Η 2 ετών κόρη μου δεν έχει φίλους

Η Lisa Sadikman, συγγραφέας και αρθρογράφος στη Huffington Post, γράφει πως ανησυχεί ότι η κόρη της δεν έχει φίλους και φταίει αυτή γι’ αυτό. Ίσως όμως να μην είναι ακόμη καιρός να ανησυχεί.

[divider]

Όταν η Lilah έγινε 1 έτους, συνειδητοποίησα πως δεν είχε φίλους. Όχι πως τα παιδιά ενός έτους έχουν στ’ αλήθεια φίλους, αλλά οι μαμάδες των παιδιών ενός έτους είναι συνήθως φίλες με μαμάδες άλλων παιδιών ενός έτους. Αυτό δεν ίσχυε στη δική μου περίπτωση. Ήθελα πραγματικά να κάνω νέες «μαμαδοφίλες», αλλά δεν μπορούσα να βρω κοινά με καμία σε όλα εκείνα τα μαθήματα «Η Μαμά μου Κι Εγώ» που παρακολουθούσα (μουσική, γιόγκα, παιδική γυμναστική). Έφυγα κι όλας από την ομάδα με τις μαμάδες στην οποία είχα μπει. Αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από νέες μαμάδες στα 20κάτι τους, που σήμαινε πως εγώ ήμουν τουλάχιστον 15 χρόνια μεγαλύτερη από όλες τους. Όταν όλα τα μωρά ήταν περίπου 3 μηνών, άρχισαν να συζητούν για baby monitors και αν είχα εκείνο που παρακολουθούσε τους χτύπους της καρδιάς, την αναπνοή, αν είχα εκείνο που έδειχνε και εικόνα ή όλα αυτά μαζί.

«Δεν χρησιμοποιούμε monitor», τους είπα. «Απλά αφήνουμε τις πόρτες στα υπνοδωμάτιά μας ανοιχτές ώστε να την ακούσουμε αν αρχίσει να κλαίει. Νομίζω πως λειτουργεί. Φαίνεται να κοιμάται ήσυχη όλη τη νύχτα και το καλύτερο είναι πως το ίδιο ήσυχα κοιμόμαστε και εμείς!»

Οι άλλες μαμάδες δεν το καταλάβαιναν. Με κοιτούσαν σα να ήμουν τρελή ή σα να μην καταλάβαινα τη «νέα» τεχνολογία που είναι τα monitor. Ένιωσα μεγάλη και παλιομοδίτικη και δεν μου άρεσε. Κι έτσι αποχώρησα.

Το θέμα είναι, πως δεν χρειάζομαι περισσότερες φίλες. Αγαπώ αυτές που έχω ήδη, ακόμη και αν έχουν ξεπεράσει όλες τους τη φάση των μωρών. Αλλά ίσως το να κάνει παρέα με μένα, τις (πολύ) μεγαλύτερες αδελφές της και τους φίλους τους να μην ήταν το καλύτερο για τη Lilah. Υποσχέθηκα πως την επόμενη χρονιά, θα προσπαθούσα περισσότερο να γνωρίσω μαμάδες με παιδιά στην ηλικία της.

Και έτσι ήρθαν τα γενέθλια της Lilah. Θα φαντάζεστε πως θα είχα καταφέρει να μαζέψω ένα μάτσο νήπια για να τα καλέσω στο πάρτι, σωστά; Όχι βέβαια. Ήμουν τόσο απασχολημένη με το να πηγαινοφέρνω τα παιδιά με το αυτοκίνητο, να κάνω ψώνια, να μαγειρεύω, να βγάζω βόλτα το σκύλο, να γράφω, να ασχολούμαι με το γάμο μου, με το οτιδήποτε, κι όλα αυτά μαζί με τη Lilah. Μακάρι να μπορούσα να πω πως δεν με ένοιαζε που δεν είχα πέσει με τα μούτρα στη μαμαδοχώρα σε αναζήτηση φίλων για την Lilah, αλλά το θέμα είναι πως δεν μπορούσα. Ένιωθα ένα μικρό αγκάθι ενοχής να τρυπάει την καρδιά μου κάπου κάπου.

Μέχρι που αρχίσαμε να της τραγουδάμε το “Happy Birthday”.

Βρισκόταν εκεί, καθισμένη στο τραπέζι στο σπίτι των παππούδων της, περιτριγυρισμένη από τις αδελφές τις και τα ξαδέλφια της που τη λάτρευαν, ενθουσιασμένη με την τούρτα που είχε επάνω της τον Elmo και με τις στοίβες από τα δώρα της. Ήταν αγαπημένη, αγαπημένη, αγαπημένη.

Δεν θα είναι έτσι για πάντα. Ξέρω πως είναι μόνο 2 ετών, αλλά μέσα σε μια στιγμή θα φτάσει τα 12 και δεν θα μπορεί να κάνει παρέα με την οικογένειά της τόσο πολύ – ήδη βλέπω την αλλαγή αυτή στην Ella. Προς το παρόν, θέλω να έχω το μωρό μου μαζί μας, στην καρδιά της οικογένειας. Θέλω να την έχω κοντά. Έχει μπόλικο καιρό για να βρει φίλους.