Πώς να βγω από αυτή την κατάσταση;
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου…
Είμαι και εγώ μια μαμά, είμαι 38 χρόνων, είμαι παντρεμένη και έχω ένα αγοράκι 6.5 χρόνων. Είμαι παντρεμένη 10 χρόνια και δουλεύω σε μια εταιρεία 6ωρο. Απολύθηκα από την προηγούμενη μου δουλειά στην οποία ήμουν πολλά χρόνια. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται, από αυτή την απόλυση νομίζω ότι ξεκίνησε ο γολγοθάς μου. Ήμουν από τις τυχερές που βρήκα δουλειά, αλλά έπρεπε να παίρνω 4 συγκοινωνίες, ενώ στην προηγούμενη πήγαινα με το αυτοκίνητο (δεν είμαι καμιά καλομαθημένη!!!!) Μια απεργίες, μια συγκεντρώσεις, μια το περιβάλλον της δουλειάς που στην προηγούμενη ήμουν σε καλή θέση ενώ σε αυτή για να με κρατήσουν δεν μιλούσα καθόλου, μια μου έλεγαν ότι θα σε κρατήσουμε μέχρι το Ιανουάριο, μετά μέχρι το Μάρτιο, μετά μέχρι το Φεβρουάριο του άλλου χρόνου (τελικά ακόμη εδώ δουλεύω και έχω κλείσει τα 2 χρόνια), μου βγήκε ένα τρομερό άγχος να μην μπορώ να ηρεμήσω ούτε νύχτα ούτε μέρα. Όλο αυτό το άγχος να με χτυπάει στο στομάχι και να έχω διαταραχές στην όρεξη.
Μου λέγανε να πάω σε γιατρό πριν επιδεινωθεί η κατάσταση… Πήγα λοιπόν σε ένα ψυχίατρο μου είπε ότι είναι «Αγχώδης διαταραχή με στοιχεία κατάθλιψης», μου έδωσε να χάπι… Εν τω μεταξυ εγώ ήμουν ενάντια στο να πάρω χάπια, αλλά μου λέει θα σε βοηθήσει και δεν φέρνει εξάρτηση (αντικαταθλιπτικό)… Στεναχωρέθηκα και έγώ και ο άντρας μου πάρα πολύ. Λέω πως κατάντησα έτσι, εγώ που μόνο γελούσα, που ήμουν ο πιο αισιόδοξος και γελαστός άνθρωπος. Ο άντρας μου έλεγε ότι με αγάπησε για την θετική ενέργεια που έβγαζα σαν άνθρωπος και τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ο μικρός μου ζητάει να περνάμε χρόνο μαζί, παίζουμε για να μην καταλαβαίνει την κατάσταση που βρίσκεται η μαμά και κάθε μέρα ζητάει να του κάνουμε ένα αδελφάκι, παρακαλάει ακόμη και στην προσευχή του το βράδυ (αυτό το παιδί είναι όλη μου η ζωή!!! τον βλέπω και λέω πρέπει να καταφέρω, να γίνω καλά για να μεγαλώσω το παιδάκι μας).
Το χάπι το πήρα 4 μήνες και σταδιακά αρχισα να το μειώνω, έτσι τον Ιανουάριο το σταμάτησα, το Φεβρουάριο ξανά τα ίδια. Αποφάσισα να κάνω ομοιοπαθητική… Παιδιά έχω δει κάποια αποτελέσματα, όμως πάλι έχω διαταραχή στην όρεξη. Τώρα καλοκαίρι είπαμε να φύγει το παιδί λίγες μέρες στους γονείς του άντρα μου και λίγες μέρες στους δικούς μου γονείς για να ξεκουραστώ και εγώ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως είμαι, ειδικά τις πρώτες μέρες που λείπει το παιδί… Κάνω εμετό, δεν έχω όρεξη να φάω. Και λέω είναι δυνατόν, είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά; Με την οποιοπαθητικό που μίλησα μου λέει μπορεί να σε έχει επηρρεάσει η απουσία του μικρού. Στην τελευταία επισκεψη στην οποιοπαθητικό μου είπε «Μεγάλωσες στην επαρχία με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο, τον οποίο έχεις υιοθετήσει και εδώ στην Αθήνα. Αυτό πρέπει να αλλάξεις, δεν μπορεί ότι κάνει μια νοικοκυρά στο χωριό να το κάνεις και εδώ και να δουλεύεις και να έχεις να διανύσεις και αποστάσεις για να φτάσεις στη δουλειά. Επιπροσθέτως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές!!! Χαλάρωσε»
Αντί να χαρώ που μειναμε μόνοι μας με τον άντρα μου, εγώ να παθαίνω τέτοιες κρίσεις;
Με τον άντρα μου δεν μιλάμε και πάρα πολύ, είναι της τεχνολογίας και ασχολείται πάρα πολύ με το computer ή το tablet και εγώ ασχολούμαι με το tablet. Μιλήσαμε πολλές φορές να πάω σε ένα ψυχολόγο αλλά μου λέει «Εάν και εκεί δεν καταφέρεις κάτι μετά τι θα κάνεις; Πάλεψέ το μόνη σου»
Δεν μας φτάνουν και λεφτά γιατί έχουμε και ένα στεγαστικό δάνειο, οπότε εγώ τώρα τι να κάνω… Δεν έχω και φίλες εδώ να τους μιλήσω, είναι όλες εκτός Αθήνας. Εχω μιλήσει στην κουμπάρα μου αλλά μένει στην Ξάνθη. Έχω δύο αδελφές, οι οποίες η μία είναι στο χωριό και η άλλη στην Αθήνα, γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά μέχρι εκεί και οι γονείς μου λένε να μην στεναχωριέμαι, να μην αγχώνομαι και να τρώω. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που με αγχώνει έτσι. Τώρα τελευταία το έχω στρέψει το βλέμμα μου και στους Άγιους, παρακαλώ να με βοηθήσουν.
Τι να κάνω; Πως θα μπορέσω να περάσω τα χρόνια σε αυτή τη κατάσταση; Πόσο θα μπορέσει να αντέξει ο γάμος μου; Θα μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου και αλλά και των γονιών μας που μεγαλώνουν; To μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι;
Περιμένω με πολύ αγωνία τις γνώμες σας. Και άν κάποια κοπέλα έχει περάσει παρόμοια κατάσταση θα χαρώ πολύ να της μιλήσω.
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας!!!
Μια μπερδεμένη μαμά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είμαι καλλιτέχνης, προσπάθησα για αρκετά χρόνια να ζήσω από την τέχνη μου και το κουτσοκατάφερα, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν γινόταν. Έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Η τέχνη όμως είναι καημός και όταν καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να κάνεις οικογένεια πρέπει να την αφήσεις, η ψυχολογία παίρνει την κάτω βόλτα. Εγώ δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα με το φαγητό, αλλά πάθαινα απίστευτες κρίσεις άγχους και θλίψης. Όταν κάποια στιγμή κόντευα να τρελαθώ, ο άντρας μου μού πρότεινε να πάμε σε ψυχίατρο. Κι έτσι βρήκα την υγειά μου και σε λίγους μήνες μόλις ήμουν πολύ-πολύ καλά. Ο ψυχίατρος μου έδωσε αντικαταθλιπτικά, τα οποία κι εγώ στην αρχή δεν ήθελα να πάρω (ΤΟ λάθος, και το κάνουν οι περισσότεροι), αλλά είπα στον εαυτό μου ότι σε καμία περίπτωση δεν μου αξίζει η τρέλα που ζω και θα τα δοκιμάσω. Ο ψυχίατρος είναι όπως και οι άλλοι γιατροί, φίλη "μπερδεμένη μαμά". Όπως υπάρχουν νόσοι που δεν μπορούμε να φροντίσουμε μόνοι μας και πάμε σε ειδικό γιατρό, έτσι και η ψηχή μας κάποιες φορές συναντά προβλήματα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας και τότε πρέπει να ζητάμε τη βοήθεια του ειδικού. Πρέπει επειτέλους να βγάλουμε από πάνω μας το εντελώς ανόητο στίγμα ότι όποιος πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι τρελός ή τουλάχιστον "αδύναμος" άνθρωπος. Και το ίδιο ισχύει και για τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Από την εμπειρία μου μπορώ να σου πω ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν πρόκειται να σου δώσουν τη λύση στα προβλήματα που σου δημιουργούν την άσχημη ψυχολογική κατάσταση, θα σε βοηθήσουν όμως πολύ να βρεις την ψυχραιμία που χρειάζεσαι για να βάλεις τα πράγματα κάτω και να διορθώσεις εσύ αυτά που πρέπει να διορθωθούν για να είσαι καλύτερα. Εμένα με βοήθησαν πολύ. Τα πήρα για ενάμιση χρόνο και όταν ένιωσα καλά (και καλά για αρκετό διάστημα όχι μόλις ένιωσα κάπως καλύτερα να τα σταματήσω), τα σταμάτησα. Αν θέλεις τη συμβουλή μου, ρώτα, βρες έναν καλό ψυχίατρο και κάνε ό,τι σου πει. Άκουσέ τον. Άκουσέ τον καλά. Η παραδοχή του ότι έχεις πρόβλημα και η θέληση να βοηθήσεις τον εαυτό σου, είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο βήμα προς το να βελτιώσεις την κατάστασή σου. Όσο για τα χρήματα, ναι, μπορεί να κοστίζει ο ψυχίατρος ή ψυχολόγος, αλλά το κόστος της κατάστασης που ζεις τώρα είναι και θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Κόψε χρήματα από αλλού και φρόντισε τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρη ότι με αυτόν τον τρόπο φροντίζεις και τον άνδρα σου και κυρίως το παιδάκι σου. Αυτό φροντίζεις πάνω απ' όλα. Σε νιώθω, σου στέλνω μια αγκαλιά και σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Δεν έχεις καταλάβει ούτε εσύ ούτε ο άντρας σου (που θα έπρεπε να σε στηρίζει) ότι αυτή η κατάσταση που βρίσκεσαι δεν είναι θλίψη για να περάσει μόνη της και να το "παλέψεις μόνη σου". Αυτή η κατάσταση είναι ψυχική νόσος. Όπως πχ αρρωσταίνουν άλλα όργανα του σώματός μας και πάμε στο γιατρό και παίρνουμε φάρμακα (μπορεί και για πάντα σε κάποιες περιπτώσεις), έτσι και στην περίπτωσή σου χρειάζεσαι γιατρό να σου πει τί να κάνεις (κατά τη γνώμη μου ψυχίατρο πρέπει να δεις, όχι ψυχολόγο. Οι ψυχολόγοι είναι για άλλα θέματα, όχι για το δικό σου). Θα ξαναγίνεις ο εαυτός σου αν βοηθηθείς από γιατρό! Θα το δεις! Αν αφήσεις τον εαυτό σου δε θα βρίσκεις άκρη μετά. Η νευρική ανορεξία ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της! Να έρθει μαζί και ο σύζυγός σου στο γιατρό και αφού σε αγαπάει να σε στηρίξει και να κοιτάξει το παρόν και το μέλλον μαζί σου, όχι το παρελθόν, αν θέλει να δει ξανά τη γυναίκα του να χαμογελάει! Σου εύχομαι περαστικά, να βρεις σύντομα τη λύση ή/και τη βοήθεια στο πρόβλημά σου και να είσαι και πάλι όπως πριν :)
Χρειάζεσαι βοήθεια ειδικού. Θέσε σωστά τις προτεραιότητες σου και επισκέψου έναν σύντομα. Κακώς έκοψες την φαρμακευτική αγωγή που σου έδωσε ο ψυχίατρος. Προφανώς την χρειαζόσουν. Ούτε ο άντρας σου (με την λάθος νοοτροπία του) ούτε οι Άγιοι θα σε βοηθήσουν. Έχεις σοβαρό πρόβλημα και χρειάζεσαι την βοήθεια ειδικού επιστήμονα. Άμεσα.
Καλησπερα! Θα ήθελα να σου ζητήσω να σκεφτείς λίγο διαφορετικά: Ας υποθέσουμε ότι είχες έναν πόνο στο πόδι, ο οποίος γινόταν όλο και χειρότερος. Θα πηγαίνες στον γιατρό και θα σου έλεγε να πάρεις ενα φάρμακο. Εσύ θα το επαιρνες χωρίς να το σκεφτείς και πολυ γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσες να περπατήσεις. Αν αυτό το φάρμακο δεν σε βοηθούσε, θα πηγαίνες και σε άλλον γιατρό και θα προσπαθουσες να βρεις και άλλους τρόπους για να βοηθηθείς προκειμένου να μην παίρνεις φάρμακο για πάντα. Αυτό που αντιμετωπίζεις ειναι μια ψυχική διαταραχή που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη σωματική νόσο. Όπως δεν θα προσπαθουσες να κανείς μονη σου το πόδι σου καλα, έτσι δεν πρέπει να ταλαιπωρείσαι και να μην απευθύνεσαι σε κάποιον ειδικό. Η πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση για τις αγχώδεις διαταραχές ειναι η ψυχοθεραπεία, συχνά σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή για ενα μικρό διάστημα (και αυτό όχι πάντα). Φρόντισε τον εαυτό σου για να μπορέσεις να επανελθεις στην καθημερινότητα σου και στην φροντίδα του μικρού σου. Σου εύχομαι τα καλύτερα
Μπερδεμένη μαμά, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν καταστάσεις που σε πιέζουν και σου δημιουργούν όλο αυτό τον μπελά, άλλες συνειδητά και άλλες υποσυνείδητα. Θα πρέπει να συζητήσεις με κάποιον, να δώσεις περισσότερες πληροφορίες για τον εαυτό σου, το παρελθόν σου και την καθημερινότητά σου, μέχρι να ανακαλύψεις εσύ πού βρίσκεται ο κόμπος και να τον διαλύσεις (δεν είναι ανάγκη να είναι ψυχίατρος ή ψυχολόγος, μπορεί να είναι και οικογενειακός σύμβουλος ή ένας πολύ καλός φίλος). Εγώ προσωπικά διαβάζοντας βιβλία εμπνέομαι και αρχίζω την ενδοσκόπηση. Ο εαυτός μου είναι ο ψυχολόγος μου. Πάντως αν θες μπορείς να με βρεις στο μειλ korina-argi@hotmail.com. Καλή τύχη.