Πόση ώρα μπορεί να κάτσει ένα τρίχρονο;
Εχω ενα αγορακι 3 ετων, ζωηροτατος αλλα και υπακουος (σε γενικες γραμμες παντα… ετσι;) Εδω και μερικους μηνες εχω δει τεραστια αλλαγη που δε περιμενα, απο την ομιλια που επιτελους λεει κουβεντουλες και μικρες προτασεις αλλα και σε αλλα θεματα οπως να παιζει μονος του με τα παιχνιδια του, να μη χτυπιεται σα χταποδι οταν του αρνουμαι κατι, να μαζευει τα πεσμενα στο πατωμα παιχνιδια του (το ενα απ’ τα 30 αλλα η προσπαθεια μετραει, σωστα;) και πολλα αλλα.
Εχθες περνωντας απ’ τον παιδικο με τη δασκαλα του συζητησαμε ολες αυτες τις αλλαγες… Μονο που ο μικρουλης δεν καθεται σε τραπεζι οταν πρεπει να κανουν τις χειροτεχνιες! Γυροφερνει σα τη σβουρα ή προτιμα να παιξει με κατι αλλο. Στο σπιτι εκτος απο την ωρα του φαγητου δε τον πιεζω να κατσει σ’ ενα σημειο για να παιξουμε, στον παιδικο ομως; Αναγνωριζω οτι πρεπει να υπαρχει ενα σχετικο προγραμμα που πρεπει να ακολουθουν τα παιδακια. Στη δασκαλα, για την ιστορια, απαντησα οτι δε περιμενω θαυματα επι τουτου κι οτι δε με πειραζει…
Ποιο λοιπον ειναι το σωστο για ενα παιδακι 3 ετων, να ακολουθει την ομαδα ή προκειμενου να μη ζοριστει και μετεπειτα αποθαρυνθει απο το μοτιβο αυτο του σχολειου, να ασχοληθει με κατι αλλο;
Εσεις τι θα κανατε;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αυτό που πρέπει να κάνει ένα παιδί, έστω και 3 χρονών, είναι να αναγνωρίζει ότι κάποιες φορές πρέπει να κάθεται εκεί που του ορίζουν και να ακολουθεί την ομάδα. Δε σου λέω να τον βάλεις σε αυστηρά καλούπια, αλλά να μπορεί κάποιες φορές να συντονίζεται με τους άλλους. Μπορείς να τον εκπαιδεύσεις μόνη σου σε αυτό με ηρεμία και επιμονή, ορίζοντάς του χώρους για συγκεκριμένες δραστηρίοτητες (π.χ. τρώμε σε αυτό το τραπέζι, παίζουμε πλαστελίνες σε αυτή τη γωνία) και σταδιακά να αρχίσεις να του βάζεις ένα μικρό προγραμματάκι για το κάθετι (π.χ. γυρνάμε από το σχολείο και πρώτα βγάζουμε τα ρούχα μας, μετά πλένουμε τα χέρια μας και μετά ξαπλώνουμε). Να έχεις επίσης στο μυαλό σου ότι υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να αποφεύγει να κάνει κάτι γιατί το ζορίζει η ίδια η δραστηριότητα και προκειμένου να μη νιώσει ότι απέτυχε προτιμά να απασχοληθεί με κάτι άλλο που του φαίνεται ευκολότερο. Αν αντιληφθείς κάτι τέτοιο είναι σημαντικό να αρχίσεις να τον απασχολείς και με συγκεκριμένες δραστηριότητες που σκοπό έχουν την ανάπτυξη των δεξιοτήτων του (στην προκειμένη περίπτωση: κόβουμε με το ψαλίδι, ζωγραφίζουμε σχήματα, κολλάμε, κλπ.) και να τον επαινείς πάρα πολύ σε όσα καταφέρνει. Ακόμη και το ότι κατάφερε να κάτσει στο τραπέζι να παίξει είναι πολύ σημαντική πρόοδος για ένα παιδί που θέλει συνέχεια να γυρνάει (το τραπέζι να ξέρεις ότι γενικά βοηθάει στο να μένει συγκεντρωμένος σε κάτι και οριοθετεί πιο εύκολα το χώρο του παιχνιδιού...γι΄αυτό είναι καλό κάποιες φορές να τον βάζεις να παίζει σε τραπέζι και όχι πάντα στο πάτωμα). Όλα αυτά θα τον γεμίσουν αυτοπεποίθηση, γιατί θα δει ότι μπορεί να τα καταφέρει να ακολουθήσει την ομάδα. Και το τελευταίο που ήθελα να πω για να μη μου την πέσει καμιά άλλη μαμά ότι προτείνω μεθόδους ειδικής αγωγής και υπονοώ ότι το παιδί σου τις χρειάζεται, είναι ότι στη δική μου γενιά θυμάμαι και τους δικούς μου παππούδες και άλλους (γονείς ή παππούδες) να ασχολούνται πολύ με την εκπαίδευση του μικρού παιδιού. Μας τα μάθαιναν τότε όλα αυτά, ενώ τώρα για κάποιον λόγο θεωρούμε αρκετοί γονείς ότι τα παιδιά γεννιούνται ξέροντας ότι πρέπει να ακολουθούν συγκεκριμένα πλαίσια κάποιες φορές. Μην τα υποτιμάς όλα αυτά, είναι μέρος της εκπαίδευσης που πρέπει να πάρει ένα παιδί για του έρθει πιο ομαλά το σχολείο στην πορεία. Και αν το κάνεις με ηρεμία, θα του είναι ευχάριστο και θα μάθει και θα νιώσει πιο δυνατός.
Το τελευταίο σχόλιο είναι πολύ σωστό, έχουμε μερικές φορές απαιτήσεις από τα παιδιά χωρίς να σκεφτούμε ότι όλα πρέπει να τα μάθουν από την αρχή. Τις πρώτες μέρες της κόρης μου στον παιδικό αισθανόμουν άβολα που μου έλεγαν οι παιδαγωγοί ότι δεν συμμετέχει σε κάποια πράγματα, μετά σκέφτηκα ότι το να αποτελεί μέρος μιας ομάδας είναι κάτι πολύ καινούριο για το παιδί μου και θέλει χρόνο. Τώρα κάθε φορά που μου λένε ότι ακολουθεί την ομάδα και συμμετέχει την επαινώ γιατί καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι για αυτήν που μέχρι τώρα ήταν πάντα μόνη της.
Κι εμένα είχε το ίδιο θέμα ο γιος μου και μάλιστα αρνιόταν και πεισματικά να ζωγραφίσει γιατί απλώς δεν του άρεσε η διαδικασία. Το δούλεψα αρκετά στο σπίτι βάζοντάς τον να κάνει ζωγραφική ή εργασίες με πλαστελίνη, συμμετέχοντας κι εγώ φυσικά σε αυτό και επιβραβεύοντας τον στο οτιδήποτε και αν έκανε, ακόμα και μία μικρή τελεία αν ζωγράφιζε. Με τον καιρό του άρεσε η διαδικασία και φάνηκε και η διαφορά στον παιδικό σταθμό. Θέλει λίγο δουλίτσα όμως και από εσένα στο σπίτι. Μπορείς αν θέλεις για να τον δελεάσεις να πάρεις μικροπράγματα τύπου πλαστικά πιάτα και ποτήρια και με τέμπερες και χρυσόσκονη να τα διακοσμήσετε για να τα έχετε στο σπίτι σας. Με αυτόν τον τρόπο θα βλέπει όμορφα αποτελέσματα και φυσικά θα λατρέψει την διαδικασία του να ασχολείσαι και εσύ με χειροτεχνίες μαζί του.
Έτσι θελει λίγο βοηθεια και απο το σπιτι, σιγα σιγα να του αύξανεις τον χρονο που κάθεστε και προσπάθησε να αναγνωρίσεις ποτε κουράστηκε, βαριέται κτλ και άλλαξε αυτο που κάνετε πριν γκρινιάξει πχ. Εαν ζωγραφίζετε στο τραπέζι κόλλησε του το χαρτί στον τοίχο να ζωγραφιςει,δωςε του φρούτα για να ζωγραφίσει ,κανε του δηλ. να σε προςεξει χρησημοποιωντας και ανορθόδοξα υλικα, και παντα να τελείωνει οτι αρχίζει δηλ. Με το που παει να γκρινιάξει πίεσε τον ελάχιστα ακόμη πχ. Να βάλει τους μαρκαδορους στο κουτι,να βάλει και μια κόκκινη μολύβια στην ζωγραφιά του, να την κρεμάσετε στον τοίχο κτλ. Μέχρι το τέλος της χρονιάς εαν δεν ακολουθεί την τάξη τοτε ιςως θα επρεπε να το συζητήσετε παραπάνω με την δασκάλα!
ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΕ ΕΙΧΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ.ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ....ΛΟΓΙΚΟ ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ ΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙΣ .ΤΩΡΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΟΛΑ.ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.