Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα…
Είμαι μαμά μιας κορούλας 4 μηνών. Είμαι 38 ετών και αυτό είναι το τρίτο μου παιδάκι. Ήρθε στη ζωή μου ξαφνικά!
Όταν έμαθα πως είμαι έγκυος, έκλαιγα επειδή ήταν κάτι που είχα αποκλείσει, δεν ήθελα άλλα παιδιά. Έχω δυο αγόρια, 18 και 13 ετών. Τα λατρεύω και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά… Για να μην μακρυγορώ, ο άντρας μου ενθουσιάστηκε! Με καθησύχασε και αποφασισαμε να το κρατήσουμε, άλλωστε δεν μπόρεσα να κάνω διακοπή κύησης… Πώς να το κάνεις όταν ακούς μια καρδούλα να χτυπά!
Γεννήθηκε η μπεμπούλα μας 27 Απριλίου, ήμουν χαρούμενη..! Γυρίσαμε σπίτι, με λαχτάρα περίμενα πότε θα ξυπνήσει για να τη θηλάσω.
Στην 4η εβδομάδα άρχισε η κόλαση μου, στην οποία ζω εδώ και τέσσερις μήνες. Επιλόχειος κατάθλιψη! Άγχος ατελείωτο και ανεξήγητο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ειδικά τα μεσημέρια που υπάρχει ησυχία! Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, είμαι μονίμως λυπημένη… Κάνω άσχημες σκέψεις τύπου «Μήπως δεν έπρεπε να προχωρήσω σε τρίτη γέννα;«, «Μήπως δεν ήμουν έτοιμη;» και διάφορα τέτοια… Δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι την θεραπεία, φοβάμαι τα χάπια τα αντικαταθλιπτικά, τι παρενέργειες έχουν;
Έχω κουραστεί με αυτή την κατάσταση… Αν κάποια μαμά έχει περάσει παρόμοιο θέμα με εμένα και έχει κάνει θεραπεία, ας μου δώσει κάποια συμβουλή… Έχω δοκιμάσει κάτι αγχολυτικά, είμαι κάπως καλύτερα, αλλά γενικά δεν βλέπω βελτίωση! Έχω αναστατώσει την οικογένειά μου, η μητέρα μου και ο άντρας μου είναι αυτοί που με στηρίζουν σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάω…
Ξέρω πως περνά αργά ή γρήγορα, αλλά πόσο ακόμα να αντέξω;
μαμά Α.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το έχω περάσει. Πολύ άσχημα. Με φάρμακα συνήλθα. Η ομοιοπαθητική δεν έκανε τίποτα. Χειροτέρεψε την κατάθλιψή μου και συνήλθα με αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά σχεδόν άμεσα. Στο 6μηνο ήμουν πάλι ο εαυτός μου.
Καλησπέρα και από εμένα. Το πέρασα στο 2ο παιδί μου που γέννησα στα 45!! μου. Δεν ήθελα αντικαταθλιπτικά. Απευθύθηκα σε ομοιοπαθητικό και βρήκα τον εαυτό μου. Δώσε μια ευκαιρία σε κάποιον καλό ομοιοπαθητικό γιατρό και περίμενε καμμιά εβδομάδα να δεις αν θα σε πιάσουν τα φάρμακα που θα σου συστήσει. Εγώ τα βρίσκω θαυματουργικά. (Μετά εννοείται εγώ, και τα 2 παιδιά και ο σύζυγος κάνουμε μόνον ομοιοπαθητική, είναι ο οικογενειακός μας ιατρός, από σπάσιμο ποδιού, μέχρι κρεατάκια - μή εγχείριση)
Καλημέρα σας, ειμαι 29 χρονων και εχω το πρτο μου παιδακι 10 μηνων.. που γνωριμα ολα αυτα που γραφεις κοπελα μου. Οταν εμεινα εγκυος και μερι και την ημερα που γεννησα ημουν η πιο ευτυχισμενη γυναικα στον κοσμο, θηλασα και εγω αποκλειστικα , ωσπου γυρισα σπιτι απο το νοσοκομειο και ξεκινησε το παραλογο της ψυχης μου. Ηθελα να ειμαι μονο με το μωρο ! δεν επετρεπα να πλησιασει κανενας .. ο αντρας μου την επιασε οταν πηγε 2 μηνων η κορη μας και αυτο με το ζορι του την εδινα, δεν ηθελα να την βλεπει κανενας ουτε βλεφαρο! τα απογευματα εκανα ενα ντους με το κρεβατακι της στην πορτα του μπανιου για να την βλεπω καθε δευτερολεπτο, και εκλαιγα χωρις σταματημο. Κανενας δεν μπορουσε να μου μιλησει, δεν σηκωνα μυγα στο σπαθι μου, χωρις να αντιλαμβανομαι οτι ημουν παρανοικη, θεωρουσα οτι ετσι κανουν οι μανουλες τα προστατευουν τα μωρα τους... Οσο περνουσε ο καιρος εω φουντωνα δεν ειχα αισθηματα για κανεναν ουτε για τον υπεροχο αντρα μου, ουτε καν για την αδυναμια μου, τον πατερα μου..Μεχρι ειδικα να σαραντισω ειχα πει 100 φορες στον αντρα μου να χωρισουμε ..΄ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙς ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΙ ΣΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ΄' Ετσι του ουρλιαζα σε καθε ευκαιρια. Η θεια μου μονο τολμουσε να μου πει 'ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΗΡΕΜΗΣΕ , ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ' τι να μου εεγε η γυναικα αφου δεν καταλαβαινα οτι εχω προβλημα... Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ο μεγαλος ΗΡΩΑΣ ουτε μια στιγμη δεν με προσβαλε, δεν απαντησε ποτε στα παραλογα που του ελεγα αντιθετως με αφηνε στην ησυχια μου με το παιδι μας και με προστατευε απο τους γυρω, να μην μας επισκεπτονται και φουντωνω και απλα περιμενε. Μια τυχαια εκπομπη οταν η μικρη ηταν 7 μηνων με εκανε να συνηδειτοποιησω οτι εχω επιλοχια καταθλιψη, οτι περιεγραφε μια μανουλα στην τηλεοραση αυτα ενιωθα και εγω. τοτε εκανα ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ να με λυπηθει η Παναγια και ο Χριστος, αφου τελειωσα πηρα το τηλεφωνα και πηρα τον αντρα μου και με κλαματα του ζητησα συγνωμη, οχι οτι μου περασε αυτοματα η τρελα αυτη, αλλα του ζητησα ΒΟΗΘΕΙΑ. Δεν εβγαινα μεχρι 7 μηνων που πηγε ημικρη απο το σπιτι, μην τυχον μου παθει τιποτα. Πριν παω σε γιατρο πηραμε το μωρο μας και πηγαμε σε Πνευματικο Ιερεα, αν δεν με βοηθουσε αυτο , μου ειπε ο αντρας μου, θα πα σε ψυχιατρο, εμενα με βοηθησε η προσευχη, πρωι βραδυ ζητουσα βοηθεια απο τον Κυριο και αν οχι για μενα ελεγα εστω για τον αντρα μου που δεν του αξιζε ολο αυτο. Σε 2 μηνες με την βοηθεια παντα της Παναγιας το ξεπερασα ετσι απλα..Ενα πρωι κυριολεκτικα ξυπνησα και ημουν ανακουφισμενη, τα βαρια συναισθηματα που εδεναν την ψυχη μου απλα φυγανε! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΕΠΝΕΑ... ποσο εκτιμησα την καθημερινοτητα μετα απο αυτο. Τωρα 10 μηνων το παιδι μας, ο αγγελος μας, και ο αντρας μου ο Πριγκιπας μου ειμαστε ευτυχισμενοι. Επιτεους χαιρομαι την οικογενειακη ζωη. Ευχομαι να σε βοηθησα με την εμπειρια μου, και να μην σε κουρασα. συγνωμη που μακρυγορησα.. Ο Θεος ειναι ζωντανος και περιμενει την προσευχη μας για να μας βοηθησει.. σας φιλω !