Απεγνωσμένη… Όταν η μάνα είναι χειρότερη από την πεθερά!

Κλαιω. Kαθε μερα εδω και 3 χρονια. Νιωθω μονη και απογοητευμενη… Δεν αντεχω αλλο τη μανα μου. Την παρουσια της. Τη φωνη της. Ντρεπομαι αλλα ετσι ειναι. Μου ροκανιζει τη ζωη καθε μερα…

Ειμαι μοναχοπαιδι. Εζησα ευτυχισμενα παιδικα χρονια αν κ οι γονεις μου ηταν υπερπροστατευτικοι. Στα 28 μου μετα απο σπουδες, μεταπτυχιακα κτλ εφερα τον γαμπρο στο σπιτι. Φουλ ερωτευμενη εγω. Φουλ ενθουσιασμενοι οι δικοι μου. Νεος, μορφωμενος, καλη πλουσια οικογενεια, καλη δουλεια.

Παντρευτηκαμε και μειναμε στο διαμερισμα πανω απο τους δικους μου. Αρχισε το μαρτυριο… Η μανα μου ερχοταν οτι ωρα ηθελε, ξεκλειδωνε, εμπαινε. Φωνες εγω. Τιποτα αυτη. Αν βγαιναμε, που πηγαινουμε. Αν δεν βγαιναμε, γιατι μεναμε μεσα.

Οταν ελειπα στη δουλεια εμπαινε στο σπιτι να πλυνει πιατα, να μαζεψει ρουχα. της μιλουσα με το καλο, με το κακο, τιποτα… Ειχαμε σκοπο να φυγουμε για αλλο σπιτι με τον αντρα μου, αλλα εμεινα εγκυος. Εμετοι, κουραση, που να τρεχουμε.

Η μανα μου αντι να ηρεμησει χειροτερευσε… Γιατι ψωνιζετε τοσα φορμακια; Γιατι βαφετε ετσι το παιδικο δωματιο; Γιατι θα ειναι αυτος ο νονος… 9 μηνες κλαμααα. Λες και δεν ηθελε να φτασω στη γεννα.

2 μηνες μετα τη γεννηση της κορης μου πεθανε ο πατερας μου. Oχι ξαφνικα. Aρρωστος κai ηλικιωμενος (20 χρονια διαφορα απο τη μανα).

Απο τοτε τελειωσα. Πεθανα. Η συμπεριφορα της εγινε 1000φορες χειροτερη.

Καθε μερα σπιτι αυτη. Οποτε θελουμε να βγουμε εχει κατι. Πιεση, ταχυκαρδια, διαρροια, οτι μπορεις να φανταστεις.

Σε καθε γιορτη του παιδιου να κλαιει και να θυμαται τον μπαμπα και ολοι χαλια να ειμαστε.

Μετα αρχισε αλλο τροπαρι. Γιατι ψωνιζουμε ρουχα, γιατι πηραμε νεο χαλι, γιατι πηγαμε εκει διακοπες.

Καθε μερα με κανει να κλαιω.. της μιλαω γλυκα. Προσπαθω να μην την αφηνω μονη. Τις κυριακες τρωμε ολοι μαζι (απεχθανεται τα φαγητα μου). Της λεω να παμε σινεμα ή θεατρο, αλλα ολα μου τα βγαζει ξινα. Πώς ντυνομαι… Πώς βαφομαι…

Δεν αντεχω πια.

Δεν ξερω τι εχει. Της προτεινα ψυχολογο και με εβρισε.

Η πεθερα μου ερχεται σπιτι, παινευει το φαι μου, κραταει το κατιτις της. Χαιρεται να βγαινουμε και να διασκεδαζουμε.

Η μανα μου ειναι μονιμως εχθρικη.

Πνιγομαι… Ειναι φορες που δε θελω να υπαρχει στη ζωη μου… Μετα κλαιω και μετανιωνω.

Δεν ξερω τι φταιει. Θυμαμαι ευτυχισμενη ζωη στο σπιτι μας. Αν κΑΙ πολλα χρονια η διαφορα της απο τον μπαμπα, λεει οτι τον πηρε απο ερωτα.. Δεν τσακωνονταν ποτε. Οικονομικα δεν ακουσα ποτε να ζοριστουμε. Και τωρα εχει το σπιτι της, μια πολυ καλη συνταξη και καποια ενοικια. Δεν της λειπει κατι. Ειμαστε υγιεις, εχουμε φιλους, συγγενεις και αυτη το ιδιο.

Τι εχει; Γιατι ολη αυτη η κακια;

Πως να το χειριστω; Ειλικρινα χανομαι….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com