Πώς να βγω από αυτή την κατάσταση;
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου…
Είμαι και εγώ μια μαμά, είμαι 38 χρόνων, είμαι παντρεμένη και έχω ένα αγοράκι 6.5 χρόνων. Είμαι παντρεμένη 10 χρόνια και δουλεύω σε μια εταιρεία 6ωρο. Απολύθηκα από την προηγούμενη μου δουλειά στην οποία ήμουν πολλά χρόνια. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται, από αυτή την απόλυση νομίζω ότι ξεκίνησε ο γολγοθάς μου. Ήμουν από τις τυχερές που βρήκα δουλειά, αλλά έπρεπε να παίρνω 4 συγκοινωνίες, ενώ στην προηγούμενη πήγαινα με το αυτοκίνητο (δεν είμαι καμιά καλομαθημένη!!!!) Μια απεργίες, μια συγκεντρώσεις, μια το περιβάλλον της δουλειάς που στην προηγούμενη ήμουν σε καλή θέση ενώ σε αυτή για να με κρατήσουν δεν μιλούσα καθόλου, μια μου έλεγαν ότι θα σε κρατήσουμε μέχρι το Ιανουάριο, μετά μέχρι το Μάρτιο, μετά μέχρι το Φεβρουάριο του άλλου χρόνου (τελικά ακόμη εδώ δουλεύω και έχω κλείσει τα 2 χρόνια), μου βγήκε ένα τρομερό άγχος να μην μπορώ να ηρεμήσω ούτε νύχτα ούτε μέρα. Όλο αυτό το άγχος να με χτυπάει στο στομάχι και να έχω διαταραχές στην όρεξη.
Μου λέγανε να πάω σε γιατρό πριν επιδεινωθεί η κατάσταση… Πήγα λοιπόν σε ένα ψυχίατρο μου είπε ότι είναι «Αγχώδης διαταραχή με στοιχεία κατάθλιψης», μου έδωσε να χάπι… Εν τω μεταξυ εγώ ήμουν ενάντια στο να πάρω χάπια, αλλά μου λέει θα σε βοηθήσει και δεν φέρνει εξάρτηση (αντικαταθλιπτικό)… Στεναχωρέθηκα και έγώ και ο άντρας μου πάρα πολύ. Λέω πως κατάντησα έτσι, εγώ που μόνο γελούσα, που ήμουν ο πιο αισιόδοξος και γελαστός άνθρωπος. Ο άντρας μου έλεγε ότι με αγάπησε για την θετική ενέργεια που έβγαζα σαν άνθρωπος και τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ο μικρός μου ζητάει να περνάμε χρόνο μαζί, παίζουμε για να μην καταλαβαίνει την κατάσταση που βρίσκεται η μαμά και κάθε μέρα ζητάει να του κάνουμε ένα αδελφάκι, παρακαλάει ακόμη και στην προσευχή του το βράδυ (αυτό το παιδί είναι όλη μου η ζωή!!! τον βλέπω και λέω πρέπει να καταφέρω, να γίνω καλά για να μεγαλώσω το παιδάκι μας).
Το χάπι το πήρα 4 μήνες και σταδιακά αρχισα να το μειώνω, έτσι τον Ιανουάριο το σταμάτησα, το Φεβρουάριο ξανά τα ίδια. Αποφάσισα να κάνω ομοιοπαθητική… Παιδιά έχω δει κάποια αποτελέσματα, όμως πάλι έχω διαταραχή στην όρεξη. Τώρα καλοκαίρι είπαμε να φύγει το παιδί λίγες μέρες στους γονείς του άντρα μου και λίγες μέρες στους δικούς μου γονείς για να ξεκουραστώ και εγώ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως είμαι, ειδικά τις πρώτες μέρες που λείπει το παιδί… Κάνω εμετό, δεν έχω όρεξη να φάω. Και λέω είναι δυνατόν, είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά; Με την οποιοπαθητικό που μίλησα μου λέει μπορεί να σε έχει επηρρεάσει η απουσία του μικρού. Στην τελευταία επισκεψη στην οποιοπαθητικό μου είπε «Μεγάλωσες στην επαρχία με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο, τον οποίο έχεις υιοθετήσει και εδώ στην Αθήνα. Αυτό πρέπει να αλλάξεις, δεν μπορεί ότι κάνει μια νοικοκυρά στο χωριό να το κάνεις και εδώ και να δουλεύεις και να έχεις να διανύσεις και αποστάσεις για να φτάσεις στη δουλειά. Επιπροσθέτως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές!!! Χαλάρωσε»
Αντί να χαρώ που μειναμε μόνοι μας με τον άντρα μου, εγώ να παθαίνω τέτοιες κρίσεις;
Με τον άντρα μου δεν μιλάμε και πάρα πολύ, είναι της τεχνολογίας και ασχολείται πάρα πολύ με το computer ή το tablet και εγώ ασχολούμαι με το tablet. Μιλήσαμε πολλές φορές να πάω σε ένα ψυχολόγο αλλά μου λέει «Εάν και εκεί δεν καταφέρεις κάτι μετά τι θα κάνεις; Πάλεψέ το μόνη σου»
Δεν μας φτάνουν και λεφτά γιατί έχουμε και ένα στεγαστικό δάνειο, οπότε εγώ τώρα τι να κάνω… Δεν έχω και φίλες εδώ να τους μιλήσω, είναι όλες εκτός Αθήνας. Εχω μιλήσει στην κουμπάρα μου αλλά μένει στην Ξάνθη. Έχω δύο αδελφές, οι οποίες η μία είναι στο χωριό και η άλλη στην Αθήνα, γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά μέχρι εκεί και οι γονείς μου λένε να μην στεναχωριέμαι, να μην αγχώνομαι και να τρώω. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που με αγχώνει έτσι. Τώρα τελευταία το έχω στρέψει το βλέμμα μου και στους Άγιους, παρακαλώ να με βοηθήσουν.
Τι να κάνω; Πως θα μπορέσω να περάσω τα χρόνια σε αυτή τη κατάσταση; Πόσο θα μπορέσει να αντέξει ο γάμος μου; Θα μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου και αλλά και των γονιών μας που μεγαλώνουν; To μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι;
Περιμένω με πολύ αγωνία τις γνώμες σας. Και άν κάποια κοπέλα έχει περάσει παρόμοια κατάσταση θα χαρώ πολύ να της μιλήσω.
Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας!!!
Μια μπερδεμένη μαμά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μπερδεμμένη μανούλα καλησπέρα. Δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο με το δικό σου, αλλά μέσα από όσα λες βλέπω δύο άκρες κι εσένα στην μέση. Το πρώτο πράγμα για το οποίο μιλάς με ένταση είναι η δουλειά σου. Μια δουλειά που σε αγχώνει σε περιορίζει και σε κάνει να αρρωσταίνεις. Αναφέρεις όμως και την οικογένειά σου και λες πως ο γιος σου είναι όλη σου η ζωή...Θεωρώ πως η λύση είναι μπροστά σου και απλά σε αγχώνει το πως θα το δεχτούν οι άλλοι. Καμιά φορά τα λόγια των άλλων (μην σκας, να τρως κλπ) μοιάζουν να υποβιβάζουν το πρόβλημά μας και πιστεύουμε πως οι άλλοι έχουν μια καλύτερη λύση από την δική μας. Θα σου πω λοιπόν τι πέρασα εγώ. Φέτος μετά από 8 χρόνια κλείνω την επιχείρησή μου. Η πελατεία καλή αλλά δεν πληρώνουν όλοι στην ώρα τους, τα έξοδα στάνταρ κι εγώ με το σταγονόμετρο να δω πως θα περάσουμε τον μήνα και πως θα βγει το δάνειο και τα έξοδα. Δούλευα κάτω από το σπίτι μου, έκανα μια δουλειά που λατρεύω (είχα φροντιστήριο ξένων γλωσσών) και τα απογεύματα άκουγα την μικρή να κλαίει και να με ζητάει και το στομάχι μου γινόταν κόμπος. Κλείνω την επιχείρησή μου (μετά από 3χρόνια που το πάλευα με νύχια και με δόντια) γιατί δουλεύω 8 μήνες για να πληρώνω για 12 και φέτος το καλοκαίρι η εφορία με καίει και δεν έχω να περάσω με την οικογένειά μου. Ο άντρας μου μέχρι πριν ένα μήνα σε διαθεσιμότητα. Φαινομενικά έχω πάρει λάθος απόφαση, αλλά βλέποντας κάποια πράγματα ξεκάθαρα είπα ότι οι προτεραιότητά μου είναι το παιδί μου. Δουλεύω 6-7 ώρες το απόγευμα (δεν είναι πολλές το ξέρω) αλλά λείπω από το σπίτι και την ακούω να κλαίει και σπαράζει η καρδιά μου για να πληρώνω την εφορία, το τέβε και την δεη; Να μου λείπει. Ιδιαίτερα, όσα και όπως μπορώ...Και οι γονείς μου ένα φαγητό κάθε τόσο μπορούν να φτιάχνουν για όλους. Δεν ξέρεις πόσο με άγχωνε η όλη απόφαση και πόσο φοβόμουν τον πόλεμο που θα δεχτώ από τους δικούς μου κυρίως ανθρώπους. Κυρίως από τον πατέρα μου, που θα έρθει να μου πει πάλι "έλα να τα βάλουμε κάτω να σου πω εγώ πόσα μπορείς να βγάζεις τον μήνα" κι ας μην έχει ιδέα 8 χρόνια τώρα πως λειτουργεί η επιχείρηση. Όμως την απόφαση την πήρα. Δεν θα αρρωστήσω και δεν θα χάσω την κόρη μου ούτε λεπτό παραπάνω για την εφορία και το κ@λοκράτος... Στην δική σου περίπτωση λοιπόν. Αξίζει το στριμωξίδι που τρως στην δουλειά και δεν μιλάς, οι τέσσερεις συγκοινωνίες που παίρνεις (βάλε πόσα σου πάει κάθε μήνα) και α λεφτά που σου μένουν για να σκας; Αξίζουν για να γίνεσαι κόμπος; Αν αξίζουν πόσο καιρό ακόμα μπορείς να τα καταφέρεις (που σίγουρα θα τα καταφέρεις) μέχρι να πεις "ως εδώ"....Τι έχει προτεραιότητα για σένα;
Ειμαι ψυχολογος. Πρεπει να ζητησεις βοηθεια απο ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη η ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη. Αυτο που χρειαχεσαι ειναι σιγουρα ψυχοθεραπεια σε συνδυασμο με φαρμακευτικη αγωγη τουλαχιστον στην αρχη. Τα φαρμακα χρειαζονται αλλα οχι απο μονα τους.μην αργησεις να ζητησεις βοηθεια. Οσο πιο νωρις ξεκινησεις, τοσο το καλυτερο.
Βρες έναν πνευματικό,αν από ότι κατάλαβα μένεις Αθήνα στην Ιερά Μονή Αγιίου Κυπριανού και Ιουστίνης στον Ωρωπό θα βρεις ανάπαυση,ο Θεός μαζί σου.
Ναι μην ξεχάσεις να του πας μια νεκρη πέστροφα για να τη στριφογυρναει πανω από το κεφάλι του όταν κανει τα βουντου του. ΑΜΑΝ πια με τους παπαρδέλες γυριστε και κανενα γραναζι στο μυαλό σας κουρκουτι το κανατε απο το πολυ λιβανι και την αγιαστουρα.
Αμήν!
Εγώ πάσχω από κατάθλιψη εδώ και 5 χρόνια, βέβαια αντιμετωπίζω πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα και πολλά μαζί και η κατάθλιψη είναι κάτι σαν φυσικό επακόλουθο στην περίπτωσή μου, σύμφωνα με την ψυχίατρο. Για 4 χρόνια προσπαθούσα με ψυχοθεραπεία να το "λύσω μόνη μου". Η ψυχολόγος με βοήθησε πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, να δω τι θέλω και τι με βλάπτει, βέβαια την μεγάλη προσπάθεια την έκανα μόνη μου. Όμως, η θλίψη, η απόγνωση, η απελπισία και -το χειρότερο για μένα- το συνεχές, καθημερινό κλάμα δεν σταματούσαν. Μέχρι που κάποια μέρα, εκεί που διέσχιζα το δρόμο, έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να σταθεί στη μέση, να τελειώσει αυτή η μαυρίλα. Δύο δευτερόλεπτα μετά συνήλθα αλλά είχα φοβηθεί πολύ. Αυτό συνέβη άλλες 3-4 φορές μέχρι να πάρω την απόφαση ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά με μένα. Πήγα σε ψυχίατρο και μου έδωσε το "μαγικό χαπάκι", όπως το λέω εγώ. Τους πρώτους 3 μήνες ήμουν άλλος άνθρωπος με τα Α κεφαλαία. Δεν πίστευα πόσο καλά ένιωθα παρόλα τα προβλήματά μου, δεν πίστευα πώς κατάφερνα να ζήσω τα τελευταία χρόνια στο χάλι που ήμουν. Είδα τραγικές διαφορές -προς το καλύτερο- στην οικογένειά μου, τα παιδιά μου επιτέλους με είδαν χαμογελαστή! Έπειτα όλος ο ενθουσιασμός καταλάγιασε κι επιτέλους είχα τον έλεγχο της ζωής μου. Ακόμα έχω προβλήματα, ακόμα περνάω φάσεις "χαμηλές" αλλά τώρα ξέρω ότι εγώ δεν είμαι έτσι και αύριο θα είμαι καλύτερα. Όλα αυτά τα λέω για να τονίσω ότι κι εγώ φοβόμουν τα αντικαταθλιπτικά, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι τα χρειάζομαι, το έβλεπα σαν ήττα. Κι αυτό ήταν μια μεγάλη μπούρδα. Όταν πονάει το στομάχι, πάμε στον γαστρεντερολόγο, όταν πονάει το δόντι στον οδοντίατρο κι όταν πονάει η ψυχή μας, στον ψυχίατρο. Οι καλές μου φίλες με απέτρεπαν κι έκαναν λάθος. Πήγα σε ομοιοπαθητικό και δεν είδα την παραμικρή βελτίωση. Με τα αντικαταθλιπτικά, μέσα σε 15 μέρες κοίταξα τη φάτσα μου στον καθρέφτη και της χαμογέλασα! Κι από παρενέργειες, όλα αυτά που μου λέγανε ότι θα γίνω φυτό και δε θα έχω συναισθήματα και ένα σωρό άλλες βλακείες, τίποτα από αυτά δε συνέβη κι αν συνέβαινε θα άλλαζα αγωγή. Η παράλληλη ψυχοθεραπεία θεωρώ ότι είναι αναγκαία. Μην αφήνετε τη ζωή σας να περνάει, ζητήστε βοήθεια, δεν είμαστε σούπερ ήρωες.
Παρόμοια περίπτωση εδώ! ΜΑΖΙ ΣΟΥ 1000%!! Όποιος λέει ότι τα αντικαταθλιπτικά σε κάνουν φυτό και άλλα τέτοια, είναι το λιγότερο ανόητος και όχι στενοκέφαλος, αλλά αμόρφωτος. Τα αντικαταθλιπτικά δεν θα σας λύσουν τα προβλήματα, αλλά θα "λύσουν" εσάς ώστε να κάτσετε κάτω, να έχετε την ψυχραιμία και να λύσετε εσείς τα προβλήματα. Κι αυτό είναι λόγος για να είστε περήφανοι, όχι να ντρέπεστε!
K go exo stomaxikes diataraxes k piga se gastrenterologo....oxi se psyxiatro...k mou pe na paro mia agogi gia 1 mina k afto itan....min vazete etiketes ston eafto sas me toys psixiatrous....to agxos fevgei me oraies drastiriotites tin eleftero xrono k oxi me paraitisi ap ti douleia