Να τους δω ή να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου;
Eμεινα εγκυος στα 16 και οι γονεις μου με εδιωξαν απο το σπιτι και εγω εφυγα με το αγορι μου (εχοντας την αδεια τους) για Λονδινο.
Προσφατα γυρισα Ελλαδα, αλλα εχω να τους δω 2 χρονια σχεδον.
Πιστευετε οτι πρεπει να παω να τους δω ή να ριξω μαυρη πετρα πισω μου;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ προτείνω να αφουγκραστείς πιο βαθιά τι θέλεις να κάνεις: πώς θέλεις να «χρωματιστεί» η σχέση αυτή με τους γονείς σου στο «εδώ και τώρα» σου, λαμβάνοντας την ευθύνη για όποια κίνηση κι αν είναι αυτή. Θα είναι κάτι που θα είναι από εσένα. Προσπάθησε να δεις ποια είναι τα συναισθήματά σου για τη σχέση αυτή και τι θέλεις να κάνεις για τα συναισθήματα αυτά και σύμφωνα με αυτά. Ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων είναι κάτι πολύ δύσκολο, ιδίως σε μια τέτοια περίπτωση. Όσο όμως έχεις ως «πυξίδα» σου τα βαθύτερα θέλω σου, τόσο μικρότερη θα είναι η ενδοψυχική σου σύγκρουση. Και πέρασες πολλά. Και επιβίωσες. :)
Καλησπέρα! Δεν μας είπες αν έχεις μιλήσει έστω τηλεφωνικά μαζί τους. Αν όχι, μην εμφανιστείς ξαφνικά με το παιδάκι σου και γίνει μπροστά του κάποιο άσχημο σκηνικό. Πάρτους πρώτα τηλέφωνο, ίσως τα αδέρφια σου, να σου μεταφέρουν και την επιθυμία των γονιών σου.
Πιστεύω πως πρέπει να επικοινωνήσεις. Αν δείξουν καλή διάθεση απέναντι σου να τους συγχωρήσεις. Θα βοηθήσεις τον εαυτό σου διώχνοντας την πίκρα του παρελθόντος. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να είναι αρνητικοί απέναντί σου. Σε αυτή την περίπτωση θα απομακρυνθείς ήσυχη ότι έκανες την προσπάθειά σου να τους συγχωρήσεις. Καλή τύχη.
Εγω δεν θα πηγαινα ποτε οι γονεις ειναι γονεις κ στα δυσκολα έπρεπε να σε στηριξουν οχι να σε διωξουν να αγσπησουν 2 φορεςτο εγγονι...γενικα θα τους ξεγραφα οπως θα με ξεγραφαν...
Εμένα η γνώμη μου είναι πως αν εκείνοι έκαναν κάποια προσπάθεια να σε πλησιάσουν ή να μάθουν νέα σου μέσα σε αυτά τα χρόνια, ίσως και για εσένα να ήταν καλύτερα (για την ψυχούλα σου) να τους δώσεις μια ακόμα ευκαιρία, εάν όμως δεν έκαναν τίποτα ( από την στιγμή που εκείνοι σε έδιωξαν ) αυτό σημαίνει πως η απόφαση τους ήταν βασισμένη στην ιδεολογία τους και στην τέλος πάντων ας πούμε "ηθική" τους οπότε κατά την γνώμη μου μόνο θλιβερά συναισθήματα θα σου ξυπνήσει η όποια επαφή μαζί τους, εγώ πάντως αν βρισκόμουν στη θέση σου ήθελα τελικά να τους δω και οι γονείς μου δεν μου είχαν δώσει μέχρι τώρα με κάποιο τρόπο να νιώσω ότι κατάλαβαν το λάθος που έχουν κάνει (γιατί κούκλα μου όσο κι αν πονάει τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να τα χειριζόμαστε όπως μας αρέσει σαν τις μαριονέτες και όταν σπάσουν τα σχοινιά να τα πετάμε είμαστε υποχρεωμένοι να στεκόμαστε διπλά τους και όχι απέναντί τους μέχρι το τέλος μας) θα έβρισκα τρόπο να μάθουν οπωσδήποτε ότι είμαι πίσω ίσως να επισκεπτόμουν κάποιους συγγενείς ή κάποια γειτόνισά και θα άφηνα σε αυτούς το βάρος της απόφασης, άλλωστε αν δεν κάνουν αυτοί την πρώτη κίνηση δεν ξέρω αν θα αξίζουν τελικά έστω και την σκέψη σου. Εύχομαι πάντως ότι και να κάνεις να σε κάνει να νιώθεις καλά μέσα σου γιατί μόνο τότε δεν θα μετανιώσεις με οποίο κι αν θα είναι το αποτέλεσμα.
δείξε ποιος είναι ο έξυπνος και ώριμος άνθρωπος και ποιος παλιμπαιδίζει... και μόνο που ρωτάς θες να τους δεις. δες τους!
Αυτά τα δύο χρόνια που είχες φύγει δεν προσπάθησαν να σε βρούν;Να σου μιλήσουν;Όταν πέρασαν ίσως τα νεύρα που είχαν.Δεν έχουν ενδιαφερθεί για σένα καθόλου;oi σχεσεις πριν απο αυτο ηταν καλες???αν απαντησες ναι στα παραπανω πηγαινε αν ειναι αρνητικες οι απαντησεις αστο καλυτερα
Δεν υπάρχει πρέπει...Υπάρχει η ανάγκη σου να τους δεις, κι αυτό φαίνεται και από το ερώτημά σου...Αλλιώς δεν θα είχες μπει καν στη διαδικασία...Να κάνεις αυτό που έχεις ανάγκη για να νιώσεις εσύ καλύτερα.Όμως, να φροντίσεις να προστατέψεις τον εαυτό σου από εκείνους σε περίπτωση που δεν φερθούν ως γονείς....Ο εγωισμός δε χωρά σε τέτοιες σχέσεις γονιού-παιδιού και αυτό το ξέρεις πλέον καλά ως μαμά..Οπότε ακολούθησε τη καρδιά σου, αλλά πρόσεχε τον εαυτό σου και μην τον αφήσεις έρμαιο άλλων κακών συμπεριφορών...Την πρώτη φορά μπορεί να έκαναν λάθος, τη δεύτερη αν κάνουν είναι επιλογή...Εύχομαι όλα να πάνε καλά!!Καλή δύναμη!!
Εσυ τι θα έκανες στη θέση τους αν ξταν το δικό σου παιδί....εγω βέβαια δεν θα πήγαινα στην θέση σου γιατί πιστεύω ότι ο γονιός πρέπει να είναι κοντά στο παιδί του ότι μα οτι κ αν κάνει.αν είναι να αφήνουμε τα μωρα μας αο τα δεκαεξη τους χρονια σε μια ξένη χώρα γιατί μας προσεβαλαν την ηθική κάτι έχουμε κάνει λάθος εμείς....αλλα πάλι αυτή είναι η δικη μου γνώμη εσυ σκέψου τι θα ήθελες να κάνει το παιδί σου στην θέση σου κ αν θα έβαζες ποτε το παιδί σου στην διαδικασία να σκεφτεί κάτι τέτοιο
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ. ΘΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;;;;;;;;;ΠΗΓΑΙΝΕ!
Εγω (αλλα εγω...) δε θα πηγαινα αμεσως.. αν βεβαια δε με ειχαν αναζητησει. Αν με ειχαν εστω ψαξει θα πηγαινα.
Μανούλα .... να πας ! Όμως μην απατάσε ...το γυαλί έσπασε . Συγχωρούμε αλλά δυστυχώς δεν ξεχνάμε ....και σου μιλάω εκ πείρας . Πάντα αναρωτιέμαι ποιός παίζει θέατρο , ποιός κοροϊδεύει ποιόν , όταν βρίσκομαι με τον πατέρα μου . Εγω που κάνω πως τον αγαπάω ( ακόμα δεν ξέρω ) ή αυτός πως με αγαπάει ;
Γραφεις πολύ λιγα για να μπορέσουμε να σε συμβουλεψουμε σωστα αλλα από αυτά τα λιγα η γνωμη μου είναι πως εσυ ξερεις τους γονεις σου. Οποτε αν πιστευεις ότι είναι διατεθημενοι εστω και αργα να ανοιξουν την αγκαλια τους για σενα χωρις να συνεχισουν να σε κρινουν και να κανουν κακο στην ψυχολογια σου να πας. Αν παλι είναι πιο πιθανον ναι μεν να σε δεχτουν αλλα κρινοντας σε καινα σε κανουν να νιώθεις ασχημα για ολο αυτό που εγινε,καλυτερα να μην πας. Με λιγα λογια να κανεις ο,τι πιστευεις ότι θα σου κανει πραγματικα καλο.
Kαθε άνθρωπος αξίζει την αγάπη μας και τη συχώρεση μας. Κάνε την προσευχή σου και συνάντησέ τους. Αν ήμουν στην θέση σου θα έκανα το κλασσικό χτυπάω το κουδούνι και αφήνω το παιδί στην πόρτα! Ποιος δεν μαλακώνει στη θέα ενός μωρού;
Δυστυχως Μαρινα υπαρχουν πολλοι που δεν μαλακωνουν ουτε στη θεα του εγγονου τους. Αστο, δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι οπως εμεις...
μακροπροθεσμα πιστευω πως πρεπει να συμφιλιωνομαστε με το παρελθον. ποσο μαλλον οταν ειναι οι γονεις σου. δε θα ισορροπήσεις ποτε αν δε το κανεις. ουτε να πιεστεις για κατι αλλα ουτε και να υποβαλλεις τον εαυτο σου στα αρνητικά συναισθηματα που σου προξενει η απωλεια αυτη. διοτι κακα τα ψεματα ειναι ψιλοαπωλεια να μην εχεις επικοινωνια με ζωντες γονεις. ακομα και για τ καλο του παιδιου σκεψου το. να χει παππουδες.
Τωρα πλεον εισαι ενηλικη,ειχες γενικα επικονωνια εστω και τηλεφωνικα μαζι τους?Εισαι ακομα με το παιδι που εμεινες εγκυος?Το μωρακι σου το εχουν δει εστω κι απο φωτογραφια?
Ειμαι απ´ τους ανθρώπους που σε τέτοιες περιπτώσεις θα έλεγε να μην τους δεις. Ομως ίσως να εχουν μετανιώσει και δεν θα το μάθεις ποτε! Προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί σου ολο αυτόν τον καιρό; Σε έψαξαν; Μπορεις να ξερεις ακομα και αν δεν σου μίλησαν; Να εισαι προετοιμασμένη για το χειρότερο και να ξερεις πως ηδη εισαι πολυ καλύτερος άνθρωπος εξ αιτίας όσων σου συνέβησαν. Αν εχουν καταλάβει το λάθος τους καλώς, αν οχι ριξ´την και μην σκάσεις....
Παντρεύτηκα στα 18 λόγω εγκυμοσύνης.Τώρα ειμαι 27 και έχω 2 παιδιά.Πριν 3 εβδομάδες έχασα τον μπαμπά μου πολύ ξαφνικά ... Ποτέ δεν είχα προβλήματα με τους γονείς μου , με στήριζαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν ... Όπως και να χει , είναι γονεις σου . το αίμα νερό δεν γίνεται.ότι και να έγινε ... Ξέχασε τα. Αν πάθουν τίποτα μετά θα είναι αργά ... Στο λέω εγώ που ποτέ δεν είπα ούτε μια κακη λεξη στον μπαμπά μου και νιώθω τυψεις που έφυγε και δεν προλαβα να τον ευχαριστήσω για όσα μου έχει προσφέρει ... Σιγουρα σε αγαπανε......
Να τους δεις. Κι ότι γίνει. Κι αν δεν εξελιχθούν όπως τα θέλεις, θα είσαι ήσυχη ότι έκανες ότι μπορούσες.
Δεν είναι τόσο απλό το θέμα νομίζω για να σου πούμε ναι ή όχι.Αυτά τα δύο χρόνια που είχες φύγει δεν προσπάθησαν να σε βρούν;Να σου μιλήσουν;Όταν πέρασαν ίσως τα νεύρα που είχαν.Δεν έχουν ενδιαφερθεί για σένα καθόλου;