Απελπισία… Δεν θέλω να χωρίσω!
Ειμαι σε αδιεξοδο και θα ηθελα τη γνωμη σας ή τη συμβουλη σας. Ειμαι νεα μαμα εδω και δυο μηνες και φοβαμαι πολυ οτι ο γαμος μου παει απο το κακο στο χειροτερο.
Με τον αντρα μου εχουμε σχεση 5 χρονια και ειμαστε παντρεμενοι εδω και εξι μηνες. Ερωτευτηκαμε τρελα και ειχαμε μια υπεροχα αρμονικη σχεση τα 3 πρωτα χρονια, τα δυο εκ τω οποιων ειμασταν σε αποσταση. Οταν συγκατοικησαμε τον πρωτο χρονο ολα ηταν τελεια. Εγω μαλιστα εφυγα απο την Αθηνα, αφησα τη δουλεια μου και τους φιλους μου και ηρθα μαζι του στην επαρχια. Θυμαμαι οτι περνουσαμε τελεια σε ενα κατεστραμενο σπιτι με σπασμενα πλκακακια και τιγκα στην υγρασια ομως δεν μας ενοιαζε καθολου. Σιγα σιγα ομως αρχισαμε να αλλαζουμε και οι δυο…
Για να μιλησω για τον εαυτο μου πρωτα… Απο ανεξαρτητη και δραστηρια εγινα μια πρσκολλημενη πανω του γυναικουλα που το μονο που με ενοιαζε ειναι πως θα ειναι το σπιτι στην πενα -μη και μας κακολογησει κανεις και πως θα κανουμε οσα «πρεπει» να κανουμε. Γαμους, παιδια, κοινες εμφανισεις κλπ. Δεν εκανα κυκλο εδω, δεν ανοιχτηκα, η δουλεια μου παει χαλια με αποκλειστικα δικη μου ευθυνη. Και να φανταστειτε με θυμαμαι να λεω στις φιλες μου ποσο μου αρεσε που ημασταν ανεξαρτητοι κι οτι δεν θα αντεχα να ειμαι συνεχεια με καποιον.
Απο την αλλη εκεινος, ο πιο γλυκομιλητος, ο πιο χαμογελαστος ανθρωπος του κοσμου εχει γινει ο πιο κακοτροπος και μιζερος ανθρωπος. Μεγαλη αλλαγη προσεξα κι απο τοτε που πηγε να δουλεψει στην οικογενειακη επιχειρηση. Αρχισαμε να μαλλωνουμε αλλα το ξεπερνουσαμε. Εκεινος περνουσε πολυ χρονο στη δουλεια σε βαθμο εκμεταλλευσης κι εγω γκρινιαζα γιατι εμενα μονη.
Μετα ηρθε το παιδι. Η αληθεια ειναι οτι τωρα συνειδητοποιω οτι δεν ημουν εντελως σιγουρη οταν το καναμε κι οτι επηρεαστηκα πολυ απο τους γονεις μου, οι οποιοι ειναι πολυ καλοι μεν, αλλα μου δημιουργουν ενα αγχος οτι πρεπει να γινω σαν αυτους. Βασικα πιστευω σε μεγαλο βαθμο οτι βλεποντας στους γονεις μου την τελεια σχεση, δημιουργουσα προσδοκιες οτι καθε σχεση πρεπει να ειναι ετσι, κι οταν αυτο δεν συνεβη, μου ηταν πολυ δυσκολο να δεχτω τετοια απογοητευση. Παρ’ ολ’ αυτα το αγγελουδι μου ειναι ενα ζαχαρωτο στην ζωη μου!
Τελος παντων, παντρευτηκαμε ενω ημουν εγκυος και μετα εσκασε η βομβα. Ο αντρας μου αρχισε να ειναι μονιμα κακοκεφος και βαριεστημενος, ενω εγω ημουν μες στην καλη χαρα. Τοτε μου ειπε οτι εχει παθει κριση πανικου, οτι δεν μπορει να ανταποκριθει στις υποχρεωσεις, δουλεια, συζυγος, παιδι, οτι εχει ασχημες σκεψεις και τετοια… Ηταν το χειροτερο καλοκαιρι της ζωης μου. Συνεχως τσακωμοι γιατι μου ελεγε τετοια κι εγω δεν μπορουσα να τα ακουω, οι αντιδρασεις μου δε και λογω εγκυμοσυνης ισως ακραιες. Εκλαιγα, χτυπιομουν, επεφτα κατω… Και μετα ενιωθα ενοχες για το μωρακι κι εκλαιγα πιο πολυ.
Απομονωθηκαμε και ζουσαμε σαν συναξιουχοι. Πηγε σε ψυχολογο κι εγω του σταθηκα οσο μπορουσα πιστευω. Σιγα σιγα ομως αρχισε να περναει σε αλλη φαση. Τη φαση του εγωισμου, της κοντρας και της κριτικης. Ασπρο εγω μαυρο αυτος, κατηγοριες για τα παντα, και γενικα μια πολυ ασχημη συμπεριφορα. Με μικρα διαλειματα αυτο συνεχιστηκε και μετα τη γεννηση του παιδιου.
Σε γενικες γραμμες με κανει να αισθανομαι λιγη και ενοχη για τα παντα. Ολο αυτο μου εχει συσσωρευσει νευρα και θυμο με αποτελεσμα να εχω δυο πολυ ασχημα ξεσπασματα και μαλιστα μπροστα στο παιδι. Τον εβριζα με χυδαιους χαρακτηρισμους και αρχισα να πεταω και πραγματα κατω. Νιωθω απαισια. Ειμαι ηρεμος ανθρωπος και μονο με εκεινον βγαινω εκτος εαυτου. Ντρεπομαι για τη συμπεριφορα μου αλλα δεν ειμαι τρελη. Εχει κι εκεινος μεριδιο ευθυνης οταν με παιρνει απο πισω ενω θηλαζω και μου λεει ενα σωρο κατηγοριες. Απο αυτο το σκηνικο και παρολο που εχω ζητησει συγγνωμη δεν μου μιλαει. Λεει πως ηταν απαραδεκτο αυτο που εκανα μπροστα στο παιδι, οτι εχει ξενερωσει κι οτι υφισταται κακοποιηση απο μερους μου, οτι καλυτερα να χωρησουμε αν συνεχιστει αυτο, κι οτι πρεπει να κανουμε διαλειμα και να σκεφτουμε λιγο την κατασταση.
Μενουμε μαζι κι οσο κι αν προσπαθω να τον προσεγγισω δεν μπορω. Ειναι πολυ καλος πατερας κι εχει δικιο αλλα κι εγω ειμαι καλη μανα και ειμαι αφοσιωμενη στο παιδακι μου. Δεν θελω να χωρισουμε, δεν θελω να ειμαστε εχθροι αλλα συνοδοιποροι. Τι να κανω; Εκτος απο το να επισκεφτω ψυχολογο…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν θεωρώ πως βιαστήκατε να φέρετε στον κόσμο το παιδάκι σας και να προχωρήσετε στο γάμο σας. Απλά πρεπει να περάσετε στο επόμενο βήμα.Είναι πολύ φυσιολογικό ότι σας συμβαίνει.Ανεξάρτητα με το τι εξωτερικοί παράγοντες (γονείς,οικογενειακή επιχείρηση) σας οδήγησε εδώ, πρέπει να επικεντρωθείτε στο πως εσείς θα το χειριστείτε. Προσπαθήστε όταν θυμώνετε να μην απαντάτε αμέσως. Μια λύση είναι να γράψετε στον συζυγό σας ένα γράμμα.Θα έχετε τον χρόνο να σκεφτείτε δεύτερη φορά τα λεγόμενα σας , και εκείνος να τα σκεφτεί διαβάζοντάς τα.Πείτε του τι σας απασχολεί.Αν δεν μπορείτε να μιλήσετε σε ήρεμο τόνο, γράψτε τα στο χαρτί.Πείτε του ποσο ερωτευμένη είσαστε ακόμα μαζί του.Φροντίστε τον εαυτό σας. Προσπαθήστε να κανονίσετε κάποια μέρα που δεν θα δουλεύει, ένα μικρό ταξίδι ή μια πιο μακρινή βόλτα κάπως να αλλάξετε παραστάσεις.Αν δεν θελήσει να φύγει, πραγματοποιήστε το ταξίδι μόνη σας μαζί με το μωρό σας σε κάποια φίλη σας ή συγγενείς στην Αθήνα.Θα του δώσετε το χρόνο που χρειάζεται να καταλάβει πόσο του λείπετε. Αλλά και εσείς να καθαρήσετε τη σκέψη σας καινα ηρεμήσετε.Φροντίστε τον εαυτό σας και θα σας ανταμείψει.Γενικά αν μπορέσετε να βρείτε λίγο χρόνο, ασκηθείτε.Η γυμναστική βοηθάει στη διαχείρηση του θυμού και σε πιο καθαρή σκέψη και αύξηση της αυτοεκτίμησης σας.Προτείνετε στον συντροφό σας να πηγαίνετε μαζί για τρέξιμο ή κάποιο άλλο τρόπο άσκησης έστω για τρεις φορές την εβδομάδα για 30 με 40 λεπτά.Θα τον βοηθήσει επίσης.Να αποβάλλει το άγχος του, να διαχειριστεί το δικό του θυμό αλλά μην επιμείνεται.Αν ισσοροπήσετε θα το βοηθήσετε να ισσοροπήσει και εκείνος.Θα τα καταφέρετε.Πιστεψτε το.
Απεκτησε σχέση με το Θεό. Θα αλλάξεις τρόπο που βλέπεις τα πράγατα
Καλησπέρα καλή μου και να σου ζήσει το ζαχαρωτάκι σου! Επίτρεψέ μου να σου πω τη γνώμη μου... Όλο αυτό που περιγράφεις καλώς ή κακώς είναι μια φάση που περνούν όλα τα ζευγάρια και συνήθως με τον ερχομό του παιδιού/των παιδιών. Από εκεί που ήσαστε οι δυο σας και... yolo και έρωτας, μπήκαν οι ευθύνες, η ρουτίνα και η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Ίσως βιαστήκατε να παντρευτείτε ή να κάνετε μωράκι, στηριζόμενοι στη χαρά που πάντα καλύπτει όλα τα άλλα στην αρχή. Αν υπάρχει αγάπη γλυκιά μου ΟΛΑ ξεπερνιούνται. Φαίνεσαι ώριμη κοπέλα και αναλαμβάνεις το μερίδιο της ευθύνης σου και αυτό είναι πολύ καλό. Υπομονή, ηρεμία και αγάπη. Ξέχνα ποιος φταίει. Πάρτε όση βοήθεια χρειάζεστε. Ξεχάστε τις προσδοκίες των άλλων και αν οι οικογένειες φέρνουν ταραχή, απομακρυνθείτε. Προπαντός, μην ξεχνάτε τους λόγους που ξεκινήσατε μαζί! Θυμήστε το ο ένας στον άλλον! Όχι γκρίνια, κατηγορίες, πείσματα. Ξεκίνα εσύ πρώτη! Κάνε προσευχή, βοηθάει. Δες τον άντρα σου όπως είναι. Αυτός που ερωτεύτηκες! Είμαι σίγουρη πως θα το ξεπεράσετε.