Η ιστορία της Κάρεϋ – Θηλασμός μετά από μαστεκτομή

Η Karey διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού όταν το πρώτο της παιδί, ένα κοριτσάκι, ήταν μόνο 7 μηνών. Σ’ αυτό το κείμενο η Karey, 31 ετών, μιλάει για το πώς είναι να περνάς τη διαδικασία θεραπείας του καρκίνου σχεδόν αμέσως μετά τον τοκετό και πώς κατάφερε να θηλάσει το δεύτερο παιδί της, τώρα 10 μηνών, με μόνον ένα στήθος.

Η διάγνωση

Είχα μόλις τελειώσει την άντληση γάλακτος όταν ανακάλυψα έναν όγκο στο στήθος μου. Είχα μεγάλο θέμα με την παραγωγή μου – κάποια στιγμή συναντούσα έναν σύμβουλο θηλασμού κάθε εβδομάδα – αλλά τελικά δεν είχα αρκετό γάλα και η κόρη μου αρνιόταν να θηλάσει. Ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εκείνη απολαμβάναμε το θηλασμό, τσίριζε κάθε φορά που την έβαζα στο στήθος. Κι έτσι κατέληξα να αντλώ το γάλα μου και εκείνη θήλαζε ίσως μόνο μία φορά μέσα στη νύχτα. Της έδινα επίσης και συμπλήρωμα με φόρμουλα.

Όταν έπιασα τον όγκο στην αρχή πίστεψα ότι είναι απλώς ένας φραγμένος πόρος και πήγα να μου τον ξεμπλοκάρουν, αλλά ο γιατρός μου είπε ότι αυτός ο όγκος είναι στερεός. Και κάπως έτσι, διαγνώστηκα με καρκίνο του  μαστού. Ο όγκος ήταν μεγάλος κι ο καρκίνος επιθετικός.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν «Μα, κι εγώ και ο άντρας μου θέλουμε να κάνουμε κι άλλα παιδιά»! Αλλά η χημειοθεραπεία ίσως με έβαζε σε κατάσταση εμμηνόπαυσης, οι πιθανότητες για να γίνει αυτό ήταν 50-50. Κι έτσι το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να συντηρήσουμε τους απογόνους μας. Κάναμεεξωσωματική γονιμοποίηση χωρίς την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα – διαγνώστηκα τον Φεβρουάριο και άρχισα χημειοθεραπεία τον Μάρτιο. Κατάφεραν να γονιμοποιήσουν ένα ωάριο σε μόλις έναν κύκλο. Ήμουν πολύ τυχερή σ’ αυτό το θέμα.

Το χειρουργείο

Έκανα χημειοθεραπεία κάθε δεύτερη εβδομάδα για περίπου 4 μήνες. Με το γιατρό μου συζητήσαμε το θέμα του χειρουργείου και αρχικά κάναμε ογκεκτομή (κατά την οποία αφαιρείται μόνο ένα κομμάτι του στήθους), αλλά μετά την μαγνητική τομογραφία είδε ότι δεν είχε αφαιρεθεί όλος ο όγκος κι έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε ολική μαστεκτομή.

Εξαιτίας της θέσης του καρκίνου και επειδή ήταν μόνο το ένα στήθος επηρεασμένο (και ο οργανισμός μου είχε ανταποκριθεί πολύ καλά στη χημειοθεραπεία), έκανα μονή μαστεκτομή. Μετά το χειρουργείο μου ανακοίνωσαν ότι ήμουν τελείως καθαρή από καρκίνο.

Το θαύμα!

Μετά την ανάρρωσή μου από το χειρουργείο, άρχισα τις ακτινοβολίες, οι οποίες κράτησαν περίπου ένα μήνα. Τελείωσαν μία εβδομάδα πριν κλείσω τα τριάντα μου χρόνια. Σ’ αυτή τη φάση με το ζόρι είχα περίοδο, ο κύκλος μου δεν είχε αποκατασταθεί. Οι γιατροί μου ήθελαν να περιμένω δύο χρόνια πριν μείνω ξανά έγκυος, αλλά δεν πήραμε προφυλάξεις ένα βράδυ και ανακαλύψαμε μετά από λίγες μέρες ότι ήμουν έγκυος! Ήταν ένα θαύμα!

Ένιωσα τρομαγμένη, ευτυχισμένη και λίγο ένοχη. Είμαι πολύ υπάκουη γενικά κι έτσι ήταν κάπως περίεργο το ότι παράκουσα τις οδηγίες των γιατρών μου. Σκεφτόμουν «θα τρελαθούν με μένα και θα βρω το μπελά μου». Ήξερα όμως ότι δεν υπήρχε κίνδυνος για την υγεία μου εξαιτίας του είδους του καρκίνου που είχα. Δεν ξέραμε στ’ αλήθεια πώς θα ανταποκριθεί το σώμα μου και αν θα ήταν ικανό να φιλοξενήσει ένα έμβρυο σ’ αυτή τη φάση. Επίσης σκεφτόμουν «Θεέ μου, μπορεί ακόμα το σώμα μου να είναι δηλητηριασμένο από την ακτινοβολία». Όμως είδα τον ογκολόγο μου και τον γυναικολόγο μου, οι οποίοι μίλησαν αμέσως με κάποιον άλλο ειδικό γιατρό και όλοι είπαν ότι δεν υπάρχει καμιά ανησυχία – η μόνη ανησυχία θα αφορούσε τις χημειοθεραπείες, αλλά αυτές είχαν τελειώσει πριν πολύ καιρό.

Ξέρω ότι γίνεται μεγάλη συζήτηση σχετικά με το μητρικό ένστικτο αλλά εγώ, σε εκείνη τη φάση, με κάποιο τρόπο, απλώς ήξερα ότι αυτή η εγκυμοσύνη θα κατέληγε σε ένα υγιές μωρό. Ήταν μια σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη και είχα ένα φυσιολογικό τοκετό…. Όλα πήγαν μια χαρά!

Η ελπίδα

Σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σκεφτόμουν το θηλασμό. Ήθελα να ξέρω τι έπρεπε να κάνω για να προετοιμαστώ. Ήξερα ότι οι γυναίκες συνήθως θηλάζουν από δύο στήθη, αλλά ήξερα επίσης γυναίκες οι οποίες, παρόλο που είχαν δύο πλήρως λειτουργικούς μαστούς, θήλαζαν το παιδί τους μόνο από τον ένα γιατί αυτόν προτιμούσε το παιδί. Άρα ήξερα ότι γίνεται να θηλάζεις μόνο από ένα στήθος. Αυτό που δεν ήξερα ήταν το αν θα είχα θέματα παραγωγής και πάλι.

Είχα πολύ άγχος. Το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να θηλάσω την κόρη μου το είχα εκλάβει ως μεγάλη προσωπική αποτυχία. Άκουγα συνέχεια γύρω μου «Ο θηλασμός είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Το σώμα σου είναι φτιαγμένο γι΄ αυτό». Κι εγώ σκεφτόμουν «Το σώμα μου με πρόδωσε. Και πρόδωσε και την κόρη μου». Και το επιστέγασμα ήταν ότι το σώμα μου με πρόδωσε ξανά, δημιουργώντας έναν καρκίνο. Κι έτσι, μετά απ’ όλα αυτά, αν κατάφερνα να θηλάσω το γιο μου θα ήταν σαν να είχα νικήσει τον καρκίνο.

Ο πόνος

Ο γιος μου έπιασε το στήθος αμέσως – πληγώθηκα αρκετά στην αρχή κι έφτασα στο σημείο, μετά από δυο εβδομάδες, να κλαίω απ’ τον πόνο – αλλά ήμουν τόσο αποφασισμένη που άντεχα τα πάντα.

Όταν έκανα χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, χειρουργεία κλπ, η φιλοσοφία μου ήταν «Δεν θα υποφέρω. Εάν υπάρχει ένα χάπι που αν το πάρω θα με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, θα το πάρω». Δεν είχα κανένα πρόβλημα να πάρω παυσίπονα. Αλλά στο θηλασμό, προφανώς, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορείς να πάρεις ή να κάνεις για να ξεπεράσεις τους αρχικούς πόνους. Κι έτσι ήταν περισσότερο ένα παιχνίδι του μυαλού για μένα.

Ήταν δύσκολο και επώδυνο για περίπου τρεις εβδομάδες. Αλλά μετά απ’ αυτό το διάστημα, ήταν μαγικό.

Η πραγματικότητα 

Ο μαστός που αφαιρέθηκε δεν παρήγαγε γάλα. Ωστόσο, επειδή υπήρχε λίγος εναπομείναντας ιστός,  το στήθος μου υπέστη κάποιες μικρές αλλαγές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού. Αυτό ήταν δύσκολο και κάποιες φορές πανικοβλήθηκα, γιατί σκεφτόμουν «Θεέ μου, τι είναι πάλι αυτό; Μήπως πρέπει να δω το γιατρό μου; Μήπως είναι καρκίνος;». Αλλά όσες φορές πήγα στον γιατρό, αυτός με διαβεβαίωσε ότι όλα είναι εντάξει.

Επειδή έμεινα έγκυος τόσο γρήγορα μετά την μαστεκτομή, δεν είχα προλάβει να κάνω πλήρη αποκατάσταση. Κι έτσι είχα μόνο ένα αρχικό εμφύτευμα στην πλευρά της μαστεκτομής, το οποίο ήταν βασικά σαν μια πέτρα. Είχα δηλαδή ένα τεράστιο, σε σχήμα πεπονιού, στήθος από τη μια πλευρά και μια μεγάλη πέτρα από την άλλη.

Προχωρώντας μπροστά

Θηλάζω ακόμα τον γιο μου. Τώρα είναι 10 μηνών. Έχω στόχο τον έναν χρόνο. Οι γιατροί μου θέλουν να κάνω πάλι μαστογραφία, αλλά δεν μπόρεσα να την κάνω ακόμα. Επίσης, κυνηγώντας το μεγάλο μου παιδί και θηλάζοντας το μικρό, τελικά το εμφύτευμα χάλασε κι έτσι τώρα είμαι πραγματικά χάλια! Θέλω να τελειώσω με την αποκατάσταση. Αλλά αν πρόκειται ο αποθηλασμός να είναι τραυματικός και για τους δυο μας, δεν θα το πιέσω να γίνει.

Η σχέση που δημιουργήθηκε με τον θηλασμό είναι καταπληκτική. Με θέλει, θέλει να είναι κοντά μου, θέλει να με κοιτάει στα μάτια. Δεν το είχα αυτό με την κόρη μου τόσο πολύ και είναι πολύ γλυκό να έχει κανείς μια τόσο στενή σχέση. Αλλά ενώ ξέρω πόσο σημαντικό είναι, σκέφτομαι επίσης ότι καμιά φορά η κοινωνία γεμίζει με πολλές ενοχές τις γυναίκες πάνω σ’ αυτό το θέμα και φυσικά δεν υπάρχει καμία υποστήριξη.

Τελικά, απλώς όλοι μας κάνουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε!

Δημοσιεύτηκε στο: http://www.huffingtonpost.com/2013/09/05/breastfeeding-breast-canc_n_3823791.html

Μετάφραση-Επιμέλεια: Βίκυ Φαρδογιάννη, Πιστοποιημένη Σύμβουλος Θηλασμού IBCLC

[divider]
Η Βίκυ Φαρδογιάννη είναι πιστοποιημένη Σύμβουλος Θηλασμού IBCLC και εργάζεται στο χώρο του θηλασμού για περισσότερο από δέκα χρόνια.

Θα την βρείτε στο thilasmos.com

και στη Facebook σελίδα “Thilasmos – Θηλασμός“