Φεύγει και δεν ακούει!
Η κορη μου ειναι 6 χρονων. Εχει την συνηθεια οταν βγαινουμε εξω να απομακρυνεται συνεχεια και φυσικα εγω δεν καθομαι καθολου, γιατι προσεχω συνεχεια που ειναι και φοβαμαι μην την χασω.
Ειμαι πολυ αγχωμενη γιατι ειναι ενα παιδι που δεν φοβαται και οτι και να της πεις δεν ακουει. Εχει πολλη αυτοπεποιθηση και αυτο που εχει βαλει στο μυαλο της να κανει θα το κανει. Και οι ζημιες που κανει ειναι πολλες!
Τωρα θα παει και πρώτη Δημοτικου και φοβαμαι να μην φευγει και απο εκει… Νομιζω οτι θα την βγαλω ενα χρονο εξω απο το σχολειο για να την προσεχω!
Τι θα κανω δεν ξερω…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
συνειδητοποίηση ότι έγραψα σε άρθρο με ημ/νία 14/9/2015!!!
Χωρίς να σε αγχώσω κι εφόσον είσαι διατεθειμένη να την βοηθήσεις, αν και δε μας δίνεις περισσότερες πληροφορίες για τη συμπεριφορά της γενικότερα βέβαια ψυχολόγοι δεν είμαστε, αλλά θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με έναν αναπτυξιολόγο που θα αναλύσει γενικότερα την ανάπτυξη του παιδιού σε σχέση με την ηλικία του κι όχι μόνο. Κι απο κει θα σε κατευθύνει για παιδοψυχολόγο ή οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Το ότι δεν ακούει μπορεί να είναι η αφετηρία για κάτι άλλο συμπεριφορικό που θα πρέπει να ανακαλύψεις σε συνδιασμό με άλλα πράγματα που θα σε ρωτήσει η αναπτυξιολόγος πως παίζει, πώς είναι σχέση της με άλλα παιδιά. Η γνώμη μου είναι αυτή. Εχω κι εγώ ένα αγοράκι που κάνει το ίδιο πράγμα όταν είμαστε έξω, δεν είσαι μόνη.
Θα σου πρότεινα δύο πράγματα. Αυτό που λέει η Κατερίνα είναι το ένα. Θα προσπαθήσει να είναι υπάκουη αν μη τι άλλο, για να μην χάσει κάποια προνόμοια. Το άλλο που σκεφτόμουν, είναι να βάλεις έναν φίλο σου, που δεν τον ξέρει εκείνη να προσπαθήσει να την παρασύρει λίγο πιο μακριά. Μπορεί να την φέρει σε εσένα που θα είσαι σε άλλο σημείο από εκεί που αρχικά σε είχε δει ή να τους βρεις σε λίγο. Σκοπός είναι να δείξεις στην μικρή σου πόσο εύκολα μπορεί να απομακρυνθεί και να παρασυρθεί. Ο φίλος σου θα προσπαθήσει να της πει διάφορα για να την παρασύρει, αλλά το τι θα της πεις εσύ μετά είναι το θέμα. Ρώτα την πως θα μπορούσε να σώσει τον εαυτό της αν πχ ο άγνωστος την είχε παρασύρει μέχρι το αμάξι του και την είχε βάλει σε δευτερόλεπτα μέσα όσο κι αν εκείνη φώναζε. Ρώτα την πόσο εύκολο ήταν να παρασυρθεί και να μπλέξει άσχημα, όταν δεν σε λαμβάνει υπόψη της. Πόσο δύσκολο θα είναι να σε ειδοποιήσει αν δεν μπορείς να την δεις ή να την ακούσεις καν. Ο φίλος σου ΔΕΝ πρέπει να κάνει κάτι που να την τρομάξει, για να μην έχεις να κάνεις με κάποια φοβία μετά. Απλά Μπορεί πχ να την οδηγήσει κοντά στο αμάξι του όπου θα την βρεις εσύ. Βρες κάποιον έμπιστο άνθρωπο που να μην τον ξέρει. Εξήγησέ της ότι όση εμπιστοσύνη και να έχει στον εαυτό της, είναι ένα παιδί που δεν θα μπορέσει να βοηθήσει τον εαυτό του σε κάποιο κίνδυνο. Παράλληλα πες της τι επιλογές έχει αν χαθεί (πχ να ζητήσει βοήθεια σε μέρος με πολύ κόσμο, ανοιχτό και κυρίως από μαμάδες με παιδιά), αλλά τόνισέ της ότι μπορεί να νιώθει γενναία, αλλά μαζί είστε δυνατότερες. Πρέπει να μπορείτε να επικοινωνείτε έστω με μια φωνή ή ένα βλέμμα.
Σε ψυχολογο αμεσα. Κατι τετοια παιδια ψαχνουν οι ανωμαλοι καθε ειδους
Οτι ακριβως σκεπτομουν να σου προτεινω. Συμφωνω απολυτα με την κατερινα. Αυτα θα εκανα κι εγω. Ξεκινα ομως αμεσα και να τηρεις οσα της απαγορευεις. Ολα θα πανε καλα.
Κάθε φορά που θα κάνει να απομακρυνθεί αμέσως την παίρνεις και πάτε σπίτι. Της επιβάλλεις μια τιμωρία ως συνέπεια της πράξης της, για παράδειγμα δεν θα δει το αγαπημένο της έργο για κάποιες μέρες ή δεν θα παίξει το αγαπημένο της παιχνίδι. Και οι βόλτες κομμένες για κάποιες μέρες. Την επόμενη φορά που θα βγείτε και θα ξανακάνει το ίδιο θα κάνεις και εσύ τα ίδια και πάλι. Ταυτόχρονα θα της εξηγείς ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό της για να καταλάβει ότι υπάρχουν κίνδυνοι από τους οποίους προσπαθείς να την προστατέψεις. Αν το πρόβλημα επιμείνει τότε πάρε μια γνώμη ενός ειδικού. Ίσως υπάρχει κάποιος λόγος που σε δοκιμάζει έτσι και θέτει τον εαυτό της σε κίνδυνο.
Κατ' αρχήν να χαλαρώσεις γιατί "ακούγεσαι" πολύ αγχωμένη. Όλα τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες, λίγο ως πολύ, είναι ανυπάκουα. Είναι όμως και αρκετά ώριμα ώστε να μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους. Οπότε κάποιες συζητήσεις με την κόρη σου σχετικά με το θέμα, θα βοηθήσουν. Πριν από αυτό όμως κάθισε λίγο και αναλογίσου: πόσες φορές της έχεις εξηγήσει ότι πρέπει (και για ποιους λόγους) να σε ακούει όταν βρίσκεστε έξω, να έρχεται αμέσως όταν την καλείς και να μην απομακρύνεται για να μη χαθεί? Της έχεις θέσει όρια και κανόνες πάνω σε αυτό το θέμα? Ρωτάω γιατί καμιά φορά εκνευριζόμαστε που το παιδί κάνει κάτι που δεν μας αρέσει αλλά δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να του εξηγήσουμε πρώτα πως και γιατί δεν πρέπει να το κάνει. Έχουμε την κεκτημένη ταχύτητα να αισθανόμαστε ότι αυτά που θεωρούμε δεδομένα, τα γνωρίζουν εξίσου και τα παιδιά μας.
Θα είναι ότι χειρότερο αυτό,στο σχολείο θα μάθει πολλά και κυρίως θα ενταχθεί σε ομάδα πρέπει να παει. Θα έχει αλλαγές θα δεις, μιλησε της ξανά και ξανά τα παιδιά καταλαβαίνουν περισσότερα από όσα νομίζουμε!!!!!!!!
Το εχετε συζητησει; Ειναι μεγαλη αρκετα για να καταλαβαινει αυτα τα πραγματα. Αν ναι αλλα χωρις αποτελεσμα τοτε μια ειναι η λυση: Φοβος! Δεν ειναι κακο να εχει λιγο φοβο στο δρομο..ισα ισα ειναι για ασφαλεια..αυριο θα την πλησιασει καποιος..θα φυγει μαζι του δηλαδη; Την επομενη φορα που θα βγειτε εξω πες της να μη φυγει και αφου φυγει, γιατι θα φυγει σιγουρα απ'οτι καταλαβα, κρυψου καπου που να τη βλεπεις χωρις να σε βλεπει και ασ'τη να νιωσει πανικο οταν γυρισει..αν δεν πιασει με την πρωτη την επομενη φορα κρυψου περισσοτερη ωρα..μην τη λυπασαι. Ειναι για το καλο της..αντε καλη επιτυχια..!