Όλα λάθος!

Κυριακη απογευμα… μια μερα πριν την ΠΗΤ. Εχω καποια περιεργα συμπτωματα και ενημερωνω τον γιατρο μου. Μου λεει να παω στο μαιευτηριο για καρδιοτοκογραφημα. Παω, ολα καλα, γυριζω σπιτι. Κανω την αντιπηκτικη μου ενεση και ξαπλωνω.

Στις 00:30 ξεκινουν πονοι. Δεν ειναι ακομα αυτοι πιστευω και απλα χρονομετρω.. Ωρα 4:00 πμ αποφασιζω επιτελους να παρω τον γιατρο μου..

«Ξεκινα σιγα σιγα» μου λεει ξανα «για το μαιευτηριο«

Φτανω. Η ψυχολογια μου ξαφνικα στο 0. Κλαιω πριν μπω.

Καρδιοτοκογραφο ξανα. Πονοι με διαστολη 0. Νομιζω περνουν ωρες. Μαζι και ο αντρας μου, μαζι και η μαια μου. Πονοι, διαστολη 0. Μου βαζουν και τεχνητους πονους. Ποναω πολυ.. καμια αλλαγη.. Κλαιω συνεχεια, χωρις λογο και οχι απο τον πονο.

Ερχεται ο γιατρος μου. Η κατασταση ιδια. Με ρωταει «Γιατι βιαστηκες να σου βαλουν πονους;«

– Εγω τους εβαλα;

– Μα ποιος εδωσε εντολη;

Δεν ειμαι σε θεση να απαντησω και ποτε δεν του το ανεφερα (γιατι ευτυχως δεν με γυρισαν σπιτι παλι), μονο κλαιω. Ποναω και διαστολη 0.

Μου φερνουν συνεχως να υπογραψω οτι δεχομαι να κανω επισκληριδιο. Ειναι το μονο που εχω δυναμη να αντιδρασω: οχι αν δεν βγουν οι αναλυσεις αιματος. Μου λενε να υπογραψω και αν δεν βγουν καλες το σκιζουν. Αρνουμαι..

Ακολουθει μια σειρα απο λαθη τους: Λαθος τοποθετηση καθετηρα, πονος αφορητος, αρνηση του καρδιολογου να μου βαλουν καλτσες παρολο που εχω αφαιρεσει μια φλεβα στο ποδι (και τι σχεση εχει ο καρδιολογος; Ένα απο τα μεγαλυτερα ιδιωτικα μαιευτηρια να μην εχει αγγειοχειρουργο και προφανως την δεδομενη στιγμη ουτε διαθεσιμες καλτσες) Δεν εχω δυναμεις να επιμενω…

Οι ωρες περνουν, διαστολη 0 και ερχεται η αναλυση του αιματος… Η αναισθησιολογος δεν παιρνει ευθυνη για επισκληριδιο, δεν εχει περασει η επηρεια της αντιπηκτικης, μπορει να υπαρξει αιμορραγια.. και εχουν περασει πανω απο 12 ωρες απο την τελευταια.. Παμε λοιπον..

«Καισαρικη με ολικη ναρκωση!!»

Κλαιω μεχρι που δεν θυμαμαι πια…

Ολα πηγαν καλα! Το μωρο μου, που δεν το ειδα, που δεν το ακουσα, μαθαινω πως ειναι καλα!

Αργοτερα ενημερωνομαι απο τον ο γιατρο μου οτι ευτυχως που δεν περιμεναμε αλλο: το αμνιακο υγρο ηταν ελαχιστο στο σημειο να αναρρωτιουνται αν μου εσπασαν τα νερα και δεν το καταλαβα…

Μετα απο λιγες ωρες εχω αγκαλια την κορη μου, τον θησαυρο μου!! Τιποτα αλλο δεν εχει σημασια… Το μωρο μου ειναι καλα! Ξεχναω τα παντα… αλλα για λιγο..!

Νομιζω πως θηλαζω αλλα αυτο δεν μπορει να λεγεται θηλασμος… Μεσα σε μια μερα εχω ενα στηθος ολο πληγες και αιμα. Ζηταω βοηθεια και μου λενε πως μια χαρα το κανω και οσο για το στηθος αλατονερο…

Θηλαζω πια με ενα πανι στο στομα να το δαγκωνω και να κλαιω για να μην ουρλιαξω απο πονο… Το μωρο μου το φερνουν στο δωματιο συνεχως με την δικαιολογια πως πειναει και εγω αναρρωτιεμαι «Μονο το δικο μου; Μηπως δεν πινει;«

Εξακολουθουν να μου λενε πως ολα ειναι καλα.. Αυτο γινοταν, ωσπου την μερα που θα εβγαινα αποφασισα να το δειξω και στο γιατρο μου (το λαθος μου ειναι εδω, γιατι θεωρουσα πως η μαια του αλλα και οι μαιες του μαιευτηριου θα ηξεραν).

Μολις το βλεπει καλει τους παντες…

Η απαντηση:

«Μολις το επαθε…»

Δεν αντεχω αλλο εκει μεσα… Εχουν γινει και διαφορα… Μου χορηγουν αλλες αντιπηκτικες απο αυτες που ειπε η αιματολογος γιατι δεν ειχαν αυτες που επρεπε, ο παιδιατρος μου ειπε οχι μπανιο το μωρο και οι μαιες την προηγουμενη μερα το ειχαν ηδη κανει μπροστα μου σαν δειγμα στο μαθημα μπανιου, μου εκαναν και παρατηρηση οτι χαλαω το αλατονερο πολυ γρηγορα… Ελεος… Και εγω που σε αλλη περιπτωση θα ειχα σηκωσει το μαιευτηριο στο ποδι, να μην μιλαω καθολου.. να μην με αναγνωριζω…

Παω σπιτι, ξεκιναω θηλαστρο… Το στηθος τεραστιο, εκαιγε, πονουσε, αιμα, πληγες…

Ο γιατρος μου λεει να επιστρεψω στο ιδιωτικο μαιευτηριο που γεννησα να με βοηθησουν οι μαιες… ΠΟΤΕ! Αν ηξεραν, θα το ειχαν κανει..!

Παω σε ενα δημοσιο μαιευτηριο… Με βοηθουν πολυ, θηλαστρο, μαλαξεις, οδηγιες… Το βραδυ ομως χειροτερευω, αρχιζουν και δεκατα..

Δευτερα παω σε μαστολογο. Μολις με βλεπει, μου λεει να παρω σπιτι να μην δωσουν στο παιδι το γαλα που εχω στο ψυγειο. Παιρνω, αργησα, το ηπιε… και εκανε και εμετο….

Τελος. Ηταν η τελευταια μερα που εδωσα στο μωρο μου το γαλα μου. Μια βδομαδα… Γιατι καποιοι εκαναν λαθος… Και σαν ειδικοι δεν μπορεσαν να με βοηθησουν… Και κανεις τους δεν με ενημερωσε για την υπαρξη συμβουλων θηλασμου…

Ξεκιναω χαπια, δεμενο στηθος… Πυρετος 40, καμια βελτιωση. Ξανα χαπια, αντιβιωση, φαρμακα, ωσπου στο τελος με εστειλαν στον Αγιο Σαββα για εξετασεις…

Εγω στα πατωματα… να ψηνομαι στον πυρετο… να κλαιω… αντι να πεταω απο ευτυχια με ενα γερο μωρακι, με κανανε τοσο κομματια… Ενα μωρακι που απο την πρωτη μερα το αγκαλιαζε και το φροντιζε η γιαγια του γιατι εγω ενιωθα τοσο αρρωστη… Αυτη ηταν η αρχη της καταθλιψης μου που κρατησε αρκετα και ακολουθησε αγχος, ενοχες, τυψεις, φοβιες, κριση πανικου…

Περασαν πια 11 μηνες, εχω ενα γερο και ομορφο κοριτσακι που με κοιταει μες τα ματια και λιωνω… Ευχαριστω τον Θεο που με αξιωσε να γινω μανουλα! Ξερω πως οσα περασα ισως για καποιους να μην ειναι τιποτα, ο καθενας ομως τον δικο του πονο τον βιωνει σαν μοναδικο… Οσα χρονια ομως και να περασουν δεν προκειται τελικα να ξεχασω.

Ολα αυτα γιατι;

Γιατι ξεκινησαμε τοσο λαθος;

Μ.Κ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com