Σταμάτα να ευχαριστείς τους άλλους. Ύψωσε το ανάστημά σου για το παιδί σου.

γράφει η Danielle Sullivan για το babble

Πάντοτε απέφευγα τις συγκρούσεις. Δεν ήταν του χαρακτήρα μου να λέω τη γνώμη μου ή να διεκδικώ τα όσα θέλω ή χρειάζομαι.

Όταν ήμουν μικρή, έλεγα άφοβα τη γνώμη μου, αλλά κάπου στην εφηβεία, όπως πολλοί άλλοι, άρχισα να κάνω πράγματα για να ευχαριστώ τους άλλους. Όταν θες να ευχαριστήσεις τους άλλους αρνείσαι στον εαυτό σου τα πραγματικά σου αισθήματα και επιθυμίες, επειδή είναι τα πράγματα που μπορεί να θίξουν κάποιον ή να τον κάνουν να νιώσει άβολα.

Είμαστε πολλοί.

Όταν δούλευα σαν αρχισυντάκτρια σε ένα μηνιαίο περιοδικό, συνειδητοποίησα γρήγορα πως πολλές γυναίκες συνάδελφοι και εξωτερικοί συνεργάτες απολογούνταν, δεν υπερασπίζονταν τον εαυτό τους και συμβιβάζονταν με λιγότερα από αυτά που ήθελαν, είτε αυτό είχε να κάνει με τον φόρτο εργασίας είτε με τον μισθό. Σε αντίθεση, οι άντρες συνάδελφοι, ακόμη και εκείνοι που είχαν μικρή εμπειρία, διεκδικούσαν διαρκώς τα όσα ήθελαν.

Τι με έκανε λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια χωρίς συγκρούσεις, να θέλω επιτέλους να υψώσω το ανάστημά μου; Τα παιδιά μου.

Όταν η μεγάλη μου ήταν μόλις τεσσάρων μηνών, άρπαξε ένα τρομερό βήχα με φλέματα, πυρετό, διάρροια, συνάχι – απ’ όλα. «Απλά δώσε της σταγόνες για τη μύτη», είπε ο γιατρός, «δεν είναι λοίμωξη».

Μερικές μέρες πέρασαν και εκείνη μονάχα χειροτέρευε. Όταν το ανέφερα στον γιατρό στην επόμενη συνάντησή μας, μου είπε με συγκατάβαση να μην τα ψειρίζω. Χρειαζόταν απλά ένα σιρόπι για τον βήχα, το κοριτσάκι μου όμως συνέχιζε να πνίγεται και να βήχει νυχθημερόν.

Ήμουν τόσο θολωμένη και αγχωμένη που είπα στον αλαζονικό γιατρό πως έκανε λάθος και έφυγα απ’ το ιατρείο του. Βρήκα έναν άλλον παιδίατρο, τον Dr. Tandon, ο οποίος την εξέτασε την ίδια μέρα. Είπε πως είχε μία σοβαρή λοίμωξη και μας έδωσε ένα κοκτέιλ αντιβιοτικών, στεροειδών και αντιπυρετικών. Όταν ο βήχας της συνέχιζε να με τρομοκρατεί δύο μέρες αργότερα, της έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο. Ο Dr. Tandon της έσωσε τη ζωή.

Ήταν ένα επείγον περιστατικό, αλλά θα ακολουθούσαν και άλλα, ευτυχώς λιγότερο σοβαρά. Όταν ένα κοριτσάκι στην τάξη της κόρης μου άρχισε να της κλέβει το κολατσιό, αναγκάστηκα να μιλήσω στη μητέρα της. Σπατάλησα πολλή φαιά ουσία για να βρω ακριβώς τα λόγια που θα της έλεγα τότε, το να βρεθώ αντιμέτωπος με κάποιον ήταν για μένα πολύ δύσκολο.

Υπήρξε μία δασκάλα που έκανε λάθος στη βαθμολόγηση ενός διαγωνίσματος, μια συγγενής που επέμενε πως το παιδί μου θα πρέπει να τη φιλάει όταν τη χαιρετάει και ένας φίλος που κάπνιζε μπροστά στα παιδιά. Κάνοντας μικρά βήματα σε αυτές τις καταστάσεις, εξηγώντας γιατί η κόρη μου άξιζε να πάρει τους βαθμούς από το ερώτημα 4, πως εκείνη και μόνο είχε την επιλογή του ποιον θα αγκαλιάζει και ποιον θα φιλάει και πως δεν θα έπρεπε να καπνίζουν μπροστά στο παιδί μου, άρχισα σιγά σιγά να βρίσκω τη φωνή μου.

Στην αρχή ήταν σαν ψίθυρος, αλλά κάθε φορά που μιλούσα, δυνάμωνε. Για τον εαυτό μου επέτρεπα τόσα πράγματα να κυλίσουν χωρίς να μιλήσω, όταν έκανα παιδιά όμως, ήξερα πως αυτό έπρεπε να αλλάξει επειδή δεν είχαν κανέναν να τα υπερασπιστεί. Αυτό θα έπρεπε να το κάνω εγώ.

Πέρσι, «αποφοίτησα» σαν να λέμε υπό μία έννοια. Η κόρη μου διαγνώστηκε με μία χρόνια πάθηση που επηρέαζε κάθε σύστημα στο σώμα της. Είχε ορισμένες επιπλέον ανάγκες στο σχολείο όπως επιπλέον βιβλία για το σπίτι, περισσότερο χρόνο για τα διαγωνίσματα και μειωμένο πρόγραμμα, το ιδανικότερο θα ήταν να κάνει εκπαίδευση κατ’ οίκον. Έπρεπε να παλέψω σκληρά με τη διεύθυνση του σχολείου η οποία δεν συνεργαζόταν. Ήταν η πιο κουραστική και οδυνηρή εμπειρία της ζωής μου.

Η κόρη μου από πρώτη μαθήτρια κατέληξε να μην είναι σε θέση να διαβάσει μία σελίδα. Ήταν σαν να την τιμωρούσαν για μία ιατρική πάθηση πέρα από τον έλεγχό της.

Έμαθα γρήγορα να την υπερασπίζομαι, να μιλάω σε άλλους που περνούσαν παρόμοιες καταστάσεις, να απαιτώ από το σχολείο να κάνει τη δουλειά του και να μας στηρίξει. Χρειάστηκε να αμφισβητήσω τις διαγνώσεις του ενός γιατρού μετά του άλλου, για μήνες, μέχρι που τελικά διαγνώστηκε με ένα όχι ευρέως γνωστό αλλά όχι και τόσο ασυνήθιστο σύνδρομο: ορθοστατική ταχυκαρδία.

Στην ορθοστατική ταχυκαρδία, το αυτόνομο σύστημα που ελέγχει τις αυτοματοποιημένες λειτουργίες όπως ο καρδιακός ρυθμός, η πίεση του αίματος, η πέψη, το σάκχαρο, ακόμη και η αναπνοή, βραχυκυκλώνεται. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι ταχυπαλμίες, υπερκόπωση, ομίχλη εγκεφάλου, ναυτία, πονοκέφαλος, ελαφριά ζάλη, δυσανεξία στη ζέστη, αϋπνία, γαστρικά προβλήματα, χρόνιοι πόνοι, και λιποθυμικές τάσεις, ιδίως όταν κάποιος στέκεται όρθιος ή περπατά.

Η μάχη κράτησε μήνες και ήρθα επανειλημμένως αντιμέτωπη με τη διεύθυνση του σχολείου, καθώς ενημερωνόμουν για τα ιατρικά θέματα καθώς και τα όσα από το νόμο δικαιούνταν στο πλαίσιο του σχολείου οι μαθητές με διάφορες παθήσεις. Τον Ιούνιο ένιωθα εξουθενωμένη. Χάρη σε μία εξαιρετική δασκάλα κατ’ οίκον που διόρισε η πρωτοβάθμια (όχι το σχολείο της), κατάφερε να αποφοιτήσει στην ώρα της.

Δεν έμαθα να υψώνω το ανάστημά μου αμέσως, ούτε με το που γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί. Χρειάστηκε εξάσκηση για να μάθω πώς να υπερασπίζομαι τα παιδιά μου και τον εαυτό μου… είναι μία εργασία σε εξέλιξη.

Ακόμη υπάρχουν μέρες που αφήνω τα πράγματα να κυλίσουν ενώ δεν θα έπρεπε. Και πάλι θα προτιμούσα να μην υπήρχαν συγκρούσεις, αλλά επιλέγω να τις αντιμετωπίσω κατά μέτωπο, ακόμη κι αν αισθάνομαι τόσο άβολα που θα μπορούσε να ανοίξει η γη να με καταπιεί, επειδή θέλω να δείξω στα παιδιά μου πως πρέπει να μάθουν να υψώνουν το ανάστημά τους και να διεκδικούν τα όσα θέλουν.

Ως μαμάδες, χρειάζεται να υποστηρίζουμε τα παιδιά μας, κι αν αυτό κάνει τους άλλους να αισθάνονται άβολα, ή τους φορτώνει με δουλειά ή απλά τους ενοχλεί, ας έχει.