Ένας χρόνος με τη Μάρσια!

Αφιερωμένο στο κοριτσάκι μου, τη Μάρσιά μου, που σήμερα γίνεται ενός έτους.

Χρόνια πολλά, ψυχή μου!

26 Απριλίου 2011, ώρα 10.05πμ, μέσα στο χειρουργείο του ΙΑΣΩ…

Το μυαλό μου κενό από σκέψεις καί λέξεις, σαν να θέλω να ‘αδειάσω’ εντελώς, προκειμένου να ‘γεμίσω’ απ’ την παρουσία της, το κλάμα της, την οντότητά της. Από εκείνη την πρώτη στιγμή η κόρη μου μου έδειξε πόσο καλό καί ήρεμο παιδάκι θα ήταν, μιάς καί το μόνο πράγμα που άκουσα μόλις την έβγαλαν απ’ την κοιλιά μου,ήταν ένα ‘νιαούρισμα’, ένα ‘νιαούρισμα’ που εμπεριείχε ερωτηματικό σάν να έλεγε ‘πού είμαι τώρα; Γιατί με βγάλατε;‘, αλλά καί νάζι παράλληλα. Κι εγώ δέν έκανα τίποτα απ’ όλα αυτά που είχα πεί ότι θα φανταζόμουν να κάνω: δέν έκλαψα, δέν λιποθύμησα από χαρά καί συγκίνηση, δέν, δέν, δέν… γιατί η παρουσία της γέμισε τέτοιο δέος το ‘είναι’ μου που ούτε λόγια, ούτε συναισθήματα μπορούσαν να φανούν αντάξιά της, αντάξια της τόσο υπέροχης κόρης μου που περίμενα καιρό..!

‘Εναν ολόκληρο καί υπέροχο πραγματικά χρόνο μετά, νιώθω την ανάγκη να πώ σ’ αυτό το υπέροχο πλασματάκι που ακόμα δέν πιστεύω πως είναι δημιούργημά μου (καί του υπέροχου μπαμπά της, σαφώς) ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’.

Σ’ ευχαριστώ κόρη μου…

…γιατί αυτός ο πρώτος σου χρόνος στη ζωή μου, τη γέμισε με άλλο νόημα καί την ολοκλήρωσε….

… γιατί ρούφηξα κάθε κοινή μας στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε κλάσμα δευτερολέπτου, απολαμβάνοντας το μεγάλωμά σ’ αυτό το πρώτο κοινό μας 12μηνο….

… γιατί με τον ερχομό σου ‘λάξευσες’ κάθε μου γωνία, κάθε μυτερή επιφάνεια της συναισθηματικής καί πνευματικής μου ύπαρξης, λειαίνοντάς τα, κάνοντάς τα όλα δυνατά, ικανά, αγαπημένα, χωρίς αρνητικές σκέψεις καί προθέσεις. Πώς γίνεται να φοβάμαι, πολύ πρίν έρθεις στη ζωή μου, μήπως συμβεί αυτό ή το άλλο καί τώρα που σε κρατώ αγκαλιά να νοιώθω ότι τίποτα κακό δέ θα συμβεί; Οτι όλα θα πάνε καλά; Οτι η ζωή μόνο χαμογελά; Δικό σου δημιούργημα αυτό, κόρη μου….

… γιατί κλαίω καθημερινά από ευτυχία που σε αντικρίζω, σε αγκαλιάζω, σε μυρίζω….

Αλλά κόρη μου, καλό μου παιδί, το πιό παράξενο πράγμα που μου συνέβη ή μάλλον, ακόμα μου συμβαίνει από τότε που γεννήθηκες, είναι αυτό: σε στιγμές κατά τις οποίες σε παρατηρώ να παίζεις ανέμελη ή που σε κοιμίζω καί είσαι τόσο γαλήνια, στιγμιαία, αστραπιαία, στο ‘τσάκ’ της στιγμής που λέμε, δέν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι δική μου, ότι είσαι εδώ, ότι σε έθρεψα με το αίμα μου καί έγινες ένα τρυφερό μωρό καί τώρα εξελίσσεσαι σε ένα αγαπησιάρικο παιδάκι.

‘Αχ,ακόμα απίστευτο μου φαίνεται, σαν ψέμα, σαν όνειρο! ΕΣΥ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΗΡΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ…..!!!!

‘Αραγε, κόρη μου, για πόσο ακόμα θα νοιώθω αυτό το απίστευτο συναίσθημα, για πόσο ακόμα δε θα μπορώ να το πιστέψω ότι το υπέροχο ξανθό πλασματάκι με τα καστανοπράσινα ματάκια με κοιτάζει καί φωνάζει λιγωμένο ‘μαμά’;; Για πολλά-πολλά χρόνια ακόμα, νομίζω. Ακόμα καί τότε, όταν θα σου κρατώ το πέπλο σου για να κατέβεις καμαρωτή τα σκαλιά ντυμένη νυφούλα, κόρη μου… άν θέλεις βεβαίως να παντρευτείς καί να κάνεις οικογένεια.

Συγγνώμη, κόρη μου, που μοιάζω τούτη τη στιγμή να είμαι μία μαμά σαν αυτές που δέν ήθελα να γίνω, που κάνουν όνειρα για γάμους καί εγγόνια, μήν με παρεξηγείς. Με συνεπήρε η συγκίνηση. Να ξέρεις, εγώ θα είμαι εδώ, όποια κι αν είναι τα όνειρά σου, όποιες κι άν είναι οι επιλογές σου. Μόνο καί μόνο για την ευτυχία που μου χαρίζεις καθημερινά, για τα ταξίδια που με πηγαίνεις εκεί ψηλά στον ουρανό…. εγώ θα είμαι εδώ, ό,τι κι άν θελήσεις να κάνεις, κόρη μου.

‘Αλλωστε, το ήξερα απ’ την αρχή. Τα παιδιά μας δέν είναι δικά μας. Είναι κύριοι του εαυτού τους. Η μάνα είναι απλά ένα ‘διάμεσο’, ένας σύνδεσμος του παιδιού με τον κόσμο του, τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ κόσμο. Κι εγώ θα παλέψω να το θυμάμαι πάντα αυτό. Θα παλέψω με νύχια καί με δόντια για να έχεις το πιό σημαντικό πράγμα στον κόσμο, πέρα από χρήματα, δόξα καί άλλα…. ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!

Αυτό θα φροντίσω να στο εξασφαλίσω, κόρη μου, αρχίζοντας από τώρα. Νομίζω πως καλά τα πηγαίνω, αλλά ο καλύτερος κριτής μου θα είσαι εσύ στο μέλλον. Γιατί λένε ότι η παιδική ηλικία δείχνει τον άνθρωπο όπως η αυγή τη μέρα… άρα,ο ρόλος αυτός είναι δικός μου καί θα κληθείς αργότερα να τον πάρεις εσύ στα τρυφερά χεράκια σου, να συνεχίσεις αυτό που άρχισα εγώ, να συνεχίσεις να είσαι καί να ζείς ευτυχισμένη.

Κόρη μου, γλυκιά μου κόρη, έχεις προτιμήσεις καί γλυκιές συνήθειες…

Σου αρέσει το μοσχαράκι… κι εμένα μου αρέσει όταν παίζεις με τα πολύχρωμα κουτάλια σου την ώρα του φαγητού.

ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ τα βιβλιαράκια σου με τις εικόνες καί τους ήχους… κι εγώ ΛΑΤΡΕΥΩ να σε ακούω να κάνεις ‘πώς κάνει το ελεφαντάκι’.

ΑΓΑΠΑΣ τις βόλτες μας στις κούνιες… κι εγώ ΑΓΑΠΩ να σε βλέπω να χαμογελάς στη θέα του γέρικου σκύλου της πλατείας.

ΑΝΥΠΟΜΟΝΕΙΣ κάθε μέρα για το βραδυνό σου μπάνιο… κι εγώ ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ να σε δώ να πλατσουρίζεις στα νερά της μπανιερίτσας σου, με τα παιχνίδια του μπαμπά σου.

Σ’ ευχαριστώ,κόρη μου…. για όλα όσα μου έχεις χαρίσει!

‘Αχ, καί να’ξερες πόσα είναι αυτά κι ας είσαι μόνο ενός έτους! ‘Οσα μου έχεις προσφέρει εσύ, το χρονίτικο παιδάκι μου, χωρίς να το ξέρεις, αβίαστα, ενστικτωδώς, με τόση αγάπη, δέν μου τα έχει προσφέρει κανείς. Καί μιλώ εγώ, ένα παιδί που μεγάλωσε ευτυχισμένο κοντά σε υπέροχους -καί λίγα λέω- γονείς, μία γυναίκα που έχει την αποδοχή καί την λατρεία του εξαιρετικού άντρα της… κι όμως, εσύ μου έδωσες -καί συνεχίζεις να μου δίνεις- όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί επί 100000000000000 είς το άπειρο.

ΕΣΥ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ!

Ποτέ δέν πίστευα πως μπορώ να αγαπήσω τόσο δυνατά καί απόλυτα, χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς να χρειάζομαι κάτι…

Κόρη μου….
ήμουν μία ψυχή δίχως παιδί,
ήσουν μία ψυχή δίχως μάνα…
καί συναντηθήκαμε πετώντας, εκεί ψηλά, στα ουράνια.

Εκεί που με ταξιδεύει η παρουσία σου καθημερινά.

Κι ένα ποιηματάκι, κάτι που ήθελα να γράψω στον τοίχο του δωματίου σου, αλλά δέν προλάβαινα να το κάνω όπως ήθελα. Στη θέση του, έβαλα το ‘φωτιστικό-χαρταετό’ που τόσο αγαπάς. Στο λέω τώρα, το ίδιο κάνει, πάλι απ’την ψυχή μου θα στο πώ, για σένα το έβγαλα

‘Μες στη ζωή μου άνθισες πανέμορφο λουλούδι

καί η ζωή μου έγινε μελωδικό τραγούδι,

για τη χαρά που έφερες μέσα στα όνειρά μου,

έχε για πάντα την ευχή μέσα απ’ την καρδιά μου!’

Σ’ ευχαριστώ, κόρη μου…!!!

Η μανούλα σου, Νάγια