Περνούσαν οι ώρες και πόνοι πουθενά!

Σήμερα θα σας διηγηθώ την δική μου ιστορία τοκετού.

Είχαμε προγραμματίσει την εισαγωγή για Πέμπτη. Δεν μπορούσα άλλο. Κουραζόμουνα αφάνταστα και η μικρή είχε ακόμα μια εβδομάδα για να βγει. Έτσι ήρθε η Μεγάλη Πέμπτη.  Σηκώνομαι με μηδέν άγχος και τσουπ τα νερά μου άρχισαν να τρέχουν την ώρα που ετοιμαζόμουν για το μαιευτήριο! Τα φαντάστηκα ότι ήταν τα νερά μου, αλλά εγώ ακάθεκτη ετοιμαζόμουν για να είμαι στην ώρα που είχαμε πει με τον γιατρό. Πάμε με εξετάζει και όντως είχαν σπάσει τα νερά μου. ΟΥΑΟΥ, σαν να ήξερε η μπέμπα. Αλλά πόνοι Μηδέν.

Με ξεκινάνε και με ετοιμάζουν οι νοσοκόμες. Μου έβαλαν και το κολπικό υπόθετο για να έχω πόνους αλλά οι πόνοι πουθενά. Αυτόν τον διάδρομο που με βγάζανε να περπατάω τον βαρέθηκα πραγματικά!

Με ξαναρωτούν αν πονάω. Με ρωτούσαν όσοι ερχόντουσαν στο δωμάτιο. Τίποτα η απάντηση μου. Αναγκαστικά μου είπαν ότι θα μου βάλουν ορό για να ξεκινήσουν επιτέλους οι πόνοι. Ωχχ λεω! «Τώρα θα ξεκινήσει το πανηγύρι ε;», ρώτησα την νοσοκόμα, μου χαμογέλασε και απάντηση δεν πήρα. Πέρασαν 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12 ώρες και πόνοι πουθενά. Οι μόνοι πόνοι που είχα ήταν στη μέση μου που πιάστηκε από το κρεββάτι. Ευτυχώς είχα τον άντρα μου δίπλα μου όλες αυτές τις ώρες και περνούσα τέλεια. Το τι γέλιο έριχνα με τις νοσοκόμες δεν περιγράφεται! Ώσπου μπαίνει ο γιατρός μου και μου ανακοινώνει ότι πάμε για καισαρική γιατί έχουν περάσει πολλές ώρες. Η απάντηση μου; «Πάμεεεε γιατρέ! Κουράστηκα και δεν αντέχω άλλο!!»

«Σε λίγο θα έχεις την κόρη», μου λέει.

Με ετοιμάζουν για την καισαρική και σε πέντε με δέκα λεπτά ακούω το κλάμα της και μου την σήκωσε για να την δω. Μου κλείνει το μάτι και μου λέει «ορίστε η κοράκλα σου. Καλή;»

Από εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι έλεγα με τον γιατρό και τους νοσοκόμους. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν περιγράφεται με λέξεις. Πραγματικά την ερωτεύτηκα! Τις μέρες που έμεινα στην κλινική δεν κοιμόμουν καθόλου για να ξεκουραστώ. Ήθελα μόνο να την βλέπω! Ο άντρας μου είχε ξετρελαθεί. Τώρα έχει δύο αγάπες όπως λέει! Είμαστε τα δύο κορίτσια του. Πέρασα τόσο καλά κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, αλλά και του τοκετού μου με καθόλου άγχος και πόνο. Από την μία στεναχωρήθηκα αρκετά γιατί ήθελα φυσιολογικό τοκετό αλλά don’t worry!

Σήμερα είναι μια ζωηρούλα μπέμπα που την λατρεύουμε και την υπεραγαπάμε. Την περιμέναμε με τόση ανυπομονησία….. αλλά άξιζε τον κόπο!

μαμά Παναγιώτα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com