Πονάει η ψυχή μου.

 Πριν ένα μήνα ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο στο κόσμο. Νιοπαντρη, μόλις 3 εβδομάδων, με ένα αγοράκι 2 χρονών να μας ομορφαίνει τη ζωή και ένα μπεμπουλίνι στη κοιλιά που το λατρέψαμε απο τη πρώτη πρώτη στιγμή που το είδαμε στον υπέρηχο.

Φτιάχναμε τόσες ιστορίες για το μέλλον μας ως 4 πια. Ο μικρός μου λάτρευε το «νινί» και όλη μέρα φιλούσε τη κοιλίτσα μου. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Τώρα τα βλέπω σαν παλιά ταινία του σινεμά…

Στην εξέταση αυχενικής διαφάνειας φάνηκαν κάποια ανησυχητικά σημάδια στις μετρήσεις. Θυμάμαι το γιατρό να προσπαθεί να μας καθησυχάσει και εγώ να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Έκανα την εξέταση λήψης χοριακών λαχνών και περίμενα αποτελέσματα.

Ήμουν ακριβώς 13 εβδομάδων, έλαβα τη πρωινή ειδοποίηση απο την εφαρμογή εγκυμοσύνης που είχα στο κινητό μου και χαμογέλασα θυμάμαι χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. «Μεγαλώνεις καρδιά μου» σκέφτηκα. Αμέσως μετά χτύπησε το κινητό μου. Ήταν απο το κέντρο που έκανα την εξέταση. Η καρδιά μου σφίχτηκε, ο αδερφός σου με κοίταξε ερωτηματικά («ε μαμά δεν θα το σηκώσεις;»). Απάντησα. Ήταν μια γιατρός. Δεν άκουσα καν το όνομα της. Μηχανικά έδωσα κάποια στοιχεία που μου ζήτησαν για επιβεβαίωση της ταυτότητας μου. Η φράση ξεκίνησε ως «Δυστυχώς το έμβρυο πάσχει απο τρισωμία 21….«

Ο κόσμος κάπου εκεί πάγωσε. Δεν ξέρω τι απάντησα. Δεν θυμάμαι την υπόλοιπη συνομιλία. Λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα ήρθαν και στο e-mail μου. Θυμάμαι μόνο να πέφτω κάτω στο πάτωμα και να κλαίω με λυγμούς. Να φωνάζω τι θα κάνω Παναγία μου… και να κλαίω. Ο αδερφός σου να κλαίει και αυτός χωρίς να ξέρει γιατί και να ψάχνει την αγκαλιά μου. Αχ η αγκαλιά του.. βάλσαμο γλυκό..

Έπειτα τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα να έρθει απο τη δουλειά. Του τα είπα όλα άγαρμπα και απότομα απο το τηλέφωνο με λιγμούς. Ήρθε οσο πιο γρήγορα μπορούσε. Περάσαμε τις επόμενες ώρες με κλάμα και συζήτηση. Δεν βρήκαμε το κουράγιο να το κρατήσουμε. Δεν θα μάθω ποτέ αν έκανα τη σωστή κίνηση.

Στις επόμενες 24 ώρες έμπαινα ήδη στη μαιευτική κλινική. Ο άντρας μου ξέσπασε πρώτη και τελευταία φορά σε κλάματα μόλις τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μου. Δεν περιγράφεται ο πόνος, η φρίκη τα ερωτηματικά. Η διαδικασία θα είχε ως εξής: πρόκληση διαστολής του τραχήλου, αποβολή και απόξεση.

Μέσα στο δωμάτιο ήμουν μόνη. Ο γιατρός και οι μαίες ήταν πολύ διακριτικοί. Έμπαιναν στο δωμάτιο που και που να δουν αν ήμουν καλά. Κανείς δεν είπε τίποτα άλλωστε ποιος μπορεί να εκφέρει γνώμη σε μια τόσο σκληρή απόφαση; Οι ώρες να περνούν αργά και βασανιστικά. Οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν, ένιωθα πως ήταν η τιμωρία μου για την απόφαση μου. Ζητούσα συγγνώμη ξανά και ξανά απο το μωρό μου. Δεν έμαθα ποτέ τι φύλο ήταν. Για μένα ήταν και θα είναι για πάντα ο άγγελος μου. Το 2ο μου παιδί.

Πέρασα 2 εφιαλτικές μέρες με πολύ πόνο σωματικά αλλά περισσότερο ψυχικά. Ο άντρας μου περνούσε όσες περισσότερες ώρες μπορούσε δίπλα μου. Γύρω μου να ακούω βρεφικά κλάματα, μανούλες να βογκάνε γιατί θα γεννούσαν, γέλια, χαρές. Στο δωμάτιο που ήμουν εγώ επικρατούσε μια νεκρική ησυχία.  Το βράδυ της 2η μέρας της νοσηλείας αποφάσισε ο γιατρός να με πάει για απόξεση. Στο χειρουργείο κοιμήθηκα για πρώτη φορά μετά απο 3 μέρες. Απο τότε που μάθαμε τα αποτελέσματα. Θυμάμαι το αίσθημα μόλις ξύπνησα… ένα τεράστιο κενό. Λες και κάποιος πήρε τη ψυχή μου και την έβγαλε απο μέσα μου.

– Πως αισθάνεσαι; με ρώτησε η μαμά μου.

– Άδεια! της είπα.

Την επόμενη μέρα γύρισα στο σπίτι. Εκ τοτε κάθε μέρα κλαίω. Κρυφά απο το γιο μου. Μπροστά σε αυτόν προσπαθώ να είμαι η χαρούμενη μαμά του που ήμουν πριν 1 μήνα. Όταν κοιμάται όμως κλαίω για το αγγελούδι μου που έδιωξα. Μισώ τον εαυτό μου. Περνάω τα στάδια του πένθους ξανά και ξανά. Αισθάνομαι άρνηση, θυμό και απέραντη θλίψη. Σκέφτομαι ποιος να φταίει αλλά στην ουσία δεν φταίει κανείς. Είναι ένας ηλίθιος συνδυασμός στο dna.

Οι λίγοι φίλοι και γνωστοί που ξέρουν τη πραγματική ιστορία με ρωτάνε πως είμαι. Πάντα λέω καλά, καλύτερα. Αλλά δεν είμαι. Ένα μέρος του εαυτού μου πέθανε εκείνη τη μέρα μαζί με το μωρό μου μέσα σε ένα άθλιο δωμάτιο νοσοκομείου.

Πως θα το ξεπεράσω; Νόμιζα πως με το καιρό το αίσθημα της απώλειας θα έφευγε αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι πως τώρα θα μπορούσε να ήμουν έγκυος , θα ξεπεταγόταν η κοιλίτσα, όλα θα ήταν τόσο όμορφα νιώθω τη ψυχή μου να πονάει. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άλλοτε τόσο άσχημα μέσα μου και δεν θα μάθω ποτέ αν πήρα τη σωστή απόφαση η όχι.

Εύχομαι ποτέ ποτέ ποτέ άλλη μανούλα να μην ζήσει τέτοια φρίκη. Ο Θεός να δίνει δύναμη σε μανούλες που έχασαν τα παιδιά τους σε μεγαλύτερες εβδομάδες δεν μπορώ να φανταστώ το δικό τους πόνο.

μαμά Λ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com