Πριν ένα μήνα ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο στο κόσμο. Νιοπαντρη, μόλις 3 εβδομάδων, με ένα αγοράκι 2 χρονών να μας ομορφαίνει τη ζωή και ένα μπεμπουλίνι στη κοιλιά που το λατρέψαμε απο τη πρώτη πρώτη στιγμή που το είδαμε στον υπέρηχο.
Φτιάχναμε τόσες ιστορίες για το μέλλον μας ως 4 πια. Ο μικρός μου λάτρευε το «νινί» και όλη μέρα φιλούσε τη κοιλίτσα μου. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Τώρα τα βλέπω σαν παλιά ταινία του σινεμά…
Στην εξέταση αυχενικής διαφάνειας φάνηκαν κάποια ανησυχητικά σημάδια στις μετρήσεις. Θυμάμαι το γιατρό να προσπαθεί να μας καθησυχάσει και εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Έκανα την εξέταση λήψης χοριακών λαχνών και περίμενα αποτελέσματα.
Ήμουν ακριβώς 13 εβδομάδων, έλαβα τη πρωινή ειδοποίηση απο την εφαρμογή εγκυμοσύνης που είχα στο κινητό μου και χαμογέλασα θυμάμαι χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. «Μεγαλώνεις καρδιά μου» σκέφτηκα. Αμέσως μετά χτύπησε το κινητό μου. Ήταν απο το κέντρο που έκανα την εξέταση. Η καρδιά μου σφίχτηκε, ο αδερφός σου με κοίταξε ερωτηματικά («ε μαμά δεν θα το σηκώσεις;»). Απάντησα. Ήταν μια γιατρός. Δεν άκουσα καν το όνομα της. Μηχανικά έδωσα κάποια στοιχεία που μου ζήτησαν για επιβεβαίωση της ταυτότητας μου. Η φράση ξεκίνησε ως «Δυστυχώς το έμβρυο πάσχει απο τρισωμία 21….«
Ο κόσμος κάπου εκεί πάγωσε. Δεν ξέρω τι απάντησα. Δεν θυμάμαι την υπόλοιπη συνομιλία. Λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα ήρθαν και στο e-mail μου. Θυμάμαι μόνο να πέφτω κάτω στο πάτωμα και να κλαίω με λυγμούς. Να φωνάζω τι θα κάνω Παναγία μου… και να κλαίω. Ο αδερφός σου να κλαίει και αυτός χωρίς να ξέρει γιατί και να ψάχνει την αγκαλιά μου. Αχ η αγκαλιά του.. βάλσαμο γλυκό..
Έπειτα τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα να έρθει απο τη δουλειά. Του τα είπα όλα άγαρμπα και απότομα απο το τηλέφωνο με λιγμούς. Ήρθε οσο πιο γρήγορα μπορούσε. Περάσαμε τις επόμενες ώρες με κλάμα και συζήτηση. Δεν βρήκαμε το κουράγιο να το κρατήσουμε. Δεν θα μάθω ποτέ αν έκανα τη σωστή κίνηση.
Στις επόμενες 24 ώρες έμπαινα ήδη στη μαιευτική κλινική. Ο άντρας μου ξέσπασε πρώτη και τελευταία φορά σε κλάματα μόλις τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μου. Δεν περιγράφεται ο πόνος, η φρίκη τα ερωτηματικά. Η διαδικασία θα είχε ως εξής: πρόκληση διαστολής του τραχήλου, αποβολή και απόξεση.
Μέσα στο δωμάτιο ήμουν μόνη. Ο γιατρός και οι μαίες ήταν πολύ διακριτικοί. Έμπαιναν στο δωμάτιο που και που να δουν αν ήμουν καλά. Κανείς δεν είπε τίποτα άλλωστε ποιος μπορεί να εκφέρει γνώμη σε μια τόσο σκληρή απόφαση; Οι ώρες να περνούν αργά και βασανιστικά. Οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν, ένιωθα πως ήταν η τιμωρία μου για την απόφαση μου. Ζητούσα συγγνώμη ξανά και ξανά απο το μωρό μου. Δεν έμαθα ποτέ τι φύλο ήταν. Για μένα ήταν και θα είναι για πάντα ο άγγελος μου. Το 2ο μου παιδί.
Πέρασα 2 εφιαλτικές μέρες με πολύ πόνο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχικά. Ο άντρας μου περνούσε όσες περισσότερες ώρες μπορούσε δίπλα μου. Γύρω μου να ακούω βρεφικά κλάματα, μανούλες να βογκάνε γιατί θα γεννούσαν, γέλια, χαρές. Στο δωμάτιο που ήμουν εγώ επικρατούσε μια νεκρική ησυχία. Το βράδυ της 2η μέρας της νοσηλείας αποφάσισε ο γιατρός να με πάει για απόξεση. Στο χειρουργείο κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά απο 3 μέρες. Απο τότε που μάθαμε τα αποτελέσματα. Θυμάμαι το αίσθημα μόλις ξύπνησα… ένα τεράστιο κενό. Λες και κάποιος πήρε τη ψυχή μου και την έβγαλε απο μέσα μου.
– Πως αισθάνεσαι; με ρώτησε η μαμά μου.
– Άδεια! της είπα.
Την επόμενη μέρα γύρισα στο σπίτι. Εκ τοτε κάθε μέρα κλαίω. Κρυφά απο το γιο μου. Μπροστά σε αυτόν προσπαθώ να είμαι η χαρούμενη μαμά του που ήμουν πριν 1 μήνα. Όταν κοιμάται όμως κλαίω για το αγγελούδι μου που έδιωξα. Μισώ τον εαυτό μου. Περνάω τα στάδια του πένθους ξανά και ξανά. Αισθάνομαι άρνηση, θυμό και απέραντη θλίψη. Σκέφτομαι ποιος να φταίει αλλά στην ουσία δεν φταίει κανείς. Είναι ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna.
Οι λίγοι φίλοι και γνωστοί που ξέρουν τη πραγματική ιστορία με ρωτάνε πως είμαι. Πάντα λέω καλά, καλύτερα. Αλλά δεν είμαι. Ένα μέρος του εαυτού μου πέθανε εκείνη τη μέρα μαζί με το μωρό μου μέσα σε ένα άθλιο δωμάτιο νοσοκομείου.
Πως θα το ξεπεράσω; Νόμιζα πως με το καιρό το αίσθημα της απώλειας θα έφευγε αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι πως τώρα θα μπορούσε να ήμουν έγκυος , θα ξεπεταγόταν η κοιλίτσα, όλα θα ήταν τόσο όμορφα νιώθω τη ψυχή μου να πονάει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άλλοτε τόσο άσχημα μέσα μου και δεν θα μάθω ποτέ αν πήρα τη σωστή απόφαση η όχι.
Εύχομαι ποτέ ποτέ ποτέ άλλη μανούλα να μην ζήσει τέτοια φρίκη. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε μανούλες που έχασαν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερες εβδομάδες δεν μπορώ να φανταστώ το δικό τους πόνο.
μαμά Λ.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Ειναι παρά πολυ εύκολο να λες οτι ήταν λάθος που δεν κράτησε το μωρό και ακόμα πιο εύκολο να λες οτι ήμαστε στενομυαλοι πάνω στο θέμα αναπηρία... Αλλά αυτό που δεν ξέρετε ειναι το πόσο δύσκολο ειναι για μια μητέρα να παλεύει κάθε μέρα γι'αυτο το μωρό για να κάνει μόνο του πράγματα μικρά-απλά και καθημερινά. Και εκτός από αυτό μια τέτοια μάνα πάντα αυτό που τη βασανίζει ειναι τι θα γίνει αυτό το παιδί οταν ΧΑΘΕΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥ; Και εκτός από αλλά αυτά που ειναι θυσία για τη μαμα φαντάζεστε τη ταλαιπωρία/ κοροϊδία και όλα τα συναφή για αυτό το παιδί;
Αν ποτέ γίνουμε ανοιχτόμυαλοι με τη διαφορετικότητα των άλλων, κανείς δε θα χρειάζεται να παλεύει για να ζήσει και να έχει τα αυτονόητα. Μέχρι τότε, συνεχίστε να διαιωνίζεται το μύθο της δυσκολίας που έχει να ανατρέφεις ένα παιδί με αναπηρία, μόνο μετά ας μη λέμε ότι μας φταίνε οι άλλοι για τις δυσκολίες που παρουσιάζονται. Υπάρχουν και οι άλλες μαμάδες, όπως η Χριστίνα που γράφει εδώ, που κατά τη γνώμη μου το παρουσιάζουν πάντα το θέμα στη σωστή του βάση. Είμαστε εντελώς στενόμυαλοι προς το παρόν. Ελπίζω να ζήσουμε να δούμε και την αλλαγή της κοινωνίας, αν και πολύ αμφιβάλλω ότι αυτό θα γίνει σε αυτή τη γενιά.
Δεν υπονοώ ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες, αλλά λέω ξεκάθαρα πως οι δυσκολίες οφείλονται μόνο στην ηλίθια νοοτροπία των αγαπημένων συμπολιτών μας. Δε θα υπήρχαν αν όλοι δε βλέπαμε αναπηρία, αλλά άνθρωπο. Οι μαμάδες που έχουν τέτοια παιδιά καλά θα κάνουν - αν θέλουν όλο αυτό να αλλάξει μια μέρα - να μην τραγικοποιούν τα πράγματα εκεί που δεν πρέπει. Για την πλειοψηφία των δυσκολιών που υπάρχουν δεν ευθύνεται η αναπηρία, αλλά τα κολλημένα μυαλά των άλλων.
ο καθενας πρατει αυτο που αντεχει. αν δεν ξερεις πως ειναι να μεγαλωνεις ενα τετοιο παιδι και αν δεν το βιωνεις εκ των εσω μη μιλας για στενομυαλια. ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι ιδιοι και δεν αντεχουν το ιδιο. αλλωστε γι αυτο υπαρχει η ευγονια. δικαιωμα του καθενος να διαλεγει πως θα πορευτει στη ζωη του
Το τελευταίο που είπες το πιστεύω ακράδαντα. Η στενομυαλιά δεν πήγαινε στο ότι κάποιος επιλέγει να μην κρατήσει ένα παιδί, αλλά σε όλα αυτά που θέλει να μας περνάει η κοινωνία που μας κάνουν να μην έχουμε ουσιαστικά άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή. Αλλά ξέχασα....δεν έχω δικαίωμα να μιλάω. Συγνώμη
Νινα κατα τη γνωμη μου εχεις δικιο. Γινεται ολοκληρη εκστρατεια (για να μην πω προπαγανδα ) για τη διαφορετικοτητα και ποσο σημαντικη ειναι η αποδοχη της, αλλα μαλλον η διαφορετικοτητα περιοριζεται στους γκει. Οταν μιλαμε για ατομα με αναπηριες, τοτε ολοι συμφωνουν οτι καλυτερα θα ηταν να μην ειχαν γεννηθει, αλλωστε αυτο δεν ειναι η εκτρωση? σκοτωνουμε τα ιδια μας τα παιδια επειδη δεν ταιριαζουν με αυτο που εχουμε σχεδιασει και το καλυτερο? Βρισκουμε ανακουφιση στις ενοχες μας ισχυριζομενοι (ακουσον ακουσον) οτι το κανουμε για το καλο τους, για να μην υποφερουν! Το οξυμωρο σχημα σε ολη του την εφαρμογη! Βεβαια το πνευματικο και ηθικο επιπεδο των συγχρονων ανθρωπων πολυ απεχει απο αυτο που θα επρεπε και για αυτο παρατηρουνται τετοια φαινομενα (οπως και πολλα αλλα αρνητικα οπως η εχθροτητα,η ζηλεια, η υπερηφανεια, ο ακρατος ατομικισμος και εγωισμος, η προσκολληση στην υλη με ο,τι αυτο συνεπαγεται κλπ). Οταν αποφασισουμε ως ανθρωποτητα να προχωρησουμε ενα βημα παρακατω, θα δομησουμε τοτε εναν πολιτισμο οπου ο ενας θα ενδιαφερεται για τον αλλο, θα εξαλειφθουν οι πολεμοι και κυριως καθε ανθρωπος θα ειναι αρκετα ωριμος ωστε να αναλαβει τις ευθυνες του. Οσον αφορα στην θεματοθετρια, ευχομαι να βρει ανακουφιση απο αυτο που εγινε οσο το δυνατο πιο συντομα και να γαληνεψει η ταραγμενη της ψυχη.
Σου ευχομαι να γίνει γρήγορα μια κακιά ανάμνηση μονο...να καταλαγιάσει ο πόνος σου καλή μου...και μην αφήσεις ΚΑΝΕΝΑΝ να σε κρίνει. ολα τα καλα σου ευχομαι από´δω κ πέρα..
Στενοχωρήθηκα υπερβολικά από αυτό που διάβασα. Δεν ξέρω αν ήταν ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna όπως λες ή απλά το dna του συγκεκριμένου ανθρώπου. Δεν ξέρω αν αυτά που μας λένε ότι δεν είναι μόνο το down αλλά η γενικότερη κακή υγεία που το συνοδεύει είναι αλήθεια. Αλλά είμαι πολύ σίγουρη ότι μας τα παραλένε για πάρα πολλά θέματα και ειλικρινά εύχομαι να μην μπορούν στο μέλλον να προβλέψουν και άλλες "ανωμαλίες" της φύσης προγεννητικά, γιατί στο τέλος θα γεννιούνται μόνο τα τέλεια παιδιά και γυναίκες θα υποφέρουν όπως εσύ. Δεν είναι δικός σου το σφάλμα, μπορώ (νομίζω) να καταλάβω πόσο μπερδεμένη ένιωσες όταν στο είπαν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο τρόπος που στο είπαν ήταν σαν να μη σου άφηναν καμία επιλογή. Εύχομαι μόνο μια μέρα η κοινωνία να γίνει τόσο ανοιχτή που να δέχεται σαν φυσιολογικά όλα τα παιδιά. Δεν ξέρω αν θέλω να γεννιούνται παιδιά που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από ένα πρόβλημα υγείας και θα καταλήξουν σε λίγα χρόνια, αλλά θέλω να αρχίσουν να γεννιούνται και παιδιά με αναπηρίες και down μήπως ανοίξει λίγο περισσότερο το μυαλό μας και δούμε πέρα από τη μύτη μας μια μέρα. Μην το αφήσεις να σε βυθίσει κι άλλο αυτό που σου έτυχε. Πιάστο τώρα που είναι νωρίς με έναν άνθρωπο που θα μπορέσει να σε βοηθήσει για να μπορέσεις να το ξεπεράσεις συντομότερα. Σου στέλνω την αγάπη μου...όχι ότι έχει καμία σημασία από μια άγνωστη, αλλά μόνο για να ξέρεις ότι με άγγιξαν τα λόγια σου και σε ένιωσα στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό.
ευχομαι απλα να αποκτησεις ακομα ενα μωρακι....να ειναι υγιεστατο κ σε λιγο καιρο ολα μα τα θυμασαι σαν μια αναμνηση....
κριμα.... Μερικές ωρες δεν ειναι αρκετες για να αποφασίσεις κατι τόσο σημαντικο.. κριμα... Αν η απόφαση σου ήταν σωστη για σενα..δεν θα ήσουν έτσι.. Να πενθεις για το παιδί σου.. Που στην τελική δεν το έχασες .. το έβγαλες.. Κριμα για μια χαμένη ψυχούλα... Ισως είναι καλύτερα..
Καμιά μάνα δεν αποφασίζει να μην γεννήσει ένα παιδί που θα έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας επειδή αυτός ο κόσμος θέλει μόνο τέλεια παιδιά. Μια μάνα που αποφασίζει να μην γεννήσει ένα παιδί που θα έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας το κάνει για να μην υποφέρει το παιδί. Και δεν εννοώ να υποφέρει από ένα περιβάλλον που δεν θέλει τα "ατελή" παιδιά, εννοώ να υποφέρει από τα ίδια του τα προβλήματα υγείας. Είναι πολύ σκληρό να μιλάς για "χαμένη ψυχούλα" και να λες "έβγαλες" όχι "έχασες". Είναι απίστευτα άκαρδο και άδικο. Αν το παιδί γεννιόταν και βασανιζόταν, θα είχες εσύ το κουράγιο και τη δύναμη να το ρωτήσεις πόσο υποφέρει και ποια είναι η δική του επιλογή; Ή μήπως μόνο στέκεσαι απέναντι και απαιτείς από τη μάνα του να έχει τη δύναμη και το κουράγιο να βλέπει το παιδί της να βασανίζεται από δική της επιλογή; Άφησε ήσυχη τη μαμά Λ. σε αυτό που ζει, ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει δικαίωμα να κρίνει την απόφασή της, ούτε καν οι μάνες που έχουν περάσει το ίδιο, όποια απόφαση κι αν πήραν. Ο πόνος της μάνας για το παιδί της είναι ιερός, ΙΕΡΟΣ και άξιος του μεγαλύτερου σεβασμού και της μεγαλύτερης διακριτικότητας. Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΗ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΜΗ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ. Κάτσε πίσω και σώπασε.
Μπράβο Λένα!
Συγχαρητήρια Λένα, τα λογια σου "χαϊδεψαν" την πονεμένη ψυχή μου κ νομίζω όλων των μαμάδων που βρέθηκαν στη θέση της θεματοθέτριας, τη δική μου και των υπολοίπων. Καμία να μη ξαναβρεθεί σε ανάλογη θέση. Όσες κρίνουν και κατακρίνουν χωρίς να το έχουν ζήσει δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάμε. Μαμά Λ το μόνο που έχω να σου πω γλυκιά μου ειναι να σφίξεις τα δόντια και να είσαι βράχος για το παιδάκι σου. ¨Ολα όσα νιώθεις είναι "φυσιολογικά". Δεν θα ξεχάσεις ποτέ το μωράκι που έχασες αλλα θα δεις με τον καιρό πως ο πόνος θα ¨γλυκάνει"..εύχομαι όταν το επιθυμήσετε να γεμίσει ξανα η αγκαλιά σου. Όταν έχασα τον δικό μου γιο με παρηγορούσε η σκέψη πως δεν έφυγε για πάντα, αλλά ότι θα ξαναγυρνούσε πίσω σε μένα όταν θα έβρισκε ένα γερό σωματάκι..
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου....
για πες μου με ποιο τροπο θα βασανίζεται το παιδι? δεν θα το αγαπαγε η μανα το παιδι με συνδρομο νταουν? δεν θα ΥΠΕΡ-αγαπαγε το παιδι την μανα? η συντακτρια σκεφτηκε μηπως η ιδια ειχε συνδρομο και την πεταγε η δικια της μανα πριν καν γεννηθεί? και χωρις ποδια να εβλεπαν οι γιατροι το εμβρυο στο dna του, δεν επιτρεποταν να κανει αυτή την κινηση. ολες αυτές τις ατελιωτες ωρες τι λεγατε δηλαδή? θα σου πω εγω αν εκανες την σωστη κινηση ή όχι. ΕΚΑΝΕΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΦΑΛΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...........
Με ποιο τρόπο θα βασανίζεται το παιδί; Μαλλον δεν ξέρεις πολλά ούτε για το σύνδρομο ούτε για την ελληνική κοινωνία. Γιατί έχω την αίσθηση πως οι περισσότεροι που γράφουν για την "ψυχούλα" είναι κι αυτοί που θα έβλεπαν το άρρωστο παιδί κι όχι μόνο θα κουτσομπολευαν αυτό αλλά θα λεγανε πως ο θεός τους το έστειλε για τις αμαρτίες τους. Ότι έγινε έγινε. Όσο απαίσια κι αν μιλήσετε σ αυτή τη γυναίκα δεν αλλάζει τίποτα. Το μονο που προσφέρετε είναι να ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΕ ένα ήδη πονεμένο άνθρωπο. Συγχαρητήρια.
alex "την παλεύεις" καθόλου; Πόση κακία έχεις; Η κοπέλα επέλεξε αυτό που θεωρούσε καλύτερο για την οικογένεια της. Δε χρειάζεται να τη φορτώνεις ενοχές, Αν το έφερνε στον κόσμο και βασανιζόταν από τα προβλήματα υγείας και το ρατσισμό και επιπλέον η οικογένεια θα έχανε κάθε ισορροπία,θα ήταν καλύτερα. Ειλικρινά θλίβομαι όταν βλέπω γυναίκα να "λιθοβολεί" με τόση ευκολία μια άλλη γυναίκα,
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.....
όποιος είναι έξω από το χορό πολλά μπορεί να λέει. ελπίζω να μην σου τύχει ποτέ να πάρεις μια τόσο σοβαρή απόφαση γιατί προφανώς θα σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου, Σκέφτηκες καθόλου τι θα γινόταν αυτό το παιδί μεγαλώνοντας όταν οι γονείς θα έχουν φύγει; το μωρό σαφώς το ήθελε, αλλά είναι πολύ εγωιστικό να το γεννούσε γνωρίζοντας από την αρχή την κατάστασή του. Δεν είναι σωστό να κρίνεις κάποιον για την απόφασή του και στο λέω εγώ που συνέβη ακριβώς το ίδιο σε εμένα. Αυτό που χρειάζεται είναι συμπαράσταση και όχι κριτική....