Θεραπεία μέσω του θηλασμού: Η ιστορία μιας σεξουαλικά κακοποιημένης γυναίκας

της Nikki Patrick

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου το σώμα μου δεν μου ανήκε. Από πολύ μικρή ηλικία με χρησιμοποιούσαν και με κακοποιούσαν με φριχτούς τρόπους, οι οποίοι θα έκαναν τους περισσότερους να ανατριχιάσουν αν τους άκουγαν. Με κακοποιούσε φυσικά και σεξουαλικά ο πρώτος άνθρωπος στο οποίο θα έπρεπε να έχω εμπιστοσύνη και να βρίσκω ανακούφιση, ο πατέρας μου.

Δεν είναι εύκολο να μιλήσω γι’ αυτό, αλλά ελπίζω ότι μέσα από την ιστορία μου για την σεξουαλική κακοποίηση και την επίδρασή της στο θηλασμό του παιδιού μου, κάθε γυναίκα με παρόμοια εμπειρία μπορεί να βρει δύναμη, κατανόηση και ανακούφιση.

Το να μεγαλώνεις μέσα σε περιβάλλον σεξουαλικής κακοποίησης σε διδάσκει πολλά πράγματα σε σχέση με το σώμα σου. Ότι είναι βρώμικο. Ότι πρόκειται για αντικείμενο. Ότι προορίζεται για να το χρησιμοποιούν άλλοι. Ότι δεν είναι στον έλεγχό σου. Τα στήθη μου έγιναν αντικείμενο απάνθρωπων βασανιστηρίων, καθαρά σεξουαλικών και τίποτα άλλο.

Στην ηλικία των 18 ετών, σηκώθηκα στα πόδια μου, βρήκα την φωνή μου και δεν κοίταξα ποτέ ξανά πίσω μου. Δεν έχω ξαναδεί τον «πατέρα» μου ποτέ και ούτε πρόκειται. Ο δρόμος προς τη μητρότητα είχε πολλά εμπόδια, αλλά τα κατάφερα.

Όταν κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος στην κόρη μου, ο θηλασμός μου φαινόταν το πιο μακρινό πράγμα στο χώρο των δυνατοτήτων μου. Ήταν αδύνατο να φανταστώ το παιδί μου να τρέφεται από το στήθος μου, το οποίο θεωρούσα βρώμικο γιατί αυτό είχα μάθει να πιστεύω. Επίσης, η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να είχε την απαίτηση όποτε ήθελε να έχει πρόσβαση σ’ αυτό το ιδιαίτερο σημείο του σώματός μου, με έστελνε πίσω στην ηλικία των 8 ετών όπου δεν μπορούσα να πω όχι. Η ιδέα με τρομοκρατούσε και αποφάσισα ότι η φόρμουλα ήταν η καλύτερη επιλογή για μένα.

Συζήτησα τους προβληματισμούς μου με την γυναικολόγο μου, η οποία βασικά με απαξίωσε. Φάνηκε ότι αισθάνθηκε πολύ άβολα, είμαι σίγουρη ότι η ιστορία ενός σεξουαλικά κακοποιημένου παιδιού μπορεί να κάνει τον καθένα να αισθανθεί πολύ άβολα. Μου είπε το γνωστό «το στήθος είναι το καλύτερο» και ότι ήλπιζε ότι «θα τοποθετούσα στο παρελθόν τις ανασφάλειές μου, για το καλό του μωρού μου». Λες και αυτό ήταν κάτι εύκολο….

Σιγά – σιγά ξεκίνησα να ανοίγομαι σε άλλες γυναίκες, αυτές που είχαν τις ίδιες εμπειρίες και κάποιες που ήταν ήδη μητέρες. Βρήκα μια κοινωνία κατανόησης. Οι φόβοι και οι ανησυχίες μου ακούγονταν, είχαν υπόσταση και σε κάποιες περιπτώσεις, μοιράζονταν σε άλλες γυναίκες.

Καθώς πλησίαζε η μέρα του τοκετού, βίωνα μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Άρχισα να σκέφτομαι όλο και περισσότερο την ιδέα μήπως τελικά να προσπαθούσα να την θηλάσω. Προσπάθησα να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και να αγνοήσω την φωνή μέσα μου που μου έλεγε «όχι». Δεν τα κατάφερα. Όταν πήγα πια να γεννήσω, το σχέδιο μου ήταν να χρησιμοποιήσω την φόρμουλα και ήμουν απολύτως ικανοποιημένη με αυτή την επιλογή.

Η Grace γεννήθηκε μέσα στην νύχτα, μετά από έναν μακρύ και δύσκολο τοκετό. Ήμουν εξουθενωμένη. Έβαλαν το κορμάκι της επάνω μου και κάτι απίστευτο συνέβη. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την στιγμή εκείνη όπως της αξίζει.  Και κανείς στο δωμάτιο δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε, εκτός από εμένα, και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Άρχισε να ψάχνει και να σέρνεται προς το στήθος μου. Το στόμα της ήταν ανοιχτό και έτοιμο και η καρδιά μου άρχισε να την δέχεται. Ήταν έτοιμη να πιάσει το στήθος μου και κανένα σημείο της ύπαρξής μου δεν ήθελε να την σταματήσει. Η γλυκιά μου κόρη έπιασε το στήθος, με κοίταξε βαθιά στα μάτια και έκλεισε πληγές που ήταν μέρος της ύπαρξής μου για 29 χρόνια.

Δεν ήταν πάντα εύκολο, είχα άγχος και αναδρομές στο παρελθόν, ειδικά αργά τη νύχτα, τότε που συνέβαινε η περισσότερη κακοποίηση. Έπρεπε να είμαι πολύ ευγενική με τον εαυτό μου και με το μωρό. Έμαθα να ισορροπώ τις ανάγκες και των δυο μας. Υπήρξαν στιγμές που έπρεπε να περιμένει για λίγο, καθώς προσπαθούσα να επαναφέρω τον εαυτό μου πίσω στη στιγμή. Χάιδευα τα μικρά της ποδαράκια ή μύριζα τα μαλλιά της για να θυμίσω στον εαυτό μου ότι αυτή είναι η κόρη μου, όχι το παρελθόν μου.

18 μήνες μετά, την θηλάζω ακόμα. Και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω και πάλι το ταξίδι του θηλασμού, αυτή την φορά με τον γιο μου, που τον περιμένω τον Ιανουάριο. Κατά κάποιο τρόπο αυτό το ταξίδι μου φαίνεται πιο δύσκολο, μάλλον επειδή ξέρω ότι είναι αγόρι. Αλλά η εμπειρία μου λέει ότι εγώ θα είμαι εντάξει και ότι εκείνος θα βρει τον δικό του τρόπο να ηρεμήσει την ψυχή μου.

Ελπίδα μου καθώς μοιράζομαι την ιστορία μου είναι ότι κάποια άλλη γυναίκα με παρόμοια εμπειρία θα την διαβάσει και θα ταυτιστεί. Δεν είσαι μόνη, τα αισθήματά σου είναι βάσιμα και έχεις επιλογές. Ο θηλασμός μου επέτρεψε να δω το σώμα μου κάτω από ένα τελείως διαφορετικό φως. Δεν είναι βρώμικο, αηδιαστικό ή ιδιοκτησία κάποιου. Είναι καταπληκτικό, ικανό να συντηρήσει την ζωή και πανέμορφο. Επίσης είναι δικό μου, όπως και το στήθος μου. Ο θηλασμός ήταν μια επιλογή που έκανα, όχι ακριβώς με την θέλησή μου, αλλά επιλογή. Η ανάκτηση της δύναμης του σώματός μου ήταν το πιο καταπληκτικό κομμάτι του θηλασμού για μένα.

Μετάφραση: Βίκυ Φαρδογιάννη – Πιστοποιημένη Σύμβουλος Θηλασμού IBCLC

Το διαβάσαμε στο: http://www.thebadassbreastfeeder.com/healing-through-breastfeeding-a-sexual-abuse-survivor/

[divider]
Η Βίκυ Φαρδογιάννη είναι πιστοποιημένη Σύμβουλος Θηλασμού IBCLC και εργάζεται στο χώρο του θηλασμού για περισσότερο από δέκα χρόνια.

Θα την βρείτε στο thilasmos.com

και στη Facebook σελίδα “Thilasmos – Θηλασμός“