Δεύτερο παιδί: φοβάμαι πως δεν θα αντέξω!
Είμαι στην παρέα του eimaimama πριν ακόμα γίνω μαμά. Από το 2009. Τώρα που είμαι πια μαμά μιας μικρούλας 15 μηνών καταλαβαίνω πολύ πιο εύκολα κι απόλυτα τι θα πει να είσαι μαμά!
Ποτέ δεν ήμουν «fan» να κανω παιδιά και οικογένεια. Πίστευα και πιστεύω ότι τα παιδιά δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία. Κι ας έχω αυτή τη στιγμή ένα παιδί που χαίρομαι που υπάρχει κι είμαι έγκυος στο δεύτερο.
Στην πρώτη εγκυμοσύνη χαιρόμουν και περίμενα πως και πως. Τώρα όμως δεν αισθάνομαι καθόλου έτσι. Νιώθω πίεση, στενοχωριεμαι και φοβάμαι.
Με τον σύντροφό μου θέλαμε να είμαστε μαζί ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως αν θα κάναμε παιδιά και κάπου εκεί ήρθε η μικρή μας. Χαρά και ενθουσιασμός! 15 μήνες μετά ένα θετικό τεστ ήρθε να ταράξει την «ρουτίνα» και να με κάνει να αισθάνομαι άσχημα που δεν «προσεξα», να φοβάμαι για το πως θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα με 2 παιδιά (θα μου πεις εδω τα καταφέρνουν τόσες και τόσες που τα μεγαλώνουν και μόνες τους κι εσύ που έχεις και τον σύζυγο συμπαραστατη?!) Αισθάνομαι ότι δεν θέλω να κάνω δεύτερο παιδί γιατί δεν θέλω να ξαναπεράσω τα ίδια – μια εγκυμοσύνη, έναν τοκετό, προσοχή στο τι θα τρωω, πίνω κλπ και πάλι απο την αρχή κλάματα μέσα στο βράδυ, τάισμα κάθε 3 ώρες… και όλα αυτά μέχρι να φτάσει να περπατάει και ότι συνεπάγεται σε αυτή την ηλικία… που είναι τώρα η μικρή μας. Και μπορούμε κάπως να συνεννοουμαστε!
Νιώθω ότι πιέζομαι μερικές φορές με τη μικρή και με το να συνεχίσω την δεύτερη εγκυμοσύνη, θα πιεστω πάρα πολύ και δεν πιστεύω ότι θα είμαι καλά και ευτυχισμένη άρα ούτε το παιδί, ούτε και ο αντρας μου.
Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη των μαμαδων της παρέας…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καταρχάς να σου ζήσει το παιδάκι σου και με το καλό να υποδεχτείς το δεύτερο! Έμεινα έγκυος στην κόρη μου όταν ο γιος μου ήταν μόλις τριών μηνών. Στην αρχή ενθουσιάστηκα που θα αποκτούσαμε άλλο ένα αγγελούδι και μάλιστα θα είχαμε ένα κι ένα! Όσο όμως η εγκυμοσύνη προχωρούσε και ο μεγάλος με παίδευε με ξενύχτια, άρχισα να αγχώνομαι και να αμφιβάλλω. Είναι φυσικό γλυκιά μου να φοβάσαι! Τα παιδιά είναι χαρά αλλά και ευθύνη και κούραση, την οποία δεν αποφεύγεις ποτέ!Υποθέτω ότι αν όντως η ιδέα ενός δεύτερου παιδιού ήταν για σένα εφιάλτης ας το πούμε, θα έπρεπε να ήσασταν και οι δυο λίγο πιο .... προσεκτικοί! Δεν έχει όμως σημασία αυτό πλέον! Ο Θεός σε ευλόγησε ξανά! Κοίτα να ηρεμήσεις και να το χαρείς. Είναι φυσικό να φοβάσαι όμως σιγά σιγά όλα παίρνουν το δρόμο τους. Τα παιδιά μας κουράζουν αλλά μας γεμίζουν χαρά και αγάπη κι αν μη τι άλλο μεγαλώνουν τόσο γρήγορα! Στο λέω εγώ τώρα που το τρίτο μου παιδί κλείνει σε λίγο τα πέντε του χρόνια! Είμαστε φτιαγμένες να αντέχουμε και να τα καταφέρνουμε! Και μη σκας... Δε χρειάζεται να τα κάνεις όλα τέλεια! Με το καλό λοιπόν!
Εμεινα έγκυος 10μήνες μετά την πρώτη εγκυμοσύνη.Εχουν 18μήνες διαφορά. Ούτε εγώ ήθελα, έτυχε.Θα έκανα όμως κ δεύτερο , Όχι τόσο σύντομα όμως.Σήμερα αν κ μικρες ακόμα (7,5 κ 6 ετών) θα τις έκανα με μικρότερη διαφορά κ όσο για τα ξεχύχτια κ τη συννενοηση κ τα σχετικά, το μωρό ήταν τόσο ήσυχο από 40ημερόν κοιμόταν ολη νύχτα. Μη το σκέφτεσαι καθόλου, όλα καλά θα πάνε!!!
Καταρχας συγχαρητηρια! Καταλαβαινω τους ενδοιασμους που μπορει να φερει μια απροσμενη εγκυμοσυνη, ειδικα οταν υπαρχουν ηδη δυσκολιες. Η σκεψη για διακοπη μιας κυησης ομως δεν θα επρεπε να γινεται με τοση ευκολια. Μεσα σου φιλοξενεις το δευτερο παιδακι σου που περιμενει την προστασια σου και την αγαπη σου, οπως και το πρωτο. Δεν ειναι καποιο παρασιτο που πρεπει να αντιμετωπιστει με αφαιρεση και θα περασει. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ, κομματι απο εσενα και τον αντρα σου! Εχω κι εγω δυο παιδακια με διαφορα 2 χρονια και δεν υπαρχει η ευτυχια και η αγαπη που χαριζουν! Πεταξε τις αρνητικες σκεψεις και τους ενδοιασμους. Απολαυσε την εγκυμοσυνη σου γιατι δεν υπαρχει περιπτωση να μετανοιωσεις την υπαρξη του ιδιου σου του μωρου! Σιγουρα μπορει να υπαρξει κουραση αλλα αυτη ειναι η ζωη γενικα! Μακαρι να ειναι αυτα τα προβληματα, που στην τελικη ολο χαρα μας γεμιζουν! Σου ευχομαι ο,τι καλυτερο!
Αγαπητή μαμά έχω 2 παιδάκια με διαφορά 4 χρόνων.θα μου πεις καμία σχέση με την περίπτωση σου αλλά σε καταλαβαίνω.Κάποιες μέρες θα ναι πολύ δύσκολες, κάποιες άλλες καλύτερες..Τις μέρες λοιπόν που χτυπάω κόκκινο από κούραση κ νεύρα θα σου πρότεινα υπομονή.,θετική σκέψη κ ελπίδα για το καλυτερο.Από τη στιγμή που ήρθε θα τα λουστεις.κ συγνώμη αλλά μην ελπίζεις κ πολύ στον σύζυγο.. Στο πρώτο κ μένα τσολιας ήταν,στο δεύτερο που κ που αχνοφενεται στον ορίζοντα..Υπάρχουν όμως κ εκείνες οι άλλες μέρες.. Που το σπίτι έχει γεμίσει παιδικά γελακια κ χαρούμενες τσιριδες,που τα κοιτάω να παίζουν μαζί κ μετανιώνω που δεν του χάρισα νωρίτερα ένα αδερφάκι..Που γεμίζουν την αγκαλιά μου δύο μοναδικά αστεράκια..Καμία φορά συζητάμε για τρίτο.. Απαπα φωνάζω αμέσως.. Εγκυμοσύνες,γέννες,ξενύχτια..Μόλις αντικριζω όμως νεογέννητο λιώνω πιο πολύ από ποτέ..Κ ξέρω ότι θα ξεχάσω πάλι τι πέρασα κ θα την πατήσω κ τότε ο σύζυγος μπορεί κ να μετακομίσει.. Ξέρω όμως ότι πάλι θα υπάρχουν εκείνες οι μέρες..Κ θα αξίζει κάθε στιγμή κούρασης κ αγανάκτησης μόνο για εκείνα τα γελακια..Την ευτυχία μας εμείς την ορίζουμε, Κ αμα παιδευτουμε κ λιγάκι είναι μεγαλύτερη η ευχαρίστηση.. Να είναι γερά τα παιδάκια σου.. Μόνο αυτό να σκέφτεσαι κ μόνο αυτό να ευχεσαι..Ολα τα άλλα γίνονται..
Μπράβο σου..... δεν θα μπορούσα να τα πω σωστότερα!!!!
Σε νιώθω. Όμως και να μην το γεννήσεις, κάτι άλλο θα βρεθεί να σε κουράσει, αγχώσει, πιέσει εξίσου. Η ζωή είναι κουραστική από μόνη της, όμως όταν οι καρποί της κούρασης μας γεμίζουν χαρά, τότε αυτή αξίζει τον κόπο και υπομενουμε.
Οταν με το καλο ερθει το δευτερο παιδι να γινει πιο ενεργος κ ο μπαμπας για να χεις χρονο να ξεκουραζεσαι.οσο προσπαθεις να ξεκουραζεσαι ολα θα πανε καλα.μη στερησεις απο την κορη σου το να εχει αδελφακι....ειναι το καλυτερο δωρο που μπορεις να της κανεις!!!!
Αγαπητή μανούλα, να σου ζήσει το παιδάκι σου και με το καλό και το δεύτερο! Είμαι κι εγώ μανούλα μιας κορούλας και δεν σου κρύβω ότι από τη μια μιλάει η φωνή της καρδιάς που μου λέει να κάνω δεύτερο παιδάκι, κι από την άλλη με τριβελίζει η φωνή της λογικής που με προειδοποιεί για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσω - και, ναι, είναι δεδομένες! Θα σε συμβούλευα, λοιπόν, μιας και είσαι ήδη έγκυος και εφόσον ο σύζυγος είναι συμπαραστάτης - κι αυτό είναι θετικό! - να σκεφτείς μόνο τα θετικά της έλευσης ενός νέου μέλους στην οικογένεια και να ζητήσεις πολλή πολλή βοήθεια από τον σύζυγό σου, τους γονείς σου, τα πεθερικά σου, τις φίλες σου και οποιονδήποτε άλλον μπορεί να σε βοηθήσει. Όταν αισθάνεσαι πιεσμένη, ζήτα από κάποιον δικό σου να αναλάβει για λίγο το "μεγάλο" παιδάκι. Μην το βάζεις κάτω, σκέψου θετικά, ότι όλα θα πάνε καλά και ότι σε λίγο καιρό θα βλέπεις τα παιδάκια σου χαρούμενα και θα τα καμαρώνεις. Εύχομαι καλή επιτυχία!
Επίσης, υπάρχουν πολλοί διαδεδομενοι μέθοδοι αντισύλληψης. Όταν δεν είσαι έτοιμος για ένα παιδί προσέχεις ώστε να μη σου τύχει.
πιο άστοχο σχόλιο δε θα μπορούσες να κάνεις...
Έχεις δίκιο, διάβασα λάθος το κείμενο της κοπέλας και το κατάλαβα λάθος.Συγνωμη για το άκυρο σχόλιο μου. Εύχομαι να κάνεις αυτό που είναι καλύτερο για σένα και την οικογένεια σου.Να είστε όλες καλά κ να χαίρεστε τα παιδάκια σας.
Να πας σε εναν ειδικο να κανεις καμια δυο συνεδριες συμβουλευτικης. Να το συζητησεις με τον αντρα σου και να πατε και μαζι. Ζητα βοηθεια. Ο καθενας λεει οτι θελει. Η καθε μανα ξερει για τον εαυτο της τι αντεχει κ τι θελει. Παντα προεχει η ψυχικη υγεια της μητερας.
Θα ήθελα να παραθεσω και την αντίθετη πλευρά με κίνδυνο την ιντερνετικη κατακραυγή.Εγώ έμεινα έγκυος στους 17 μήνες αφότου γεννησα την κόρη μου εντελώς τυχαία και ουτε το περίμενα ούτε το ήθελα ούτε ακόμα και τώρα δεν μετανιώνω που δεν τη συνέχισα την εγκυμοσύνη.Μεγαλώνω τη μικρή μου σχεδόν μόνη μου καθώς ο μπαμπάς της δουλεύει ολη μέρα ως τις 10 δεν έχω βοήθεια από μητέρα πεθερά φιλες και δεν είμαι καλά ψυχολογικά.Υπο αυτές τις συνθήκες πώς θα μπορούσα να φέρω άλλο ένα παιδί στον κόσμο?Θα του άξιζε να ζει μία ζωή με μία καταθλιπτική μαμά?Καλό είναι να σταθμισει όλους τους παράγοντες προτού αποφασίσει κάποιος για δεύτερο τρίτο τέταρτο παιδι.Ξ ερω ότι τα παιδιά είναι ευτυχία (και όχι δεν πιστεύω ότι είναι θεϊκά δώρα) αλλά προέχει και ή ψυχική ισορροπία της μητέρας.
Με συγχωρειτε που επεμβαινω, αλλα εχω διαβασει για παρα πολλες μανουλες που ερριξαν το παιδακι τους και αυτο αντι να τους φερει ψυχικη ισορροπια, τις καταρράκωσε ψυχολογικά και δεν σταμάτησαν ποτέ να το μετανιώνουν. Και οταν τα διαβαζω αυτά λυπαμαι βαθύτατα.
Συμφωνώ μαζί σου piggy :(
Όχι με αυτές τις συνθήκες καλά έκανες. Ξέρω πώς είναι να μεγαλώνεις με καταθλιπτική μαμά. Βέβαια εμείς ήμασταν 2 παιδιά και κάπως η πίκρα μοιραζόταν. Και εμένα η δική μου είχε άφθονη βοήθεια από μαμά και πεθερά. Φαντάσου να μην είχε. Πρόσεχε το κοριτσάκι σου σε παρακαλώ. Ξέρω ότι περνάς δύσκολα αλλά αυτό δεν φταίει σε τίποτα. Δεν μπορεί να σε καταλάβει, ούτε και είναι αυτό η δουλειά του. Ελπίζω να κάνεις αγωγή για την κατάθλιψη. Πάντως για να σου δώσω θάρρος, η μητέρα μου μετά από κάποια ηλικία και μετά από πολλές δοκιμές σε φαρμακευτικά σχήματα κατάφερε να βρει μια κάποια ηρεμία (και εμείς μαζί).
Αγαπητή μαμά, εχω βρεθει στην ιδια θεση με εσενα. Και εγω δεν ημουν φαν του γαμου και των παιδιων αλλα τελικα "την πατησα"....Τα 2 πρωτα παιδια μου εχουν διαφορά 14 μηνες. Περασα επιλοχειο στο πρωτο. Πολυ δυσκολες καταστασεις. Η πρωτη πολυ ζωηρη και ζηλιαρα, να μη με αφηνει να θηλασω τη μικρη. Ευτυχως με βοηθησε η μανουλα μου σε καποιες φασεις που πηγαινα να σαλταρω. Και ο συζυγος με καταλαβαινε. Σημερα ομως που ειναι σχεδον 6 και 5 ετων και εχουμε και εναν τρίχρονο στην παρεα, τα πραγματα ειναι πολυ διαφορετικα. Συννενοουμαστε, παιζουμε, παμε βολτες, κοιμομαστε σαν ανθρωποι το βραδυ και η ζωη ειναι νορμάλ. Μόνο το ζητημα της πειθαρχίας και των ορίων μας απασχολεί τώρα. Τι θελω να πω με ολα αυτα: Σιγουρα δεν θα ειναι ροδινα, θα υπαρξουν πολλες δυσκολες στιγμες και πολλη κουραση. Αλλά μετα απο λιγα χρόνια, θα χαίρεσαι το αποτέλεσμα των κόπων σου, θα τα καμαρώνεις και φυσικά θα σου φαινεται πια φριχτη η σκέψη " τι θα ειχε συμβει αν δεν ειχα αφησει καποιο απο αυτα να γεννηθει";
Ομοιοπαθουσα!!!Πριν απο 6 μήνες ενα θετικό τεστ στο ενα χερι κ να κραταω το κεφάλι μου με το άλλο κ παραδίπλα ένα μωρό 20 μηνων!!!Εγκεφαλικό κλάματα άσχημες σκέψεις (πολλές!) Μου πήρε 3 μήνες να το χωνέψω. Τώρα είμαι στον έβδομο διστακτική ακόμα κ φοβισμένη αλλά ξέρω ότι πήρα την σωστή απόφαση όποτε κοιτάω τη μικρη μου.Ξέρω ότι θα ζοριστουμε πολυ αλλά αξίζει όταν θα τα βλέπω κ τα δύο να παίζουν μαζί κ όχι να ζητιανεύει κάθε φορά την παρέα άλλων παιδιών.Τα αδέρφια είναι η μεγαλύτερη προίκα που αφήνουμε σαν γονείς στα παιδια μας τελικά. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου ζύγιζε τα κ αποφάσισε ότι θεωρείς ότι σαν εικόνα θα σε κάνει να χαμογελάς σε δύο χρόνια από τώρα.
Καταρχήν να χαίρεσαι το παιδάκι σου!! Μην φοβάσαι τίποτα!!! Θα τα καταφέρεις όπως τα κατάφερες και με το πρώτο.. Εγώ έχω ένα παιδάκι και θέλω πολύ ενα δεύτερο αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω λόγω πρόωρης εμμηνοπαυσης. Βγάλε κάθε αρνητική σκέψη απο το μυαλό σου και ζήσε το!!!! Είναι στην φύση μας να είμαστε μανούλες!!!
Αν δεν νιώθεις ότι μπορείς τότε μη... Εσύ δεν θα νιώθεις καλά, η σχέση σου με τον άντρα σου ίσως κλονιστεί και το ψυχικό και σωματικό φορτίο καταλαβαίνω ότι θα είναι μεγάλο. Ουσιαστικά ξέρεις τί θέλεις απλά ζητάς επιβεβαίωση. Μην σε νοιάξει η γνώμη κανενός άλλου. Συζήτησε το με τον άντρα σου, εσείς θα ζείτε την κατάσταση κάθε μέρα...κανείς άλλος δεν έχει λόγο.
καταλαβαινω απολυτα αυτο που περιγραφεις,αλλα ενα παιδι οπως και να εχει ειναι δωρο απο τον θεο!επεισης σκεψου πως θα δωσεις ενα πολυτιμο δωρο στο παιδακι σου, ενα αδερφακι! θα μεγαλωσει η οικογενεια σας!!καταλαβαινω οτι θα ειναι πιο κουραστικο με 2 παιδια αλλα σιγουρα με περισσοτερες ομορφες στιγμες και πιο πολλα χαμογελα!Σου ευχομαι να πανε ολα καλα!¨