Την ζηλεύει και τη χτυπάει!
Είμαι μαμά δυο μικρών παιδιών, του Βαγγέλη που είναι 30 μηνών και της μπέμπας που είναι 6 μηνών. Το πρόβλημά μου είναι η ζήλεια του μεγάλου προς τη μικρή.
Τη χτυπάει σε ανύποπτο χρόνο και ξέρω ότι το ξύλο δεν είναι λύση, όμως δεν ακούει πια ούτε με τη συζήτηση, ούτε με τα λόγια…
Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε; Πώς να το χειριστώ;
μαμά Ειρήνη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αν εχεις λογαριασμο στο facebook, κανε ενα αιτημα στην ομαδα ενσυναισθηση. Θα σου φανει απιστευτα χρησιμη στο προβλημα σου!
Έχω δύο αγόρια ενός και τεσσάρων ετών που τώρα λατρεύουν ο ένας τον άλλο. Αφού περάσαμε κι εμείς δύο μήνες με όλα τα στάδια που αναφέρθηκαν παραπάνω, ηρεμήσαμε αρκετά όταν είπα στο μεγάλο τη δική μου ιστορία όταν ήρθε στον κόσμο η αδελφή μου. Καθώς είναι φύσει πράο παιδι, διαισθανόμουν πως χτυπώντας το μικρό επιζητούσε τη δική μου προσοχή, ακόμα κι όταν ήταν ο μπαμπάς μαζί του κι έπαιζαν. Εξήγησα, λοιπόν, ότι στενοχωριόμουν και θύμωνα που η μαμά μου όλο τάιζε και φρόντιζε την αδελφή μου. Του είπα ότι μου έλειπε η μαμά μου (αυτό που συνέβαινε και σ´ εκείνον) αλλά συμφωνήσαμε με τη μαμά, όταν νοιώθω ότι θέλω να κάνουμε παρέα, να της το λέω. Εκείνη -αν μπορούσε αυτή τη στιγμή (αυτό το είπα για να μην περιμένει ότι ξαφνικά θα αγνοώ συστηματικά το μικρό) ερχόταν και παίζαμε για λίγο μαζί. Η ιστορία που του είπα ήταν αληθινή μεν, αρκετά "διανθισμένη" δε, αλλά είχε άμεσο αποτέλεσμα: σταμάτησαν οι πολλές καρπαζιές και ξαφνικά, όταν ενοιωθε πως τον παραμελούσα άρχισε να μου ζητάει "μαμά, έλα να παίξουμε". Εννοείται, βέβαια πως πάντα προςπαθούσα να του αφιερώνω πραγματικά δικό του χρόνο, έστω και για δύο λεπτα όταν το ζητούσε (κι όχι μόνο τότε, βέβαια).
ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΧΩ ΑΝ ΑΚΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΜΙΚΡΟΥΛΑ.ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΑΛΛΑ ΑΜΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΠΛΑΝΤΑΖΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ .ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΩ...ΥΠΟΜΟΝΗ...
Κουκλίτσα μου αυτό που κάνει ο γιος σου είναι απόλυτα φυσιολογικό. Όλες εμείς που είμαστε μαμάδες δύο ή και παραπάνω παιδιών το έχουμε αντιμετωπίσει. Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά μας είναι ιδίου ή διαφορετικού φύλλου ούτε και πόσα χρόνια ή μήνες έχουν διαφορά. Όταν έρχεται ένα νέο παιδί στην οικογένεια το πρώτο θα νιώσει ζήλια και αυτό είναι κανόνας. Μέχρι τώρα ήταν ο ένας και ο μοναδικός και είχε την απόλυτη προσοχή από την μαμά και τον μπαμπά, τώρα όμως έχει μπει σε μία διαδικασία που πρέπει αυτή την προσοχή πρέπει να την μοιράζεται. Αναρωτήσου μόνο πως θα ένιωθες εσύ αν ο άντρας σου έβαζε και μία δεύτερη γυναίκα μέσα στο σπίτι σου και έπρεπε να τον μοιραστείς μαζί της και θα καταλάβεις αμέσως ότι αυτό που περνάς τώρα είναι απόλυτα φυσιολογικό. Το ξύλο και η τιμωρία φυσικά δεν είναι και λύση. Ούτε φυσικά πρέπει να του φωνάζεις γιατί θα κάνεις τα πράγματα χειρότερα από ότι είναι τώρα. Συνεχίζεις να συζητάς το θέμα μαζί του όπως κάνεις και τώρα. Προσπάθησε να έχεις το μωρό συνέχεια υπό την επίβλεψή σου ή να είναι κάπου προστατευμένο όπως ένα παρκοκρέββατο (εγώ προσωπικά την μικρή μου την είχα συνέχεια σε ένα ριλάξ επάνω στον πάγκο της κουζίνας που δεν την έφτανε ο γιος μου). Όταν ασχολείσαι με την μπέμπα σου προσπάθησε να βάλεις και τον γιο σου σε μία διαδικασία που θα του αρέσει (π.χ. να σε βοηθήσει με το να σου φέρει την πετσέτα του μπάνιου της) με αυτόν τον τρόπο του δείχνεις ότι ναι μεν ασχολείσαι με την μικρή αλλά δεν σταματάς να έχεις την προσοχή σου στραμμένη πάνω του. Μπορείς επίσης να τον βάλεις να κάνει κάτι εκείνος για την μπέμπα όπως για παράδειγμα να πάρετε ένα εικονογραφημένο βιβλίο και να προσπαθήσει να της εξηγήσει εκείνος τις εικόνες γιατί η μπέμπα είναι μικρή και δεν τις ξέρει ακόμα. Κάθε φορά που θα της εξηγεί μία εικόνα σωστά εσύ θα πρέπει με χάδια και λόγια θαυμασμού να τον επιβραβεύεις και να του λες πόσο καλός αδερφός είναι που τα ξέρει όλα, αυτή η επιβράβευση θα πρέπει να έρχεται από την πλευρά σου με πολύ ενθουσιασμό για να νιώθει ότι έκανε κάτι σωστό και ότι έτσι πρέπει να συνεχίσει να της συμπεριφέρεται. Εννοείται πως όταν η μικρή δεν σου απασχολεί τον χρόνο σου θα πρέπει να ασχολείσαι με τον γιο σου με διάφορες δραστηριότητες που μέσα σε αυτές θα προσπαθείς να βάζεις και μια μορφή ελαφριάς συζήτησης του στυλ ... άντε να μεγαλώσει και η μπέμπα να της δείξεις όλα αυτά τα όμορφα παιχνίδια που παίζεις και να τα παίζουμε και οι τρεις μαζί. Μην περιμένεις αποτελέσματα από τις πρώτες μέρες γι' αυτό και οπωσδήποτε θα πρέπει να έχεις προστατευμένο το μωρό. Αυτό θέλει δουλειά και υπομονή. Όταν χτυπάει την μικρή θα πρέπει να απομακρύνεις το μωρό από κοντά του και με κατσούφικο ύφος να του λες ότι στενοχώρησε πολύ την μαμά και την μικρή του αδερφή με αυτή του την συμπεριφορά χωρίς όμως να του φωνάζεις και φυσικά μην του δείξεις με τίποτα το άγχος σου και την αγανάκτησή σου εκείνη την στιγμή. Μην του κρατήσεις μούτρα. Μόλις του το πεις πες του όμορφα και μαλακά ότι μπορεί να πάει για λίγο στο δωμάτιό του να ασχοληθεί με τα παιχνίδια του μέχρι να ηρεμήσεις την μικρή και μετά μπορεί να επιστρέψει για να ασχοληθείτε όλοι μαζί με κάποιο παιχνίδι που θα του αρέσει. Καλό επίσης θα ήταν που εγώ το ακολούθησα και είχα πολύ καλά αποτελέσματα είναι όταν έχεις την δυνατότητα να πηγαίνεις βόλτες μόνη μαζί του σε παιδότοπους ενώ την μικρή την κρατάει ο μπαμπάς. Εγώ προσωπικά με αυτόν τον τρόπο τα κατάφερα μέσα σε δύο εβδομάδες να τον ηρεμήσω.
Είχα και έχω το ίδιο πρόβλημα με τους δύο γιούς μου, τώρα 2 και 4 ετών. Έχουν ακριβώς την ίδια διαφορά με τα δικά σου. Στην αρχή ήταν αδιάφορος ο μεγάλος, μετά άρχισε να αναποδογυρίζει το ρηλάξ με το μωρό σε ανύποπτο χρόνο, να το ζουλάει με μαξιλάρια και να του πετάει πράγματα. Από την αρχή προσπάθησα να κάνω όλα αυτά τα πρέπει που διαβάζω κατά καιρούς για την προετοιμασία του, και τις θεωρίες, αλλά τίποτα. Με το καλό κάποιες φορές και με το άσχημο, αλλά δεν είχε διαφορά. Κάθε φορά που δεχόταν τις συνέπειες των πράξεών του, είτε του στερούσα μία έξοδο, ή ένα παιχνίδι, ή οτιδήποτε μου έλεγε ότι φταίει ο αδερφός του. Τα πράγματα χειροτέρεψαν, εννοώ ότι έπεφτε και ξύλο, όταν ο μικρός άρχισε να του πειράζει τα παιχνίδια, να μπαίνει στο δωμάτιό του κλπ. Τότε ο μεγάλος έγινες πιο διεκδικητικός και επιθετικός. Το συζήτησα και με την παιδίατρο και μου είπε ότι είναι φυσιολογικό. Από την άλλη δεν μπορώ να βλέπω και αυτά τα ματάκια να με κοιτάζουν με παράπονο και να ζητάνε βοήθεια κάθε φορά του επιτίθεται ο μεγάλος. Το καλό όμως είναι ότι τώρα πια παίζουν πολύ μαζί και νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Μάλιστα ο μεγάλος τον παίρνει αρκετές φορές υπό την προστασία του. Χαζεύω ότν βλέπω πως προσπαθεί να του διδάξει, να του μεταδόσει και να του εξηγήσει πράγματα, ακόμη και όταν αυτά είναι μία σκανδαλιά, που πλέον έχουν γίνει ομαδικές. Δεν σου λέω ότι δεν πέφτει ξύλο, αλλά τουλάχιστον δεν είναι μονόπλευρο. Ο μικρός έχει μάθει και διεκδικεί αλλά και υπερασπίζεται τον εαυτό του. Δεν σου λέω ότι είναι σωστό, αλλά πραγματικά έχω δοκιμάσει τα πάντα. Χαίρομαι τις φορές που τους βλέπω τόσο δεμένους. Συγκεκριμένα σήμερα το πρωι τους ανέφερα ότι θα πάμε μία εκδρομή και είπε ο μεγάλος στο μικρό, "Α! Εκεί έχουμε ξαναπάει, θυμάσαι;", και του εξήγησα ότι όταν είχαμε ξαναπάει, δεν είχε γεννηθεί ο αδερφός του και η απάντησή του ήταν "Kαλά κι εγώ τι έκανα ήμουν μόνος μου; Με ποιόν έπαιζα". Ήδη δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνον
ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΡΑΒΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ .Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΥΟ .ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΟΠΤΙΚΟ ΜΟΥ ΠΕΔΙΟ ΤΗΝ ΧΤΥΠΑΕΙ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΧΩ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΡΝΕΙ ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ .ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΩ ΑΚΡΑΙΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ .