Εκεί όπου κοιμούνται τα προσφυγόπουλα της Συρίας…

Ο Magnus Wnnman, ένας βραβευμένος φωτορεπόρτερ από τη Στοκχόλμη, κυκλοφόρησε πρόσφατα μία άκρως σκληρή σειρά από φωτογραφίες που αποκαλύπτει την ωμή αλήθεια γύρω από τα προσφυγόπουλα της Συρίας που προσπαθούν με τις οικογένειές τους να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη. Η σειρά του ονομάζεται «Where the Children Sleep» (Εκεί όπου κοιμούνται τα παιδιά) και απαθανατίζει τη σκληρότητα που βιώνουν αυτές οι μικρές ψυχές και τα μέρη όπου αναγκάζονται να βρουν καταφύγιο για να κοιμηθούν.

«Η κρίση και οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή μπορεί να είναι κάτι που δύσκολα κατανοεί κάποιος, αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να καταλάβεις πως τα παιδιά χρειάζονται ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν. Αυτό είναι ευνόητο», αναφέρει ο ίδιος.

«Έχουν χάσει λίγη από την ελπίδα τους», προσθέτει, «ένα παιδί όμως πολύ δύσκολα θα σταματήσει να είναι παιδί και θα σταματήσει να διασκεδάζει, ακόμη και στο χειρότερο μέρος».

Lamar, 5 ετών, Horgos, Σερβία

Άφησε τις κούκλες της, το τρενάκι της και την μπάλα της πίσω στη Βαγδάτη. Η Lamar συχνά αναφέρει αυτά τα αντικείμενα όποτε μιλάει κάποιος για το σπίτι της. Η έκρηξη άλλαξε τα πάντα. Η οικογένειά της είχε βγει για ψώνια όταν η βόμβα έσκασε δίπλα στο σπίτι τους. Δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν εκεί άλλο πια, αναφέρει η γιαγιά της Lamar, η Sara. Μετά από δύο απόπειρες να διασχίσουν τη θάλασσα από την Τουρκία με μία μικρή φουσκωτή βάρκα, κατάφεραν να φτάσουν στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας. Σήμερα η Lamar κοιμάται σε μια κουβέρτα μέσα στο δάσος. Φοβάται, κρυώνει και στεναχωριέται.

Abdullah, 5 ετών, Βελιγράδι, Σερβία

Ο Abdullah πάσχει από μία ασθένεια στο αίμα του. Τις τεέυταίες δύο ημέρες κοιμάται έξω από τον κεντρικό σταθμό του Βελιγραδίου. Είδε την αδελφή του να πεθαίνει στο σπίτι τους στη Daraa. «Ακόμη βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και βλέπει εφιάλτες κάθε βράδυ», λέει η μαμά του. Ο Abdullah είναι κουρασμένος και δεν είναι καλά στην υγεία του, αλλά η μητέρα του δεν έχει χρήματα για να του αγοράσει τα φάρμακά του.

Ahmed, 6 ετών, Horgos, Σερβία

Ο Ahmed πέφτει για ύπνο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μέσα στα γρασίδια. Οι ενήλικες είναι ακόμη όρθιοι και σχεδιάζουν πώς θα φύγουν από την Ουγγαρία χωρίς να δηλώσουν τα στοιχεία τους με τις αρχές. Ο Ahmed είναι έξι ετών και κουβαλά ο ίδιος την τσάντα του στο μακρύ ταξίδι του με την οικογένειά του. «Είναι γενναίος και είναι λίγες οι φορές που κλαίει τα βράδια», λέει ο θείος του, ο οποίος έχει αναλάβει τη φροντίδα του Ahmed, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στην πατρίδα τους, το Deir ez-Zor στη βόρεια Συρία.

Maram, 8 ετών, Αμμάν

Η οκτάχρονη Maram είχε μόλις επιστρέψει στο σπίτι της από το σχολείο όταν ο πύραυλος χτύπησε το σπίτι της. Ένα κομμάτι της οροφής έπεσε επάνω της. Η μητέρα της την πήγε σε ένα υπαίθριο νοσοκομείο και από εκεί πέρασε τα σύνορα και έφτασε στην Ιορδανία. Διαγνώστηκε με κρανιακό τραύμα και εγκεφαλική αιμορραγία. Για τις πρώτες 11 ημέρες, η Maram βρισκόταν σε κώμα. Πλέον έχει τις αισθήσεις της, αλλά το σαγόνι της είναι σπασμένο και δεν μπορεί να μιλήσει.

Ralia, 7 ετών και Rahaf, 13 ετών, Βηρυτός

Οι δύο τους ζουν στους δρόμους της Βηρυτού. Είναι από τη Δαμασκό, όπου μία χειροβομβίδα σκότωσε τη μητέρα και τον αδελφό τους. Μαζί με τον πατέρα τους κοιμούνται στον δρόμο εδώ και ένα χρόνο. Κουρνιάζουν ο ένας δίπλα στον άλον επάνω σε χαρτόκουτα. Η Rahaf λέει πως φοβάται «τα κακά παιδιά» κι η Ralia ξεσπάει σε κλάματα.

Moyad, 5 ετών, Αμμάν

Ο Moyad, 5 ετών και η μητέρα του χρειάζονταν αλεύρι για να φτιάξουν σπανακόπιτα. Πήγαν μαζί χέρι-χέρι στην αγορά της Dar’a. Διασχίζοντας τον δρόμο πέρασαν από ένα ταξί στο οποίο κάποιος είχε βάλει βόμβα. Η μητέρα του Moyad πέθανε ακαριαία. Το αγόρι, το οποίο μεταφέρθηκε στην Ιορδανία, φέρει θραύσματα στο κεφάλι, την πλάτη και τη λεκάνη του.

Walaa, 5 ετών, Dar-El-Ias

Η Walaa, 5 ετών, θέλει να πάει σπίτι της. Στο Aleppo όπου ζούσε, είχε το δικό της δωμάτιο, μας λέει. Εκεί δεν έκλαιγε τα βράδια. Εδώ, στον προσφυγικό καταυλισμό, ξεσπά σε κλάματα κάθε βράδυ. Όταν ξαπλώνει στο μαξιλάρι της αισθάνεται απαίσια, λέει, επειδή η ώρα του ύπνου είναι απαίσια. Ήταν τότε που ξέσπασαν οι επιθέσεις. Την ημέρα, η μητέρα της Walaa της φτιάχνει ένα σπιτάκι από μαξιλάρια και της μαθαίνει πως δεν υπάρχει λόγος να τα φοβάται.

Ahmad, 7 ετών, Horgos/Roszke

Ούτε ο ύπνος προσφέρει πια ελευθερία. Είναι η στιγμή που ξεσπά ο τρόμος. Ο Ahmad βρισκόταν στο σπίτι του όταν η βόμβα εξερράγη στο πατρικό του στο Idlib. Τα θραύσματα τον βρήκαν στο κεφάλι, αλλά κατάφερε να επιβιώσει. Ο μικρότερος αδελφός του δεν ήταν τόσο τυχερός. Η οικογένειά του ζούσε με τον τρόμο του πολέμου για χρόνια, χωρίς σπίτι όμως δεν είχαν άλλη επιλογή. Αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες. Σήμερα ο Ahmad κοιμάται ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους πρόσφυγες στην άσφαλτο, κατά μήκους της λεωφόρου που οδηγεί στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας. Η σημερινή είναι η 16η μέρα μετά τη φυγή του από τη Συρία. Η οικογένειά του έχει κοιμηθεί σε στάσεις λεωφορείου, στον δρόμο και στο δάσος, εξηγεί ο πατέρας του Ahmad.

Shiraz, 9 ετών, Suruc

Η Shiraz, 9 ετών, ήταν μόλις 3 μηνών όταν αρρώστησε βαριά με υψηλό πυρετό. Ο γιατρός της διέγνωσε πολυομελίτιδα και συνέστησε στους γονείς της να μην ξοδέψουν χρήματα σε φάρμακα για το κορίτσι τους που «δεν είχε ελπίδες να ζήσει». Και τότε ξέσπασε ο πόλεμος. Η μητέρα της, Leila, ξεσπά σε κλάματα καθώς περιγράφει το πώς τύλιξε το κορίτσι της σε μια κουβέρτα και την μετέφερε στην αγκαλιά της πέρα από τα σύνορα του Kobane στην Τουρκία. Η Shira, η οποία δεν μπορεί να μιλήσει, κοιμάται σε μια ξύλινη κούνια στον προσφυγικό καταυλισμό. Απλά παραμένει ξαπλωμένη εκεί. Μέρα, νύχτα.

Shehd, 7 ετών

Η Shehd λατρεύει τη ζωγραφική, αλλά πρόσφατα, όλες οι ζωγραφιές της απεικόνιζαν το ίδιο θέμα: όπλα. «Τα έβλεπε συνέχεια, όπου κι αν βρισκόταν», εξηγεί η μητέρα της ενώ η μικρή κοιμάται στο έδαφος πλάι στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας. Τώρα πια δεν ζωγραφίζει. Η οικογένειά της δεν πήρε μαζί χαρτί και κηρομπογιές προτού φύγουν. Η Shehd επίσης δεν παίζει πια. Η φυγή ανάγκασε τα παιδιά να γίνουν ενήλικοι και να ανησυχούν για το τι θα συμβεί την άλλη ώρα ή την άλλη μέρα. Η οικογένεια δυσκολεύτηκε να βρει τρόφιμα στην περιπλάνησή της. Κάποιες μέρες τη βγάζουν με τα μήλα που καταφέρνουν να βρουν από τα δέντρα στον δρόμο τους. Αν η οικογένεια γνώριζε το πόσο δύσκολο θα ήταν το ταξίδι τους αυτό, θα είχαν ρισκάρει τη ζωή τους και θα παρέμεναν στη Συρία.

Amir, 20 μηνών, Zahle Fayda

Ο Amir, 20 μηνών, γεννήθηκε στην προσφυγιά. Η μητέρα του πιστεύει πως ο γιος της φέρει τραύματα από τότε που ήταν στην κοιλιά της. «Ο Amir δεν έχει πει ούτε λέξη», αναφέρει η Shahana, 32 ετών. Στην πλαστική σκηνή όπου ζει πλέον η οικογένειά του, ο Amir δεν έχει παιχνίδια, αλλά παίζει με ό,τι βρει στο έδαφος. «Γελάει πολύ, παρόλο που δεν μπορεί να μιλήσει», λέει η μητέρα του.

Juliana, 2 ετών, Horgos, Σερβία

Έξω η θερμοκρασία είναι στους 34 βαθμούς. Οι μύγες περπατούν επάνω στο πρόσωπο της Juliana και εκείνη αλλάζει θέση στον ύπνο της από τη δυσφορία. Η οικογένεια της Juliana διασχίζουν τη Σερβία με τα πόδια εδώ και δύο ημέρες. Αυτή είναι η τελευταία φάση της φυγής τους που ξεκίνησε πριν από τρεις μήνες. Η μητέρα της την καλύπτει με το λεπτό της σάλι. Η Fatima ησυχάζει. Λίγα μέτρα πιο κει ακούγονται τα βήματα μιας λαοθάλασσας. Είναι τέλη Αυγούστου και η Ουγγαρία έχει αποφασίσει να περιφρουρήσει τα σύνορά της με συρματοπλέγματα και να αποκλείσει τους πρόσφυγες. Για λίγες ακόμη μέρες όμως τους δίνεται η δυνατότητα να περάσουν μέσα από την πόλη Horgos. Μόλις πέσει το σκοτάδι, η οικογένεια της Juliana θα επιχειρήσει κι αυτή με τη σειρά της να περάσει στην άλλη πλευρά.

Fara, 2 ετών, Azraq

Η Fara, 2 ετών, λατρεύει το ποδόσφαιρο. Ο μπαμπάς της προσπαθεί να της φτιάξει μπάλες τσαλακώνοντας ό,τι βρει μπροστά του, αλλά δεν κρατάνε πολύ. Κάθε βράδυ, καληνυχτίζει τη Fara και τη μεγάλη της αδελφή Tisam, 9 ετών, με την ελπίδα το επόμενο πρωί να τους φέρει μια σωστή μπάλα να παίξουν. Όλα τα υπόλοιπα όνειρα φαίνονται απλησίαστα, το συγκεκριμένο όμως δεν θα σταματήσει να το κυνηγά.

πηγή