Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα…
Είμαι μαμά μιας κορούλας 4 μηνών. Είμαι 38 ετών και αυτό είναι το τρίτο μου παιδάκι. Ήρθε στη ζωή μου ξαφνικά!
Όταν έμαθα πως είμαι έγκυος, έκλαιγα επειδή ήταν κάτι που είχα αποκλείσει, δεν ήθελα άλλα παιδιά. Έχω δυο αγόρια, 18 και 13 ετών. Τα λατρεύω και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά… Για να μην μακρυγορώ, ο άντρας μου ενθουσιάστηκε! Με καθησύχασε και αποφασισαμε να το κρατήσουμε, άλλωστε δεν μπόρεσα να κάνω διακοπή κύησης… Πώς να το κάνεις όταν ακούς μια καρδούλα να χτυπά!
Γεννήθηκε η μπεμπούλα μας 27 Απριλίου, ήμουν χαρούμενη..! Γυρίσαμε σπίτι, με λαχτάρα περίμενα πότε θα ξυπνήσει για να τη θηλάσω.
Στην 4η εβδομάδα άρχισε η κόλαση μου, στην οποία ζω εδώ και τέσσερις μήνες. Επιλόχειος κατάθλιψη! Άγχος ατελείωτο και ανεξήγητο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ειδικά τα μεσημέρια που υπάρχει ησυχία! Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, είμαι μονίμως λυπημένη… Κάνω άσχημες σκέψεις τύπου «Μήπως δεν έπρεπε να προχωρήσω σε τρίτη γέννα;«, «Μήπως δεν ήμουν έτοιμη;» και διάφορα τέτοια… Δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι την θεραπεία, φοβάμαι τα χάπια τα αντικαταθλιπτικά, τι παρενέργειες έχουν;
Έχω κουραστεί με αυτή την κατάσταση… Αν κάποια μαμά έχει περάσει παρόμοιο θέμα με εμένα και έχει κάνει θεραπεία, ας μου δώσει κάποια συμβουλή… Έχω δοκιμάσει κάτι αγχολυτικά, είμαι κάπως καλύτερα, αλλά γενικά δεν βλέπω βελτίωση! Έχω αναστατώσει την οικογένειά μου, η μητέρα μου και ο άντρας μου είναι αυτοί που με στηρίζουν σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάω…
Ξέρω πως περνά αργά ή γρήγορα, αλλά πόσο ακόμα να αντέξω;
μαμά Α.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το έχω περάσει. Πολύ άσχημα. Με φάρμακα συνήλθα. Η ομοιοπαθητική δεν έκανε τίποτα. Χειροτέρεψε την κατάθλιψή μου και συνήλθα με αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά σχεδόν άμεσα. Στο 6μηνο ήμουν πάλι ο εαυτός μου.
Καλησπέρα και από εμένα. Το πέρασα στο 2ο παιδί μου που γέννησα στα 45!! μου. Δεν ήθελα αντικαταθλιπτικά. Απευθύθηκα σε ομοιοπαθητικό και βρήκα τον εαυτό μου. Δώσε μια ευκαιρία σε κάποιον καλό ομοιοπαθητικό γιατρό και περίμενε καμμιά εβδομάδα να δεις αν θα σε πιάσουν τα φάρμακα που θα σου συστήσει. Εγώ τα βρίσκω θαυματουργικά. (Μετά εννοείται εγώ, και τα 2 παιδιά και ο σύζυγος κάνουμε μόνον ομοιοπαθητική, είναι ο οικογενειακός μας ιατρός, από σπάσιμο ποδιού, μέχρι κρεατάκια - μή εγχείριση)
Καλημέρα σας, ειμαι 29 χρονων και εχω το πρτο μου παιδακι 10 μηνων.. που γνωριμα ολα αυτα που γραφεις κοπελα μου. Οταν εμεινα εγκυος και μερι και την ημερα που γεννησα ημουν η πιο ευτυχισμενη γυναικα στον κοσμο, θηλασα και εγω αποκλειστικα , ωσπου γυρισα σπιτι απο το νοσοκομειο και ξεκινησε το παραλογο της ψυχης μου. Ηθελα να ειμαι μονο με το μωρο ! δεν επετρεπα να πλησιασει κανενας .. ο αντρας μου την επιασε οταν πηγε 2 μηνων η κορη μας και αυτο με το ζορι του την εδινα, δεν ηθελα να την βλεπει κανενας ουτε βλεφαρο! τα απογευματα εκανα ενα ντους με το κρεβατακι της στην πορτα του μπανιου για να την βλεπω καθε δευτερολεπτο, και εκλαιγα χωρις σταματημο. Κανενας δεν μπορουσε να μου μιλησει, δεν σηκωνα μυγα στο σπαθι μου, χωρις να αντιλαμβανομαι οτι ημουν παρανοικη, θεωρουσα οτι ετσι κανουν οι μανουλες τα προστατευουν τα μωρα τους... Οσο περνουσε ο καιρος εω φουντωνα δεν ειχα αισθηματα για κανεναν ουτε για τον υπεροχο αντρα μου, ουτε καν για την αδυναμια μου, τον πατερα μου..Μεχρι ειδικα να σαραντισω ειχα πει 100 φορες στον αντρα μου να χωρισουμε ..΄ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙς ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΙ ΣΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ΄' Ετσι του ουρλιαζα σε καθε ευκαιρια. Η θεια μου μονο τολμουσε να μου πει 'ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΗΡΕΜΗΣΕ , ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ' τι να μου εεγε η γυναικα αφου δεν καταλαβαινα οτι εχω προβλημα... Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ο μεγαλος ΗΡΩΑΣ ουτε μια στιγμη δεν με προσβαλε, δεν απαντησε ποτε στα παραλογα που του ελεγα αντιθετως με αφηνε στην ησυχια μου με το παιδι μας και με προστατευε απο τους γυρω, να μην μας επισκεπτονται και φουντωνω και απλα περιμενε. Μια τυχαια εκπομπη οταν η μικρη ηταν 7 μηνων με εκανε να συνηδειτοποιησω οτι εχω επιλοχια καταθλιψη, οτι περιεγραφε μια μανουλα στην τηλεοραση αυτα ενιωθα και εγω. τοτε εκανα ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ να με λυπηθει η Παναγια και ο Χριστος, αφου τελειωσα πηρα το τηλεφωνα και πηρα τον αντρα μου και με κλαματα του ζητησα συγνωμη, οχι οτι μου περασε αυτοματα η τρελα αυτη, αλλα του ζητησα ΒΟΗΘΕΙΑ. Δεν εβγαινα μεχρι 7 μηνων που πηγε ημικρη απο το σπιτι, μην τυχον μου παθει τιποτα. Πριν παω σε γιατρο πηραμε το μωρο μας και πηγαμε σε Πνευματικο Ιερεα, αν δεν με βοηθουσε αυτο , μου ειπε ο αντρας μου, θα πα σε ψυχιατρο, εμενα με βοηθησε η προσευχη, πρωι βραδυ ζητουσα βοηθεια απο τον Κυριο και αν οχι για μενα ελεγα εστω για τον αντρα μου που δεν του αξιζε ολο αυτο. Σε 2 μηνες με την βοηθεια παντα της Παναγιας το ξεπερασα ετσι απλα..Ενα πρωι κυριολεκτικα ξυπνησα και ημουν ανακουφισμενη, τα βαρια συναισθηματα που εδεναν την ψυχη μου απλα φυγανε! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΕΠΝΕΑ... ποσο εκτιμησα την καθημερινοτητα μετα απο αυτο. Τωρα 10 μηνων το παιδι μας, ο αγγελος μας, και ο αντρας μου ο Πριγκιπας μου ειμαστε ευτυχισμενοι. Επιτεους χαιρομαι την οικογενειακη ζωη. Ευχομαι να σε βοηθησα με την εμπειρια μου, και να μην σε κουρασα. συγνωμη που μακρυγορησα.. Ο Θεος ειναι ζωντανος και περιμενει την προσευχη μας για να μας βοηθησει.. σας φιλω !
Καλησπέρα! Να σου ζήσει το μικράκι και να χαίρεσαι τα μεγάλα σου! Θα συμφωνήσω με τα κορίτσια, να συμβουλευτείς ομοιοπαθητικό, πέρασα και εγώ τα ίδια με σένα και με βοήθησε πολύ ο ομοιοπαθητικός, ο οποίος ήταν και ψυχίατρος. Να έχεις στο νου σου ότι όλα θα περάσουν, απλά κοίτα τα μάτια των παιδιών σου και ζήτα βοήθεια και όλα θα πάνε καλά!
Θα συμφωνησω με την maria.Ομοιοπαθητικη!!!!!!Θα σε βοηθησει απίστευτα.Το ιδιο ακριβως περασα με το πρωτο μου παιδακι,και με βοηθησε πολύ.Ειναι σαν να πηγαίνεις σε ψυχολογο,αφου η αρχη της ομοιοπαθητικης είναι η καλη ψυχικη υγεια.Στο συνιστω ανεπιφύλακτα,αφου και η φαρμακευτικη αγωγη που θα ακολουθήσεις είναι από φυτικες πηγες,οπου δεν θα εχεις τον φοβο να εθιστείς.Σου ευχομαι να το ξεπεράσεις γρηγορα,για να νιωσεις και παλι ομορφα!!!!
εγω θα σου ελεγα να παρεις φολικο οξυ αυτο που επερνες και στης εγκυμοσυνη σου ψαχτω στο google βοηθαει αρκετα
Να πας κοπέλα μου σε ψυχίατρο, δεν είναι κακό. Το ίδιο μου είχε συμβεί , νόμιζα ότι δεν υπήρχε έξοδος από αυτό το σκοτεινό τούνελ, όμως ο ειδικός με βοήθησε.
Να πας σε ομοιπαθητικο κοριτσι μου....τι αντιταταθλιπτικα κ μ........ς ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ με κλειστα ματια..αν εισαι κ θεσσαλονικη εχω να σου προτεινω κ ολας
Καλησπέρα, Θα μπορούσα να έχω και εγώ τα στοιχεία του ομοιοπ?αθητικου
Ομοιοπαθητικη!!!!!!!!!!!!!!!!! βρεθηκα σε πολυ χειροτερη θεση...μετα απο τη γεννα...με πηγαν σε ομοιοπαθητικο γιατι μονη μου δεν ημουν σε θεση να σκεφτω σωστα....και μεσα σε λιγο διαστημα αρχισα να χαιρομαι ξανα τη ζωη και το παιδι μου!!!!!!!!!!!
Μην κλεινεσαι μεσα στο σπιτι !! Κανε μερικα πραγματα που σε ευχαριστουν, οπως να πας σε μια φιλη σου για καφε (με το μωρο η χωρις.. μπορει καποιος αλλος να το κρατησει για 1-2 ωρες). Ντυσου ομορφα, και περιποιησου τον εαυτο σου. Παρε τον αντρα σου και πηγαινετε μια βολτα για εναν καφε η ενα σινεμα. Το μωρακι χρειαζεται την φροντιδα σου, αλλα πανω απο ολα χρειαζεται μια χαρουμενη μαμα με αυτοπεποιθηση που να περναει και αυτη ωραια. Προγραμματισε να αφιερωνεις 1-2 ωρες της ημερας μονο σε εσενα, κανοντας κατι που σε ευχαριστει (καποιο χομπι, μια ασχολια η απλα μια βολτα εξω). Εχω περασει παρομοια κατασταση και ξεμπλοκαρα μονο οταν καταλαβα πως πρεπει να περναω και εγω καλα... χωρις τυψεις! Ειναι απαραιτητο.
Δοκίμασε να μιλήσεις και με αυτούς τους ανθρώπους. Από συγγενικό μου πρόσωπο έμαθα ότι βοηθάνε πολύ. http://www.fainareti.gr/grammi-epikoinonias Να χαίρεσαι την οικογενειά σου και καλή δύναμη, Β.
Να αφήσεις τα φάρμακα που ειναι η τελευταία λυση και σκεπάζουν δεν λύνουν το προβλημα και να δεις εναν ψυχοθεραπευτη ψυχολόγο, γνωστικης συμπεριφοριστικης κατεύθυνσης ,δεν παίρναει απο μονο του χωρις να αφήσει τα σημάδια του...η υπαρχει περίπτωση να επιστρέψει οταν θα εισαι πάλι ευάλωτη ....
Καλημέρα!! Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Έχω ένα παιδάκι 18 μηνών το οποίο λατρεύω και το οποίο ήθελα σαν τρελλή. Μόλις όμως γέννησα έπαθα επιλόγχιο κατάθλιψη. Από τη μια δεν ήθελα το μωρό μου και έλεγα συνεχώς ότι καλύτερα θα ήταν να μην έκανα ποτέ παιδί, επειδή δεν άντεξα τη στέρηση της ελευθερίας μου και την πίεση της ευθύνης, αλλά από την άλλη ήθελα να το θηλάσω αποκλειστικά και να του προσφέρω τα καλύτερα και ένιωθα τύψεις από τις αρνητικές μου σκέψεις. Ήταν ένας φαύλος κύκλος. Ο γυναικολόγος μου πρότεινε αντικαταθλιπτικά τα οποία δεν πήρα γιατί θα έπρεπε να σταματήσω το θηλασμό (έτσι μου είπε). Πέρασα άσχημους 3 μήνες με αϋπνίες, άγχος, κλάμα. Πίστευα ότι τέλειωσε η ζωή μου και έλεγα στην μικρή μου αδερφή να μην κάνει ποτέ μωρό. Γύρω στους 6 μήνες πέρασε τελειωτικά και τώρα είμαι και πάλι έγκυος! Σίγουρα θα περάσει, σίγουρα! Εγώ διάβαζα συνεχώς γιαυτό στο ιντερνετ και είχα ενημερωθεί πλήρως. Να μιλάς με κάποιον, να λες τις σκέψεις σου, με κάποιον που ξέρεις ότι δεν θα σε κρίνει. Εμένα αυτός δεν ήταν ο άντρας μου γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι περνούσα. Δεν τον κρίνω όμως γιατί νόμιζε ότι με το να το αγνοήσει θα περνούσε από μόνο του. Με βοήθησε πολύ ένας παιδικός μου φίλος ψυχολόγος! Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και σίγουρα θα περάσει! Να σκέφτεσαι θετικά!
Ειναι πολυ δυσκολο αυτο που περνας ,σε φτανει στην τρελα το περασα κ γω κ μεχρι να καταλαβω οτι ηταν επιλοχειος καταθλιψη περασαν 6 μηνες .... βασικα ο αντρας μου το καταλαβε το εψαξε διοτι συμπεριφερομουν καπως περιεργα αλλα δεν ειχα υποστηριξη απο κανεναν ολοι πεφταν πανω μου κ λεγαν οτι φταιω ..... δεν πηρα χαπια διοτι δεν ηθελα να πεσω στα αντικαταθλιπτικα το αντιμετωπισα μονη μου οσο μπορουσα .....στον 1 μιση χρονο ημουν καπως καλυτερα τωρα εχουν περασει 3 χρονια απο τοτε που γεννησα τον μικρο μου , ειμαι πολυ καλα πλεον κ με το παιδι κ με τον αντρα μου ... αλλα καποια υπολοιματα αν περασεις κατι τετοιο παντα μενουν ακομα κ χαπια να παρεις , πηγα σε ψυχολογο κ ψυχιατρο κ το συζητησα, ειναι κατι που αμα σου χτυπησει την πορτα μια φορα στη ζωη σου δυσκολα οταν φυγει να μην ξαναγυρισει... αφου εχεις την υποστηριξη απο την οικογενεια σου ολα καλα θα πανε , κ αν πιστευεις πως με τα αντικαταθλιπτικα θα εισαι καλυτερα συζητησε το με εναν "ειδικο" (γιατρο εννοω) μιλησε καπου μην το φοβασαι κ αυτος θα σου πει αν οντως τα χρειαζεσαι η οχι . Να χαιρεσαι την κορουλα σου κ να'σαι δυνατη γιαυτην αλλα κ για σενα , δεν θελει αγχος απολαυσε αυτη την μωρουδιστικη αγκαλια ακομη κ τα μεσημερια που κοιμαται , απολαυσε αυτη την ηρεμια γιατι μεγαλωνουν γρηγορα κ η ηρεμια γινεται φασαρια :D ελπιζω να βοηθησα εστω κ λιγο .... (Μ)
Καταλαβαινω τι περνας... ειμαι 29 και εχω ενα αγορακι 16 μηνων. Ετσι ενιωθα και εγω και μαλιστα για αρκετους μηνες μετα την γεννα. Εμενα με ενοχλουσαν πολλα πραγματα που δεν με ενοιαζαν πριν οπως ας πουμε τα πεθερικα μου που μενουν απο κατω μας... Στην ζωη μας δεν εχει αλλαξει τιποτα(ως προς αυτα που με ενοχλουσαν) απλα προσπαθησα πολυ να δω μονο τα θετικα της καταστασης. Ο αντρας μου δεν με βοηθησε καθολου γιατι δεν καταλαβαινε τι με ενοχλουσε και γιατι.Ουτε στους γονεις μου ελεγα κατι. εκλαψα πολυ,πολλες φορες χωρις καποιο συγκεκριμενο λογο αλλα μετα εβλεπα τον αγγελο μου και ενιωθα πως δεν εκτιμουσα αρκετα το θειο αυτο δωρο και τα πραγματα γινονταν χειροτερα... Ο γυναικολογος μου ειπε απο την πρωτη στιγμη για κατι χαπια που ομως αρνηθηκα να παρω. Τωρα που το ξεπερασα ολο αυτο και βλεπω τα πραγματα πιο καθαρα θεωρω πως εκανα λαθος που δεν τα πηρα. Ισως να ειχα αποφυγει ολη αυτη την ταλαιπωρια. Προσπαθησε να δεις μονο τα καλα... εχεις 3 υπεροχα πλασματα διπλα σου που για να ειναι καλα πρεπει πρωτα να ειναι καλα η μαμα τους. Οι ορμονες σου εχουν στησει παρτυ και δεν μπορεις να ελεγξεις τα συναισθηματα σου αυτη τη στιγμη ομως κανε μια προσπαθεια να μην σε παρει απο κατω. Ευχομαι ολα να πανε καλα γλυκια μου να χαιρεσαι τα αγγελουδακια σου!
Αχ δεν το πιστεύω ότι γεννησαμε την ιδια μερα!!!!! Κι εγώ περίπου την ιδια φαση περναω. Μην στεναχωριεσαι ειναι ορμονικο. Θα σου περασει, σ όλες περναει.... Θελει υπομονή... Γιατί να πάρεις χάπια; πιστεύεις οτι είναι πιο 'εξυπνα' απο εσενα; πιο δυνατά; οχι φυσικα!!! Δεν θα εξαρτιεσαι απο ενα δα μικρο χαπακι! (άσχετο! Η περιοδος σου ηρθε;)
Αγαπητή μαμά Α, κατ'αρχήν συγχαρητήρια για τα παιδιά σου. Είσαι μικρή έχεις δύο μεγάλα παιδιά και ένα μωρό που θα σε ξανανιώσει. Μην ξεχνάς ότι τώρα στην ηλικία σου πολλές αποκτούν το πρώτο τους μωρό. Κοίτα να βλέπεις συνεχώς τη χαρούμενη πλευρά της ζωής. Η μικρή θα είναι σαν κούκλα. Πήγαινε μαζί της και με το άντρα σου στα τζάμπο και ψώνισέ της κοκκαλάκια, φουστίτσες κ.ά΄ Βρες ένα καλό ιερέα να σου διαβάσει μία ευχή. Είσαι ευλογημένη. Απευθύνσου και σε ένα ψυχολόγο ή ψυχίατρο για την κατάθλιψη. Ξέρεις πόσοι γονείς έχουν άρρωστα παιδιά; Εσύ είσαι ευλογημένη. Μη θρηνείς. Βάζε μουσική και χόρεψε με την κόρη σου. Προσευχή σου να σε βοηθήσει ο Θεός. Είσαι νέα,ωραία στα μάτια του άντρα σου με μία κούκλα και δύο γιους που θα σε στηρίξουν. Να είσαι καλά.
Αχ! γλυκια μου, ποσο λυπαμαι που δεν μπορεις να χαρεις τη μητροτητα οπως αξιζει σε καθε γυναικα. Περασα κι εγω τα ιδια. Μετα τη γεννα της κορης μου επαθα αγχωδη διαταραχη με ψυχοσωματικες αντιδρασεις (πονους, εμετους κτλ). Περα απο το ψυχολογικο ειχα και διαφορα παθολογικα θεματα που προεκυψαν στην εγκυμοσυνη (παγκρεατιτιδα που οδηγησε σε πετρα στη χολη, εγχειρηση, υλιγγους, ημικρανιες και ενα ωραιοτατο τροχαιο για επιδορπιο). Οπως ηταν φυσικο επαθα και καταθλιψη. Ολοι (γιατροι κυριως) μου ελεγαν οτι στις 40μερες θα περασει. Περασαν οι 40 μερες και εγω χαλια. Μετα μου ελεγαν στους 3 μηνες και παει λεγοντας. Μου πηρε εναμιση χρονο να συνελθω. Φυσικα και πηρα ηρεμιστικα και αντικαταθληπτικα. Βοηθησαν κυριως με το αγχος, να ειμαι πιο ηρεμη, αλλα η διαθεση παντα ηταν χαλια. Μπορει να μου κρατησε τοσο πολυ καιρο η καταθλιψη γιατι ειχα και τα παθολογικα θεματα πουεπισης κρατησαν αρκετους μηνες και το ενα παρεσερνε το αλλο. Εγω αυτο που εχω να σου πω ειναι το εξης : Ναι, ειναι πολυ δυσκολο αυτο που περνας, ΑΛΛΑ θα περασει ΣΙΓΟΥΡΑ. Μπορει να κρατησει λιγο, μπορει πολυ αλλα οχι για παντα. Ζητα βοηθεια απο ειδικο και να σκεφτεσαι μονο οτι καποια στιγμη θα περασει, οχι πότε θα περασει αλλα οτι θα περασει. Προσπαθησε να το παρεις χαλαρα, να μην το πολυαναλυεις, να μην σκεφτεσαι "γιατι μου ετυχε εμενα αυτο" αλλα σκεψου:"μια φαση ειναι θα κανει τον κυκλο της και μετα ολα θα ειναι οπως πριν". Πραγματικα σου ευχομαι ολοψυχα να συνελθεις γρηγορα και να χαρεις την μπεμπουλα σου.
Αχ...Μανουλα ποσο σε καταλαβαινω...μην αφηνεις τον εαυτο σου πρεπει να κανεις την θεραπεια μην την φοβασαι πηγαινε σε ψυχιατρο-νευρολογο να σε βοηθήσει αφου αισθανεσαι τοσο χαλια θέλεις ιατρική βοήθεια..τοχω περάσει..ειμαι κατα των φαρμάκων για πολυ καιρο το απέφευγα μεχρι που κατερευσα...και καταλαβα οτι θελω βοηθεια...θελει δυναμη να το παραδεχτεις και να πας σε γιατρο αλλα πρέπει...να κανεις σωστα την θεραπεια σου η οποια θα παρει και μηνες πολλους αναλογως παντα και ποσο καιρο τοχεις αφήσει...μαζεψε την δυναμη σου και πηγαινε στο γιατρο...μην φοβασαι ολα καλα θα πανε...να σου ζησουν τα παιδακια σου...
Σε καταλαβαινω απολυτα!!εγω γενησα 3 μερες μετα απο σενα το δευτερο παιδακι μου κ τους 2 μηνες ειμαι πιο χαλια απ οτι στην αρχη!με ποιανουν φοβιες με το παραμικρο...εχω τρομερο αγχος να βγω εξω απο το σπιτι για να παω καπου ειδικα αν ειμαι μονη μου και εχω ¨αρρωστησει¨ με τον θηλασμο....αν τρωει..ποσο τρωει...αν της αρκει...ειχε κρυωσει λιγο και με τις μυξουλες που ειχε κ δεν μπορει να φαει καλα.Την βαζω στο στηθος και κλαιει σαν να της δινω δηλητηριο....ολο αυτο με εκανε ακομα χειροτερα και φυσικα λιγοστεψε κ το γαλα μου αφου δεν πινει καλα το μωρο!ειμαι υπερ του θηλασμου αλλα ειλικρινα εφτασα να αναρωτιεμαι αν αξιζει τον κοπο....να σκεφτομαι τις μαμαδες που για τον χ.ψ λογο δωσανε μπιμπερο κ μπορουν και βγαινουν πιο ανετα εξω χωρις το αγχος του θηλασμου!παρολα αυτα οσο μπορω το παλευω γιατι ξερω οτι ειναι το καλυτερο για το μωρο μου!!!υπομονη και θα περασει με θετικες σκεψεις και αν δεις οτι δεν μπορεις μονη σου ζητησε βοηθεια....το ιδιο θα κανω κ εγω!!
να σου ζησει το μωρακι σου καταρχην! αν εισαι εναντιον των χημικων φαρμακων, δοκιμασε να κανεις ομοιοπαθητικη, εχει εξαιρετικα αποτελεσματα και δεν προκαλει καμια παρενεργεια και κανενα ειδος εθισμου! εμενα με βοηθησε πολυ οταν βρεθηκα σε αναλογη κατασταση με τη δικη σου...
Φίλη μου καλησπέρα! Κι εγω έχω δύο αγοράκια 12 και 9 και λίγο μετα την πρώτη γέννα ήμουν οριακά για επιλοχειο κατάθλιψη. Ευτυχώς δεν άφησα να μου συμβεί. Κοίτα Καλή μου να το ξεπεράσεις αρχικά με θετική σκέψη! Βγες έξω, μαζί με το μωρακι σου, οργανωσε τη βάφτιση αν δεν την έχεις βάφτισει ακόμα και γενικά ζήσε την Ομορφιά αυτής της περιόδου!! Μην αφήνεις το χρόνο να περνάει έτσι.. Είναι κρίμα.. Σιγά σιγά θα συνέλθεις και όλα θα είναι υπέροχα!! Τι δε θα έδινα κι εγώ για να αποκτήσω μια μπεμπουλα μετα από 2 αγόρια! Καλή δύναμη και όλα να πάνε καλά!!
Αγαπητή ιντερνετική φίλη, καταρχήν είναι πολύ σημαντικό ότι αναγνωρίζεις το είδος του προβλήματος. Έχεις κάνει ήδη το μισό δρόμο προς τη λύση του. Δεν έχω πάθει επιλόχεια κατάθλιψη, έχω μία μπέμπα 6 μηνών και καταλαβαίνω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα. Και τις χαρές φυσικά. Έχω πάθει κατάθλιψη στο παρελθόν, όχι επιλόχεια, αλλά δεν διαφέρει και πολύ. Γνωρίζω καλά το συναίσθημα. Νιώθεις ότι δεν θα νιώσεις καλύτερα ποτέ, ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τη θλίψη σου και δεν μπορείς να χαρείς τα όμορφα της ζωής. Αυτό που μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά είναι ότι περνάει!!! Πολύ πιο εύκολα από ό,τι φαντάζεσαι. Προσωπικά δεν παίρνω σχεδόν ποτέ χάπια και ήμουν πολύ αντίθετη. Προσπάθησα να απαλλαγώ με ψυχοθεραπεία και τελικά βοηθήθηκα πολύ από αυτό, σε συνδυασμό με μια αγωγή που χρειάστηκε μόνο για 3 μήνες. Τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά δεν έχω σχεδόν παρενέργειες. Νομίζω πως εσύ ίσως και να μην τα χρειαστείς καθόλου, εφόσον ήδη έχεις δει τα σημάδια και το επεξεργάζεσαι. Θα πρότεινα να επισκεφτείς έναν καλό ειδικό, ψυχίατρο, και να συζητήσεις μαζί του. Εκείνος θα σε συμβουλέψει και μαζί θα βρείτε την καλύτερη λύση. Είμαι σίγουρη πως πολύ σύντομα θα απολαμβάνεις τα χαμόγελα και τα παιχνίδια της κορούλας σου. Περίμενε και σε λίγο που θα γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα θα σου πάρει τα μυαλά!!! Εύχομαι τα καλύτερα. Εάν θέλεις κάποιον να μοιραστείς τις σκέψεις σου, ας σου δοθεί το email μου από τους διαχειριστές αν γίνεται. Να χαίρεσαι την οικογένεια σου.