Είμαι εδώ χάρη στο παιδί μου!

Διαβαζοντας μια ιστορια για το πως μια μαμα εσωσε το μωρακι της, αποφασισα να γραψω και εγω την δικη μας ιστορια, μονο που στην περίπτωσή μας, το μωρό μου έσωσε εμένα…

Θα ξεκινησω απο οταν ακομα ημουν εγκυος. Σαν εφηβη, αν και εγκυος, γυρνουσα στο σπιτι μου γυρω στις 11 με 12 το βραδυ καθε βραδυ απο τον ιδιο ακριβως δρομο, απο τα ιδια σημεια, την ιδια παντα ωρα. Εκεινο το απογευμα ενιωσα την επιθυμια να γυρισω νωρις απο την καθιερωμενη βολτα, γιατι δεν ενιωθα πολυ καλα, ημουν κουρασμενη και ετσι μειναμε σπιτι. Εκει γυρω στις 11 και κατι ακουσαμε κατι δυνατους θορυβους, εγω υποστηριζα πως ηταν πυροβολισμοι, η οικογενεια μου πως ηταν πυροτεχνηματα. Την αλλη μερα μαθαμε πως σε εκεινη την γωνια απο οπου παντα περνουσα σκοτωθηκε ενας ανθρωπος και αλλος ενας τραυματιστηκε… Οι σφαιρες εφτασαν ως την απεναντι γωνια της διασταυρωσης… Αν δεν ημουν σπιτι σιγουρα θα ημουν τραυματιας. Συμπτωση, θα πειτε.

Περασε ο καιρος, γεννησα, σαραντισαμε, ολα υπεροχα.

Ενα απογευμα, παιρνω το καροτσι με το παιδι μου και παμε για ψωνια σε μεγαλο γνωστο παιδικο -και οχι μονο- καταστημα. Παντα οταν φευγω απο εκει, ακομα και μεχρι σημερα 6 χρονια μετα, παω στην σταση και παιρνω λεωφορειο ή τρολει, οποιο περασει πρωτο, παντα καθομαι στο ιδιο πεζουλι. Εκεινο το απογευμα καθως εβγαινα, δεχτηκα δυο τηλεφωνηματα, το ενα ηταν απο μια φιλη μου αν ηθελα να πηγαινα σπιτι της και το αλλο απο την μητερα μου οτι ειχα αργησει. Το μωρο μια χαρα, ουτε γκρινια, ουτε καποια κουραση. Οσο ομως πλησιαζα στην γωνια για να παω στο γνωστο σημειο αρχισε να γκρινιαζει, δεν ηξερα τι να κανω να παω με τα ποδια σπιτι, να περασω να πω ενα γεια στην φιλη μου, να παρω το λεωφορειο; Τι; Ξαφνικα ειδα το φαναρι πρασινο και περασα απεναντι χωρις ομως να καταλαβαινω τι κανω μιας και οπου και να αποφασιζα να παω δεν θα πηγαινα απο απεναντι…

Μολις φτανω, ισα που ανεβηκα στο πεζοδρομιο, ακουσα λαμαρινες να λιωνουν, ενα ταξι ηταν κατω απο το τρολει, η δεξια μερια του ΙΧ ηταν πανω στο πεζοδρομιο εκει που εμεις θα περιμεναμε τη συγκοινωνια και η αριστερη πλευρα κατω απο την δεξια ροδα του τρολει. Ακομα αναρωτιεμαι πως μπηκε απο κατω το ταξι και μαλλον δεν θα μαθω ποτε αλλα σιγουρα το κλαμα της κορης μου που ακομα και σημερα με αποσυντονιζει ειναι και αυτο που μας γλιτωσε...

Αλλα η ιστορια δεν τελειωνει εδω. Το σκεφτομαι και ανατριχιαζω.

Εχει γενεθλια ενας παιδικος φιλος που κατα συμπτωση εμενε στο ιδιο τετραγωνο με εμενα, δεν γινοταν να μην παω εστω για να του ευχηθω απο κοντα. Βαζω το μωρο για υπνο και ετοιμαζομαι (ε δεν θα πηγαινα με τις πιτζαμες). Την ωρα που ειμαι στην πορτα η κορη μου σπαραζει στο κλαμα. Τρεχω κοντα της, την αγκαλιαζω ηρεμη και βλεπω πως κοιμαται ακομα. Σκεφτηκα πως ειδε ονειρο, περιμενω λιγο και παω να την αφησω στην κουνια της και τοτε ηταν που φοβηθηκα πραγματικα… Η μικρη εκλαιγε ασταματητα και δεν την ηρεμουσε τιποτα ουτε καν η αγκαλια μου, την κρατουσα την κουνουσα, της μιλουσα, εκλαιγε, προσπαθησα να παω μεχρι το σαλονι, την επιανε υστερια, προσπαθησε η μητερα μου να την κρατησει γατζωνοταν πανω μου… Αυτο γινοταν για κανενα 20 λεπτο μεχρι που ηρεμησε και κοιμηθηκε... Εμεινα σπιτι μεχρι να βεβαιωθω πως ηρεμησε. Επρεπε να παω να ευχηθω, ηταν τοσο κοντα που ΕΠΡΕΠΕ και ευτυχως πηγα…

Οταν γυρισα αρχισα να ποναω σχεδον αμεσως. Ετσι πηρα τηλεφωνο τον αντρα μου να γυρισει πισω (ηταν αρρωστη η γιαγια του και επρεπε να μεινει μαζι της να την προσεχει). Ηταν ακομα πολυ κοντα ΕΥΤΥΧΩΣ, ετσι τρεξαμε στο νοσοκομειο, μπηκα επειγοντως χειρουργειο, ημουν κυριολεκτικα με το ενα ποδι στον ταφο… Αν αργουσα λιγο ακομα να παω, δεν θα ζουσα τωρα. Θα μου πειτε πώς με εσωσε το παιδι μου; Με εσωσε γιατι με το κλαμα της με τρομαξε τοσο πολυ που μπηκα να δω ποιο Παιδων εφημερευε και επεσε το ματι μου στο νοσοκομειο στο οποιο ειχα κανει καποιες εξετασεις και ειχαν το ιστορικο μου εκει, ετσι αντι να περιμενουμε το ασθενοφορο που κλασικα δεν ηρθε οταν επρεπε, πηρα ταξι. Ημουν τοσο χαλια που με πηραν αμεσως για εξετασεις και μπηκα χειρουργειο.

Το παιδακι μου μου εδωσε δυναμη και ειμαι εδω. Δεν θυμαμαι πολλα απο τις δυο πρωτες μερες μετα το χειρουργειο, ουτε καν ποσες ωρες με κρατησαν μεσα, το μονο που θυμαμαι ειναι οτι ο γιατρος μου ειπε οτι ημουν ΤΥΧΕΡΗ. Ειναι ο αγγελος μου και θα ειναι για παντα.

Μην αγνοειτε το κλαμα του παιδιου σας και ειδικα οταν δεν εχει εξηγηση! Ειναι οι σωτηρες μας και σωτηρες του εαυτου τους!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com