Δεν πρόλαβε να χαρεί το μωρό μας…

Ειμαι η μαμα Κλεοπατρα και μαλλον ηρθε η ωρα να πω την δικη μου ιστορια…

Ειμαι μαμα τριων παιδιων, 17 χρονων ο γιος και η κορη μου 15 και το στερνοπουλι μου σχεδον 30 μηνων.

Οταν εμαθα οτι ειμαι εγκυος στο τριτο παιδι, ηθελα να ουρλιαξω απο την χαρα μου! Μετα απο 15 χρονια θα ξαναγινω μαμα, πραγμα που ηθελα παρα πολυ!

Μετα το πρωτο 3μηνο εγκυμοσυνης, ενω ημουν χαρουμενη, κατι μεσα μου με ετρωγε, ελεγα στον ευατο μου φταιει το γεγονος οτι ειμαι 38 χρονων και φοβαμαι μην στραβωσει κατι. Μετα την αμνιοπαρακεντηση ο χρονος κυλησε πολυ πολυ γρηγορα και φτανουμε 1 μηνα πριν γενησω και ο αντρας μου παρουσιασε συπτωματα μουδιασματος και νομισαμε οτι η καρδια του. Μετα απο εξετασεις σε καρδιολογο επρεπε να παμε και σε νευρολογο μια και η καρδια του ηταν ενταξει.

Μαγνητικη εγκεφαλου, διαγνωση ογκος!

Αυτο ηταν, ολα γκρεμιστηκαν. Κινηθηκαμε πολυ γρηγορα… Ενα χειρουργειο 25 μερες πριν γεννησω και μια αισιοδοξια των γιατρων οτι ολα θα πανε καλα.

Ερχεται η ωρα να γεννησω, εχω 2 φυσιολογικες γεννες και εννοειται παω και για την τριτη. Μετα απο προκληση και πονους δυνατους, διαστολη 2. Δεν ανοιγε με τιποτα! Να σημειωσω οτι εκανε επισκληριδειο, οποτε ο πονος πολυ ελαφρυς. Μετα απο ωρες πολλες αναμονης αποφασισαμε οτι πρεπει να γινει καισαρικη. Μπαινω στο χειρουργειο ο αντρας μου εξω με την αδελφη, την μανα μου και την θεια μου. Μια και μενουμε αλλου, τα πεθερικα μου προσεχαν τα μεγαλα.

Ο αναισθησιολογος μου λεει πώς προχωραει η γεννα, τωρα θα βγει το κεφαλι και αισθανομαι να μου ξεριζωνουν τα σωθικα… Ουρλιαξα και επεσε η πιεση και λιποθυμησα!

Τελικα το μωρο ηταν σφηνωμενο και ο γιατρος ειπε πως δεν υπηρχε περιπτωση να γεννιοταν φυσιλογικα. Δεν με ενδιεφερε πως γεννηθηκε, αρκει να γεννιοταν και να ηταν καλα! Ενα κουκλι, ενα πολυ ομορφο μωρο.

Ζητησα αποκλειστικο θηλασμο. Οταν φερανε το μωρο για πρωτη φορα και την εβαλα να θηλασει, το επιασε και απο τοτε 30 μηνες δεν εχει σταματησει!

Μετα απο 6 μηνες κανοντας εξετασεις ο αντρας μου, η κατασταση του ειχε αρχισει να υποτροπιαζει. Οταν μου το ειπε εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου, αλλα γυρισα ενα διακοπτη και ειπα «Οχι, δεν θα με παρει απο κατω, θα το παλεψω!» και το ιδιο συμβουλεψα τον αντρα μου. Επρεπε να γινει ετσι, γιατι κρεμοταν σε εμενα, επεφτε και εγω τον σηκωνα, δεν γινοταν αλλιως. Ευτυχως ο θηλασμος με βοηθαει να μην παθω καταθλιψη.

Επρεπε να βαπτισω το μωρο οσο γινεται πιο γρηγορα!

Η επιδεινωση του αντρα μου συνεχιζεται και δυστυχως ηταν μη αναστρεψιμη… Και φτανουμε σε ενα σημειο που ειμαστε στο νοσοκομειο με τον αντρα μου να μην μπορει να φαει, να περπατησει, να μιλησει… 18 ατελειωτες μερες περιμενοντας να γινει το μοιραιο.

Εγω Θεσσαλονικη με το μωρο και τον αντρα μου στο νοσοκομειο και τα πεθερικα μου να βλεπουν μαγαζι και παιδια στις Σερρες και να θηλαζω σε ολη αυτην την κατασταση…

Εφυγα για να ερθω στα παιδια λιγο, να πλυνω, να κανω ψωνια για το μαγαζι και τα σχετικα και ο ντρας μου πεθαινει χωρις να ειμαι εγω εκει. Ηταν οι γονεις του και ο μπαμπας μου. Αυτο που τοσο καιρο αρνιομουν να δεχτω, εγινε πραγματικοτητα.

20 μηνες παλεψε με κατι που δυστυχως ηταν πιο δυνατο απο εκεινον και δυστυχως εγω να μην μπορω να τον βοηθησω… Μονο που με κοιτουσε στα ματια, ηξερε οτι θα κινησω γη και ουρανο για να κανω το ακατορθωτο, αλλα δυστυχως…

Δεν υπαρχουν λογια για ολο το σκηνικο που ζω με 3 παιδια που πρεπει να στηριξω. Να πενθησω;;; Οχι, δεν εχω δικαιωμα! Αποφευγω να κλαψω μπροστα στα παιδια, κανα 2 φορες που το εκανα κατα λαθος, ειδα οτι τα εκανα κακο, ειδικα η κορη μου η μεγαλη η οποια ειχε μια πολυ ζουζουνιαρικη σχεση με τον μπαμπα της. Πρεπει να δουλεψω για να τα ζησω και να τους προσφερω οτι καλυτερο μπορω και θα το κανω.

Πηγαινω καθε μερα στα μνηματα και του μιλαω, ειδικα για το μωρο που δεν προλαβε να το χαρει, πως μιλαει, πως τραγουδαει.

Εκεινο που με χαλαει πρισσοτερο ειναι οταν πηγαινω στο σπιτι, ανοιγω την πορτα και νομιζω θα πεταχτει απο καπου και θα πει κανα αστειο να γελασουμε. Ειλικρινα δεν θελω να μπω στο σπιτι, το καναμε απο το μηδεν με δουλεια και δεν μπορεσαμε να γερασουμε παρεα μεσα.

Μετα απο 10 μηνες που τον εχασα μου λειπει πιο πολυ και ποναει αυτο. Απλως ειπαμε… καραγκιοζης, γιατι εχω παιδια. Παρατηρησα πως οταν εγω ειμαι καλα, ειναι και τα παιδια. Οσες εχουν ζησει παρομοιες καταστασεις, καταλαβαινουν πως ειναι.

Να χαιρεστε ολοι την ζωη, ειναι μικρη και ποτε δεν ξερεις που θα σε βγαλει.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com