Απλά ερωτεύτηκα!!

Η ιστορία της Αθανασίας

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ!: ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ! Οποια θελει μπορει να αποχωρησει απο τωρα! Δεν παρεξηγω εγω!

Γεια σας μανουλομάνουλα!!! Είμαι η χαζομαμά Αθανασία και οι ιστορίες τοκετού είναι οι αγαπημένες μου… δεν μου έχει ξεφύγει καμία και ήρθε  η ώρα να σας διηγηθώ και τη δική μου! Καθήστε αναπαυτικά και διαβάστε!

Η σχέση με τον άντρα μου ξεκίνησε το 2000… εγώ ήμουν 16 και εκείνος 23.. (ΤΡΕΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ <3), παντρευτήκαμε τον Oκτώβριο του 2008 και ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για νινάκι τον Σεπτέμβριο του 2009.. παρόλο που προέρχομαι απο εξωφρενικά καρπερό σόι (εμείς είμαστε 5 παιδιά και η μαμά μου 9!!!) αργήσαμε λιγουλακι και το πολυπόθητο θετικό τεστ ήρθε στις 11/2/2010! Ήταν μια απίστευτη εμπειρία γιατί έτυχε να είναι και η μαμά με τις 2 αδερφές μου στο σπίτι μου και έγινε Π Α Ν Ι Κ Ο Σ!!!.. Μαμά και αδερφές να χοροπηδάνε και να τσιρίζουν και η κολόνα του σπιτιού (αντρούλης)… παγωμενη, κατακίτρινη, με το πιο ηλίθιο χαμόγελο του κόσμου!!!…

Την επομένη πήγαμε στον γυναικολόγο, αλλά ήταν πολύ νωρίς ακόμα και δεν φαινόταν τίποτα… μόνο λιγο ανεπτυγμένο το ενδομήτριο και μας είπε να πάμε μετά 2 βδομάδες που θα φαίνεται. 2 βδομάδες μετα.. άκουσα τον πιο γλυκο ήχο της ζωής μου! τουκ-τουκ, τουκ-τουκ, τουκ-τουκ! Μία τοσο δα μικρή καρδούλα χτυπούσε τόσο δυνατά και γρήγορα, για να βοηθήσει αυτό το σποράκι να γίνει άνθρωπος!!!!.. Μπαμπάς και μαμά αρχίσαμε να κλάιμε φυσικά… και εγω ήμουν πλέον σίγουρη ότι περίμενα αγόρι!… Δεν ξέρω πως… αλλά το ένιωσα τόσο δυνατα! Το είπα στον γιατρό μου και με κορόιδευε και γελούσε… χεχε

ΠΗΤ 20/ 10/ 2010… με βάσει τις μετρήσεις αλλά δεν ήταν και 100% σίγουρο γιατί είχα πολύ μεγάλο και άστατο κύκλο και οι επαφες με τον μπαμπά μας ήταν πολλες, τόσο που χάσαμε το μέτρημα και δεν θυμόμασταν πότε ήταν! Άρα μπορεί να έκλεινα μήνα και 2 βδομάδες νωρίτερα ή αργότερα… είπαμε «θα δείξει» και κρατησαμε την 20/10…

Από κει και πέρα ξεκίνησε η πιο γλυκιά περίοδος της μέχρι τότε ζωής μου! Η εγκυμοσύνη μου πααααρα πολύ καλή, τον πρώτο καιρό ειχα λίγες αναγούλες και ζαλάδα, αλλα μόνο μια φορά έκανα εμέτο, κιλά έπαιρνα αλλα με μέτρο, πολύ χαρούμενη, λάτρευα την κοιλίτσα μου ^_^ όλες οι εξετάσεις άψογες…. 1 φόρα μόνο κοψοχολιάστηκα στον 8ο μήνα που λιποθύμησα μέσα στο κομμωτήριο, ήρθε με πήρε ασθενοφόρο (και πάλι κατακίτρινος ο άντρας μου) και περασα οοολη τη μέρα στο Παπαγεωργιου για εξετάσεις… και με το μισο κεφάλι βαμμένο ξανθό (τι ντροπή)!! Αλλα ηταν ολα καλα.. απο κακη κυκλοφορια του αιματος λογω κακής στασης σωματος προηλθε η λιποθυμια…

Αφού σταμάτησα και τη δούλεια (μόλις μπήκα στον 8ο),  ξεκινήσαμε με τον άντρα μου καθημερινό περπάτημα.. ήθελα σαν τρελή να γεννήσω φυσιολογικα..

Ξεκίνησα και μαθήματα ανώδυνου τοκετού.. τα οποία με βοήθησαν ψυχολογικά πάρα πολύ και απέκτησα και πολύ καλές φίλιες με γκαστρούλες με τις οποίες κάνουμε ακόμα παρέα!

Γύρω στις 5/10 πήγα για την καθορισμένη εξέταση.. έβαλε και χέρι και είδε ότι ο μικρός ήταν πολύ ψηλά… άρχισα και εγώ να πρήζομαι επικίνδυνα (δεν μπορούσα να κλέισω τα δάχτυλά μου, ήταν σαν να τα φουσκώσανε με τρόμπα!) και είπε…»Για να είναι τόσο ψηλά πιθανότατα κάτι τον κρατάει (και στον απλό υπέρηχο φαινόταν να περνάει ο λώρος δίπλα από τον λαιμό) ...αν δεν έρθει μόνο του μέχρι 11-12 του μηνός κλέινουμε για πρόκληση στις 13. Με βασει τις μετρήσεις μας θα είσαι σε πολύ καλή βδομάδα, 38+«

..χέστηκα εγώ! Αλλά από τη ΧΑΡΑ ΜΟΥ!!! Δεν έβλεπα την ώρα να αγκαλιάσω το αντράκι μου!

Από την επόμενη  αρχίσαμε να περπατάμε 2 φορές τη μέρα! Με πιανανε και σουβλιές ενώ περπατούσα και ήμουν σίγουρη ότι από ώρα σε ώρα θα γεννούσα (τρομάρα μου…)

Πέρασαν οι μέρες.. ο μικρός δεν μας έκανε τη χάρη και κλείσαμε τελικά για προκληση στις 13/10..

Στο δρόμο προς την κλινική λέγαμε ρυθμικα συνθήματα με τον άντρα μου του τύπου.. «ΠΑ-ΜΕ ΝΑ ΦΕ-ΡΟΥ-ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΗ ΜΑΑΑΑΣ!!»  ή «ΜΠΕΜΠΗ!! ΓΕΡΑ!!! ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ!!«.. Ομολογώ ότι με αυτο τον τρόπο αποβάλαμε το άγχος μας! (τρελοκομεια…)

Ημασταν εκεί από τις 6 το πρωί… με βάλανε σε δωματιάκι και ξεκίνησε η προετοιμασία.. ρομπίτσα, θεϊκό κλισματάκι (αφού είπα στη μαία.. να πηγαίνω μια στο τόσο να με αδειάζουνε! χεχε), ξυρισματακι ειχα κανει μονη μου…. υποθετο, ορος και ησυχια… (μονο εγω γεννουσα εκείνη τη μέρα) Εβλεπα στο alter τον Αυτιά και τον απεγκλωβισμό των ανθρακωρύχων (δεν θυμάμαι που).. και το συνδιαζα με τον απεγκλωβισμο του μπέμπη!

Περνουσαν οι ωρες.. και τιποτα…. ερχόταν καθε λίγο οι μαίες για έλεγχο απο κάτω (ΤΙ ΠΟΝΟΣ ΘΕΕ ΜΟΥ!!!)…. καθοντουσαν λεγαμε καμια βλακεια και φευγανε….

Ο γιατρος μου ηρθε κατα τη 1.. και τα πραγματα ηταν πολυ ήσυχα.. ΟΥΤΕ ΠΟΝΟΣ, ΟΥΤΕ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΟΛΗ 0! Πονουσα μονο οταν με εξεταζανε..

Ειχε παει 4 και ακομα τιποτα!  Ολες αυτες τις ώρες  ο αντρας μου δίπλα… απο ενα σημειο και μετα αρχισαμε να κουραζομαστε και να αγχωνομαστε… σταδιακα ειχαν ανεβει και οι παλμοι του μικρου.. και ο γιατρος μας ειπε οτι θα με δει τελευταια φορα απο κατω στις 17:30 και αν δεν εχουμε βελτιωση θα μπουμε για καισαρικη..

«Εκτος αν θες να περιμενουμε κι αλλο… αλλα υπαρχει φοβος να πεσουν οι παλμοι του μωρου αποτομα και μετα θα τρεχουμε» ειπε ..και φυσικα συμφωνησα για καισαρικη.

Μεσα σε 2 λεπτακια ημουν στο χειρουργειο, ετρεμα σαν το ψαρι και αμιλητη ενιωθα σαν να με πηγαιναν για σφαγη!… Το κλιμα ηταν ομως παρα πολυ ωραιο, οι γιατροι κανανε πλακες μεταξυ τους… ο αναισθησιολογος (κουκλι χιχι) μου ελεγε μπουρδες για να μου αποσπασει τη προσοχη… τοσο χαλαρα ηταν τα πραγματα που καποια στιγμη που ενιωθα να με κουνανε λιγο ειπα «Τι κανετε τωρα; με ανοιγετε;«

Και η απαντηση «Αν σε ανοιγουμε;; Ειμαστε μεσα εχουμε πιασει τον μπομπιρα να τον βγαλουμε εξω» και εκει αρχισαν να με ταρακουνανε περα δωθε -περα δωθε και νιωθω ενα ΓΚΛΟΥΜΠ!… και αδειασμα!

Αυτο ηταν! 18:05 το μωρακι μου ηταν εξω!!!

Ο γιατρός μου ειπε «Φιλεναδα… εκει που ηταν ο μικρος ουτε σε 1000 χρονια δεν θα κατεβαινε! 2 φορες τυλιγμενος στο λαιμο και μια κατω απο τη μασχαλη!«, ομως δεν ακουγα κλαμα και σχεδον φωναξα «Γιατι δεν κλαιει; Ειναι καλαααα;;«

Παλι μου απαντησανε με γελια και μετα απο κλασματα ακουσα το νιαουρισμα του!!! ΚΛΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΓΩΩΩΩ!!!!!!!!!!..

Η βλακεια είναι ότι δεν τον είδα καλά εκείνη την ώρα.. μονο για 2 δευτερόλεπτα μου τον εφερε ο παιδίατρος δίπλα στο προσωπο μου και του εδωσα ενα φιλι… μετα τον ξαναειδα στο δωματιο.. 1 ωριτσα αργοτερα… και απλα ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ!!! ΤΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΘΕΕ ΜΟΥ!!!! Δεν μπορουσα να παρω τα μάτια μου απο πανω του! Τα θυμαμαι και ανατριχιαζω…

Απο κεινη τη μέρα η ζωή μου άλλαξε ριζικά.. προς το καλυτερο φυσικα! Μαμα και Μπαμπας ζουμε και αναπνεουμε για αυτο το θαυματακι που με τα σκερτσα του και τις μαλαγανιες του μας τρελαινει καθε μερα!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ! ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ!

Sorry κοριτσαρες για το τεραστιο κειμενο.. αλλα οτι εγραψα ειναι αναποσπαστο κομματι του τι εζησα και ηθελα να σας το μεταφερω ετσι χωρις κενα και οπως το θυμαμαι εγω στο μυαλο μου!

ΦΙΛΟΥΡΕΣ ΣΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΥΓΕΙΑ και ξανα ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com