Πριν ένα μήνα ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο στο κόσμο. Νιοπαντρη, μόλις 3 εβδομάδων, με ένα αγοράκι 2 χρονών να μας ομορφαίνει τη ζωή και ένα μπεμπουλίνι στη κοιλιά που το λατρέψαμε απο τη πρώτη πρώτη στιγμή που το είδαμε στον υπέρηχο.
Φτιάχναμε τόσες ιστορίες για το μέλλον μας ως 4 πια. Ο μικρός μου λάτρευε το «νινί» και όλη μέρα φιλούσε τη κοιλίτσα μου. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Τώρα τα βλέπω σαν παλιά ταινία του σινεμά…
Στην εξέταση αυχενικής διαφάνειας φάνηκαν κάποια ανησυχητικά σημάδια στις μετρήσεις. Θυμάμαι το γιατρό να προσπαθεί να μας καθησυχάσει και εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Έκανα την εξέταση λήψης χοριακών λαχνών και περίμενα αποτελέσματα.
Ήμουν ακριβώς 13 εβδομάδων, έλαβα τη πρωινή ειδοποίηση απο την εφαρμογή εγκυμοσύνης που είχα στο κινητό μου και χαμογέλασα θυμάμαι χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. «Μεγαλώνεις καρδιά μου» σκέφτηκα. Αμέσως μετά χτύπησε το κινητό μου. Ήταν απο το κέντρο που έκανα την εξέταση. Η καρδιά μου σφίχτηκε, ο αδερφός σου με κοίταξε ερωτηματικά («ε μαμά δεν θα το σηκώσεις;»). Απάντησα. Ήταν μια γιατρός. Δεν άκουσα καν το όνομα της. Μηχανικά έδωσα κάποια στοιχεία που μου ζήτησαν για επιβεβαίωση της ταυτότητας μου. Η φράση ξεκίνησε ως «Δυστυχώς το έμβρυο πάσχει απο τρισωμία 21….«
Ο κόσμος κάπου εκεί πάγωσε. Δεν ξέρω τι απάντησα. Δεν θυμάμαι την υπόλοιπη συνομιλία. Λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα ήρθαν και στο e-mail μου. Θυμάμαι μόνο να πέφτω κάτω στο πάτωμα και να κλαίω με λυγμούς. Να φωνάζω τι θα κάνω Παναγία μου… και να κλαίω. Ο αδερφός σου να κλαίει και αυτός χωρίς να ξέρει γιατί και να ψάχνει την αγκαλιά μου. Αχ η αγκαλιά του.. βάλσαμο γλυκό..
Έπειτα τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα να έρθει απο τη δουλειά. Του τα είπα όλα άγαρμπα και απότομα απο το τηλέφωνο με λιγμούς. Ήρθε οσο πιο γρήγορα μπορούσε. Περάσαμε τις επόμενες ώρες με κλάμα και συζήτηση. Δεν βρήκαμε το κουράγιο να το κρατήσουμε. Δεν θα μάθω ποτέ αν έκανα τη σωστή κίνηση.
Στις επόμενες 24 ώρες έμπαινα ήδη στη μαιευτική κλινική. Ο άντρας μου ξέσπασε πρώτη και τελευταία φορά σε κλάματα μόλις τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μου. Δεν περιγράφεται ο πόνος, η φρίκη τα ερωτηματικά. Η διαδικασία θα είχε ως εξής: πρόκληση διαστολής του τραχήλου, αποβολή και απόξεση.
Μέσα στο δωμάτιο ήμουν μόνη. Ο γιατρός και οι μαίες ήταν πολύ διακριτικοί. Έμπαιναν στο δωμάτιο που και που να δουν αν ήμουν καλά. Κανείς δεν είπε τίποτα άλλωστε ποιος μπορεί να εκφέρει γνώμη σε μια τόσο σκληρή απόφαση; Οι ώρες να περνούν αργά και βασανιστικά. Οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν, ένιωθα πως ήταν η τιμωρία μου για την απόφαση μου. Ζητούσα συγγνώμη ξανά και ξανά απο το μωρό μου. Δεν έμαθα ποτέ τι φύλο ήταν. Για μένα ήταν και θα είναι για πάντα ο άγγελος μου. Το 2ο μου παιδί.
Πέρασα 2 εφιαλτικές μέρες με πολύ πόνο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχικά. Ο άντρας μου περνούσε όσες περισσότερες ώρες μπορούσε δίπλα μου. Γύρω μου να ακούω βρεφικά κλάματα, μανούλες να βογκάνε γιατί θα γεννούσαν, γέλια, χαρές. Στο δωμάτιο που ήμουν εγώ επικρατούσε μια νεκρική ησυχία. Το βράδυ της 2η μέρας της νοσηλείας αποφάσισε ο γιατρός να με πάει για απόξεση. Στο χειρουργείο κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά απο 3 μέρες. Απο τότε που μάθαμε τα αποτελέσματα. Θυμάμαι το αίσθημα μόλις ξύπνησα… ένα τεράστιο κενό. Λες και κάποιος πήρε τη ψυχή μου και την έβγαλε απο μέσα μου.
– Πως αισθάνεσαι; με ρώτησε η μαμά μου.
– Άδεια! της είπα.
Την επόμενη μέρα γύρισα στο σπίτι. Εκ τοτε κάθε μέρα κλαίω. Κρυφά απο το γιο μου. Μπροστά σε αυτόν προσπαθώ να είμαι η χαρούμενη μαμά του που ήμουν πριν 1 μήνα. Όταν κοιμάται όμως κλαίω για το αγγελούδι μου που έδιωξα. Μισώ τον εαυτό μου. Περνάω τα στάδια του πένθους ξανά και ξανά. Αισθάνομαι άρνηση, θυμό και απέραντη θλίψη. Σκέφτομαι ποιος να φταίει αλλά στην ουσία δεν φταίει κανείς. Είναι ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna.
Οι λίγοι φίλοι και γνωστοί που ξέρουν τη πραγματική ιστορία με ρωτάνε πως είμαι. Πάντα λέω καλά, καλύτερα. Αλλά δεν είμαι. Ένα μέρος του εαυτού μου πέθανε εκείνη τη μέρα μαζί με το μωρό μου μέσα σε ένα άθλιο δωμάτιο νοσοκομείου.
Πως θα το ξεπεράσω; Νόμιζα πως με το καιρό το αίσθημα της απώλειας θα έφευγε αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι πως τώρα θα μπορούσε να ήμουν έγκυος , θα ξεπεταγόταν η κοιλίτσα, όλα θα ήταν τόσο όμορφα νιώθω τη ψυχή μου να πονάει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άλλοτε τόσο άσχημα μέσα μου και δεν θα μάθω ποτέ αν πήρα τη σωστή απόφαση η όχι.
Εύχομαι ποτέ ποτέ ποτέ άλλη μανούλα να μην ζήσει τέτοια φρίκη. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε μανούλες που έχασαν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερες εβδομάδες δεν μπορώ να φανταστώ το δικό τους πόνο.
μαμά Λ.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εχω και εγω εναν τετοιο αγγελο!Πριν μια εβδομαδα βιωσα τα ιδια συναισθηματα και διαδικασια!Εγω εχω μια κορη 18 μηνων και αυτο ηταν αγορακι!!!!
Αχ!! Αγαπητή θεματοθετρια... Ισως φανω σκληρη, ισως με κατατρινουν, ίσως πουν οτι οποίος είναι έξω απο τον χορό....., ισως να μην μου πεφτει καν λογος.... Ομως.. Ειλικρινά, δεν μπορώ νασε δω με συμπονια.. Προσπαθω πραγματικα, οσο όμως κ αν λες οτι πονάς κλαις κλπ δεν μπορώ να σε δω με συμπονια, ουτε καν με συμπάθειά... Ηταν μια δική σου, πολυ συνειδητή απόφαση... εσυ αποφασισες να προχωρησεις σε άμβλωση, δεν σε αναγκασε κάνεις.. Γυναικεία δηλαδή που χανουν παιδια τι πρεπει να πουν...;... Ως γυναίκα που εχω χασει 3 μωρα κ παλεύω να κανω ενα ακομη μωρο (εχω ενα παιδακι, δόξα τον θεο) θεωρώ το άρθρο σου τουλάχιστον ασεβεια..... ειναι άσχημο να έχεις πενθησει 3 μωρα που τοσο λαχταρουσες κ να έρχεται κάποιος κ να γράφει οτι ηταν δικη μου απόφαση για τον α η β λογο αλλα τωρα ποναει η ψυχη μου... Πραγματικά συγνωμη αν γίνομαι σκληρη, αλλα ετσι νιωθω.. Νιώθω θυμο διαβάζοντας το άρθρο σου...
στο δευτερο παιδακι μου μου ειπε ο γιατρος να κανω αμνιοπαρακεντιση.δεν δεχτηκαμε την εξεταση.με μια φωνη εγω και ο αντρας μου ειπαμε οχι απο καρδιας.θα το κρατουσαμε οτι κι αν ηταν.ειναι δυσκολο πολυ να μεγαλωσεις ενα παιδακι με τοσο μεγαλο προβλημα.υπογραψαμε κατι χαρτια οτι δεν ευθυνεται ο γιατρος για την αποφαση μας και φυγαμε.μια χαρα γεννηθηκε η μικρη μας.περισοτερο πηγενα στο γιατρο για να τη δω παρα για να δω αν εχει προβλημα.δεν μας ενοιαζε.ειναι κοσμος που ερχεται στον κοσμο μια χαρα χωρις προβλημα και εχουν ενα μυαλο πολυ πιο καθυστεριμενο απο αυτα τα παιδακια.
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ...ΤΟ ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ... »ΑΓΑΠΗΤΗ» Q and A …….ΑΠΟ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΑΣ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΩ ΟΤΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ….ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΟΤΙ ΤΑ ΕΜΒΡΥΑ (ΜΩΡΑΚΙΑ ΤΑ ΛΕΩ ΕΓΩ!!) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΕΤΣΙ…..ΤΟΤΕ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΡΟΛΟΙ ΜΑΛΛΟΝ …ΟΙ ΚΛΩΤΣΙΕς ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΖΕΙ…ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΧΑΙΔΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΘΕΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΑΣ….ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ Η ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ…ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!………ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ………ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΟΛΟΓΙΕΣ…………ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ…ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΘΕΙ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΩ ΤΗΝ ΜΙΑ Η ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ…ΜΙΛΑΩ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΩ…….ΟΧΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΚΟΠΕΛΑ……(ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ)….ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ……ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ Η ΠΕΤΣΑ…..
Κα Μαλβίνα τωρα ειδα το σχολιο σας. Δεν ξερω γιατι χαϊδεύατε και τραγουδούσατε στην κοιλιά σας, δικαίωμα σας βεβαια, αλλα ζωντανοί ειναι οι ανθρωποι αφού γεννηθούν. Πριν ειναι έμβρυα,που έχουν καρδιά, που ακούν κλπ μετα απο ενα στάδιο, αλλα ζωντανοί ανθρωποι δεν ειναι, γιατι αυτο προϋποθέτει να γεννηθούν. Τωρα μη λέμε τα αυτονόητα. Εδω να σας πω οτι δεν υποςτηριζω πως οι εκτρώσεις ειναι ωραίο πράγμα. Τις αντιπαθώ, αλλα μονον γιατι ειναι επεμβαςεις που βάζουν σε κινδυνους τις γυναίκες. Αλλα δεν τις θεωρώ φόνο, αμαρτία κλπ. Πρεπει τα ζευγάρια να προ φυλάγονται υπεύθυνα, αλλα αν προκύψει παρα ταύτα μια ανέπιθυμητη εγκυμοςυνη, Υπαρχει και αυτη η τελευταία ( δυςαρεςτη) λύση. Τι να κανουμε; Τωρα οποιος δεν μπορει, δεν θέλει, κλπ ας κανει ο, τι νομίζει. Προσωπικό θεμα του καθενός. Αλλα το να βρίζει και να κατακεραυνώνει τους άλλους , που έκαναν άλλες επιλογές, ειναι αγένεια και πολλές φορες ( δείτε απαντηςη π.χ. Alex, Ελπίδας, Φωτεινής ) περιττή σκληρότητα. Κακώς υποθέτετε οτι δεν εχω παιδια. Και παιδια εχω και έκτρωση εχω κανει. (Πριν κάνω τα παιδια μου). Τωρα αν σας σηκώνεται εςας η πέτσα, γι αυτα που αποτελούν επιστημονικά δεδομένα, ( μπαρουφολογιες για σας) , τι να σας πω, να το προσέξετε.
''ΑΓΑΠΗΤΗ'' Q and A .......ΑΠΟ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΑΣ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΩ ΟΤΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ....ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΧΑΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΟΤΙ <>.....ΤΟΤΕ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΡΟΛΟΙ ΜΑΛΛΟΝ ...ΟΙ ΚΛΩΤΣΙΕς ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΖΕΙ...ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΧΑΙΔΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΘΕΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΑΣ....ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ Η ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!.........ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ.........ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΟΛΟΓΙΕΣ............<>ΠΩΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ...ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΘΕΙ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΩ ΤΗΝ ΜΙΑ Η ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΘΕΣΗ...ΜΙΛΑΩ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΩ.......ΟΧΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΚΟΠΕΛΑ......(ΗΤΑΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ)....ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑ......ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΜΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ Η ΠΕΤΣΑ.....