Δεν μπορώ να διαχειριστώ την γκρίνια των παιδιών μου…
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την γκρίνια των παιδιών μου και το άγχος μου.
Έχω τρια παιδιά, ο μεγάλος γιος μου είναι 6 ετών και τα άλλα δύο, δίδυμα, αγόρι και κορίτσι 3 ετών. Από τότε που γεννήθηκαν αντιμετωπίζω έντονες εκρήξεις θυμού από τον μεγάλο μου γιο. Καταλαβαίνω ότι του ήρθε αρκετά βαρύ το ότι ήρθαν και δυο μωρά στο σπίτι, όμως στην αρχή δεν τα πείραζε, τώρα όμως τα χτυπάει συνέχεια και τους παίρνει τα παιχνίδια. Κάνει τα πάντα για να μου προσελκύσει την προσοχή.
Το θέμα είναι ότι εγώ εργάζομαι, γυρνάω στις 4 μαζί τους, και από την ζήλεια του, έχει γίνει αρκετά μα αρκετά γκρινιάρα η κόρη μου, γιατί συνήθως αυτή ενοχλεί ο μεγάλος. Όταν λοιπόν την πιάνει η γκρίνια της γίνεται χαμός, κλαίει συνεχώς. Έχω προσπαθήσει τα πάντα, της έχω μιλήσει ήρεμα, έχω δείξει αδιαφορία, την έχω βάλει τιμωρία μα το χειρότερο από όλα είναι ότι την έχω χτυπήσει. Έχω απίστευτες τύψεις, δεν είμαι καθόλου υπερ του ξύλου, όμως με βγάζει από τα όρια μου και αυτή και ο μεγάλος γιος μου. Μόνο ο μικρός είναι λίγο καλύτερος αλλά πιστεύω ότι δεν θα αργήσει να γίνει και αυτός νευρικός.
Ο άντρας μου λείπει μέχρι αργά και το μόνο που λέει είναι ότι φταίω εγώ για όλα και δεν είμαι ψύχραιμη. Πραγματικά έχω πολλά νεύρα και αισθάνομαι ότι θέλω να με χτυπήσει αυτοκίνητο και να μην ξαναγυρίσω σπίτι μου. Σας παρακαλώ πείτε μου τι να κάνω. Σημειωτέον κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και δύο χρόνια και σκέφτομαι ότι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και έγω που έχω τρία δεν είμαι καθόλου ευτυχισμένη…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τα παιδια περνάνε & αυτα τις φάσεις τους. Εμενα όσα μου περιγράφεις μου φαινονται λογικά & οικεία εχω ενα κοριτςακι μόλις 13 μηνων & ενα αγορακι τριων ετων. Εχω ψάξει & διαβάσει αρκετα για τη παιδικη ψυχολογια & θα περίμενα στη ψυχοθεραπεία να σε έχουν βοηθησει περιςςοτερο. Τα παιδακια σου δοκιμάζουν τις σχέσεις τους η αντ\ση του μεγάλου ειναι αναμενόμενη η γκρινα των δυο τριων ετων ειναι διάσημη δε παει τιποτα στραβά μην απελπίζεσαι! Το ξερω ειναι να τραβας τα μαλλια σου ωρες ωρες & παντα οι μαμαδες με δίδυμα μου προκαλούν δεος οπως & με τρία παιδια!!! Αλλα ειναι λαθος να πιςτευεις οτι εσυ κατι δε κανεις καλα η οτι μονο τα παιδια σου έχουν προβλημα! Αλλα χρειαζεται πολυ υπομονη & αγωνας & η ψυχοθεραπεία ειναι πολυ καλη ιδεα για όποιον μπορει να κανει γιατι δεν έχουν & ολοι τη δυνατότητα. Νομιζω πρεπει να εστιάζουμε στα θετικά & να κανουμε το καλυτερο μας. Δεν ειναι παιχνιδάκι το μεγάλωμα παιδιών σίγουρα γιαυτο & οι μαμαδες ειναι ηρωίδες ολες!
Μήπως να απευθυνθείς σε έναν παιδοψυχολόγο να σου δώσει συμβουλές για το πώς θα διαχειριστείς την όλη κατάσταση? Σίγουρα θα υπάρχουν τεχνικές που μπορείς να εφαρμόσεις για να κρατήσεις τα παιδιά περισσότερο ήρεμα και ευχαριστημένα. Επίσης μήπως έχεις και εσύ υπερβολικές προσδοκίες από τα παιδιά σου και τον εαυτό σου? Μήπως έχεις στο μυαλό σου την εικόνα της τέλειας οικογένειας με τα χαμογελαστά υπάκουα παιδιά, το άψογο σπίτι και την ακούραστη, πάντα κομψή μαμά? Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν, εκτός και αν έχεις νταντάδες, οικιακή βοηθό και personal trainer. Οι υπόλοιποι από μας πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα παιδιά γκρινιάζουν, συχνά ασταμάτητα, εμείς είμαστε πτώματα και δεν έχουμε υπομονή, το σπίτι είναι πάντα χάλια και πνιγόμαστε. Δεν είσαι μόνη σου, έτσι είναι η πλειοψηφία των ανθρώπων με μικρά παιδιά. Παρόλα αυτά έχεις κάθε λόγο να είσαι ευτυχισμένη! Σκέψου ότι όλα αυτά είναι η ζωή!!! Χαλάρωσε και απόλαυσέ την γιατί περνάει γρήγορα και μετά θα παρακαλάς να είχες τα παιδάκια σου δίπλα σου να σου γκρινιάζουν.
Κατ'αρχιν αυτά που αισθάνεσαι (όπως υποθέτω θα σου έχει πει και ο ψυχολόγος σου) είναι ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικά. Μητέρα με 3 τόσο μικρά παιδιά, τα δύο εκ των οποίων δίδυμα, θα έπρεπε να ήσουν ρομπότ για να μην απογειώνεσαι με τους τσακωμούς και τις γκρίνιες (που φυσιολογικά έχουν)!!!! Και αν είσαι και εργαζόμενη και όλη μέρα μόνη, χωρίς βοήθεια, αφού ο σύζυγός σου επιστρέφει βράδυ, έχεις ακόμα έναν λόγο για να είσαι στα... δέντρα!!! Δεν ξέρω τι να σου πω για να σε παρηγορήσω εκτός του ότι σε λίγο καιρό (μερικά χρόνια.. όχι πολλά) θα φτιάξουν όλα. Τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν και η ζωή θα γίνει πιο εύκολη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα για να ανακουφιστείς μάλλον θα πρέπει να απευθυνθείς σοβαρά στον σύζυγό σου. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να μεγαλώνει τρία παιδιά μόνος του. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα του στρίψει!!!! Πρέπει να σε βοηθήσει. ΠΡΕΠΕΙ! Δεν γίνεται να είναι απών, να την έχει κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για να γλυτώσει και να σε κατηγορεί κι από πάνω ότι δεν κάνεις καλά τη δουλειά (του μεγαλώματος των παιδιών του στο οποίο είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει)!!! Μόνη σου δεν γίενται να συνεχίσεις.. Η κακή ψυχική σου κατάσταση δεν ωφελεί την οικογένεια σας και αυτό θα πρέπει να το καταλάβει. Αν όχι, η επόμενη λύση που βλέπω είναι να προσλάβεις βοήθεια. Σκέψου το.
Η δικια μου ειναι δεκα μηνων και απο τωρα ειναι αντιδραστικο στοιχειο. Τι λες τωρα! Και εχω ενα οχι τρια!
Δυστυχώς σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Έχω δύο παιδιά 6 κ 5 ετών. Ο πατέρας τους αποχώρησε όταν ήμουν έγκυος στον δεύτερο μετά από έναν πολύ βαρύ κ άσχημο καυγά, για να μη ζούνε τα παιδιά σκηνές απείρου καλλους. Τα νεύρα μου από τότε ήταν άσχημα, μου έκανε κ ψυχολογικό πόλεμο για αρκετό καιρό κ δυστυχώς πολλές φορές ξεσπουσα στα παιδιά. Ζορίστηκα πολύ μόνη. Ευτυχώς από ένα σημείο κ μετά βρήκα δουλειά, άρχισε κι αυτός να βοηθά αρκετά άλλα το κακό είχε γίνει. Ο μικρός μου είναι πολύ αντιδραστικος συχνά νευρικός ενώ είναι πολύ καλό παιδάκι. Γκρίνια φουλ.φυσικα όταν είναι ο μπαμπάς του είναι άλλο παιδί. Χαχαχα. Έχω αρχίσει κ πιστεύω με υπομονή να δουλεύω πολύ με τα νεύρα μου. Συζητάω όμορφα. Βάζω όρια κ τα τηρώ. Αλλά καμιά φορά με φτάνουν στα όρια μου. Θέλει επιμονή κ σταθερότητα. Ότι πεις να το τηρείς. Οι φωνές κ ξύλο δεν πιάνουν σίγουρα. Δοκιμασμένα. Να ξεγελας την γκρίνια τους.εχουμε βέβαια κ χίλιες δουλειές αλλά δεν πειράζει. Το σπίτι ας περιμένει. Τα παιδιά οχι