα στον ύπνο και αφήνω το φαγητό γιατί δεν τα πείθεις και δεν ακολουθούν. Για να φτάσεις στον ύπνο, που για μενα είναι το πιο δύσκολο, πρέπει μέσα σε όλη την ημέρα να έχει πάρει το παιδί το μήνυμα ότι όλα δουλεύουν με σειρά.
Θα σου προτεινα αυτο που εκανα και εγω προσφατα.Αγορασα το "μαγικο"sling και τα περισσοτερα προβληματα βρηκαν λυση.Η μικρη ηταν επανω μου οποτε ενιωθε ασφαλεια εκει ετρωγε εκει κοιμοταν και εγω ειχα ελευθερα τα χερια μου για να ασχοληθω με τη μεγαλη μου κορη.
Καλημέρα κι απο μένα και καλό κουράγιο! Ευτυχώς που έγραψες και κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη που τα πέρασα αυτά. Αρκεί να σου πω ότι η κόρη μου (το πρώτο μου παιδί) έχει φτάσει 6 χρονών και μόλις πέρυσι έκοψε την συνήθεια του να κλαίει σπαραχτικά μόλις ξυπνάει. Και το πρωί και το απόγευμα. Και το έκανε αυτό απο μωρό. Και δεν κοιμόταν καθόλου. Με το ζόρι μία ώρα κατα τη διάρκεια της ημέρας όταν ήταν νεογέννητη και πάντα στην αγκαλιά μου. Αν την άφηνα στην κούνια της ξύπναγε και έκλαιγε. Τα χέρια μου και η μέση μου κομμάτια. Δεν θα αναφέρω πως είχα δύο χρόνια να κοιμηθώ. Τα βράδυα ξύπναγε γύρω στις 4 φορές, μέχρι που μπήκε στα 3. Και βέβαια τα νέυρα μας τσατάλια γιατί δεν ξέραμε για ποιό λόγο κάνει έτσι το παιδί μιας και είχαμε αποκλείσει όλα τα παθολογικά αίτια. Σου λέω είμασταν έτοιμοι να πάμε σε παιδοψυχολόγο. Άπειρες φορές καθόμουνα και έκλαιγα σε μια γωνιά μόνη μου γιατί σκεφτόμουνα ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου. Ε κάποια στιγμή το έκοψε μαχαίρι. Δεν ξέρω τι έγινε. Απλά το προηγούμενο βράδυ της είπα πολύ σοβαρά και ψύχραιμα ότι δεν μπορεί να κάνει έτσι γιατί είναι πια μεγάλη. Μπορεί να ήταν και τυχαίο, δεν ξέρω. Πάντως ποτέ δεν μάθαμε γιατί αντιδρούσε έτσι. Φοβόμουνα δε ότι καμιά ώρα θα μας μάζευαν και θα μας έπαιρνε το παιδί η πρόνοια έτσι που έκανε. Και φυσικά είχε και επιπτώσεις και στην υπόλοιπη ζωή μας - φαντάσου να ξυπνάς ΚΑΘΕ μέρα με φωνές ουρλιαχτά και κλάματα τι ψυχολογία έχεις. Τώρα που βλέπω πίσω και πιο ψύχραιμα βέβαια, αν είχα μιλήσει κι εγώ με κάποιες μαμάδες που είχαν παρόμοιο πρόβλημα ίσως το αντιμετώπιζα κι εγώ πιο χαλαρά. Οπότε αν έχεις αποκλείσει τα παθολογικά αίτια χαλάρωσε και να σκέφτεσαι ότι είναι μια φάση, μεγάλη ίσως, που κάποια στιγμή θα περάσει.
Τι έγινε κ. ΒΙΒΗ, σας κατάλαβα πριν διαβάσω την υπογραφή σας απο το απαράμιλλο drama queen στυλ σας. Εσείς δεν είστε που μας απειλουσατε με πλαστές αναρρωτικές, στα χρόνια της χολερας(!)? Την πήρατε τελικά την αναρρωτική ή για μια ακόμα φορά μας γράφετε την ώρα της εργασίας σας, και μετά θα αγανακτειτε για την αξιολόγηση σας;
?
Κείμενο και σχόλια στο η μητρότητα στα χρόνια της χολέρας 15.7.2014
αχ αχ αχ! εμείς είμαστε 13 μηνών και μάλλον δεν θέλεις να σου πώ τι περνάμε στο σπίτι. δεν ξέρω αν έχει μείνει άλλο κουράγιο. στην ηλικία σας είμασταν ακριβώς έτσι οπως τα περιγράφεις. Θα ήθελα να ρωτήσω με την ευκαιρία όλες τις μαμάδες...έχει εφαρμόσει καμία την μέθοδο του βιβλίου "κοιμησου παιδί μου". μας έχουν πεί ότι μόνο έτσι θα σωθούμε. πραγματικά θα με ενδιέφεραν οι απόψεις σας.
Κρυσταλλια, Εμείς και τουλάχιστον άλλα 3 ζευγάρια που ξέρω ακολούθησαν τη μέθοδο και σωθήκαμε. Να σου πώ ήταν το περισσότερο που μπορούσα να κάνω γιατίη άλλη μέθοδο που μου προτείναν "άσ'το να κλαίει και κάποια στιγμή θα σταματήσει" δε θα μπορούσα.
Άσε μου θύμησες τα δικά μου με τις ανησυχίες που είχα τότε. Έχω μια κόρη σκληρό καρύδι, δε μασάει τίποτα, δεν τη νοιάζει τίποτα αρκεί να κάνει τη δουλειά της. Όσο ήταν μικρή διάβαζα, ρωτούσα. έψαχνα για να τα κάνω όλα όσο καλύτερα μπορούσα. Είχαμε κάνει και μέθοδο άστο να κλάψει γιατί επέμενε ο μπαμπάς της και το μετάνιωσα τότε και δεν ξαναέκανα τέτοιο πράγμα. Αποτέλεσμα όλων αυτών....το είχα το βλαστάρι μου όσο μπορούσα εφαρμόζοντας σύγχρονες και καλές εκπαιδευτικές μεθόδους (γελάω σήμερα) και με καρακαβάλησε. Πιο πολύ δε γίνεται. Φέτος (4 χρ.) μου γύρισαν ανάποδες. Τώρα, που είμαι σε επαφή με ανθρώπους που ξέρουν πολλά για το μεγάλωμα των παιδιών, εξαιτίας του 2ου παιδιού μου και ξέρω σίγουρα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω, ξεδιάντροπα στο λέω πια ότι πάρα πολλές φορές κάνω όλα όσα δεν πρέπει. Η κατάσταση μαζεύεται και επειδή συζητάω μαζί τους και για την κόρη μου, μου λένε οκ αυτό ήταν λάθος αλλά αφού με αυτό μαζεύτηκε δεν πολυπειράζει. Το μόνο που έχω καταλάβει με όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχω έρθει σε επαφή είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν πρόγραμμα, πρέπει να έχουν ένα τακτικό και ξεκάθαρο περιβάλλον, πρέπει να υπάρχουν μερικοί βασικοί κανόνες, δεν πρέπει να σε καβαλάνε. Εγώ η φιλελεύθερη κοίταζα πως οι ανάγκες του παιδιού θα ακούγονται και τελικά είχε γίνει ένας μικρός δυνάστης. Αν το παιδάκι σου μεγαλώνοντας σου δείχνει ότι πρόκειται περί ανθρώπου που δεν πολυμασάει, βάλτο σε σειρά με πρόγραμμα όπως νομίζεις χωρίς να πολυψάχνεις τι είναι καλό και τι όχι. Άλλωστε αν είναι τέτοιο παιδί και το λίγο κλαματάκι δεν το επηρεάζει σημαντικά. Οπότε, το βιβλίο και η μέθοδος που λέει εφαρμόζεται κατά περίπτωση. Στο δικό μου παιδί κακό δε θα έκανε, στο 2ο όμως παιδί μου νομίζω θα το είχα χάσει πάρα πολύ το παιχνίδι στη μεταξύ μας σχέση αν είχα εφαρμόσει ποτέ τέτοια μέθοδο.
Μαμά κάνε κουράγιο!!!Θα περάσουν τα δύσκολα σύντομα!!!Πιστεύω ότι κάνεις καλή δουλειά,γι΄αυτό είσαι σε απόγνωση!!!Πολλά φιλάκια!
Το πρώτο μου παιδί είναι κορίτσι και περνούσα περίπου τα ίδια. Πραγματικά δεν υπάρχει κάποια "μαγική" λύση. Έκλαιγε συνεχώς, ξυπνούσε τσιρίζοντας, την έντυνα και τσίριζε, όλο τσιρίδα και κλάμα. Μια φορά ο γείτονας μάς χτύπησε την πόρτα για να βεβαιωθεί ότι είμαστε καλά. Οι γειτόνισσες με συναντούσαν στην οικοδομή και μου έλεγαν πόσο με λυπόντουσαν. Τότε τα έβλεπα λίγο δραματικά για πολλούς λόγους (μοναξιά, ορμόνες, πρώτο παιδί κλπ.) Αν τα ξαναπερνούσα τώρα, μάλλον θα προσπαθούσα να είμαι πιο χαλαρή, θα έβαζα και το αδελφάκι "στο παιχνίδι" ("πω πω βρε παιδί μου κλάμα αυτή η αδελφή σου" και θα έκανα και μια αστεία γκριμάτσα), θα έβγαινα πολλή βόλτα και μάλλον θα έμπαινα σε πρόγραμμα "φανταστικής κωφότητας", δηλ. να απομονώσω τη φωνή από την πραγματικότητα. Για τον ύπνο δεν μπορώ να βοηθήσω, απλώς με τον καιρό συνηθίζεις στην έλλειψή του. Θα σε βοηθούσε ένα σλινγκ ώστε να έχεις τουλάχιστον ένα χέρι ελεύθερο; Κουράγιο, αυτά είναι προσωρινά (αν και πολύ κουραστικά), η κόρη μου τώρα είναι στα 15, πολύ καλό παιδί με τα κλασικά εφηβικά (ευτυχώς ανώδυνα) χαρακτηριστικά και σκέφτομαι πόσα πράγματα μπορούσα να είχα κάνει τότε διαφορετικά.
Να σου ζήσει το μωρακι σου!!περιγραφεις οτι έζησα τους 3πρωτους μήνες που γεννησα!!η μπεμπα είχε κωλικους πολυ ασχημους και ήμασταν 24 ώρες αγκαλιά!!!!υπομονη θα σου ευχηθώ και καλη δύναμη!!!
Νομίζω ότι πρέπει να βρεις την αιτία που κλαίει το μωρό σου. Τα μωρά στην ηλικία αυτή κλαίνε συνήθως όταν πεινάνε, όταν πονάνε, όταν έχουν λερωμένη πάνα ή όταν είναι κουρασμένα. Προσωπικά, δεν νομίζω κανένα μωρό δύο μηνών να είναι τόσο γκρινιάρικο απλώς. Καλή δύναμη σου εύχομαι.
Σωστά προτείνεις να το ψάξει αν πραγματικά δεν ησυχάζει με τίποτα το μωρό, όμως υπάρχουν όντως μωρά που είναι απλώς πολύ γκρινιάρικα, όπως υπάρχουν και μωρά που είναι ήσυχα σαν αγγελούδια.
Δεν ειναι ακριβώς γκρινιαρικα....εμένα ο παιδίατρος το είχε θέσει λίγο διαφορετικά ώστε να το καταλάβω κι εγω. Μου είχε πει οτι αφενός κάθε παιδι εχει διαφορετικές αντοχές στον πόνο, οπότε παίζει κατι που την δικια μου την ενοχλεί λίγο για να κλαψει, την δικια σου να την ενοχλεί αφανταστα. Αφετέρου μου ειπε οτι τα παιδιά αντιλαμβάνονται και την παραμικρη ενόχληση διαφορετικά οπότε και έχουν μονο έναν τροπο να το εκφράσουν....το κλάμα! Σίγουρα το να ρωτήσει και έναν και δυο γιατρούς ειναι ίσως απαραίτητο, ομως πρέπει να έχουμε υπόψη μας οτι αυτο που εμένα πχ μου ακούγεται σαν ενοχλητική βαβουρα, για την οποία μπορώ να διαμαρτυρηθώ λεκτικά ώστε να μειωθεί, για το μωρό μπορει να ειναι ανυπόφορη φασαρία για την οποία δεν μπορει να κανει τίποτε άλλο παρα να κλαψει (και να βγάλει και ένταση ταυτόχρονα)...
Να σου ζήσουν τα μικρά σου !!!! Δεν ξέρω αν ήδη το χρησιμοποιείς αλλά καλή ιδέα είναι , ειδικά σε τέτοια περίπτωση σαν την δική σου , ένας μάρσιπος ή ενα sling ή κατι τέτοιο . Εμένα μου είχε λύσει τα χέρια και το παιδί ήταν ολη την ώρα πάνω μου και αισθανόταν εμενα . Τώρα σκέψου πως σε 2 μήνες όόόλά θα είναι και πάλι ήρεμα και ...ανάσες.......Αχ πόσο ζηλεύω που θα μυρίζεις μωράκι ...θέλω και εγω να μυρίσω πάλι μωράκι...και να φιλήσω πατουσίτσες .....
Εμενα η κορη μου απο 10 ημερων ουρλιαζε ολη μερα κ ολη νυχτα! Τελικα στο παιδων 40 ημερων βρηκαν οτι ειχε βαρια παλινδρομηση.κανενα μωρο δεν ουρλιαζει ετσι χωρις να υπαρχει λογος. Ψαξτο λιγο. Την ετρεχα τη μικρη καθε βδομαδα στους παιδιατρους εδω στην επαρχια που μενω και τα ζωα μου ελεγαν οτι δεν εχει τιποτα κ οτι ειναι γκρινιαρα. Και τελικα το παιδακι μου υπεφερε. Αν δεν επεμενα να φτασω μεχρι παιδων η κορη μου 6 μηνων θα ηθελε εγχειρηση στον οισοφαγο.
Κι εγώ δεν πέρασα καλύτερα! Εμένα οι μικρές μου έχουν 1 χρόνο και κάτι διαφορα! Τη μια τηθήλαζα και πρόσεχα και τη μεγάλη μην πέσει γιατί ακόμα δεν είχε περπατήσει!!! Μαζί κοιμήθηκαν μετά τον 4ο μηνα γιατί ξυπνούσε και δεν ήθελα να ενοχλεί τη μεγάλη!!! Βέβαια ερχόταν η μαμά μου αλλά από την πολλή προσοχή μου χάλασε τη μεγάλη! Δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα!!!!! Μόλις περπάτησε τη μεγάλη την κάναμε βοηθό και της άρεσε!!! Φαντάσου πόσο καλά τα πήγαμε που πέρισυ που ήταν 22 μηνών έβγαλε και την πάνα!!!! Υπομονή ξέρω ότι δεν το πιστεύεις αλλά όλα θα πάνε καλά!!!!
ΣΛΙΝΚΓ!
Εγώ έχω 1 κοριτσάκι κ 1 αγοράκι 22 μηνών.Τον πρώτο χρόνο ήταν απελπιστική η κατάσταση,θα σου πω μόνο οτι για να κοιμηθεί η μικρή το βράδι την κρατούσα αγκαλιά χόρευα κ τραγουδούσα..Δεν ήξερα τι είναι να κοιμάσαι το βράδι κ κατά την διάρκεια της ημέρας δεν κοιμόταν ταυτόχρονα κ πολύ κλάμα ρε παιδι μου,που την βρίσκουν τόση αντοχή.Ούτε κ εγώ είχα βοήθεια απλά αποδέχτηκα την κατάσταση ως έχει κ περίμενα οτι θα αλλαξουν τα πράγματα..κ άλλαξαν!!Σιγά σιγά βέβαια γιατί έχω δρόμο μπροστά μου!!!!Οπότε σφήξε τα δόντια κ σκέψου θετικά,θα έρθει η στιγμή που θα τα σκέφτεσαι κ θα λες :εγώ τα πέρασα όλα αυτά;;
Μηπως το παιδάκι σου αισθάνεται κάτι κ κλαίει?κουραγιο μανούλα!εμενα η κόρη μου απο 3 εβδομάδων έκλαιγε συνέχεια κ εκτος απο κολικους ανακαλύψαμε πως ειχε κ πάλινδρομηση!σου βγάζει γουλιες?πε το και στον παιδιατρο,να ηρεμησετε κ ο μωρακι κ εσείς!ειναι δύσκολα στην αρχή,αλλα θέλει υπομονη! Σκέψου πως έχεις δυο αγγελουδια!θα μεγαλώσουν κ τότε θα μας λείπει η μωρο φάση!
Με γυρισες πισω 2χρονια. Ετσι ακριβως. Αφου αναρωτηθηκα μηπως το ειχα γραψει εγω και δεν το θυμαμαι,αχαχαχαχα. Λοιπον δεν υπαρχει τιποτα να σε συμβουλευσω ομως μπορω να σου πω με σιγουρια οτι θα στρωσει η κατασταση! Υπομονη,μαρσιπους αγκαλιας για να κρατας ηρεμο το μωρο οσο ασχολεισαι με τον μεγαλο και εκυκεταλλευσου εστω αυτη τη λιγη βοηθεια που εχεις για να κοιμηθεις. Εμενα ειαι αγορι-κοριτσι με 22μηνες διαφορα.θυμαμαι την μικρη να θηλαζει απο τις 10-11το βραδυ ως τις 7 το πρωι οποτε ξυπναγε ο μεγαλος.βοηθεια κι εγω ελαχιστη απο τη μαμα μου,γιατι εργαζεται. Και ομως τωρα που ειναι 4.5 και 2.5 μου φαινονται μακρυνα. Σημ.η μικρη κοιμηθηκε 7ωρο σερι πρωτη φορα στους 13μηνες! Και ομως νιωθω πως δεν τα εζησα αυτα,η οτι πανε αιωνες απο τοτε. Τοσο που θελω και 3ο!
μαμα Ερη σε νιωθω,τα περασα και εγω ακριβως πριν ενα χρονο και κατι οταν ειχα νεογεννητη την κορουλα μου και τριων χρονων και κατι τον γιο μου ο οποιος ηταν και ειναι πολυ ζωηρος.Αυτο που εκανα καθως δεν ειχα βοηθεια και εγω απο πουθενα(ο αντρας μου δουλευε ολη μερα,η πεθερα μου δεν ερχοταν και μαμα δεν εχω)την εβαζα στο sling και κοιμοταν πανω μου και ταυτοχρονα εκανα και δουλειες οσο μπορουσα.Επισης ετσι επαιζα και με τον γιο μου ταυτοχρονα πολλες φορες.Φυσικα και ημουν κομματια ολη μερα και διαθεση μηδεν αλλα να ξερεις οτι οσο μεγαλωνει τα πραγματα θα γινονται καλυτερα σιγα σιγα.Να εξηγεις του μεγαλου οτι και εγω εσενα ετσι σε ειχα οταν ησουν μπεμπης στο σλινγκ κτλ.για να ζηλευει λιγοτερο
Eνα εχω να σου πω...το μονο σιγουρο ειναι οτι θα περασει!!! ,Για να παιρνεις δυναμη να φανταζεσαι τι ομορφα που θα ειναι σε λιγο καιρο που θα βγεις απο αυτο το μαμαδοτουνελ:-)