Πριν ένα μήνα ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο στο κόσμο. Νιοπαντρη, μόλις 3 εβδομάδων, με ένα αγοράκι 2 χρονών να μας ομορφαίνει τη ζωή και ένα μπεμπουλίνι στη κοιλιά που το λατρέψαμε απο τη πρώτη πρώτη στιγμή που το είδαμε στον υπέρηχο.
Φτιάχναμε τόσες ιστορίες για το μέλλον μας ως 4 πια. Ο μικρός μου λάτρευε το «νινί» και όλη μέρα φιλούσε τη κοιλίτσα μου. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Τώρα τα βλέπω σαν παλιά ταινία του σινεμά…
Στην εξέταση αυχενικής διαφάνειας φάνηκαν κάποια ανησυχητικά σημάδια στις μετρήσεις. Θυμάμαι το γιατρό να προσπαθεί να μας καθησυχάσει και εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Έκανα την εξέταση λήψης χοριακών λαχνών και περίμενα αποτελέσματα.
Ήμουν ακριβώς 13 εβδομάδων, έλαβα τη πρωινή ειδοποίηση απο την εφαρμογή εγκυμοσύνης που είχα στο κινητό μου και χαμογέλασα θυμάμαι χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. «Μεγαλώνεις καρδιά μου» σκέφτηκα. Αμέσως μετά χτύπησε το κινητό μου. Ήταν απο το κέντρο που έκανα την εξέταση. Η καρδιά μου σφίχτηκε, ο αδερφός σου με κοίταξε ερωτηματικά («ε μαμά δεν θα το σηκώσεις;»). Απάντησα. Ήταν μια γιατρός. Δεν άκουσα καν το όνομα της. Μηχανικά έδωσα κάποια στοιχεία που μου ζήτησαν για επιβεβαίωση της ταυτότητας μου. Η φράση ξεκίνησε ως «Δυστυχώς το έμβρυο πάσχει απο τρισωμία 21….«
Ο κόσμος κάπου εκεί πάγωσε. Δεν ξέρω τι απάντησα. Δεν θυμάμαι την υπόλοιπη συνομιλία. Λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα ήρθαν και στο e-mail μου. Θυμάμαι μόνο να πέφτω κάτω στο πάτωμα και να κλαίω με λυγμούς. Να φωνάζω τι θα κάνω Παναγία μου… και να κλαίω. Ο αδερφός σου να κλαίει και αυτός χωρίς να ξέρει γιατί και να ψάχνει την αγκαλιά μου. Αχ η αγκαλιά του.. βάλσαμο γλυκό..
Έπειτα τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα να έρθει απο τη δουλειά. Του τα είπα όλα άγαρμπα και απότομα απο το τηλέφωνο με λιγμούς. Ήρθε οσο πιο γρήγορα μπορούσε. Περάσαμε τις επόμενες ώρες με κλάμα και συζήτηση. Δεν βρήκαμε το κουράγιο να το κρατήσουμε. Δεν θα μάθω ποτέ αν έκανα τη σωστή κίνηση.
Στις επόμενες 24 ώρες έμπαινα ήδη στη μαιευτική κλινική. Ο άντρας μου ξέσπασε πρώτη και τελευταία φορά σε κλάματα μόλις τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μου. Δεν περιγράφεται ο πόνος, η φρίκη τα ερωτηματικά. Η διαδικασία θα είχε ως εξής: πρόκληση διαστολής του τραχήλου, αποβολή και απόξεση.
Μέσα στο δωμάτιο ήμουν μόνη. Ο γιατρός και οι μαίες ήταν πολύ διακριτικοί. Έμπαιναν στο δωμάτιο που και που να δουν αν ήμουν καλά. Κανείς δεν είπε τίποτα άλλωστε ποιος μπορεί να εκφέρει γνώμη σε μια τόσο σκληρή απόφαση; Οι ώρες να περνούν αργά και βασανιστικά. Οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν, ένιωθα πως ήταν η τιμωρία μου για την απόφαση μου. Ζητούσα συγγνώμη ξανά και ξανά απο το μωρό μου. Δεν έμαθα ποτέ τι φύλο ήταν. Για μένα ήταν και θα είναι για πάντα ο άγγελος μου. Το 2ο μου παιδί.
Πέρασα 2 εφιαλτικές μέρες με πολύ πόνο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχικά. Ο άντρας μου περνούσε όσες περισσότερες ώρες μπορούσε δίπλα μου. Γύρω μου να ακούω βρεφικά κλάματα, μανούλες να βογκάνε γιατί θα γεννούσαν, γέλια, χαρές. Στο δωμάτιο που ήμουν εγώ επικρατούσε μια νεκρική ησυχία. Το βράδυ της 2η μέρας της νοσηλείας αποφάσισε ο γιατρός να με πάει για απόξεση. Στο χειρουργείο κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά απο 3 μέρες. Απο τότε που μάθαμε τα αποτελέσματα. Θυμάμαι το αίσθημα μόλις ξύπνησα… ένα τεράστιο κενό. Λες και κάποιος πήρε τη ψυχή μου και την έβγαλε απο μέσα μου.
– Πως αισθάνεσαι; με ρώτησε η μαμά μου.
– Άδεια! της είπα.
Την επόμενη μέρα γύρισα στο σπίτι. Εκ τοτε κάθε μέρα κλαίω. Κρυφά απο το γιο μου. Μπροστά σε αυτόν προσπαθώ να είμαι η χαρούμενη μαμά του που ήμουν πριν 1 μήνα. Όταν κοιμάται όμως κλαίω για το αγγελούδι μου που έδιωξα. Μισώ τον εαυτό μου. Περνάω τα στάδια του πένθους ξανά και ξανά. Αισθάνομαι άρνηση, θυμό και απέραντη θλίψη. Σκέφτομαι ποιος να φταίει αλλά στην ουσία δεν φταίει κανείς. Είναι ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna.
Οι λίγοι φίλοι και γνωστοί που ξέρουν τη πραγματική ιστορία με ρωτάνε πως είμαι. Πάντα λέω καλά, καλύτερα. Αλλά δεν είμαι. Ένα μέρος του εαυτού μου πέθανε εκείνη τη μέρα μαζί με το μωρό μου μέσα σε ένα άθλιο δωμάτιο νοσοκομείου.
Πως θα το ξεπεράσω; Νόμιζα πως με το καιρό το αίσθημα της απώλειας θα έφευγε αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι πως τώρα θα μπορούσε να ήμουν έγκυος , θα ξεπεταγόταν η κοιλίτσα, όλα θα ήταν τόσο όμορφα νιώθω τη ψυχή μου να πονάει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άλλοτε τόσο άσχημα μέσα μου και δεν θα μάθω ποτέ αν πήρα τη σωστή απόφαση η όχι.
Εύχομαι ποτέ ποτέ ποτέ άλλη μανούλα να μην ζήσει τέτοια φρίκη. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε μανούλες που έχασαν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερες εβδομάδες δεν μπορώ να φανταστώ το δικό τους πόνο.
μαμά Λ.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Αχ βρε κοριτσια αν δεν περάσεις σπο συτο το δίλημμα δεν μπορείς να καταλάβεις. Κι εγω πάντα έλεγα ότι σε ανάλογη περίπτωση θα το έριχνα μεχρι που στη β επιπέδου φάνηκε ουι έχει μισό εγκέφαλο. Οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Δεν μπορούσα να αποφασίσω. Να σκοτώσω το μωράκι μου που κλωτσάγε μεσα μου; με ποιο δικαίωμα; απο την άλλη να υο φέρω στον κόσμο και να υποστεί ενσ μαρτυριο; μρ πιο δικαίωμα; ετσι έφτασα 8 μηνών. Υο μωτο μου τελικά γεννήθηκε μισ χαρά. Οι εξετασεις παίζουν με τις πιθανοτητες και δεν είναι ποτέ σίγουρες. Σταθηκα τυχερή. Αν μου ξανασυνεβσινε παλι δεν ξερω τι θα εκανα. Μακάρι να μη χρειαζόταν καμιά μαμά να το περάσει αυτο. Εύχομαι ο θεός να σου δώσει δύναμη να το ξεπεράσεις γιατί η οικογένεια σου σε χρειάζεται.
Δεν ξέρω αν υποφέρει ένα παιδί που πάσχει από Σύνδρομο Down, μπορεί και να μην υποφέρει καθόλου. Μπορεί και να ζει στον δικό του, παιδικό και αθώο κόσμο. Ξέρω όμως πόσο μπορεί να υποφέρουν οι γονείς που έχουν παιδί με πρόβλημα. Και δεν είναι μόνο δαπανηρό, είναι και ψυχοφθόρο να μεγαλώνεις ένα παιδάκι με νοητική υστέρηση. Είμαι σίγουρη ότι θα λάμβανε πολλή αγάπη και φροντίδα το παιδάκι σου, αλλά όταν μια μέρα στα βαθιά γεράματα θα έφευγες εσύ από τη ζωή, τότε ποιός θα νοιαζόταν γι'αυτό;;; Σίγουρα όχι το Ελληνικό Κράτος. Δεν είμαστε Σουηδία, δεν είμαστε Ελβετία όπου υπάρχει τέλεια μέριμνα και περίθαλψη για παιδιά με τέτοια θέματα. Δεν τους δίνεται η ευκαιρία ούτε να μάθουν μια τέχνη και να εργαστούν, ούτε να κοινωνικοποιηθούν όπως τους αρμόζει. Δεν δίνονται επιδόματα πλέον, δεν εγγυάται κανείς στους γονείς ότι όταν φύγουν από τη ζωή το παιδί τους θα είναι ασφαλές και ότι θα τα βγάζει πέρα οικονομικά. Το βάρος πέφτει στα αδέλφια του άρρωστου παιδιού, τα οποία εννοείται ότι το κάνουν με ευχαρίστηση, είναι όμως δύσκολες καταστάσεις αυτές... Όπως δεν θα έκρινα μια μαμά που επέλεξε να γεννήσει παιδάκι με Σύνδρομο Down, έτσι δεν θα έκρινα ποτέ και τη μητέρα που αποφάσισε να μην το κρατήσει. Έχω κολλητή φίλη με σοβαρότατα κινητικά προβλήματα εκ γενετής και ειλικρινά είναι το τελευταίο άτομο που θα θεωρούσα "ανάπηρο". Είναι πανέξυπνη, χαρωπή, εργάζεται πολύ, διασκεδάζει, είναι η χαρά της ζωής. Πιστεύω πως αν τότε υπήρχε προγεννητικός έλεγχος και η μητέρα της δεν την είχε κρατήσει, θα ήταν πραγματικό τόσο μα τόσο τραγικό... Τόσο λάθος... Αυτά είναι λοιπόν μεγάλα διλήμματα. Εύχομαι τα καλύτερα για την οικογένειά σου και εύχομαι γρήγορα να υποδεχτείτε ένα ακόμα μέλος και να είστε ευτυχισμένοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ας μην κρίνει κανείς κανέναν.
glukia mou phres thn kaluterh apofash.. einai duskolo na megalwseis ena paidi me sundhromo down. otan hmoun egkuos 6 mhnwn o gios mou ebgale nero sthn kardia eixame kai monomerh omfalio loro kai o giatros mou anisuxise ja kapoia anwmalia.. ekana amnioparakenthsei..6 MHNWN!! ena mwro 1150 gramaria autes oi 4 prwtws meres ja ta prwta apotelesmata htan oi xeiroteres mou, eklaiga apo to prwi mexri to vardu den etrwga kai eixa ginei ena me to krevati. eutuxws o mikros den eixe kapoio sundhromo aplws anoixto votalio pou reei... to opoio thelei xeirourgio prin to prwto etos zwhs. otan gennhthike 35 ebdomadwn jati den oksugonotan logo tou monomeri omfaliou lwro (2400) ektase 20 meres sthn monada.. sparazai h kardia mou :/ twra einai 5 mhnwn kai einai mono 5400 grammario exei nosuleuth 2 fores sto paidwn kai exei kai upospandia sto poulaki tou... alla den me peirazei katholou ta hksera auta apo thn egkumosunh. me ton antra mou kai to jatro eipame pws an exei down tha to vgazame kai otan mas eipe ola ta alla kai mas rwthse ti theloume na kanoume eipame euxaristoume ton theo pou einai kala kai as mhn einai teleiws.. ja auto kuria Nina mhn nomizeis oti den geniounte paidia me provlimata apla einai amartia na ta fereis sth zwh otan exoun toso sovara themata ygeias.. auth fusika einai mono h dikh mou gnwmh
Ευχαριστώ που μου απαντάς προσωπικά. Μόνο που θα το ξαναγράψω γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί δε διαβάζετε, αφού μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε τα κατεβατά μου. Δεν ξέρω πόσα παιδιά με down έχουν και σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν ξέρω αν αυτό προβλέπεται πριν τη γέννησή τους. Εμένα όταν έκανα αμνιοπαρακέντηση μου είπαν ότι ΟΛΑ έχουν πρόβλημα υγείας, μετά διάβασα ότι ένα 50% έχουν και οι υπόλοιποι όχι...άρα πρώτο ψέμα για να σε πείσει κάποιος ότι το down είναι κάτι απαραιτήτως κακό. Δεν έχω επίσης ιδέα αν η όποια κακή υγεία ενός ανθρώπου με down είναι λαχείο ή κάτι που το ξέρεις πριν γεννήσεις. Οπότε, δεν πιάνω καθόλου αυτό το κομμάτι. Σαδίστρια δεν είμαι, δε θέλω να γεννιούνται άνθρωποι που υποφέρουν. Επίσης δεν πιάνω καν το κομμάτι το γιατί κάποιος θέλει να κάνει έκτρωση για οποιονδήποτε λόγο. Πιστεύω ότι είναι ελεύθερη επιλογή του καθενός. Το μόνο που βρίσκω μεμπτό σε αυτό είναι να κάνει κάποιος έκτρωση επειδή τον τρομοκράτησαν χωρίς λόγο ή επειδή τον πίεσαν. Εκεί ναι, θα τα βάλω με αυτόν που του είπε ψέματα ή δεν τον άφησε ελεύθερο να διαλέξει. Αλλά ας το προσπεράσουμε κι αυτό.Πιάνω μόνο το κομμάτι που λέει ότι το να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο που έχει δυσκολία να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, να μάθει με το ρυθμό που μαθαίνει η πλειοψηφία, που αδυνατεί να κάνει κάποια πράγματα που κάνουμε η πλειοψηφία είναι φορτίο, βάρος, μαρτύριο και ό,τι άλλο υποτιμητικό ακούμε ή διαβάζουμε κατά καιρούς για τέτοιους ανθρώπους. Γι΄αυτό η ελληνική κοινωνία έχει τεράστια δυσκολία να αφομοιώσει τέτοιους ανθρώπους και να τους αποδεχτεί. Γιατί όταν όλοι μιλάμε για πόσα προβλήματα δημιουργεί η ύπαρξή τους, τότε λογικό κανένας να μην τους θέλει δίπλα του. Αν δεν είχαν περάσει βαθειά μέσα μας κάποιες προκαταλήψεις πιστεύω θα είχατε καταλάβει για τι πράγμα μιλάω, ενώ πιάσατε ένα σημείο που δεν είπα ποτέ και ούτε θα το πω ποτέ μου.
Νινα διαβασα ολα σου τα σχολια...και καταλαβαινω απολυτα αυτο που λες....οντως δεν κριτικαρεις το πας πολυ βαθια το θεμα, εκει που πραγματικα ειναι η ουσια του.Δεν ειναι ρατσισμος το να λες πως ενα ατομο με νοητικη στερηση 'η down ειναι βαρυ φορτιο, δεν υποτιμαμαι τους ανθρωπους με αυτες τις ιδιαιτεροτητες δηλωνοντας κατι τετοιο, απλα ειναι στοιχειο της ανθρωπινης φυσης ο ανθρωπος να μην αντεχει τα παντα 'η να μη θελει να τα αντεξει ειδικα οταν υπαρχει η επιλογη.Η γνωμη μου ειναι πως απο την στιγμη που η επιστημη δινει την δυνατοτητα αυτη, καθε ζευγαρι εχει το δικαιωμα να αποφασισει ποσο αντεχει...και οπως βλεπεις απο την θεματοθετρια αυτο εχει ενα κοστος.Υποφερει, ποναει....!!!!Απο την αλλη δεν συμφωνω με καποια σχολια που φτανουν στο αλλο ακρο πως οποια επιλεγει να γεννηση ενα μωρο με αυτες τις ιδιαιτεροτητες ειναι ανευθυνη.....ποιος απο ολους εμας ειναι σε θεση να κρινει την αποφαση μιας γυναικας σε μια τετοια περιπτωση? κανεις....ειναι ισως απο τις ελαχιστες φορες που θα πρεπει ολοι μας να σιωπησουμε με σεβασμο απεναντι σε αυτες τις γυναικες ασχετως αν θα το γεννησουν 'η οχι.... αρκει εστω και για μισο λεπτο να ερχομασταν στη θεση τους.
k.Nina den hthela na me paraksigisete dhen eipa oti eipate kati kako...antitheta sas sumpathw polu jati apo kairo dhiavazw sto to eimai mama kai parakolouthw genika olous sas.. kai ja mena einai xrisima ola auta pou legonte edw. eimai kai egw nea mama kai to k.Nina den einai eirwniko aplws epidhi eimai 22 xrono (an kai exw ginei mama )akoma lew tous megaluterus mou kai osus den kserw etsi.. kai ne sumfwnw mazi sas einai duskolo na entakthei ena atoma me duskolies sthn koinwnia mas kai se auto ftaime kai emeis alla kai to kratos mas. den exw diavasei ola ta comment kai apanthsa se esas proswpika jati eida se ena sxoleio na lete oti den genume paidia me ellatwmata alla theloume mono ta teleia paidia.. kai apla hthela na pw oti emena o gios mou den einai teleiws kai paralou auta ton agapw oso tipota allo.. sugnwmh an sas ethiksa alla den to eixa skopw.
καλη μου κ.Ιωαννα μαλλον πρέπει κ εσενα καποιος να σου κανει ευθανασία γιατι εχεις πρόβλημα στο μυαλό με αυτά που βλέπω πως γράφεις κ ειναι αμαρτία να εισαι στον κόσμο!!!
Μαρια λες βλακειες και προσβαλεις την κ.Ιωαννα με λογια που θα επρεπε να τα πεις στον καθρεφτη σου!
κάθε ανθρωπος από την στιγμη που θα χτυπησει για πρωτη φορα η καρδουλα του εχει δικαιωμα στη ζωη.
Δεν διάβασα όλα τα σχόλια και δεν ξέρω αν το έχει αναφέρει και άλλη κοπέλα αλλά θα σου πω ένα πραγμα. Ξέρω πως θέλει πολύ χρόνο και τον έχεις ανάγκη...απλά να θυμάσαι πως και ο άντρας σου και ο γιος σου σε χρειαζονται,όπως κι εσύ αυτούς.ξερω πως δεν γίνεται να μην το σκέφτεσαι αλλά να ξέρεις πως τα παιδιά διαισθάνονται τα πάντα.μην νομίζεις λοιπόν πως ο γιος σου δεν νιώθει τον δικό σου πόνο επειδή κλαις κρυφά.μην προσποιεισαι μπροστά του.οταν νιώθεις θλίψη εξήγησε του με απλά λόγια το γιατί χωρίς όμως να του φορτώνεις το βάρος.απλα είναι καλό να ξέρει πως δεν φταίει εκείνος που η μαμά νιώθει έτσι...δεν θα ξεχάσεις ποτέ,όπως καμία από εμάς που έχει χάσει παιδί αλλά ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο σίγουρα.ειναι νωρίς ακόμη.κουραγιο και άρχισε πάλι να χαμογελάς για την οικογένεια που ήδη έχεις!