Άργησες, αλλά ήρθες!

Με τον αντρα μου αγαπιομαστε τρελα! Παντρευτηκαμε στα 5 χρονια που ημασταν μαζι. Απ’ την αρχη θελαμε να κανουμε παιδια και γι’ αυτο προσπαθουσαμε, αλλα δυστυχως μονο περιμεναμε… Οταν πηγα στον γιατρο μου για μια τυπικη εξεταση, μου ‘πε απλα «Μαλλον εχεις ενδομητριωση!«

Τρελαθηκα, δεν ηξερα τι ηταν, πανικοβληθηκα και εκλαιγα, εκλαιγα συνεχεια, σκεφτομουν πως εγω δεν θα κανω παιδακι. Ο αντρας μου διπλα μου παντα με το καλο λογο και την απεραντη αγαπη του.

Κανουμε το χειρουργειο, οι μηνες περνουσαν, αλλα μωρο τιποτα. Απογοητευση και κλαμα… Η γιατρος μου εδινε περιθωρια 1 χρονο γιατι μπορει να ξαναεμφανιζοταν ενδομητριωση. Αλλα δυστυχως η ατυχια μας δεν εφτανε μεχρι εκει. Ειπα στο συζυγο μου να κανει ενα σπερματογραφημα να δουμε τι συμβαινει και ναι, δεν συνεβαινε τιποτα… Κινητικοτητα στο 20%! Ο κοσμος μου κατερευσε, ηξερα πως μονη λυση θα ηταν η εξωσωματικη. Κοιτουσα ολα τα μωρα και ζηλευα, εκλαιγα και ελεγα πως εγω δεν θα γινω μανα…

Ο αντρας μου πηρε μια θεραπεια και ναι, το θαυμα ειχε γινει! Μετα απο 3 χρονια εδειχνε θετικο το τεστ! Θυμαμαι κλαιγαμε μαζι κατω απ’ το μικροβιολογικο. Ηχαρα μας μεγαλη, οι δικοι μας τρελαθηκαν, θα αποκτουσαμε μωρακι και αυτοι το εγγονακι τους!

Ο γιατρος που μας ειδε ηταν επιφυλακτικος… «Ξεκουραση και βλεπουμε«, μου ειπε. Το ενιωθα, κατι δεν πηγαινε καλα, δεν ειχα αυτη την χαρα που εχει μια μανα οταν περιμενει παιδι.. Και φτανει η 10η βδομαδα, εχω δει λιγο αιμα αλλα με καθυσηχαζει ο γιατρος, εγω ομως το προαισθανομαι, ξερω πως ολα εχουν τελειωσει. Παμε στο γιατρο και μας λεει «Λυπαμαι, η καρδια σταματησε…» Το ιδιο και η δικια μου, ενα δακρυ κυλησε και του ειπα «Το ήξερα, γιατρε» Ο αντρας μου εκλαιγε απαρηγορητος.

Οταν εκανα αποξεση, μισουσα ολους και ολες, μα ποτε δεν ειπα στον Θεο «Γιατι θεε μου;» Επεισα τον εαυτο μου πως ολα για καποιο λογο γινονται. Ισως το αγγελουδακι μου ειχε μια θεση εκει ψηλα.

Οι μηνες περνουσαν και ναι, μετα απο 4 μηνες ειδα ξανα εκεινο το τεστ που σου δειχνει οτι θα γινεις μανουλα. Αυτη την φορα ημασταν συγκρατημενοι! Το κρατησαμε μυστικο μεχρι να κλεισει τους 3 μηνες, μονο οι γονεις μας το ξεραν. Ηταν πραγματικοτητα, θα γινομασταν γονεις!!

Οταν ηρθε η ωρα του τοκετου, το μονο που ηθελα ηταν να το κρατησω αγκαλια, δεν με ενοιαζε αν θα γεννησω φυσιολογικα ή με καισαρικη. Με κατεκριναν για υπερβολικα ανησυχη, σ’ ολη την εγκυμοσυνη αγχωδης, αλλα εγω φοβομουν… Οποιος εχει χασει ενα μωρο, μπορει να καταλαβει. Τωρα που την κοιτω, σκεφτομαι πως θα ηταν το πρωτο μου μωρακι, αλλα απο την αλλη δεν θα ειχα την πριγκιπισσα μου. Το μονο που με νοιαζει ειναι να ‘ναι αυτη καλα.

Και ναι, ολοι εχουμε το δικαιωμα να γινουμε γονεις, αρκει να το θελουν πολυ και οι δυο!

μαμά Κατερίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com