O γιατρός μου είπε ότι το κρατάω με δική μου ευθύνη…

Με λένε Ελεάννα και ειμαι 22 χρονών.

Με τον άντρα μου γνωριστίκαμε και πολύ γρήγορα αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και να κάνουμε ενα μωράκι, ήμασταν πολύ ερωτεύμενοι και παρά τις αντιρρήσεις ολών (καθώς ο άντρας μου ηταν ξαναπαντρεμένος και έχει άλλο ένα παιδί απο τον προηγούμενο του γάμο), τα καταφέραμε…

Ο Μπέμπης μας ήρθε γρήγορα. 4 μήνες μετά τη σχέση μας έμαθα πως ήμουν έγκυος, ευτυχώς τα προβλήματα και οι καυγάδες με τους γονείς μου ξεπεράστηκαν συντομα και ημουν έτοιμη να απολαυσω καθε λεπτό της εγκυμοσύνης μου, καθώς την ήθελα παρα πολύ. Που να ήξερα όμως πως ο γολγοθάς μου είχε ήδη ξεκινήσει…

Στην πρώτη επίσκεψη στον γιατρό μου (τον οποίο μου ειχαν σύστησει σαν ένα απο τους καλύτερους ιδιώτες γιατρούς) είδαμε το μωράκι μας και όλα ήταν μιά χαρά, ο γιατρός μας έγραψε τις εξετάσεις που θα έπρεπε να κάνουμε και κανονίστηκε το επόμενο μας ραντεβού.

Στο επόμενο ραντεβού ο γιατρός μας είπε πως υπάρχει ενα θέμα με το στίγμα καθώς ο άντρας μου είχε και δεν το ήξερε και εγώ ήμουν αδιευκρίνιστη, έτσι προχωρήσαμε σε μία πιο εξειδίκευμενη εξέταση σε μοριακο βιολόγο και μετά απο πολλή αγωνία βγήκα αρνητική… Η χαρά μας ξεχίλιζε καθώς ξεπεράσαμε αλλο ένα εμπόδιο (που δυστυχως δεν ηταν και το τελεύταιο).

Στην ενδέκατη και κάτι εβδομάδα περίπου είχαμε ραντεβού για την ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ (η οποία δεν γνώριζα καν τι ακριβώς ηταν) Ο άντρας μου δούλευε και στο γιατρό με συνόδευσε η μητέρα μου.

Κατα τη διάρκεια της εξέτασης ο γιατρός ήταν κάπως περίεργος, είχε μαγκωθεί και δεν με κοιτούσε στα μάτια οταν τον ρωτούσα. Οταν τελείωσε η εξέταση μου λεει..

«Ελεάννα, το παιδί πρέπει να το βγάλουμε«

Τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν μόνα τους δάκρυα, η μητέρα μου είχε σαστίσει και ο γιατρός έσκιζε τις εξετάσεις που μου είχε γράψει να κανω για την επόμενη φορά μπροστά στα μάτια μου, καθως ηταν τελειωμένη υπόθεση για αυτον. Το παιδί θα έχει πρόβλημα, μου λεει, θα έχει σύνδρομο, η αυχενική σου διαφάνεια ειναι 3 φορες πάνω απο το όριο. Εχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου, έτρεμα, δεν ήξερα τι μου λέει ομως δεν ήθελα να παραιτηθω τόσο ευκολα.

– Μου λες να βγάλω το παιδί;

– Ναι, το παιδί δεν θα είναι καλά!

– Θα βγάλω ένα παιδί χωρίς καν να ξέρω τι έχει; Πέσμου τι έχει και αν είναι να είναι δυστυχισμένο και να βασανίζεται, θα το βγάλω. Όχι όμως έτσι… Δεν μου λες καν τι έχει!

Εφυγα και πήγα σε άλλο γιάτρο ο όποιος έβγαλε την εξέταση λιγο πιο υψηλή απο τον πρώτο, πήγα και σε τρίτο γιατρό σε δήμοσιο νοσοκομείο καθηγητή πανεπηστημίου, ο οποίος κατέληξε στο 8mm ενω το όριο ηταν 2,5mm. Έβλεπα τους γύρω μου να τρέμουν απο αγώνια και φόβο, κάνεις δεν είχε το κουράγιο να μου δώσει δύναμη για να συνεχίσω, ΟΜΩΣ Η ΔΥΝΑΜΗ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΕΠΑΙΡΝΕ ΑΝΑΣΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ… Η ΔΥΝΑΜΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ που με τους χτύπους της καρδιας του μου έλεγε να μην τα παρατήσω να μη φανώ δειλή, να μην κάνω πίσω… Δεν μπορουσα να κλεισω τα αυτια μου δεν μπορουσα να παραβλεψω το εντικτο μου και ετσι ΣΥΝΕΧΙΣΑ…

Ακολούθησε η λήψη τροφοβλάστη, μία πολύ επίπονη εξέταση που βάζει σε κινδυνο και το παιδί και τη μητέρα. Η εξέταση έγινε σε δημόσιο νοσοκομείο με τον καθηγητή να πόνταρει σε συνδρομα που πιθανό να έχει το παιδί μου και τους ειδικεύομενους να κοιτούν με προσοχή και να σημειώνουν… Οι εβδομάδες δεν περνούσαν εύκολα, όμως η απάντηση, χιλιάδες σύνδρομα όπως DOWN, νοητική καθυστέρηση κτλ να βγαίνουν αρνητικά και όλοι να παιρνουμε μια ανασα ανακουφισης και ο γολγοθάς να συνεχίζεται…

Ο άντρας μου και οι δικοί μου φοβήθηκαν πολύ το εβλεπα στα μάτια τους ήταν ετοιμοι να παραιτηθούν, προσπάθησαν σε κάποια στιγμή να με πείσουν οτι είμαστε μικροί οτι θα μας δoθεί η ευκαιρία να κάνουμε άλλα παιδιά , τους δικαιολογώ οι γιατροί δεν αφήναν περιθωρια, το παιδί θα είχε σιγουρα κάποιο προβλημα, απλα δεν ήξεραν ακόμα τι…

Η πίστη μου και η επιμόνη μου ομως τους επεισε… ετσι προσπάθησαν να με στηρίξουν με ολες τους τις δυναμεις να συνεχισω αυτον τον αγώνα.

Ο γιατρός με προειδοποίησε οτι το παιδί το κρατάω με δική μου ευθυνη και μου εγραψε τα επόμενα βήματα, καθως οι εξετασεις δεν μπορουσαν να γινουν ολες στον ιδιο μηνα, θα επρεπε να μεγαλωνει το παιδι για να βλεπουμε την εξελιξη του… Ακολουθησε ο υπέρηχος στη καρδούλα του τον οποίο επανέλαβα άλλες 2 φορές κατα τη διάρκεια της εγκυμοσυνης, ομως ουτε η καρδούλα του ειχε κάτι ίσα ίσα που ήταν περα του φυσιολογικου σωστη… Αμέσως μέτα κάναμε το ταξίδι για την Αθήνα για να γίνει η μαγνητικη εγκεφαλου του εμβρυου, γυρισαμε πισω και μετα απο λίγες μέρες πήραμε ακόμα μια ανάσα, το κεφαλάκι του ηταν μία χαρά, μια κυστούλα υπηρχε μονο την οποια την εχουν τα περισσοτερα μωράκια και θα απορροφηθει μόνη της.

Ακολόυθησε και το Β’επιπέδου το όποιο βγηκε πολύ καλό… Ο γιατρός μου ηταν ενας πολυ αισιόδοξος, τρυφερός και αξιαγάπητος άνθρωπος ο οποίος αν και με ανάλαβε σε προχωρημένη εγκυμωσύνη (διοτι άλλαξα γιατρό, ο πρώτος ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ, ουτε ενα τηλεφωνημα να δει τι έκανα τελικά αφου με είχε για τελειωμένη υπόθεση και κατάλαβε οτι δεν θα βγάλει λεφτά). Με βοηθησε ψυχολογικα πολυ, με στήριξε και το κανει ακομα και τον ευχαριστώ για όλα.

Εφτασα επιτέλους στη 38η εβδομάδα …

Πήγα με τον άντρα μου στο προγραμματίσμενο ραντεβού αφου πρωτα έκανα καρδιοτοκογράφημα και δεν είχα καθόλου συσπάσεις..

Ο γιατρός μου με εξέτασε, μου εκανε υπέρηχο και ειδε οτι το αμνιακό υγρό ηταν ελάχιστο και το μωρό ηταν πολύ χαμηλα σχεδον έπιασε το κεφαλακι του στην εξέταση.

Με κοίταξε στα μάτια και μου ειπε «Ελεάννα μου, παιδί μου… Όλα σε εσένα θα τύχουν;» Δεν ειχα αλλες δυναμεις, δεν μου ειχε απομεινει τιποτα… Το μονο που ηθελα ηταν να παρω το μωρο μου αγκαλια, δεν αντεχα αλλο να ερχετε το ενα κακο μετα το αλλο. Με συμβούλεψε να μείνω σε ακινήσια και να ξαναπάω σε 4 μέρες να το ξαναδούμε.. Η μητέρα μου δεν ξέρω γιατι, μαλλον το ενστικτό της μας βοηθησε, επεμενε να το ξαναδουμε σε 2 ημερες και οχι παραπάνω… Περασαν και αυτες οι δυο ημερες και ο γιατρος σαστισμένος είδε οτι είχα ελάχιστο υγρό και οτι θα έχανα το παιδί. Δεν καταλαβα ποσο γρηγορα εγιναν όλα μου εκαναν εισαγωγή για να γινει η καισαρικη τομή, το μόνο που ζήτησα ηταν να μην με ναρκωσουν…

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ» (διοτι ναι μεν έκανα ολες τις εξετάσεις ομως κανεις δεν μπορούσε να μου υπογράψει οτι το παιδί δεν θα εχει κατι, ηταν στο χερι του θεου τωρα πια)

Ετσι μου έκαναν επισκληριδιο και οταν τον έβγαλαν και τον είδα, δεν ξέρω γιατί απο όλα έκλαιγα απο συγκίνηση; Απο φόβο; Απο υπερηφάνεια για το πείσμα μου; Για τη δικαιωση μου; Παντως έκλαψα πολυ και ακομα κλαίω και δεν ξέρω αν θα σταματήσω ποτέ, αν θα το ξεπεράσω ποτέ….

Τον κοιτάω και δεν το πιστεύω, έχω ενα υγιέστατο παιδί, ενα πανέξυπνο, εναν ήρωα, ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΕΞΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ..

Ευχαριστώ το θεό που μου τον έδωσε, ευχαριστώ και ολους οσους ηταν δίπλα μου με οποιο τρόπο μπορούσαν… Ο γιατρός μου κατέληξε οτι αυτο συμβαίνει πολύ σπάνια και οτι στα 30 χρονια της καριέρας του δεν το εχει ξανασυναντήσει και ουτε πρόκειται…

ΘΕΛΩ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΩ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΕΓΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΛΟΥΝ ΚΑΤΩ, ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥΣ! ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ…

Μία ΜΑΜΑ με Πείσμα…..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com