Το παθαίνουμε όλες την πρώτη φορά. Σε άλλες σιγά σιγά φεύγει, σε άλλες μένει εκεί σφηνωμένο για μια ζωή. Αυτή η εμμονή ως το δικό τους το παιδί είναι το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο ξεχωριστό απ’ όλα τα άλλα. Ένα παιδί που θαρρείς πως ο κόσμος του χρωστά τις χάρες και τις χαρές όλες.

Χαίρομαι που γρήγορα συνήλθα και πλέον με δυο παιδιά -τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους- στην αγκαλιά βλέπω τα πράγματα όπως έχουν.

Βλέπω πως ανάμεσα μας κυκλοφορούν καθημερινά αμέτρητες φουσκωμένες κοιλιές και πως ένα σωρό βρεφάκια παίρνουν την πρώτη τους πνοή κάθε μα κάθε ώρα στα ελληνικά νοσοκομεία και μαιευτήρια (σκέψου δηλαδή τον παγκόσμιο αριθμό!). Βλέπω γύρω μου αμέτρητα όμορφα, χαριτωμένα, έξυπνα, χαρισματικά παιδάκια. Όλα τους για την ακρίβεια είναι τόσο ξεχωριστά, σπάνια και πολύτιμα που αδυνατώ να δω τα δικά μου σαν τα θαύματα του κόσμου.

ΝΑΙ, τα λατρεύω. ΝΑΙ, στα μάτια μου έχουν χίλια δυο καλά. Και ναι, καμιά φορά μπορεί να μου αυτοδώσω respect και high five που είναι -αντικειμενικά ή υποκειμενικά, δεν ξέρω και εδώ ακριβώς είναι η παγίδα- καλότροπα, εξυπνούλια και “easy going”, OMΩΣ…

… είναι και αυτά ανθρωπάκια ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Και εγώ μπορεί καμιά φορά να τα αποκαλώ “νεράιδα μου!” και “άγγελέ μου!”, όμως όχι, δεν θέλω να τους δώσω την ψευδαίσθηση πως είναι τα πιο ξεχωριστά από τα άλλα παιδάκια του πλανήτη -παρά μόνο ίσως στα μάτια όσων τους λατρεύουμε. Θέλω να τους δώσω την πολύτιμη συμβουλή πως είναι στο χέρι τους να ψαχτούν, να δημιουργήσουν, να χτίσουν και τελικά μεγαλώνοντας να ξεχωρίσουν ως άνθρωποι ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι.

Δεν θέλω να μεγαλώσω κούκλες σε γυάλινη βιτρίνα, ούτε μικρούς βασιλιάδες. Η αγάπη μου είναι απεριόριστη, αυτονόητη και πάντα εκεί, η αγκαλιά μου το ίδιο. Όμως όπως η Αθηνά μου λέει “Μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου” και εγώ ναι μεν γουργουρίζω από χαρά, όμως δεν επαναπαύομαι στις δάφνες μου, έτσι θέλω και αυτά να μάθουν πως σημασία δεν έχει μόνο πως μας βλέπει η μαμά ή ο μπαμπάς, αλλά το τι άνθρωποι τελικά είμαστε και τι άνθρωποι φαινόμαστε όταν κάποιος τυχαίος -και ας μείνουμε στους αντικειμενικούς και καλοπροαίρετους- μας κοιτάζει. Θέλω τα παιδιά μου να πατούν γερά στο έδαφος και ας φτάνουν ταυτόχρονα τα όνειρά τους στο πιο ψηλό σύννεφο. Θέλω να πιστεύουν στον εαυτό τους γιατί τα ίδια αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και όχι επειδή τις τονίζω και τις ξανατονίζω εγώ.

Εύχομαι να τα καταφέρω και να μην μεγαλώσω παιδιά κακομαθημένα, ούτε παιδιά άβουλα που σε όλη τους τη ζωή θα κρέμονται από το δικό μου στόμα και τη δική μου κρίση. Πιστεύω πως αν θέλουμε τα παιδιά μας όντως να είναι επιτέλους η γενιά που θα σώσει τον κόσμο, τέτοιους ανθρώπους πρέπει να μεγαλώσουμε. Γεμάτους αυτοπεποίθηση, αλλά και σεμνότητα, γεμάτους όνειρα, αλλά με μυαλά γεμάτα ιδέες και σχέδια και όχι σκέτο αέρα.

Υ.Γ. 77 μήνες με την Αθηνά στη ζωή μας! Βλέπεις, λίγο χαζομαμά μπορείς και ίσως καλό θα ήταν να είσαι. Εντελώς αποχαζεμένη χαζομαμά καλύτερα όχι! 🙂