Δύο τεράστια ευχαριστώ, δύο τεράστια σ’ αγαπώ και μια τεράστια συγνώμη!

Ολα ξεκινησαν τον Αυγουστο του 2011. Διακοπες στο χωριο. Ημασταν ολοι εκει. Φιλοι, συγγενεις… Η μονη που ελειπε ως συνηθως ηταν… η περιοδος μου. Δεν εδωσα και ιδιαιτερη σημασια γιατι η απουσια της ηταν συχνο φαινομενο. Ενας λογος παραπανω τωρα που καναμε μπανιο και σε ποταμι. Για τους επομενους 2 μηνες, μια ερχοταν και μια εφευγε. Μεχρι που αποφασισα να παω στον γυναικολογο μου. Εκλεισα ραντεβου και βουρρρρρ για Αθηνα. Την ημερα που πηγα, μολις μπηκα ειδα πολυ αιμα (θεωρησαμε πως επιτελους ηρθε) και ετσι το ακυρωσα. Μου ειπε ο γιατρος μου πως μολις τελειωσει η περιοδος μου να παω να με δει.

Μετα απο 2 ημερες κοπηκε παλι μαχαιρι. Εκλεισα νεο ραντεβου και πηγα. Ηταν Δευτερα 17/10/11. Ξαπλωνω και υστερα απο λιγο, βλεπω τον »θεο μου», γιατι για μενα ο γυναικολογος μου ειναι ο »θεος μου», να με κοιταζει καλα-καλα. «Τι ειναι;» του λεω. Με κοιταζει με απορια και μου λεει… περιμενε!

Εγω μεσα στην αγωνια μου σκεφτηκα οτι χειροτερο. Τα δευτερολεπτα της σιωπης του, μου φανηκαν ωρες. Ξαφνικα γυριζει και μου λεει «Εισαι εγκυος, περιπου 3 μηνων και ειναι και αγορι«

Επαθα σοκ. 3 σε 1 που λενε. Του λεω «Πλακα κανεις» και γυριζει την οθονη και βλεπω ενα καλοσχηματισμενο αγορακι να με «μουντζωνει». Εβαλα τα κλαμματα και φωναξα τη μητερα μου, που με περιμενε εξω. Αρχισε να κλαιει και εκεινη και η γραμματεας (φιλη της μαμας μου) και γενικα επικρατησε μια φαση τρελη. Μου ειπε ο γυναικολογος μου, να παω την επομενη μερα στο μαιευτηριο να κανω τις απαραιτητες εξετασεις, γιατι ηδη ειχα χασει πολλες. Και πηγααααα!!! ΠΗΤ 23/4/12, αγορακι και ολα μια χαρα.

Στο σπιτι ολοι μες την τρελη χαρα. Η αδελφη μου οταν το εμαθε, κοντεψε να μου μεινει στα χερια. Της το εταξα οτι θα το βαφτισει εκεινη. Αρχισαμε να ψωνιζουμε ρουχαλακια, να κανουμε σχεδια και ονειρα.Ο αντρας μου τα ειχε χαμενα. Ηταν κατι που δε το περιμεναμε τοσο γρηγορα, ασχετα αν ειχε γινει η καθημερινη μας συζητηση.

 Το ονειρο ομως κρατησε λιγο. Την πεμπτη 8/12/11 το πρωι ειδα αιμα. Τρομαξα. Οαντρας μου εμενε στο χωριο για δουλειες και εγω Αθηνα στους δικους μου. Πηρα τον γυναικολογο μου και μου ειπε να ξαπλωσω και πως αν συνεχιστει ή αν αυξηθει η ροη να παω απο το μαιευτηριο. Ετσι και εγινε. Αυξηθηκε η ροη και εφυγα για το νοσοκομειο με τους δικους μου και με την αδελφη μου. Μου εκαναν υπερηχο και ειδαμε ενα χερακι εξω απο τον τραχηλο. Επειγοντως χειρουργειο. Ηρθαν και αλλοι γιατροι γιατι η περιπτωση ηταν δυσκολη. Ξυπνησα μετα απο σχεδον 3 ωρες. Η πρωτη μου κουβεντα ηταν «το μωρο;«

«Ολα καλα πηγαν«, ακουστηκε μια φωνη απο πισω μου. Με πηγαν στο δωματιο.

Εχασα αρκετο αμνιακο υγρο. Εβαλαν μεσα το χερακι του μπομπιρα και σηκωσαν πιο ψηλα το μωρο. Μου εκαναν και περιδεση. Oποτε μου εκαναν υπερηχογραφημα, εβλεπα δυο ποδαρακι, τοσο δα μικρα, να χτυπανε τα ραμματα. Oγιατρος μου ηταν ξεκαθαρος… «Eμεις οτι ηταν να κανουμε το καναμε. Aν ο μικρος σου σπασει τα ραμματα, τοτε ολα θα τελειωσουν«

Δε μπορουσα να σηκωθω ουτε για τουαλετα. Αιμα εβλεπα σχεδον καθε μερα. Φαρμακα επαιρνα ολη μερα, καθε μερα. Και δε μου εφταναν ολα αυτα, ο οργανισμος μου »γεννουσε» σπανια μικροβια, τα οποια ηδη ειχαν μολυνει το μικρο. Μου ειπαν οτι λογω μολυνσης , ο οργανισμος μου προσπαθουσε να αποβαλλει ενα »ξενο σωμα». Δεν ηταν ξενο… ηταν το μωρο μου… το μικρουλακι μου, που περιμενα πως και πως αυτες τις 2 φορες την ημερα, για να τον δω στο υπερυχογραφημα.

Εμεινα στο νοσοκομειο 19 ημερες. Στις 27/12/11 απο το πρωι ειχα μια νευρικοτητα. Μου ελεγε η αδελφη μου να ηρεμησω (ηταν εκει καθε μερα και εμενε μαζι μου καθε βραδυ), γιατι δε κανει καλο στο μωρο. Εγω δεν ηθελα κανεναν. Τα εβαζα με ολους, με την αδελφη μου, το προσωπικο του νοσοκομειου (ευτυχως με ηξεραν, γιατι εργαζεται η μητερα μου εκει και δε με παρεξηγησαν), με τον αντρα μου…. με ολους! Ειπα της αδελφης μου, οτι σημερα θα γινει. Σημερα θα τον χασω. Μου ειπε να κοψω τις βλακειες και να ηρεμησω. Το απογευμα αρχισε να με ποναει η μεση μου. Ηταν σαν να μου εβαζαν νυχια στην σπονδυλικη μου στηλη και μου την ανοιγαν στα δυο. Δε μπορουσα να βολευτω πουθενα. Τι ενεσεις, τι μαξιλαρια, τι το ενα, τι το αλλο, τιποτα δε με βοηθουσε.

Αυτο κρατησε μεχρι το βραδυ. Γυρω στις 11:30 το βραδυ, ηθελα τουαλετα. Μολις μου εφερε η αδελφη μου την παπια και εκανα την κινηση να κατσω πανω, αρχισε να τρεχει αιμα. Ηρθαν πολλοι γιατροι μεσα στο δωματιο (ουτε και εγω δε θυμαμαι ποσοι ηταν). Με κοιτουσαν απο δω, με κοιτουσαν απο κει, μου κανουν υπερηχο, με βουτανε σε φορειο και φυγαμε για το χειρουργειο. Το αιμα να τρεχει στο πατωμα, η αδελφη μου τρομοκρατημενη να κλαιει, εγω να ποναω και να θελω να φωναξω »οχι, μη μου τον παρετε, οχι…. Λιγο ακομα και θα τα καταφερουμε…. Λιγο ακομα…!!!» Μπηκαμε στο χειρουργειο. Τελεια διαστολη. Με ετοιμαζαν και πριν με ναρκωσουν, βλεπω το μωρο μου να μου το παιρνουν. Δεν πονουσα πια. Απλα κοιτουσα αυτα τα ποδαρακια πανω στα χερια της νοσοκομας να φευγουν μακρια. Ευχομουν να μη τον ακουσω να κλαιει. Και ετσι ξαφνικα τον εχασα και δε τον ξαναειδα ποτε. Η πρωτη και η τελευταια φορα. Μετα κοιμηθηκα.

 Οταν ξυπνησα, αισθανομουν μιση, κενη, αδεια. Hρθε ο γιατρος μου και μου εξηγησε τα παντα. Ηρθαν και οι γονεις μου. Και φυσικα ηταν και η αδελφη μου εκει. Τους ελεγα οτι ηθελα να βηξω και οτι φοβαμαι για τα ραμματα. Και εκεινοι νομιζαν οτι δεν ειχα καταλαβει οτι δεν ειχα πια το μωρο. Οταν πηγε να μου τα ξαναεξηγησει ο γιατρος μου, του ειπα πως το ξερω, το ειδα και πως το νιωθω οτι δεν ειναι μεσα μου πια. Με πηγαν στο δωματιο. Ηαδελφη μου εκλαιγε συνεχεια. Της ειπα πως δε πειραζει… Ησυχασε ο μικρος. Θα κανουμε αλλο. Το μωρο ηταν ηδη μολυσμενο και με τα φαρμακα που επαιρνα, σιγουρα θα ειχε προβλημα αν το εφτανα κανονικα μεχρι το τελος. Το μονο που της ζητησα ηταν να μεινει εκει μαζι μου και να κοιμηθουμε μαζι στο κραβατι. Το πρωι τα μαζεψαμε και φυγαμε για το σπιτι. Ενημερωσα και τον αντρα μου τι ειχε γινει το προηγουμενο βραδυ.

Και απο δω και περα ξεκιναει ο γολγοθας μου. Πηρα την κατω βολτα. Δεν ηθελα να βγαινω απο το σπιτι. Κλεινομουν με τις ωρες στο μπανιο και εκλαιγα. Δεν μπορουσα να κοιταζω μητερες με μωρα. Μου ειπανε για ψυχολογο, αλλα ουτε κουβεντα. Δεν ειχα προβλημα. Απλα εκλαιγα για τον γιο μου. Πενθουσα για το πλασματακι μου. Ποσο αδικο! 5 μηνων και 4 ημερων. Λιγο ακομα…. μοναχα λιγο… γιατι;

 Υστερα απο 2 μηνες, ηθελα να το συζηταω συνεχεια. Σε ολους ελεγα την ιστορια μου. Πιστευω οτι αυτο ηταν που με βοηθησε. Οταν πηγα στον γυναικολογο μου για τον τυπικο ελεγχο, μου ειπε μετα το καλοκαιρι να κανω παλι τις προσπαθειες μου για μωρο. Του ειπα να το ξεχασει. Πως το καλυτερο για μενα ειναι να μεινω ξανα το συντομοτερο. Δεν αντεχα την αισθηση οτι δε στριφογυρνουσε πια μεσα μου. Μου ειπε να το καθυστερησω οσο μπορω. Αλλα στη πρωτη καθυστερηση που θα δω, να κανω τεστ κατευθειαν και να παω να με δει.

Στις 3/7/12 κανω τεστ. Θετικο. Πλεον ο αντρας μου ηταν Αθηνα, μεναμε μαζι, τα ειχαμε συζητησει ολα και ηταν πιο θετικος στο ακουσμα. Ασχετα αν και τις 2 μου εγκυμοσυνες, τις ειχε προβλεψει πρωτα εκεινος. Στις 5/7/12 ηταν το δωρο μου για τα γεννεθλια της αδελφης μου. Κλαμα;;;;;; Δε θελετε να ξερετε! Να κλαιω εγω, η αδελφη μου, ο αντρας μου, οι γονεις μου….. κουκουρουκου ολοι!

Ξεκινησα εξετασεις και ολα καλα. Στις 2/10/12 εκανα περιδεση (θα κανω σε καθε εγκυμοσυνη), επειδη ο οργανισμος μου δημιουργει προωρο τοκετο. Και απο τοτε εβλεπα μονο το ταβανι. Ηξερα την καθε αραχνη που περνουσε απο κει. Ξαπλα και φαρμακα. Μονο! Ευτυχως ο αντρας μου ειχε αναλλαβει και τις δουλειες στο σπιτι. Δεν ελειψε ποτε τιποτα. Και ποτε δε παραπονεθηκε. Καλυτερα και απο μενα. Εγω βεβαια σε ολη τη διαρκεια της εγκυμοσυνης ημουν μεσα στο αγχος και μεσα στα νευρα. Οαντρας μου και τις 2 εγκυμοσυνες απο εκει τις ειχε καταλαβει… Απο τα νευρα μου. Αλλαζε η συμπεριφορα μου. Και δυστυχως δεν τον ακουσα. Ισως να ειχα προλαβει και τον μπεμπη.

Ευχομουν λοιπον, να καταφερω να κλεισω τον εβδομο μηνα και τοτε θα ηρεμουσα. Στις 6/2/13 ημερα Τεταρτη πηγαινω για τις τυπικες εξετασεις. Το φασολακι μου ειχε ηδη παρει θεση απο τον εκτο μηνα και εγω σε 2 μερες εκλεινα τον ογδοο (η αδελφη μου παλι μαζι μου, σε ολες τις εξετασεις). Αφου με εξεταζει ο γιατρος μου, μου λεει «Επειδη το μωρο σου ειναι μικρουλακι και εχει ηδη παρει θεση, θες την Παρασκευη το πρωι, κατα τις 10, να ερθεις να γεννησεις; Θα ξεκινησουμε με τεχνητους πονους και βλεπουμε…» Κλαμμααααααα…….!!! Οανθρωπος ειχε αγανακτησει με εμας τις δυο.

‘‘Θελω» του λεω. Και κλεισαμε ραντεβου. Μολις καταλαβα οτι τα ειχα καταφερει.

Στις 7/2/13 Πεμπτη βραδυ κανω το μπανακι μου και ξαπλωνω. Ομως δε βολευομουν πουθενα. Ο αντρας μου κοιμοταν και εγω εκανα το βαρελι στο κρεβατι οσο πιο αθορυβα μπορουσα. Γυρνουσα απο δω, τιποτα. Γυρνουσα απο κει, τιποτα. Ξυπνησαν οι αναμνησεις. Γνωστοι οι πονοι. Σηκωνομαι και παιρνω τηλεφωνο την αδελφη μου. Οι πονοι ηταν οπως τοτε στο νοσοκομειο, αλλα λιγο πιο μαλακοι. Ηταν γυρω στις 12 παρα. Ρωτησα αν κοιμαται η μητερα μου. Δεν ηταν μαζι. Παιρνω την μητερα μου. Μου λεει να παρω τον γιατρο. Πηρα και τον γιατρο. Ο αντρας μου ακομα κοιμοταν. Μου λεει ο γιατρος να παω στο νοσοκομειο. Πηρα την μανα μου να ξεκινησει για το μαιευτηριο. Πηρα την αδελφη μου να ξεκινησει για το μαιευτηριο. Και εδω ξεκιναει η ταλαιπωρια.

Να ξυπναω τον αντρα μου, μεχρι να παω τουαλετα, να ξανακοιμαται. Να του λεω οτι πρεπει να παμε στο νοσοκομειο και να μου λεει πως αυριο εχουμε ραντεβου. Να τον σηκωνω και να κοιμαται καθιστος. Τελος παντων μετα απο κανενα 10 λεπτο επικοινωνησαμε και ξεκινησαμε. Περιμενα στο δρομο να φερει το αυτοκινητο. Εβρεχε. Φορτηγο εχουμε. Σκαρφαλωσα και στο φορτηγο. Μας πιασαν ολα τα φαναρια στο δρομο. Και για πρωτη φορα, σταματησαμε σε ολα. Εμενα αρχισαν να με πιανουν πονοι δυνατοι. Στο αλσος Γαλατσιου πηγαιναμε με 40χλμ γιατι στον αντρα μου αρεσε η θεα (εχει την ιδιοτητα να με ηρεμει αυτος ο ανθρωπος και να με νευριαζει ταυτοχρονα. Πως το κανει… Ενας θεος το ξερει). Οταν επιτελους φτασαμε, δεν ηξερε που να παρκαρει… Και μαντεψτε….. ολες οι θεσεις αδειες! Παρκαρουμε επιτελους και ανακαλυπτω οτι ολοι ειναι εκει και με περιμενουν.

Στη 1 και κατι κανω εισαγωγη. Με κατεβαζουν στα χειρουργεια, με συνδεουν με μηχανηματα, εκανα και τη επισκληριδιο μου και ξαπλωσα. Πηγε 4, τιποτα. Πηγε 6, τιποτα. Ηαδελφη μου να με βγαζει φωτογραφειες. Ημανα μου να πηγαινει μεσα-εξω και να ρωταει (τι το εχουμε το μεσον), τον αντρα μου τον εδιωξα και πηγε για δουλεια. Του ειπα πως οοοοταν γεννησω θα τον παρουμε τηλεφωνο. Ηωρα ειχε παει 8…. Τιποτα. Οι πονοι εντονοτεροι. Εγω κομματια. Ηαδελφη μου ακμαιοτατη…! Πηγε 9… τιποτα. Γυρω στις 9 και κατι ερχεται ο γιατρος μου. Μου λεει κανε αυτο, κανε εκεινο, γυρνα απο δω, γυρνα απο κει, σηκωσε ποδια, σπρωξε…. τσουπ….. να σου τα μαλλακια. Το βλεπει η αδελφη μου…. κλαμμαααααα……!!

Παμε χειρουργειο, εγω, ο γιατρος, η μαια, η μανα μου και η αδελφη μου. Σπρωχνω μια… τσουπ…. κεφαλακι. Βλεπω τον γιατρο μου, που κοντεβουν να του βγουν οι βολβοι. Διπλη περιτυλιξη το φασολακι μου. Κανει τα δικα του, ολα οκ. Σπρωχνω δυο…. τσουπ…. ωμοι. Σπρωχνω τρεις…. τσουπ…. να τη!!! Ησυχη, μικροσκοπικη, ζαρωμενη. Δεν εβγαλα αχνα. Απλα περιμενα. Δεν εβγαλα ουτε λεξη. Την πηραν, την εξετασαν και την σκουπισαν. Και τοτε ακουσα αυτο το παραπονιαρικο κλαμματακι. Ρωτησα αν ηταν ολα καλα. Με κυριευε το αγχος και δε μπορουσα να χαρω.

‘Ολα καλα»μου λενε και τη βαζουν στην αγκαλια μου. Και τοτε παραδοθηκα σε εκεινη. Ημητερα μου και η αδελφη μου στο πλαι μου να κλαινε και εγω… Εγω… εγω ζουσα το ονειρο μου. Τα ειχα καταφερει. Αυτο το μικροσκοπικο πλασματακι (2.440kg), ηταν το φασολακι μου, που περιμενα τοσο καιρο. Μαγικη στιγμη! Μοναδικη στιγμη!

Βγηκαμε απο το χειρουργειο. Μας πηγαν σε ενα δωματιο διπλα και μου την εφεραν εκει. Την εβαλαν να θηλασει. Περιεργο συναισθημα. Τοσο δα πλασματακια κι ομως ξερουν τι να κανουν. Ηαδελφη μου, αρχισε να κανει τον παπαρατσι. Σε δεκα λεπτακια η μικρη αρχισε να μελανιαζει. Μου την πηραν. Μπηκε θερμοκοιτιδα. Ηταν Παρασκευη. Την αγγιξα ξανα Τεταρτη. Τοτε την εβγαλαν. Μεσα στη μοναδα με φωναζαν »η μαμα την μικρης». Ηταν η πιο μικρη εκει μεσα. Αισθανομουν απαισια που εγω εφυγα απο το νοσοκομειο και τη αφησα πισω. Ειχε φυσαλιδες η καρδουλα της και τα πνευμονακια της και επρεπε να κανει μια θεραπεια. Συμβαινει συχνα μου ειπαν. Πηγαινα γαλα 2 φορες την μερα.

Απο το νοσοκομειο την πηρα Σαββατο 16/2/14. Τωρα ειναι  2 ετων και μας τρελαινει ολους. Την χαζευω με τις ωρες οτι κι αν κανει. Ξερει οτι ο μπεμπης μας ειναι στον ουρανο και αργοτερα θα μαθει πως εκεινος αποφασισε να γινει αγγελακι στον ουρανο και να στειλει εσενα στη μαμα, για να την κανεις τον πιο ευτυχισμενο ανθρωπο πανω στη γη.

Ο σκοπος λοιπον της ιστοριας μου, που σας διηγηθηκα, ειναι για να πω δημοσια ενα μεγαλο ευχαριστω και ενα τεραστιο σ’αγαπω. Ενα τεραστιο »σ’αγαπω» στον αντρα μου, για το καλυτερο δωρο που θα μπορουσε ποτε να σου κανει κανεις… το φασολακι μου! Ενα »ευχαριστω» στο μαιευτηριο Λητω, που με ανεχτηκε και που θα με ανεχτει ξανα, γιατι και στο δευτερο εκει θα παω. Ενα »ευχαριστω» στον »θεο μου» (λ.π.), που χωρις εκεινον δε ξερω αν θα τα ειχα καταφερει. Ενα »ευχαριστω» στην οικογενεια μου που με βοηθησε και ηταν διπλα μου σε ολα. σας αγαπω πολυ πολυ!

Και τελος ενα »τεραστιο ευχαριστω»‘ στην αδελφη μου, που μου σταθηκε, που περασε οσα περασα, που πονεσε, εκλαψε, γελασε μαζι μου και γενικα για οτι βιωσε διπλα μου και που με βοηθησε παρα, μα παρα, μα παρα πολυ! Σε λατρευω νινακο μου!

Ενα μεγαλο »ευχαριστω και σ’ αγαπω» στη κορακλα μου, που ηρθε στη ζωη μου και της εδωσε νοημα. Σ’ αγαπω φασολακι μου!

Και ενα τεραστιο »συγνωμη» στον μπεμπη μου, που δε τα καταφερα. Θα σ’ αγαπω για παντα και παντα με τον δικο μου τροπο, θα εισαι εδω, μαζι μας!

Υ.Γ. Το κλαμμα συνεχιζεται ακομα απο μενα και την αδελφη μου, σχεδον σε οτιδηποτε κι αν κανει η μικρη και οχι μονο. Λετε να εχουμε προβλημα;;; χαχα
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com