Ο Αρχέλαος έγινε 35 μηνών!

Παρακολουθώντας τον γιο μου μέσα στην μέρα, ένα μόλις μήνα πριν τα 3α του γενέθλια, συνειδητοποιώ ξανά και ξανά το πόσο λιγότερο «αγχώθηκα» στη διάρκεια των τριών αυτών χρόνων σε σχέση με το μεγάλωμα της αδερφής του, της πρωτότοκης. Με την Αθηνά όλα ήταν καινούργια, κάθε νέο κεφάλαιο ένα μικρό άγχος και να φανταστείτε οτι είμαστε και καλά χαλαροί γονείς. Ο Αρχέλαος πέρασε από το ένα κατώφλι στο άλλο ανέμελα, αβίαστα, σχεδόν… αυτονόητα! Και να τος σήμερα αγόρι ολόκληρο να λύνει τα παζλ του στο πάτωμα, να αυτοεξυπηρετείται σχεδόν σαν ενήλικας, να στήνει ολόκληρες ιστορίες με δράκους και πειρατές. Να έχουν γίνει όλα αυτά και εγώ να νιώθω ότι το μόνο βασικό άγχος που τράβηξα για αυτόν ήταν το αν θα ακούσω το κλάμα του με το που βγήκε από την κοιλιά μου.

Αισθάνομαι τύψεις πολλές φορές ότι δεν του γράφω τα ζεστά, αγαπησιάρικα κείμενα που θα του άξιζαν. Ενώ τα αισθήματά μου προς τον Αρχέλαο είναι εξίσου τεράστια με αυτά που έχω για την Αθηνά (δεν γίνεται αλλιώς, η αγάπη είναι απλωμένη σε δύο ολόδια σε μέγεθος κομμάτια), ίσως δεν έχουν αυτό το ΜΠΑΜ της «πρώτη φορά μαμά» φάσης. Έχουν όμως κάτι βαθύτερο, κάτι που όταν επιτέλους το ανακαλύψω, θα του γράψω ποιήματα σχεδόν παραδεισένια… Μάλλον ακόμα ψάχνω λέξεις να περιγράψω σωστά τη συγκίνηση που νιώθω όταν τρέχει να μου δώσει ένα φιλί, λίγο πριν βγει στον κήπο για παιχνίδι. Μόνος του, χωρίς να το ζητήσω. Ακόμα ψάχνω λέξεις για να περιγράψω την περηφάνεια που νιώθω όταν ακούω τους τρίτους να μιλούν για θαυμασμό για αυτόν. Ακόμα ψάχνω να περιγράψω το μεγαλείο και αυτού μου του παιδιού… Πού θα πάει, Αρχελάκο; Θα τις βρω… Είμαι σίγουρη πάντως πως ξέρεις πως σ’ αγαπώ «μέχρι τον ουρανό με αεροπλάνο». Και ακόμα παραπέρα!