Από κομπάρσα… πρωταγωνίστρια!
Πριν από δύο χρόνια περίπου είχα μοιραστεί μαζί σας την ιστορία του πρώτου μου τοκετού ή πιο σωστά τον τρόπο που είχε έρθει στον κόσμο ο γιος μου, ο Ανδρέας (ο μαλλιαρούλης) τον Απρίλιο του 2013 με καισαρική τομή. Η καισαρική μου δεν ήταν ιδιαίτερα επώδυνη ή τραυματική, η ανάρρωση φυσιολογική και σχετικά σύντομη, είχα στο σπίτι ένα γερό μωρό, το οποίο σύμφωνα με το γιατρό «ήταν λωροδεμένο και δεν θα κατέβαινε ποτέ». Παρ’ όλα αυτά κάτι μέσα μου με έτρωγε, κάτι δεν μου καθόταν… Ο γιατρός πασίγνωστος ότι είναι υπερ του φυσιολογικού, με όποιον μιλούσα μου επιβεβαίωνε ότι τα λωροδεμένα παιδιά δεν γεννιούνται φυσιολογικά (και ειδικά όταν είναι σχεδόν 4 κιλά, όπως ο γιος μου), αλλά εμένα εξακολουθούσε να με τρώει…
Τι ήταν αυτό που με έτρωγε; Ότι στη διαδικασία του ερχομού του παιδιού μου στον κόσμο ήμουν ένας απλός θεατής, ή μάλλον μια απλή κομπάρσα μιας και είχα την ελάχιστη συμμετοχή: ήμουν ξαπλωμένη και δεμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι. Ένιωθα ότι είχα χάσει κάτι πολύ σημαντικό μην έχοντας ουσιαστική συμμετοχή, μην έχοντας ενεργό ρόλο. Ναι μεν πόνεσα, αλλά δεν ήταν οι πόνοι της γέννας, αλλά οι πόνοι ενός χειρουργείου… Είναι δυνατόν να γίνεσαι μάνα έτσι, χωρίς να κάνεις τίποτα;
Πριν καλά-καλά περάσουν 2 μήνες, βρήκα την ομάδα vbac στο ίντερνετ και επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος φόβος μου, κάτι που βαθιά μέσα μου ήδη το ήξερα: η καισαρική μου ήταν αναίτια: όλα τα παιδιά δένονται λίγο-πολύ με το λώρο, οι απλές συσπάσεις δεν είναι λόγος για να σου κάνουν εισαγωγή στο μαιευτήριο να γεννήσεις, η ωκυτοκίνη αυξάνει τις πιθανότητες για καισαρική και πόσα άλλα έμαθα διαβάζοντας… Πώς την πάτησα έτσι; Πώς πήγα σαν το πρόβατο και κατάπια αμάσητο ό,τι μου έλεγαν; Όταν δε διάβασα για τα πλεονεκτήματα που έχει για το παιδί ο φυσιολογικός τοκετός, τότε άρχισαν να με τρώνε και οι τύψεις για το γιο μου. Πήγα αδιάβαστη, την πάτησα και στέρησα από εμένα και από το παιδί μου την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού. Έδειξα εμπιστοσύνη στους λάθος ανθρώπους και επέτρεψα μια σειρά παρεμβάσεων, η οποία με μαθηματική ακρίβεια με οδήγησε στο χειρουργείο.
Θα μου πείτε: και τι έγινε; Σημασία έχει ότι είχες ένα γερό μωρό. Ναι, όντως αυτό ήταν το σημαντικότερο. Άλλωστε οι τύψεις και η μετάνοια για ό,τι έγινε δεν ωφελούσαν πουθενά, δεν γύριζε ο χρόνος πίσω. Τουλάχιστον αποφάσισα να μην την ξαναπατήσω, μιας και σκεφτόμασταν να βάλουμε μπρος για αδερφάκι σχετικά σύντομα. Μετά τα πρώτα γενέθλια του μικρού, άρχισε να στριφογυρνάει η ιδέα για δεύτερο παιδί στο μυαλό μας. Πρώτα όμως βρήκα άλλον γυναικολόγο, εξακριβωμένα υπέρ του φυσιολογικού τοκετού και έμπειρο στο vbac. Αφού λοιπόν πήγα και με βρήκε εντάξει για επόμενη εγκυμοσύνη, βάλαμε σιγά-σιγά εμπρός για μωρούλι.
Δόξα τω Θεώ, με την πρώτη προσπάθεια το τεστ βγήκε θετικό. Η εγκυμοσύνη μου απλή και όμορφη όπως η πρώτη, με τη διαφορά ότι είχα κι έναν μικρό «ταλιμπάν» να κυνηγάω! Από το πολύ κυνήγι ούτε που θυμόμουν ότι ήμουν έγκυος πολλές φορές! Εγώ για κάποιον λόγο ήμουν σίγουρη ότι περιμένουμε και πάλι αγοράκι, αλλά έπεσα έξω: περιμέναμε μια μικρή αδερφούλα με ΠΗΤ 28/6/2015! Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και πολύ όμορφα, η κοιλίτσα σιγά-σιγά φούσκωνε και εγώ ένιωθα πιο σίγουρη από ποτέ. Είχα απόλυτη εμπιστοσύνη τόσο στο γιατρό μου όσο και στη μαία που μου σύστησε και πραγματικά από την πρώτη στιγμή ένιωσα μεγάλη οικειότητα μαζί της, σαν να την ήξερα χρόνια και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε χωρίς πολλά λόγια. Ήταν τόση η εμπιστοσύνη που ένιωθα, που πραγματικά δεν θα με πείραζε τόσο αν δεν καταφέρναμε να γεννηθεί φυσιολογικά η κόρη μου. Έλεγα ότι και σε cbac να καταλήγαμε, τουλάχιστον θα είχαμε τον σεβασμό που μας αξίζει και θα ήταν πραγματικά απαραίτητη η καισαρική αυτή τη φορά. Αν μη τι άλλο, σημασία έχει πρωτίστως να είναι καλά το μωρό! Παρα-έξω βέβαια δεν έλεγα ότι θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά. Εκτός από τους γονείς μου που ήταν 100% υποστηρικτικοί, σχεδόν όλοι οι άλλοι είμαι σίγουρη ότι σκέφτονταν «με καισαρική θα γεννήσει αυτή κι ας λέει». Έτσι λοιπόν χωρίς άγχος πέρασε η δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Το μόνο μου άγχος ήταν πώς θα άφηνα τον Ανδρέα όσο θα έλειπα στο μαιευτήριο, καθώς θηλάζαμε ακόμα και δεν είχε μείνει ποτέ μέχρι τότε μακριά μου.
Στις 18 Ιουνίου, 38 εβδομάδων πια, ο άντρας μου μας έφερε στην Αθήνα να μείνουμε στο σπίτι των γονιών μου, ώστε να είμαστε κοντά για παν ενδεχόμενο. Αυτές οι λίγες μέρες στην Αθήνα βοήθησαν πάρα πολύ γενικώς την κατάσταση, τόσο εμένα που έκανα την πολύτιμη προετοιμασία με την μαία μου, όσο και το γιο μου να συνηθίσει λίγο τους γονείς μου και την αλλαγή περιβάλλοντος. Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, αλλά έλεγα στην μπέμπα να μην μας βρει ο Ιούλιος στην Αθήνα!
Την Πέμπτη 25 Ιουνίου είχα ραντεβού για καρδιοτοκογράφημα στο ιατρείο του γυναικολόγου μου. Ήδη τις προηγούμενες μέρες είχα κάποια πονάκια και κάποιες διάρροιες που έδειχναν ότι πλησίαζε η ώρα. Το πρωί της ίδιας μέρας με παίρνει τηλέφωνο η μαία ότι είχαν τοκετό και βρίσκονταν στο μαιευτήριο, οπότε να πήγαινα εκεί για το καρδιοτοκογράφημα. Όντως πήγα, το καρδιοτοκογράφημα εντάξει. Την ώρα του υπέρηχου δεν ξέρω πώς μου ήρθε και ρωτάω το γιατρό «αν τα υγρά είναι κεχρωσμένα, το δείχνει ο υπέρηχος;» «Όχι, μου απαντάει, αλλά θα είναι μια χαρά, μην ανησυχείς καθόλου». Πώς μου ήρθε να το ρωτήσω αυτό; Έλα μου ντε! Τέλος πάντων, επιστρέφω στο σπίτι, το μεσημέρι ο μικρός ήταν πολύ ανήσυχος, δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Το απόγευμα που επέστρεψε και η μητέρα μου από τη δουλειά, αποφασίσαμε να πάμε για ψώνια και μετά το βράδυ μας περίμενε μια θεία μου για επίσκεψη. Αμ δε, η μπέμπα είχε άλλα σχέδια! Μόλις γυρίσαμε από τα ψώνια, κάθομαι κάτω να βγάλω τα παπούτσια μου και νιώθω υγρά να μου τρέχουν! ‘Σπάσαν τα νερά! Δεν έτρεχαν πάρα πολύ, αλλά έτρεχαν! Πάω στο μπάνιο και βλέπω πρασινοκίτρινα υγρά, τα οποία δεν σταματούσαν. Ήταν η ώρα 10 το βράδυ. Τηλεφωνώ στη μαία, την οποία πέτυχα έξω από το μαιευτήριο, μόλις είχε τελειώσει ο τοκετός που είχαν και γύριζε στο σπίτι της. Με το που της λέω ότι έσπασαν τα νερά μου και ότι το χρώμα τους είναι κάπως, μου λέει να πάω στο μαιευτήριο και ότι θα ερχόταν κι εκείνη με το γιατρό το συντομότερο, ίσα να πάνε σπίτι για ένα μπάνιο και να επιστρέψουν. Παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου, ο οποίος ήταν στο χωριό, μόλις είχε φάει και ετοιμαζόταν να ξαπλώσει. Στην αρχή νόμιζε ότι του έκανα πλάκα, μετά όμως αμέσως μου είπε ότι θα ετοιμαζόταν και θα ξεκινούσε για Αθήνα. Η μαμά μου και η αδερφή μου απασχολούσαν τον μικρό κι εγώ με τον μπαμπά μου ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.
Στο δρόμο ένιωθα τις συσπάσεις, αλλά όχι κάτι τραγικό. Έξω από το μαιευτήριο, με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο, εκεί πραγματικά ένιωσα τα νερά να τρέχουν σαν χείμαρρος! Μπαίνω μέσα, μου κάνουν εισαγωγή, έρχεται μια κοπέλα να μου πάρει ιστορικό σε χρόνο dt (λες και απαντούσα σε τηλεπαιχνίδι), ρομπίτσα, κλύσμα, καρδιογράφημα και αναμονή… Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να πονάω αρκετά σε κάθε σύσπαση, δεν είχα βέβαια ρολόι, αλλά τις υπολόγιζα γύρω στο δεκάλεπτο. Με ελέγχει η κοπέλα, μου λέει «διαστολή 1 προς 2 και ο τράχηλος μακρύς και προς τα πίσω». Αγχώθηκα λίγο ότι θα μας έπαιρνε πολλές ώρες το πράγμα, μιας και στην ουσία ήμουν πρωτότοκη. Εκείνη την ώρα όμως είπα στην κόρη μου «θα συνεργαστούμε και όλα θα πάνε καλά». Με τα πολλά έρχεται και ο καλός μου ο γιατρός με τη γλυκιά μου μαία, με μάτια κατακόκκινα από την αϋπνία (24 ώρες είχε διάρκεια ο προηγούμενος τοκετός), αλλά χαμογελαστοί και ευδιάθετοι! Αφού όσοι τους έβλεπαν στο μαιευτήριο τους έλεγαν «καλά, εσείς πριν από λίγο δεν μας είπατε καληνύχτα και φύγατε για τα σπίτια σας;». Εγώ ένιωθα λίγο άσχημα, που τους ταλαιπωρούσα έτσι, όχι βέβαια ότι το ήθελα κι εγώ, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα! Ο γιατρός μου είπε ότι λόγω κεχρωσμένων υγρών, αν δεν προχωρούσε από μόνη της η διαδικασία, θα έπρεπε να μου βάλει ωκυτοκίνη. Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να μην παρέμβουμε καθόλου, αλλά του είχα εμπιστοσύνη.
Πάμε στο δωμάτιο, ξαπλώνω στο κρεβάτι και κάναμε μαζί με την μαία τις αναπνοές στις συσπάσεις. Ήταν όλα τόσο ήρεμα και μόλις σταματούσε και η σύσπαση, όλα ήταν μια χαρά! Έρχεται και ο άντρας μου, τον οποίο είχα να δω σχεδόν 10 μέρες, φόρεσε την μπλε ρομπίτσα του και καθόταν κι αυτός μαζί μας. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα και εγώ ένιωθα τις συσπάσεις να πυκνώνουν. Με κοιτάζει η μαία, διαστολή 2. «Ωχ, σκεφτόμουν, έχουμε μέλλον ακόμα» και όλοι ήταν άυπνοι: ο γιατρός, η μαία, ο άντρας μου. Ήθελα να πάνε όλοι να ξεκουραστούν, ένιωθα τύψεις που τους κρατούσα ξύπνιους! Οι πόνοι όσο πήγαιναν και δυνάμωναν, τα σπασμένα νερά τους έκαναν πιο έντονους. Δεν ήθελα να κάνω επισκληρίδιο, ήμουν αποφασισμένη να επιτρέψω όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις. Η μαία με βοηθούσε με τις αναπνοές, με μασάζ στη μέση, με βοήθησε να πάω μέχρι το ντουζ να ρίξω λίγο ζεστό νερό πάνω μου, μου έφερε τη μπάλα πιλάτες. Η αλήθεια είναι όμως ότι τίποτα δεν με ανακούφιζε και οι συσπάσεις όσο πήγαιναν και πύκνωναν και ένιωθα ότι δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα πριν αρχίσει η επόμενη.
Τελικά δεν άντεξα και ζήτησα να μου κάνουν επισκληρίδιο, έτσι ώστε να ξεκουραστώ λίγο. Ευτυχώς η διαστολή είχε προχωρήσει, ήταν 3 προς 4, οπότε όντως μετά από λίγο ήρθε ο αναισθησιολόγος και μου την έκανε. Πόσο τον αγαπούσα εκείνη τη στιγμή, μου ερχόταν να τον φιλήσω!!! Μόλις έπιασε η επισκληρίδιος, βεβαιώθηκα ότι θα έπεφταν όλοι για λίγο ύπνο και τον έκλεψα κι εγώ λίγο, γιατί ένιωθα ένα πτώμα. Μου φάνηκε ότι είχα κλείσει τα μάτια μου μόνο για 5 λεπτά, όταν άρχισα να νιώθω το γνωστό τάνυσμα και έντονη την ανάγκη να σπρώξω. Ξυπνάω τον άντρα μου, φωνάζει τη μαία, έρχεται, με ελέγχει και την ακούω να λέει «διαστολή τελεία». Δεν το πίστευα, ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα μας έπαιρνε ώρες και ώρες που μου φαινόταν πραγματικά απίστευτο. Η κόρη μου ερχόταν στον κόσμο και αυτήν την φορά ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια, εγώ θα τη γεννούσα! Η αλήθεια είναι ότι μία-δυο φορές απελπίστηκα και είπα ότι δεν μπορώ, αλλά η καλή μου η μαία ήταν εκεί να μου θυμίζει ότι έφερνα την κόρη μου στον κόσμο και ότι είμαι 100% ικανή γι’ αυτό. Στο τέλος, μου είχαν βάλει τα πόδια ψηλά, με το ένα πατούσα πάνω στο γιατρό και με το άλλο πάνω στη μαία. Ένιωθα τόσο πολύ το σεβασμό τους εκείνη την ώρα στη διαδικασία και αυτό μου έδινε δύναμη. Βαθιές ανάσες, εξωθήσεις και στις 6 το πρωί της Παρασκευής 26 Ιουνίου κρατούσα την κόρη μου στην αγκαλιά μου, ένα κορίτσαρο 3960, με κατάμαυρο μαλλάκι και μεγάλα μάτια σαν του αδερφού της! Μου φάνηκε τόσο ίδια με τον Ανδρέα! Αλλά πόσο διαφορετικός ο τρόπος που ήρθαν στον κόσμο…
Τώρα είμαστε στο σπίτι μας, σιγά-σιγά βρίσκουμε τις ισορροπίες μας με το νέο μέλος, κάνουμε tandem και σε λίγες μέρες θα πάμε μαζί με τα παιδάκια μου στην εκκλησία που σαραντίζει η μπέμπα. Νιώθω τόσο ευλογημένη για την οικογένειά μου, για όλες τις εμπειρίες που έζησα και που με έκαναν πιο σοφή και (θέλω να ελπίζω) καλύτερη μητέρα. Τώρα πια δεν νιώθω τύψεις για την καισαρική μου, νιώθω ότι ήταν μια πολύτιμη εμπειρία που με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα. Το vbac μου ήταν για εμένα μια λύτρωση και εύχομαι όσες μανούλες επιθυμούν να γεννήσουν φυσιολογικά, να τα καταφέρουν!
μαμά Άννα
ΥΣ. Η ημέρα που γέννησα ήταν η τελευταία μέρα που ήταν οι τράπεζες ανοιχτές! Θα έχω να λέω στη μπέμπα ότι γεννήθηκε σε μια ιστορική πολιτική συγκυρία!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ναι, ναι.. Κι εγώ σας θυμάμαι.. Είστε η δασκάλα που θέλατε χειροκρότημα επειδή επιλέξατε να δουλεύετε στην σκληρή παραμεθόριο των τουριστικών Τρικάλων Κορινθίας! Χμ.. Κομπάρσα??.. επειδή γεννήσατε με καισαρική το πρώτο σας παιδί?? Αναρωτιέμαι πως θα αισθανθεί όταν μεγαλώσει και τύχει να διαβάσει αυτό το άρθρο. Αν μη τι άλλο θα αντιληφθεί ότι η μητέρα του βρήκε την ισορροπία της φύσης της γεννώντας την αδελφή του! Γιατί η δική του γέννα ήταν...κάτι...(*scowls*) άλλο..!!! Τι άλλο θα ακούσουμε (εχ.. διαβάσουμε ήθελα να πω)!!
PS: Τα capital controls μόνο ιστορική πολιτική συγκυρία δεν ήταν! Ας μην υπερβάλουμε.
Τι ξυνιαρα γυναικουλα εισαι ω θεε μου
Κυρία Ιωάννα, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί με κρίνετε τόσο αρνητικά. Δεν βλέπω το λόγο να νιώσει άσχημα ο γιος μου αν μεγαλώνοντας διαβάσει αυτό το κείμενο. Ήμουν πράγματι κομπάρσα ή θεατής ή όπως αλλιώς θέλετε να το διατυπώσετε δεδομένου ότι δεν είχα ενεργό ρόλο. Αυτό δεν ακυρώνει τη χαρά που ένιωσα όταν τον είδα ή το πόσο συγκινήθηκα καθώς έγινα μανούλα για πρώτη φορά. Είναι κρίμα που είστε τόσο αρνητικά προκατειλημμένη εναντίον μου γιατί απ' ότι έχω δει σε άλλα θέματα μάλλον συμφωνούμε, όπως για παράδειγμα στο θέμα του θηλασμού. Λέγοντας ιστορική συγκυρία δεν αναφέρομαι στα capital controls αλλά στη διενέργεια δημοψηφίσματος.
Αγαπητή Άννα δεν διαφωνώ με τις αποψεις σας. Διαφωνώ με τον εντεχνα συγκεκαλυμμένο αλαζονικό τρόπο που τις διατυπώνετε. Μου δίνετε την αίσθηση οτι ειστε ... so full of yourself (συγνώμη που δεν μου έρχεται η Ελληνική έκφραση).
Έχω αρκετά ελαττώματα, αλλά δεν θα έλεγα ότι η αλαζονεία είναι ένα από αυτά. Έτσι είναι, ο γραπτός λόγος συχνά παρεξηγείται. Ίσως αν με γνωρίζατε από κοντά να αλλάζατε γνώμη. Αν σας φέρει ο δρόμος σας στα τουριστικά Τρίκαλα Κορινθίας, θα χαρώ να έρθετε και από το χωριό μας να σας κεράσουμε ένα κρασάκι!
Αυτο που ξεκατινιαζεστε μερικες εδω μεσα αλλα παντα στο πλυθηντικο γιατι ξερετε τι επαγγελετε ο αλλος με ξεπερνα. Οπως με ξεπερνα το γεγονος οταν ο αλλος βιωνει διαφορετικα καθε περιπτωση αμεσως κατωτερος και αλαζονικος. Ελεος πραγματικα ελεος γιατι δεν δειχνει ο θεος;
Κα Αννα, κατ αρχας να σας ζησουν τα παιδακια σας,τυχερα και ευτυχισμενα. Διαβασα το αρθρο σας, διαβασα και τα αλλα αρθρα σας, για την πρωτη σας γεννα, την αποφαση σας να ζησετε στο χωριο, την αποψη σας για τα εμβολια, διαβασα και κατι σχολια σας, προς αλλες μητερες και προς εμενα, τα οποια τελος παντων δεν ειναι του παροντος. Κα Αννα, χαιρομαι που πραγματοποιησατε το ονειρο σας, αφου ηταν η επιθυμια σας, και ειχατε μαλιστα και τυψεις, ακατανοητες βεβαια για μενα. Δικαιωμα σας να ζησετε οπως θελετε, να θηλασετε tandem, ξερω γω για 5-6 χρονια, να ακολουθησετε τις αποψεις σας για την ομοιοπαθητικη, για τον μη εμβολιασμο των παιδιων σας τι να πω, ευτυχως ειναι υποχρεωτικο. Επισης δικαιωμα σας να θεωρειτε τις γυναικες που γεννησαν με καισαρικη κομπαρσες! Εγω που γεννησα δυο παιδια, ενα με φυσικο τοκετο, χωρις επισκληριδιο ή ραχιαια, που δεν εφαρμοζοταν τοτε, και στη συνεχεια ενα με καισαρικη, σας λεω ειλικρινα, το εχω ξαναπει, οτι προτιμω 100 φορες τον φυσικο τοκετο. Αλλα δεν αιστανθηκα σαν κομπαρσα στην καισαρικη, και πιστευω οτι η γνωμη σας αυτη προσβαλλει τις γυναικες που γεννησαν ετσι. Κυριως ομως προσβαλλει τον γιατρο που σας ξεγεννησε στον πρωτο σας τοκετο, ο οποιος οπως διαβασα σ εκεινο το κειμενο σας, εδειξε μεγαλη φροντιδα , επιμελεια και ευςυνειδηςια, και ουτε ειχε σπευςει αλλωςτε να σας βαλει αμεςως για καιςαρικη. Εσεις ομως , σ αυτο το κειμενο σας, τον διαγραφετε, τον χαρακτηριζετε αναξιοπιστο ατομο, που σας εξαπατησε τροπον τινα, και τον εαυτο σας κοροιδο, κι αυτο γιατι; Γιατι ετσι σας ειπαν οι κυριες κοτες του vbac! Ομως εςεις δεν ειςτε γιατρος για να κρινετε αν ηταν ή οχι δικαιολογημενη η καιςαρικη σας. Ουτε οι κυριες του vbac ειναι, και εν παςη περιπτωςει δεν ειναι ο γιατρος Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ, αυτος που σας ειχε αναλαβει και σας παρακολουθουςε, ο μονος αρμοδιος να κρινει αν και ποτε επρεπε να γινει καισαρικη. Ουτε το γεγονος οτι στην ελλαδα υπαρχει ιδιαιτερα αυξημενο ποσοστο καιςαρικων , αποδεικνυει οτι στην ΔΙΚΗ σας περιπτωςη δεν ηταν αναγκαια η καιςαρικη. Γι αυτο λοιπον, να χαιρεςτε που ζηςατε την εμπειρια του τοκετου, αφου τη θελατε, αλλα να μην ειστε αχαριστη,επιπολαιη και αγνωμων οταν αναφερεςτε στην πρωτη σας γεννα.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας, επίσης εύχομαι να χαίρεστε την οικογένειά σας. Το πώς ένιωσα εγώ στην καισαρική μου δεν σημαίνει ότι χαρακτηρίζω έτσι όλες τις γυναίκες που έχουν υποβληθεί, είναι κάτι προσωπικό. Στο κάτω-κάτω ο όρος "κομπάρσα" δεν θεωρώ ότι είναι τόσο απαξιωτικός, για εμένα απλώς τονίζει τον μη-ενεργό ρόλο που έχει η επίτοκος. Αντίθετα ο όρος "κότες" που χρησιμοποιείτε εσείς είναι απαράδεκτος. Εν πάσει περιπτώσει, συμφωνώ απολύτως στο δικαίωμα του καθενός να γεννάει όπως θέλει (ή όπως επιβάλλεται), να εμπιστεύεται τους επαγγελματίες υγείας που επιλέγει, να εμβολιάσει και να εμβολιαστεί (κάνετε λάθος, δεν είναι υποχρεωτικό, καμία ιατρική πράξη δεν μπορεί να έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, γιατί αυτό καταστρατηγεί το Σύνταγμα). Όσα άρθρα έχω γράψει και στείλει στο eimaimama, είχαν σκοπό απλώς να μοιραστώ προσωπικές απόψεις και εμπειρίες, ποτέ δεν προσπάθησα ούτε να επιβάλλω τη γνώμη μου, ούτε να πείσω κανέναν. Έχω την εντύπωση ότι αυτός είναι ο σκοπός της φιλοξενίας των κειμένων μας σε αυτό το blog και ότι με αυτό το σκεπτικό γράφουν και στέλνουν μανούλες από όλη την Ελλάδα (και εκτός αυτής) τις ιστορίες τους. Θα χαρώ πολύ να διαβάζω και κάποιο δικό σας κείμενο, γιατί από τα κείμενα καταλαβαίνει κανείς περισσότερα για τον άλλο, παρά από τα σχόλια, τα οποία μπορεί να έχουν γραφτεί εκείνη τη στιγμή αυθόρμητα και να έχει παρασυρθεί κανείς από τα συναισθήματα της στιγμής.
Κα Αννα, κατ αρχας, το τι θα ελεγα στην κα Ολιβια, για το δικο της κειμενο, δεν σας αφορα.Αν εχω κατι να πω στην κα Ολιβια, το λεω στην ιδια. Αλλες φορες δημοσιευεται το σχολιο, και μπορουν να το δουν και οι αλλοι, και αλλες οχι. Οι εμβολιασμοι δεν ειναι υποχρεωτικοι με την εννοια οτι αμα θελω σε παταω κατω και σε εμβολιαζω, αλλα με την εννοια οτι ειναι δυνατον μην επιτρεπεται η συμμετοχη σε πολλες και σοβαρες δραστηριοτητες, ( π.χ. Φοιτηςη σε σχολεια) αν δεν εχουν γινει οι εμβολιασμοι του Προγραμματος Εμβολιασμων, εκτος αν υπαρχει ιατρικα βεβαιωμενη αντενδειξη. Αυτοι οι περιορισμοι ειναι απολυτα ανεκτοι απο το Συνταγμα, και δικαιολογουνται απο το δημοσιο συμφερον. Μην σπευδετε να πειτε σε καποιον οτι κανει λαθος, ιδιως για θεματα που δεν ανηκουν στο δικο σας επιστημονικο πεδιο. Μην κρινετε τις γνωσεις και τις αποψεις καποιου, σε θεματα της επιστημης του, βασει των οσων διαβαζετε στο Ιντερνετ . Αυτο το λεω κυριως για οσα εκφρασατε σε σχεση με το μαιευτηρα σας, τη διαδικασια της γεννας, κλπ. Αντιθετα,μια που ειστε και δασκαλα ξαναδιαβαστε το δικο σας κειμενο. Δεν βλεπετε κανενα ορθογραφικο λαθος που δεν επιτρεπεται σε εκπαιδευτικο; Στα μπλογκ του vbac, ειδα κυριες να χαρακτηριζουν τους εαυτους τους , και αλλες γυναικες, προβατα, σφαχτα, γελαδια, ζωα, κ.α. , τους δε γιατρους χασαπηδες, ψευτοεπιστημονες (!) απατεωνες, κ.α. . Επισης μια ατελειωτη κλαψα , ( μεχρι και οτι τις ετςουξε το betadin της απολυμανςης!) και ενα απωθημενο , λεει, απο την καισαρικη τους, που δεν μπορουν να ξεπερασουν, και απο το οποιο πιστευουν οτι θα λυτρωθουν μονον με vbac! Δεν ειδα να λενε , εχω ενα γερο παιδακι, ειμαι γερη, γιατι να μην μπορω να παραμεριςω αυτο το θεμα,αφου δεν ειναι και τοσο σοβαρο, μηπως χρειαζομαι βοηθεια απο ψυχιατρο; Οχι. Πιστευουν οτι για να το ξεπερασουν πρεπει να επιχειρησουν vbac. Και μεχρι εδω πες καλα. Το θεμα ειναι οτι προςπαθουν να πεισουν και τις αλλες <>, ακομα κι αυτες που ουτε καν γνωριζουν, οτι ο γιατρος τους τις εσφαξε για διαφορους αθεμιτους λογους, και να τις συμβουλευσουν τι να κανουν για να το αποφυγουν τη δευτερη φορα. Για ολους αυτους τους λογους τις λεω κοτες, δηλαδη αμυαλες, που τις ευχαριστει να ανακατευονται εκει που δεν ξερουν τιποτα, και κυριως να συμμετεχουν σε ομαδικα ,και ανωνυμα συνηθως , πυρά κατα των γιατρών απεναντι στους οποιους αισθανονται κατα βαθος δεος. Καλο απογευμα.
Στα εισαγωγικά: Καισαρικομανες. ( ποτε δεν θα το πετυχω!)
Κυρία Q and A, ειλικρινά, διαβάζοντας τα σχόλιά σας μου έρχεται η γνωστή φράση από τις ταινίες "ό,τι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου". Το ότι έγραψα ένα κείμενο για την εναλλακτική ιατρική και άλλο ένα για το ότι είμαι δασκάλα, έχω την εντύπωση ότι με ακυρώνει στα μάτια σας. Δεν είναι εδώ ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος να μιλήσουμε για τα εμβόλια, για τα οποία σας βεβαιώ ότι δεν ενημερώνομαι αποκλειστικά από το ίντερνετ. Το ίδιο ισχύει και για το vbac, εννοείται ότι όταν πρόκειται για τόσο σοβαρά θέματα, δεν μπορεί η μοναδική μας πηγή ενημέρωσης να είναι το διαδίκτυο. Ίσως απλώς αποτελεί το έναυσμα για να το ψάξει κανείς λίγο καλύτερα. Όσο για την ορθογραφία μου, λυπάμαι που με βρίσκετε ανεπαρκή ως δασκάλα, θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ορθογράφο (όχι αλάνθαστο), θα χαρώ πολύ να μου υποδείξετε τα λάθη μου (έχοντας υπόψη και τον "δαίμονα του πληκτρολογίου"). Τέλος, όσον αφορά τους χαρακτηρισμούς σας για την ομάδα του vbac στο ίντερνετ, σας βρίσκω τρομερά άδικη. Όλη αυτή η "κλάψα" όπως την αναφέρετε, σε πολλές περιπτώσεις είναι κατάθλιψη (επιλόχειος ή μη), μία κατάσταση που δεν σηκώνει κοροϊδία ούτε ειρωνεία ούτε και χρήζει παρακολούθηση από ψυχίατρο. Δεν είναι ανάγκη να πείσουν κανέναν οι "άμυαλες" ότι οι περισσότερες καισαρικές στην Ελλάδα γίνονται χωρίς σοβαρή αιτία, τα ποσοστά μιλούν από μόνα τους. Εσάς, αν σας διαβεβαίωναν ότι χρειάζεστε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και στη συνέχεια διαπιστώνατε ότι δεν ήταν αναγκαία, θα λέγατε απλώς "δεν πειράζει, αρκεί που είμαι γερή" ή θα θυμώνατε που σας έβαλαν στο χειρουργείο χωρίς σοβαρό λόγο;
Αγαπητη κα Αννα, γιατι το κανετε αυτο; Εχω προςεξει και αλλους να το κανουν. Εννοω να διαμαρτυρονται για δηθεν σχολια, χαρακτηριςμους κλπ εις βαρος τους, τα οποια ομως δεν εγιναν ποτε.Συγκεκριμένα: 1. Πώς θα ηταν δυνατον να σας κακοχαρακτηριςω, να σας ακυρωςω οπως λέτε, επειδη ειςτε δαςκαλα και επειδη σας ενδιαφερει η εναλλακτικη ιατρικη; 2. Το οτι εχω διαβαςει προηγουμενα κειμενα σας, το ανεφερα για να σας πω οτι εχω μια γενικοτερη ας πουμε εικονα των αποψεων σας σε οριςμένα θεματα, οχι για να σας καταλογισω κατι. Αντιθετα, δεδομενου οτι εχετε αναφερει το σχολειο που εργαζεσθε, και αλλα στοιχεια, απο τα οποία προκυπτει ουυσιαστικα η ταυτοτητα σας, πρεπει να σας πω ότι εκτιμω το γεγονός ότι δεν εκφραζεσθε ανωνυμως και εχετε το θαρρος της γνωμης σας. 3.Προς Θεου, ειπα εγω οτι ειστε ανεπαρκης ως δασκάλα; Το σχολιο μου για το μικρο , ορθογραφικο λαθακι, που ασφαλως σας ξεφυγε οχι απο αγνοια αλλα απο κεκτημενη ταχυτητα ,(εννοω το πασΕΙ), εγινε μονον για να σας δωσω ενα παραδειγμα για το οτι ειναι καλυτερα να προςεχετε τα θεματα της αρμοδιοτητας σας, αντι να σπευδετε να κατηγορησετε καποιον οτι κανει λαθος, (σε θεματα τα οποια πιθανον γνωριζει πολυ καλυτερα απο σας). Δεν ειμαι αλλωστε η θεά της ορθογραφιας......( δεν το εχω πολυ...) 4. Εγω δεν χλευασα τις γυναικες που αισθανονται ασχημα και δεν μπορουν να ξεπερασουν την καισαρική τους, και μαλιςτα σε βαθμο καταθλιψεως. Ειπα οτι ιςως χρειαζονται ψυχολογικη βοηθεια απο ειδικο, και ειδικοι ειναι οι ψυχιατροι, οχι αυτοι που τους παροτρυνουν , ελαφρα τη καρδια , να επιχειρησουν vbac . Γιατι αυτο σας φανηκε κοροιδια και ειρωνια; Εχετε προβλημα με τους ψυχιατρους ή τους ασθενεις τους; Τελος , μα τι σχεση η εγχειρηση ανοικτης καρδιας με την καισαρικη; Αστοχη παρομοιωση. Σας χαιρετω και παλι κα Αννα.
Άννα, είδα στο άλλο ποστ της πρώτης σου γέννας που υπογράφεις στα σχόλια σαν Anna-Post author. Eπειδή έτσι θυμάμαι ότι υπέγραφε και μια Άννα δασκάλα σε ένα άλλο ποστ που μιλούσε για το σχολείο της στο χωριό, πες μου ότι είσαι η ίδια Άννα να χαρώ. Να σου ζήσει το δεύτερο! Και το θέμα με τις τράπεζες θα το έθετα αλλιώς. Έγινε το κοσμοϊστορικό γεγονός της γέννησης της κόρης σου και προκλήθηκε έτσι το κλείσιμο των τραπεζών. Δε γινόταν μια τέτοια μέρα να περάσει σαν όλες τις άλλες. Έτσι να της τα πεις :-) Να τους χαίρεσαι όλους!
Εγώ είμαι όντως Nina, είσαι φοβερή!!! Έτσι υπογράφω στα κείμενα που έχω γράψει η ίδια, αλλιώς συνήθως υπογράφω Άννα Κ. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!
Τωρα πια δε νιωθεις τυψεις για την καισαρικη σου???? Και η φυσιολογικη γεννα ηταν μια λυτρωση επισης??? Μακαρι κοριτσι μου να ειναι παντα αυτα τα προβληματα σου.... Θα μα κουφανετε εδω μεσα..... Να σου ζησουν παντως!!!
Σ' ευχαριστώ, κι εσύ να χαίρεσαι το/τα παιδάκι/α σου. Κάθε γυναίκα το βιώνει διαφορετικά, ξέρω πολλές που βλέπουν το θέμα όπως εγώ. Δεν θα διαφωνήσω όμως, μακάρι να ήταν αυτό το μοναδικό πρόβλημα στη ζωή μου!
Πες τα βρε συνονόματη! και πραγματικά απορώ! Μαρία2
Τι υπέροχη ιστορία! Μπράβο που το τόλμησες, μπράβο και στους δικούς σου που σε στήριξαν (οι περισσότεροι φρικάρουν), μπράβο και στον γιατρό σου (φαντάζομαι ξέρεις ότι οι περισσότεροι γιατροί με κεχρωσμένα νερά πάνε αμέσως σε καισαρική)! Πόσο χαίρομαι που το έζησες όπως το ήθελες! Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου!
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ! Η επιλογή της σωστής ομάδας (γιατρός-μαία) είναι το άλφα και το ωμέγα στο vbac.
Άννα μου να σου ζήσουν! Σε παρακαλώ πες μου, Αθήνα γέννησες; Θα μπορούσα να έχω στοιχεία της μαίας και του γιατρού σου; Είμαι στη 2η εγκυμοσύνη μου και με ενδιαφέρει πολύ ένα vbac! Σε ευχαριστώ!
Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου!!! Φοβερή η ιστορία σας... Εγώ γέννησα και τα δυο μου παιδιά με καισαρική σε διαφορετικούς γιατρούς.. Στη δεύτερη γέννα, στον δεύτερο γιατρό σε δημόσιο πλέον νοσοκομείο μου είχαν δώσει την επιλογή φυσιολογικού τοκετού ή καισαρικής. Ευτυχώς επέλεξα την τελευταία στιγμή καισαρική και λέω ευτυχώς γιατί κατά την διάρκεια του τοκετού αποδείχτηκε ότι στην πρώτη γέννα ο γιατρός με είχε σχίσει σε σημείο που τα τοιχώματα της μήτρας ήταν λεπτά(πήγα να πεθάνω εκείνη την ώρα και το μωρό έπρεπε να βγει, μεγάλη ιστορία...) και έτσι σύμφωνα με τον δεύτερο γιατρό μου (διευθυντή της γυναικολογικής) αν είχα τελικά επιλέξει να γεννήσω φυσιολογικά θα πάθαινα ρήξη της μήτρας... Για αυτό αναρωτιέμαι, πως ο δεύτερος γιατρός σου και πως ο δεύτερος γιατρός σε όλες τις κοπέλες που επιχειρούν vbac(γιατί σίγουρα η πλειοψηφία άλλαξε γιατρό για να το επιχειρήσουν) είναι τόσο σίγουρος για την κατάσταση της μήτρας εσωτερικά...Εμένα αν δεν με είχε καθοδηγήσει το ένστικτό μου τώρα ίσως να μην ζούσα...Πως λοιπόν ξέρουνε οι δεύτεροι γιατροί τι γίνεται από μέσα?? Εμένα ο πρώτος γιατρός ούτε που μου τα είχε αναφέρει όλα αυτά τα πράγματα, μέχρι να συνέλθω το ζώον και να ενημερωθώ από μόνη μου και να φύγω...Γιατί σίγουρα αν έγινε κάποια στραβή στο χειρουργείο, δεν θα αναφερθεί σε κανένα φάκελο και σε κανένα πρακτικό...Πως θα καλύψουν το τομάρι τους και τούτοι?? Και έχει κοπέλες που θα σταθούν τυχερές όπως εσύ και θα πετύχουν το vbac και όλη αυτή την υπέροχη εμπειρία(όπως έχω ακούσει) του φυσιολογικού τοκετού...Και δυστυχώς έχει κοπέλες όμως που θα έχουν επιπλοκές και θα ριψοκινδυνεύσουν.... Εγώ θα έλεγα στο σημείο αυτό να προσέχετε τις επιλογές σας και να είστε σίγουρες και κατασταλαγμένες για ότι αποφασίσετε καθώς θεωρώ ότι κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σας εγγυηθεί τίποτα...Όλα θα είναι δική σας απόφαση οπότε θα πρέπει να σκεφτείτε και τις συνέπειες...
Εσυ σωστα μιλας!!!!! Αλλα σιγα μην παρεις σοβαρη απαντηση.....
Το vbac δεν είναι ρώσικη ρουλέτα. Εννοείται ότι πριν μείνω έγκυος με εξέτασε ο γιατρός με κολπικό υπέρηχο και διαπίστωσε αν η τομή ήταν εντάξει. Επίσης είχε περάσει το ενδεδειγμένο χρονικό διάστημα μεταξύ των τοκετών και με βάση το ιστορικό μου μου είπε ότι πληρούσα τις προϋποθέσεις για vbac. Από εκεί και πέρα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα γενικώς γιατί ο τοκετός από μόνος του είναι μια διαδικασία που δεν χωράει εγγυήσεις. Το ίδιο ισχύει και για την καισαρική τομή και για οποιαδήποτε άλλη επέμβαση, έτσι δεν είναι;
Κατερίνα, πολύ ευχαρίστως να σου δώσω τα στοιχεία του γιατρού και της μαίας, αν θέλεις δώσε μου κάποιο mail ή το link σου στο facebook, γιατί απ' όσο ξέρω δεν κάνει να δίνουμε τέτοια στοιχεία δημοσίως. Με το καλό εύχομαι το δεύτερο μωρούλι σου!!!
cahtie.kn@gmail.com Σε ευχαριστώ πολύ Άννα! :)