Έχασα τη μαμά μου. Και αυτό είναι τρομερό.
Ονομαζομαι Αγγελική και ακόμα δεν είμαι μανούλα αλλά μ’ αφορμή τη γιορτή της μητέρας θα ήθελα να μιλήσω για τη δική μου μανούλα.
Έχασα τη μαμά μου και αυτό είναι τρομερό.
Πρέπει να το καταλάβω και να το δεχτώ, πως με τα 21 χρόνια μου δεν έχω μαμά πια. Ήμουν μόνο 19 χρόνων και εκεί είναι που χάνω τη μαμά μου, έτσι άπλα, ενώ είχα να κάνω τόσα πράγματα ακόμα.
Έπρεπε να ζήσει και να δει πως τελειώνω το πανεπιστήμιο, πως παντρεύομαι και αποκτώ παιδιά, πως ανοίγω τα φτερά μου. Θα έκλαιγε πολύ παντού και αυτό δε θα το ζήσω ποτέ, ούτε πόσο περήφανη θα ήταν για μένα, όπως μου έλεγε πάντα. Χάνει την ενήλικη ζωή μου και εγώ χάνω το πως θα γεράσει, πως θα αποκτήσει γκρι μαλλιά και όλα τα υπόλοιπα. Είχα ακόμα τόσες ερωτήσεις να τις κάνω και ήθελα να ζήσω τόσα πράγματα μαζί της. Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα ότι δε θα ξανάρθει. Εννοώ πως θα είναι να ζήσω χωρίς τη μαμά μου σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου ιδιαίτερα εκείνες τις στιγμές που το ποιο σημαντικό πράγμα που εύχεσαι, είναι να έχεις τη μαμά σου παρούσα. Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, ούτε στο όνειρο, πως θα τα ζήσω χωρίς εκείνη…
Και στη τωρινή καθημερινότητα, εύχομαι απλά να ήταν εδώ.
Κάποιες φορές τη βλέπω εικονικά μπροστά μου, που κάνει το ένα και το άλλο και που κάποιες φορές γκρίνιαζε. Εύχομαι να μπορούσε να ξαναρθεί και σε κάθε περίπτωση θα ήμουν καλύτερη κόρη από ότι ήμουν πριν. Όχι κάποια η οποία συνέχεια γκρινιάζει, να τη δεχτεί όπως ήταν, χωρίς να γκρινιάζει.
Θα έκανα τόσα πράγματα καλύτερα, αλλά δεν μπορώ πια να το αλλάξω και με αυτό πρέπει να μάθω να ζω. Μολονότι μετάνιωσα για πολλά πράγματα!!! Αυτή την απώλεια δε θα τη ξεπεράσω ποτέ, ήταν η μαμά μου, ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου, με λάθη αλλά αυτά την έκαναν τη μάνα η οποία ήταν, την οποία δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερη!!!
Εύχομαι να ‘ναι καλά εκεί που είναι και εύχομαι κάποτε να τη ξαναδώ και μη ξανά αισθανθώ αυτό τον πόνο….
Μαμά σ’ αγαπώ και μου λείπεις!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Το κοριτσάκι μου έχασε τη μαμά της...γενικά είμαι διαλυμένος ψυχολογικά αυτό τον καιρό...δε ξέρω τι να κάνω κ νιώθω ότι θέλω τόσο να την βοηθήσω...δν έχει κλαψει ούτε έχω κλάψει μία φορά μπροστά της...σας παρακαλώ όποιος οποία έχει κάτι να μου προτείνει να μ πει..
Καλησπέρα, είδα τώρα το σχόλιο σου και αυθορμητα θέλω να σου απαντήσω. Δεν ξέρω ποσο χρονών είναι η κόρη σου αλλά ούτε υπο ποιες συνθήκες έγινε ό,τι έγινε αλλά θα σου πω ό,τι λέω πάντα σε τέτοια περίπτωση. Επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι πως είναι να χάνεις τη μαμά σου. Άμα έχει κλάψει ή όχι αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις γιατί τα παιδιά κλαίνε κρυφά από τον άλλον γονέα π.χ. την ώρα του μπάνιου όταν τρέχει το νερό για να μην ακουστεί ή όταν το σπίτι είναι άδειο ή στο δρόμο για το σχολείο. Τις πρωτες εβδομάδες μετά το χαμό συνήθως βρίσκεσαι σε κατασταση σοκ και δε το έχεις συνδειτοποιήσει ακόμα τι έχει συμβεί. Θα σε συμβουλευα να της λες συχνά πως την αγαπας και να την παίρνεις αγκαλιά και χωρίς να σου το ζητήσει. Ακόμα αν σε ρωτήσει πραγματα για τη μαμα της απαντήσε της και μη της πεις όχι τώρα. Ακόμα μην εξαφανήσεις μέσα στο σπίτι οτιδήποτε θυμήσει τη μαμα της. Αυτές είναι οι βασικές μου συμβουλές. Για οτιδήποτε περαιτέρω θελήσεις απλά ρωτα
Εγώ την έχασα στα 26 μου και ούτε η δικιά μου μαμά με είδε να γίνομαι μαμά. Σαφώς την ήθελα εδώ να μοιραστω ένα σωρό πράγματα, αλλά νομίζω πως ότι έζησα μαζί της, ίσως και ακόμα ο θάνατός της, με κάνουν τον άνθρωπο και την μητέρα που είμαι. Νομίζω ακόμα και με την απουσία της με βοηθάει να γίνομαι καλύτερη. Ο πόνος έχει απαλύνει, αλλά σε κάθε στιγμή μου ως μητέρα ειδικά, πάντα σκέφτομαι τι θα έκανε αυτή, αν θα με μάλωνε, αν θα με παρηγορούσε. Είναι σαν να είναι εδώ κατά μια έννοια. Εύχομαι και ο δικός σου πόνος να απαλύνει, γιατί όπως είπε κάποια πιο πάνω, όταν χάνεις την μάνα σου, μεγαλώνεις απότομα. Νομίζω ότι τότε γίνεσαι πραγματικά ενήλικας, όσο χρονων και να είσαι.
Δεν περνά ο πόνος από την απώλεια της μάνας. Σφιγγεις τα δόντια και συνεχίζεις. Υπομονή και κουράγιο. ..
Σε νιώθω κοριτσακι μου. Εγώ έχασα την δική μου μανούλα στα 32 εδώ κ δύο χρόνια κ παρόλο που είμαι κ εγώ μαμά μου λείπει αφάνταστα...είναι σαν να μεγάλωσα απότομα...εσύ στα 19 είναι ακόμη πιο δύσκολο...καλή δύναμη σου εύχομαι κ κουράγιο..
ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΜΑ ΜΑΣ ΣΕ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ.ΑΥΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΙΩΘΩ ΚΙ ΕΓΩ.ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ 17,5. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΝ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ.ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ 30.ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΕΚΑΝΑ ΑΛΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΑΝ ΝΙΩΘΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΕΧΑΣΕ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ.:-(
κορίτσι μου είναι όντως τρομερό αυτό! απο τότε που έγινα μαμά δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν θα είμαι παρούσα σε όλες τις στιγμές της κόρης μου και σαν παιδί και εγώ κάποιας μαμάς δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να μην είναι η μαμά σου παρουσα σε όλες μου τις στιγμές..λυπάμαι πραγματικά για όλα τα παιδιά που έχασαν την μανούλα τους νωρίς..δεν έχω κάτι άλλο να πώ
Κοριτσι μου γλυκο ποσο σε νιωθω...εχασα τη μητερα μου οταν ημουν 25 χρονων...το κειμενο σου θα μπορουσα να το ειχα γραψει εγω!!!ακομα και τωρα 8 χρονια μετα υπαρχουν στιγμες που λυγιζω γιατι θελω να μοιραστω κατι μαζι της και δεν μπορω...μετανοιωνω και εγω για τοσους τσακωμους μας και λαθη που σαν παιδι και εγω εκανα. Ομως να ξερεις επειδη ειμαι μανουλα 2 παιδιων τωρα, οτι οι μανουλες ειναι παντα περηφανες για τα παιδακια τους και οτι και να τους κανουν αυτες τα αγαπουν οσο τιποτα. Ο χρονος ειναι γιατρος στον πονο αν και η απωλεια θα ειναι το ιδιο εντονη...ειμαι σιγουρη οτι σε βλεπει απο ψηλα και καμαρωνει
υπαρχει περιπτβωση να συνομιλησω μαζι σας με email?η το ατομο που εγραψε το σχολιο....το κοριτσι μ εχει χασει τη μαμα της...και τα πραγματα ειναι περιεργα και για μενα....θα ηθελα τις συμβουλες σας:(