Με λένε Ελένη, έχω ένα κορίτσαρο 28 μηνών και η ζωή μου δεν είναι η ίδια από την ώρα που απέκτησα το παιδάκι μου. Ανέκαθεν ήθελα παιδιά, έλεγα πως θα κάνω 5 τουλάχιστον, προς το παρόν όμως η μικρή μου κάνει για 5 και σκεφτόμαστε για το 6ο… Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πηλός στα χέρια της… γελάει, χοροπηδάει, τραγουδάει, παίζει με τα «παιδάκια της» (playmobil) και κάνει πως σπρώχνουν το ένα το άλλο λέγοντας «σκιουζμι». Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι (ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ένα σκεπάρνι) κάθε φορά που κάνει περαστικούς και φίλους να λιώνουν με τα χαμόγελα και τις ατάκες της… Το βράδυ μπορεί να πάω για ύπνο στις 2, αλλά θα φάω ένα μισάωρο να την κοιτάω που κοιμάται σαν πριγκήπισσα… Η μόνη ώρα της ημέρας που θυμίζει πριγκήπισσα, γιατί τις υπόλοιπες θυμίζει ταλιμπαν… ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΝΑΙ!!!!! Σκουντάω τον άντρα μου που κοιμάται του καλού καιρού και του λέω «κοίτα τι φτιάξαμε!» και με κοιτάει πότε χαζοχαρούμενα, πότε με συμπόνια (τι έχεις πάθει κι εσύ η μάνα…), αλλά πάντα με το ίδιο νυσταγμένο ύφος και μου λέει: «Ναι, είναι φοβερή«… Εκείνος ξανακοιμάται κι εγώ την χαζεύω λίγο ακόμα. Οι καλύτερες όμως στιγμές είναι, όταν με παίρνει χαμπάρι που την χαζεύω ενώ τραγουδάει ή σκαρφαλώνει σε έπιπλα… Σταματάει, με κοιτάει μερικές στιγμές όλο νόημα, έρχεται με αγκαλιάζει και μου λέει «Σ’αγαπάω μαμάκα… Και τριλαρί τριλαρό στον χορό της μετά.

Είμαι -ή μάλλον νόμιζα ότι είμαι- άνθρωπος μοναχικός. Όχι μονόχνωτος, αλλά μη δοτικός. Μπορεί να γίνω χαλί να με πατήσεις αν θες βοήθεια, ακόμα κι αν δεν σε ξέρω, αλλά δεν τα πάω καλά με τις συναισθηματικές εκδηλώσεις. Οι γονείς μου πάντα λένε ότι δεν ήμουν ποτέ της αγκαλιάς και του ναζιού… Και τώρα έχω ένα θαύμα που μου μοιάζει σε πολλά και σε αλλα με τίποτα. Όσο ήμουν έγκυος έλεγα «Αν είναι κόρη θα την κάνω τζαναμπέτισσα και λογού» και τώρα ο σύζυγος μου λέει πως τα ‘θελε ο …οργανισμός μου, αλλά αυτό με τις αγκαλιές δεν το είχα προβλέψει… Εμένα! Ένα πλάσμα να μου δίνεται τόσο ολοκληρωτικά, τόσο ανοιχτά…

Θα μου πείτε…»Ξέρω πως νιώθεις…Welcome to motherhood» και έχετε δίκιο ακόμα και να σκεφτείτε πως ο «Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική και κάτι έγινε»… Ας ήταν τόσο απλά τα πράγματα για όλες τις μαμάδες όμως που μπαίνουν στην μητρότητα. Θα σας πω εγώ λοιπόν πρώτον, πως σας νιώθω και δεύτερον, πως σας νιώθω για δύο λόγους και ο ένας είναι ο παραπάνω.. Ο δεύτερος είναι όσα βλέπω κατά καιρούς και με στεναχωρούν. Γιατί από την πρώτη στιγμή που γεννάμε τα παιδιά μας δεχόμαστε κριτική. Από γονείς έως τον κάθε άγνωστο. Πότε καλοπροαίρετη, πότε κακοπροαίρετη…. δεν παύει να είναι κριτκή.

ΘΗΛΑΖΕΙΣ; Ακούς και κάτι ωραία «Η καλή μας η γελάδα βόσκει κάτω στην λιακάδα» στην καλύτερη….ενώ το «γιατί δεν δίνεις ξένο γάλα να χορτάσει» πάει σύννεφο.

ΔΕΝ ΘΗΛΑΖΕΙΣ: Ακούς τα τόσα υπέρ του μητρικού θηλασμού για κανά μισάωρο και βέβαια και το «Ε, αν βέβαια θες την βολή σου, ξεκίνα ξένο»…

ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ; Έχω ακούσει και «Εσύ παιδί μου είσαι ανώμαλη!» (Που να πω ότι γέννησα και χωρίς επισκληρίδιο, γιατί απλά δεν μπορούσα…)

ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ; «ΜΜμμμμμμμ νέες μόδες τώρα αυτές» και το καλύτερο «Αν δεν νιώσεις πόνο δεν είσαι μάνα»….έχω κάτι βρεγμένες σανίδες εύκαιρες…

ΔΙΝΕΙΣ ΜΟΝΟ ΦΥΣΙΚΕΣ ΤΡΟΦΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΣΟΥ; » Κι εμείς που δώσαμε το Χ/Ψ δεν έγινε τίποτα…που ξαφνικά το γυρίσατε στα βιολογικά…»…’Αλλες μόδες πάλι.

ΔΙΝΕΙΣ ΕΤΟΙΜΕΣ ΚΡΕΜΕΣ; «Φτιάξε και κανά φρουτάκι να τρώει; » «Δοκίμασες να φτιάξεις κρέμα με φυσικό ρυζάλευρο;»

ΠΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ; (ειδικά αν δεν δουλεύεις) «Κάποιες κουράζονται πολύ να κρατάνε τα παιδιά τους…»

ΔΕΝ ΠΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ; «Μα καλά, δεν ξέρεις πως κάνει καλό και τα παιδάκια κοινωνικοποιούνται εκεί;» Γιατί πριν τους παιδικούς όλοι βγαίναμε μόγκολα…

ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ που έχω ακούσει; Μετά την γέννα επέστρεψα εντός μηνός στα κιλά μου και έχασα και άλλα 5 (όσο ήμουν έγκυος έχασα τρία κιλά στο πρώτο τετράμηνο, τα οποία ξαναπήρα με άλλα 7 μαζί) οπότε μαζί με κάποια «μπράβο» για την επιστροφή στα κιλά μου άκουσα και κάποια πολύ πικρόχολα «Ε, δεν χρειάζεται να κάνεις άλλη δίατα πια… έρεψες» (που να τους έλεγα δηλαδή ότι έτρωγα 4-6 φέτες ψωμί με ταχίνι και μέλι κάθε πρωί)

ΌΤΙ και να κάνουμε, μα ότι και να κάνουμε δέχεται κριτκή. Και όσο και να μην νοιάζει ή σε όποιο βαθμο και να μην νοιάζει κάποιες, σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που απλά θα κάνουμε κάποιο μπαμ (μικρής ή μεγάλης έντασης). Διάβαζα κάποια στιγμή κάποιο κείμενο για μαμά που δεν θα πάει το παιδί της στον παιδικό και μέχρι και για καισαρική σχολίασαν από κάτω. Μετά ακούς λέξεις όπως «μαμαδόμετρο, βαρέθηκα, αμάν πια με τις τέλειες μανάδες» και αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα σταματήσει όλο αυτό. ΠΟΤΕ! Αν δεν βάλουμε εμείς ΣΗΜΕΡΑ τέλος δεν θα σταματήσει ποτέ! Μεγαλώνουμε παιδιά όσο καλύτερα μπορούμε και θέλουμε να τα μάθουμε να σέβονται τον συνομιλητή τους και να μην κρίνουν(όχι να μην έχουν άποψη εννοείται). Και ταυτοχρονα να δείχνουμε πως εμάς τις μαμάδες μας ενώνει η μαμαδοσύνη, περνάμε πολλά και καταλαβαίνουμε η μία την άλλη…μόνο που στους απ’εξω αλλιώς φαντάζουμε και ενισχύουμε την «κριτική» απέναντί μας όταν ΕΜΕΙΣ αρχίζουμε πρώτες.

ΑΓΑΠΗ λοιπόν! Αυτό είναι το ΜΟΝΟ που έχουμε κοινό μεταξύ μας και που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας. ΑΓΑΠΗ που σημαίνει αποδοχή, που σημαίνει σεβασμός, που σημαίνει ένα σωρό υπέροχα πράγματα. Γιατί να μην μπορούμε να το δούμε; Καταλαβαίνω απόλυτα πως δεχόμενες κριτική για τα ίδια και τα ίδια, όλες οι υπόλοιπες απόψεις μοιάζουν να λέγονται για εμάς. Αλλά μέχρι εκεί. Μπορούμε να πούμε έστω μια φορά ένα ΜΠΡΑΒΟ για αλλαγή; Έτσι για το γαμώτο.

Για την αγάπη που τους δίνετε μπράβο δεν θα πω. Στο κάτω κάτω αυτό τι εισπράτετε από τα μόνα άτομα που πραγματικά μετράνε…τα παιδάκια σας. Μανα σημαίνει αγαπη και ξέρουμε ότι υπάρχουν και γυναίκες που δεν μπορούν να το σηκώσουν αυτό το φορτίο και δεν αναφέρομαι σε όσες δεν κάνουν παιδιά, αλλά σε εκείνες που γεννάνε και απλά τα εγκαταλείπουν…Γράφω πάλι λοιπόν και ελπίζω. Ελπίζω ότι εμείς οι ίδιες θα βάλουμε ένα τέλος σε όλη αυτήν την κριτική που δεχόμαστε από εμάς τις ίδιες. Ελπίζω ότι θα δειχνουμε δύο και τρεις φορές περισσότερη κατανόηση σε κάθε μανούλα που τα κάνει διαφορετικά από την κάθε μία μας, αλλά πάντα με γνώμονα την αγάπη. Θα ήθελα να παρακαλέσω λοιπόν, κάτω από το κείμενο-οσες σχολιάσετε- να αφήσετε κι ένα μπράβο. Ξέρω ότι σίγουρα έχετε την άποψή σας για το πως θα έπρεπε και γιατί θα έπρεπε να γίνεται το Α ή το Β και έχετε δικαίωμα να πείτε ότι θέλετε. Όμως εγώ θα ήθελα να αφήσετε ένα ΜΠΡΑΒΟ, για την αδερφή, την νύφη, την μητέρα, την πεθερά ή την φίλη σας που έκανε κάτι εντελώς διαφορετικά απ’ ότι εσείς…

ΜΠΡΑΒΟ στην αδερφή μου που γέννησε με καισαρική και δεν φοβήθηκε το χειρουργείο γιατί ήθελε το παιδάκι της ασφαλές στα χέρια της!